Mersenaryong Babae, Biktima ng Bully, Naging Tagapagparusa | Zlata del Rosario Story

KABANATA 1
“Ang Batang Tinatawag na ‘Basura’”
Zlata del Rosario Story – Filipino Version

Lumaki si Zlata del Rosario sa isang maliit na bayan sa hilagang bahagi ng Luzon, isang lugar na tila payapa sa labas ngunit puno ng pang-aalipusta sa loob ng bakuran ng paaralang kanyang pinapasukan. Bata pa lamang siya, ay nakakita na siya ng kalupitan—hindi mula sa mga kriminal, kundi mula mismo sa mga kabataang kasing-edad niya na walang ibang alam kundi ang manlait at mang-api. Dahil sa luma niyang uniporme, sirang sapatos, at buhok na madalas niyang siya-siyang ginugupit upang makatipid, naging madali siyang puntiryahin ng mga bully na walang takot manakit.

Araw-araw, habang papasok si Zlata, ay naririnig niya ang paulit-ulit na salita na parang latigo sa kanyang dibdib. “Basura.” “Pulubi.” “Anak ng walang kwenta.” Sa una’y iniinda niya lang ito, sinusubukang magpakatatag—ngunit habang lumilipas ang panahon, unti-unti itong nag-iiwan ng peklat sa kanyang puso. Lalo na ang grupo ng tatlong estudyanteng halos araw-araw siyang sinusundan upang pagtawanan, insultuhin, at minsan ay itulak pa sa sahig. Sa murang edad ay naintindihan niya: may mga taong hindi makuntento hangga’t di sila nakakapagpaikot ng buhay ng iba.

Ngunit may isang bagay si Zlata na hindi nila kayang alisin—ang matapang na puso at talas ng pag-iisip. Tahimik man siya, maraming tanong ang tumatakbo sa kanyang isipan. Bakit masakit ang mundo? Bakit pare-pareho naman kayong tao pero mayroong tinatratong mababa? At higit sa lahat, bakit walang pumipigil? Habang tumitindi ang pang-aapi, mas tumitindi rin ang determinasyon niya na balang araw, wala nang makakatapak sa kanya.

Isang insidenteng hinding-hindi niya malilimutan ang nagbago ng lahat. Isang hapon, habang naglalakad siyang mag-isa pauwi, sinundan siya ng grupo ng bully. Inagaw nila ang bag niya at sabay-sabay na itinapon ang laman—libro, papel, pati baon na sinanay niyang makatipid para lamang may makain. Tinapakan nila ang kanyang gamit at tawa nang tawa, tila ba ang paghihirap ng iba ay aliwan para sa kanila. Nang akmang tatakbo si Zlata upang kunin ang kanyang nahulog na kuwaderno, sinipa siya ng isa sa mga bully sa tagiliran. Napaupo siya sa lupa habang umiiyak sa sakit at takot.

Ngunit sa sandaling iyon, may kakaibang apoy ang tumindig sa kanyang dibdib. Hindi ito ang unang beses na sinaktan siya—pero ito ang unang beses na naramdaman niyang ayaw na niyang manatiling biktima. Hindi niya sila sinigawan. Hindi niya sila nilabanan. Tumayo lang siya, pinulot ang kanyang mga gamit, at naglakad pauwi nang hindi lumilingon. Ngunit habang hakbang niya ang papalayo, ay may sumpang nabuo sa kanyang puso: “Hindi ako mananatiling ganito. Hindi ako habambuhay n’yong tatapakan.”

Pagdating niya sa bahay, nadatnan niya ang kanyang amang sobrang pagod mula sa konstruksiyon. Nang makita siya nitong puno ng dumi at luha, ay nagtanong ito kung may nangyari. Ngunit dahil ayaw niyang dagdagan pa ang problema ng ama, ngumiti lang si Zlata kahit nanginginig pa ang boses niya at sinabi, “Nadapa lang po ako, Pa.” Ngunit sa loob niya, alam niyang hindi na sapat ang pag-iwas at pagtiis. Kailangan na niyang baguhin ang sarili.

Kinagabihan, habang tulog ang ama, lumabas siya sa maliit nilang bakuran at nag-ensayo ng mga galaw na nakikita niya sa lumang VHS tape ng martial arts na nakuha niya sa isang ukay-ukay. Kahit walang guro, pinilit niyang ayusin ang bawat pag-ikot ng balakang, bawat pagtama ng kamao, bawat paglipat ng bigat sa paa. Paulit-ulit niya itong ginawa—hanggang sumakit ang katawan, hanggang pumutok ang palad, hanggang maubos ang lakas. Ngunit sa bawat tamang galaw na natututunan niya, pakiramdam niya ay lumalakas siya. Hindi lang sa katawan—kundi pati sa loob.

Lumipas ang buwan at naging routine na ito. Sa umaga, pumapasok siya sa paaralan na tahimik ngunit may tinatagong tapang. Sa gabi naman, nagsasanay siya hanggang sa antok na lang ang makakatalo sa kanya. At kahit patuloy ang pang-aapi sa kanya, hindi na niya ito tinatanggap bilang katapusan ng kanyang kwento—kundi simula ng kanyang misyon.

Isang araw, may kakaibang nangyari. Pagkapasok niya ng silid-aralan, hindi na siya pinagtawanan. Hindi siya inasar. Hindi siya tinulak. Sa halip, tahimik siyang tinitigan ng mga bully—hindi dahil may nagbago sa hitsura niya, kundi dahil may nagbago sa kanyang tingin. Malamig. Matatag. Hindi takot. Sa unang pagkakataon, naramdaman nilang hindi na nila hawak ang kapangyarihan.

At sa sandaling iyon, ipinasya ni Zlata na gagamitin niya ang lakas na hinubog ng bawat sugat, bawat pasa, bawat luha. Hindi lang para ipagtanggol ang sarili, kundi para maging sandalan ng mga tulad niya na walang boses, walang kakampi, at walang pumapansin. Hindi niya alam kung ano ang kahihinatnan ng landas na pinili niya—pero isa ang sigurado sa kanya: hindi na siya magiging biktima. Siya ang magiging tagapagparusa.

Lumipas ang ilang linggo at tila ba may unti-unting pagbabagong nangyayari sa loob ng paaralang kinamulatan ni Zlata del Rosario. Hindi na siya basta-bastang nilalapitan ng mga bully na dating walang takot magsamantala sa kanya. May ilan pa ring sumusubok mang-asar, ngunit agad silang natatahimik kapag tinitigan sila ni Zlata nang diretso—isang tingin na matatag, malamig, at puno ng babala. Parang bigla nilang napagtanto na ang batang dati nilang tinatapakan ay hindi na iyon ang batang kaharap nila ngayon.

Ngunit kahit nagbago ang kilos ng mga bully, hindi naman nagbago ang sitwasyon ng marami pang ibang estudyanteng patuloy na nakararanas ng pang-aapi. Madalas makita ni Zlata ang mga batang umiiyak sa gilid ng pasilyo, may hawak na sirang notebook, o mga palihim na nagpapahid ng luha matapos duruin ng mas malalaking estudyante. At sa tuwing nasisilayan niya ang ganitong eksena, bumabalik sa kanya ang mga alaala ng sariling paghihirap. Ngunit may bago nang kasama ang mga alaala—galit. Galit na hindi na dapat may nagpapatuloy pa ng ganitong kalupitan.

Isang tanghali, habang naglalakad si Zlata sa likod ng lumang covered court, nakarinig siya ng ingay ng pagtulak at pag-iyak. Dahan-dahan siyang sumilip at bumungad sa kanya ang tatlong batang bully na dati’y sumasaktan din sa kanya. Ngunit ngayon, may bago silang biktima—isang payat na batang lalake na ka-grade nila. Pilit nilang inaagaw ang bag nito habang hinahatak ang kwelyo ng uniporme.

“Hoy… ibigay mo na, para matapos na kami!” sigaw ng isa habang tinutulak ang bata.

Nanigas si Zlata. Alam niyang may dalawang landas sa harap niya—umiwas at magbulag-bulagan gaya ng madalas niyang ginagawa noon, o lapitan ang panganib na maaaring magdala sa kanya ng sakit ngunit magbibigay ng hustisya. Hindi na siya nagdalawang-isip. Lumabas siya mula sa pagkakatago at lumakad papunta sa kanila na walang bakas ng takot sa mukha.

“Ano na naman ’yan?” malamig niyang sambit.

Napalingon ang tatlong bully at agad na napansin ang presensya niya. Dahil sanay pa rin sila sa dating Zlata, nagtawanan sila nang makita siya.

“Aba! Si Basura! Bakit, sasali ka?” pangungutya ng isa.

Ngunit hindi kumurap si Zlata. Walang panginginig. Walang pag-atras.

“Bitiwan n’yo siya,” mahinahon ngunit mariing utos niya.

Nang marinig nila iyon, muling nagtawanan ang mga bully. “At kung ayaw namin?” sabay-sabay nilang sabi. Ngunit bago pa sila makalapit kay Zlata, mabilis na umabante ang isa at itinulak siya. Ngunit hindi tulad ng dati, hindi siya natumba—sa halip, mabilis niyang na-stabilize ang kanyang katawan. Nakita iyon ng bully, at doon sila nagsimulang mabahala.

“Hindi mo na kami kayang takutin, Zlata!” sigaw ng isa, sabay sunod-sunod na atake.

Pero hindi sila handa sa sumunod na nangyari.

Sa loob ng ilang segundo, umiwas si Zlata sa dalawang suntok gamit ang natutunan niya mula sa gabi-gabi niyang ensayo. Isang mabilis ngunit kontroladong galaw ng braso ang ginamit niya upang itulak palayo ang unang bully, habang ang isa nama’y natamaan ng siko niya sa balikat—hindi para manakit nang sobra, ngunit sapat para hindi makalapit.

Natulala ang tatlo. Puno ng gulat, takot, at hindi makapaniwalang pinalagan sila ni Zlata nang hindi man lang napapaatras.

“A-ano ka ba talaga?” nanginginig na tanong ng isa.

Tiningnan sila ni Zlata nang diretso. “Hindi ako ang dapat n’yong katakutan. Dapat n’yong katakutan ang araw na may bumangga sa inyo na mas hindi magpapatawad.”

Tahimik. Walang nagsalita. At sa unang pagkakataon, umatras ang mga bully—hindi dahil natatalo sila sa lakas, kundi dahil naramdaman nilang hindi na ito simpleng batang babae. May bago nang nagigising sa kanya.

Pag-alis ng tatlo, agad niyang nilapitan ang batang kanilang pinahirapan.

“Ayos ka lang?” tanong niya habang inaabot ang bag nito.

Tumango ang bata, bagaman nanginginig pa rin. “S-salamat. Wala pang lumalaban para sa akin. Ikaw lang…”

Hindi alam ni Zlata kung bakit, ngunit may kakaibang kirot at ginhawa ang sumabay sa mga salitang iyon. Noon lang siya nakarinig ng pasasalamat mula sa isang taong tinulungan niya. Noon niya rin naunawaan na ang lakas na hinahasa niya ay hindi lang para sa kanya—kundi para sa marami pang tulad niya.

Pag-uwi niya ng gabing iyon, hindi niya mapawi sa isipan ang eksena. Hindi siya nangigil sa tagumpay, ngunit nag-isip siya nang malalim. Kung kaya niyang tumulong sa loob ng paaralan, paano pa kaya sa labas? Paano sa mas malaking mundo—isang mundong mas malupit at mas mapanganib?

At sa unang pagkakataon, may bagong pangarap ang umusbong sa puso niya: gusto niyang maging sandata para sa mga walang kakampi.

Lingid sa kaalaman niya, ang pangarap na iyon ang magdadala sa kanya sa isang realidad na hindi niya inaakalang posibleng pagdaanan—ang mundo ng mga mersenaryo, ahente, at misyon na puno ng panganib at kadiliman. Ngunit bago siya makarating doon, may isang tao muna siyang makikilala… isang tao na magbabago sa buong takbo ng kanyang kapalaran.