MAYAMANG LALAKI DI MAPAKALI NANG MAKITA ANG PULUBING NAMAMALIMOS! NANLAKI MATA NYA DAHIL ITO PALA…

KABANATA 1 — ANG PULUBING NAGBALIK NG ALAALA

Sa gitna ng mainit at magulong kalye ng Maynila, kung saan nag-uunahan ang mga jeep, bus, at pribadong sasakyan, dahan-dahang bumagal ang isang itim na luxury SUV na tila hindi sanay mapigil sa daan. Sa loob nito ay nakaupo si Alonzo Vergara, isang kilalang negosyante at isa sa pinakamatagumpay na real-estate tycoon sa bansa. Nakasabit sa kanyang kamay ang mamahaling relo at suot niya ang puting long-sleeves na halatang bagong plantsa, ngunit sa kabila ng lahat ng karangyaan, ang kanyang mukha ay may bakas ng pagod, lungkot, at tila may gumugulo sa kanyang isipan.

Galing si Alonzo sa isang serye ng meetings, pirmahan ng kontrata, at pagbisita sa mga bagong proyekto ng kumpanya. Sa paningin ng publiko, siya ang perpektong simbolo ng tagumpay—bilyonaryo, makapangyarihan, at hinahangaan. Ngunit sa likod ng matang laging nakangiti sa camera, may baon siyang bigat na hindi niya kayang kalimutan: ang pagkawala ng isang taong minahal niya higit sa sarili—isang taong matagal na niyang hinahanap sa loob ng maraming taon.

Habang nakahinto ang kanilang sasakyan sa traffic light, napatingin si Alonzo sa sidewalk kung saan may isang babae—marumi ang buhok, tila ilang linggo nang hindi naliligo, at may dalang kartong may nakasulat na, “Kahit kaunting tulong po. May sakit ang anak.” Namamalimos ito, at bagama’t libo-libo na ang nakita niyang ganoong eksena sa kalsada, hindi niya maipaliwanag kung bakit biglang bumilis ang tibok ng kanyang puso. May kakaiba sa presensya ng pulubing iyon.

Sa hindi niya malamang dahilan, tila hinila ang kanyang paningin patungo sa mukha ng babae. Nang bahagya itong tumingin pataas, at nasilayan niya ang mga mata nito—malalalim, mapungay, puno ng sakit at pagod—para bang sinaksak si Alonzo sa dibdib ng isang alaala. Mabilis siyang napalunok, at parang may malamig na hanging dumaan sa kanyang likod. Kilala niya ang mga mata na iyon. Hindi iyon basta mata ng isang estrangherang pulubi. May nakatagong kwento sa likod ng mga tinging iyon, isang kwento na bahagi ng kanyang nakaraan.

“Sir, okay lang po ba kayo?” tanong ng driver niya, napansin ang pagputla ng amo.

Hindi nakakibo si Alonzo. Para siyang estatwang hindi makagalaw, nakatitig lamang sa pulubi na ngayo’y nakayuko muli at nag-aabot ng kamay sa mga dumaraan. Sa bawat segundo, lalong lumilinaw sa kanyang isipan ang alaala ng isang babaeng minsang naging pinakamahalagang bahagi ng buhay niya—si Lira, ang unang babaeng minahal niya nang buong puso. Isang babaeng bigla na lamang naglaho sampung taon na ang nakalipas, iniwan siyang may tanong na hindi kailanman nasagot.

Humigpit ang hawak ni Alonzo sa kanyang cellphone. Hindi na niya ininda kung late siya sa susunod na meeting o may inaabangan siyang investor. Wala na siyang pakialam. Ang mahalaga sa kanya ngayon ay ang katotohanang hindi niya maaaring palampasin ang pagkakataong ito. Pinuslit niya ang isang hinga at marahang sinabi sa driver: “Itabi mo.”

Nagulat ang driver, dahil hindi sanay si Alonzo na basta-basta humihinto sa gitna ng kalye. Ngunit dahil sa tono ng boses nitong hindi mapatinag, agad itong sumunod. Pagbukas pa lamang ng pinto ay ramdam na ni Alonzo ang bigat sa bawat hakbang na ginagawa niya. Hindi niya alam kung dapat ba siyang matuwa, mangamba, o matakot sa katotohanang posibleng ang tinitingnan niyang pulubi ay… siya.

Habang papalapit siya, mas lalong humigpit ang kanyang dibdib. Ang babae ay hindi tumitingin sa kanya, abala sa pagdasal na may mag-abot sa kanya ng kahit barya. Sa wakas, nang nasa harapan na niya ito, marahan siyang yumuko upang tingnan ng mas malapit ang mukha nito. Sunog sa araw, may dumi sa pisngi, namunot ang balat dahil sa gutom—pero ang mga mata… ang mga mata ay pareho pa ring mata ng babaeng minahal niya noon.

“Lira?” halos pabulong na sambit niya.

Sa unang pagkakataon, tinaas ng pulubi ang mukha niya at tumingin kay Alonzo. Doon nanlaki ang mga mata ng lalaki, dahil walang kahit anong pagdududa: tama ang kutob niya.

Ang pulubi… ay si Lira.

At bago pa man siya makapagsalita ng kahit ano, biglang may batang umiyak mula sa likuran ng babae. Mabilis itong lumingon at nilapitan ang batang sobrang payat, nanginginig, at tila may sakit. Niyakap ito ng buong higpit ng babae, na para bang iyon na lamang ang natitirang lakas niya sa buhay.

Doon lalo pang nanlaki ang mata ni Alonzo.

Dahil sa sandaling nakita niya ang bata—ang hugis ng mukha, ang linya ng panga, ang ekspresyon habang umiiyak—parang tumama ang kidlat sa kanyang puso.

Dahil ang batang kasama ng pulubing si Lira… ay kamukhang-kamukha niya.

At doon nagsimula ang pinakamalaking pagyanig sa buhay ni Alonzo Vergara.

Nagkakand tremble ang tuhod ni Alonzo habang nakatayo sa harap ng babaeng matagal na niyang hinahanap—si Lira, ang unang pag-ibig na bigla na lamang naglaho sampung taon na ang nakalipas. Ngunit ngayong nasa harap niya ito, marumi, gutom, at namamalimos… pakiramdam niya ay nawasak ang mundong maingat niyang binuo para makalimutan ang sakit ng nakaraan.

Habang nakayuko si Lira at inaalo ang batang umiiyak sa kanyang kandungan, hindi mapasubalian ni Alonzo ang katotohanan: ang bata ay kamukhang-kamukha niya. Maging ang hugis ng mata, ang manipis na kilay, at ang panginginig ng labi tuwing naiiyak—lahat ay larawan ng batang Alonzo noong kabataan niya.

Hindi siya makagalaw.

Hindi siya makahinga.

Ni hindi niya alam kung paano magsisimula.

“L–Lira…” mahina niyang sambit.

Nag-angat ng tingin ang babae. Malabo ang mga mata nito at lutang sa pagod, pero nang makita nito ang mukha ni Alonzo nang malinaw, parang bigla itong binuhusan ng malamig na tubig. Napaatras si Lira, mabilis na niyakap ang bata na tila inaagaw mula sa panganib.

“Huwag ka lumapit…” nanginginig ang boses ni Lira, puno ng takot.

Parang sinaksak si Alonzo ng mga salitang iyon. Paano siya magiging panganib sa babaeng minsang sinumpaan niyang iiingatan? Paano mauuwi sa ganitong bangungot ang kanilang dati’y masayang pag-ibig?

“Lira… hindi ako masama,” halos pakiusap na niyang sambit. “Hindi ako nananakit. Hindi ko kayo sasaktan.”

Ngunit umiling lang si Lira, garalgal ang boses. “Masyado nang maraming nangyari. Wala na tayong dapat pag-usapan, Alonzo. Please… umalis ka na.”

“No,” mabilis na sagot ni Alonzo, hindi mapigil ang sarili. “Hindi ako aalis. Hindi ko kayang iwan kayo sa ganitong kalagayan. At…” huminto siya, tinititigan ang bata, “…kanino ang batang ‘yan, Lira?”

Nanlamig ang simoy ng hangin sa pagitan nilang dalawa.

Lalong humigpit ang yakap ni Lira sa bata. Napatingin siya sa kalsada, halatang nag-aalangang sumagot. Ngunit sa pagkakakilala ni Alonzo sa kanya, alam niyang may tinatago ito—isang katotohanang ayaw nitong banggitin, ngunit hindi rin maitatanggi.

“Lira…” may lambing at lamlam ang tinig ni Alonzo, “anak ko ba ‘yan?”

Parang pinagsakluban si Lira ng langit at lupa. Pumikit siya nang mahigpit at halos mabasag ang boses nang sagutin:

“Alonzo… hindi mo na kailangan malaman.”

“At bakit hindi?!” halos pasigaw ni Alonzo, hindi dahil sa galit, kundi dahil sa pagkawasak. “Sampung taon kitang hinanap. Sampung taon akong naghanap ng sagot! Tapos ngayon… bigla mo akong tatanggihan?”

Nag-ipon ng luha sa mga mata ni Lira. Isa-isa itong tumulo pababa sa pisngi, kasabay ng panginginig ng kanyang mga kamay.

“Dahil ayaw kong madamay ka,” umiiyak niyang sagot. “Ayaw kong maging pasanin sa’yo. Ayaw kong sirain ang buhay mo. Ang bata… ang anak ko… ay pinoprotektahan ko sa mundo mo. Kasi sa mundo mo, Alonzo—walang lugar para sa mga katulad namin.”

Hindi matanggap ni Alonzo ang narinig.

“Lira… anong sinasabi mo? Ako ang dapat magprotekta sa inyo.” Lumuhod siya sa harap ng babae at bata, walang pakialam kung madumihan ang kanyang mamahaling pantalon. “Kung anak ko siya, may karapatan ako. At higit sa lahat… may karapatan siya sa akin.”

Hinaplos ni Alonzo ang braso ng bata—at doon niya naramdaman ang init nito. Mainit. Sobra.

“Lira… may lagnat ang anak mo.”

Napahagulgol si Lira, hindi makapagsalita. Gusto niyang tumakbo, gusto niyang itago ang anak, pero halata sa kilos niya na pagod na pagod siya—sa gutom, sa paghihirap, sa mga taon ng pag-iisa, sa bigat ng sekreto niya.

“Lira…” marahang sabi ni Alonzo, “sumama kayo sa akin. Dali. Dadalhin natin siya sa ospital.”

“Hindi pwede…” umiling si Lira, umiiyak. “Wala akong pambayad. Lagi kaming tinatanggihan. At—”

“Hindi mo ako kilala kung akala mong papayag akong pabayaan kayo,” madiin ngunit puno ng sakit na sagot ni Alonzo. “Wala kang dapat bayaran. Wala kang dapat ikatakot.”

At sa huling pagkakataon, tumingin siya diretso sa mga mata ni Lira.

“Kung anak ko siya… hindi ko hahayaang magdusa siya kahit isang segundo.”

Sa unang pagkakataon, nakita ni Lira ang Alonzo na kilala niya noon—hindi ang bilyonaryo, hindi ang makapangyarihan, kundi ang lalaking tunay na nagmamahal.

At unti-unting bumigay ang puso niya.

Pinunasan niya ang luha, tumango nang marahan, at mahina ngunit puno ng pag-asa niyang sinabi:

“Ang pangalan niya… ay Elyon.”

At sa pagbigkas na iyon, parang huminto ang oras.

Dahil iyon ang pangalang gusto sanang ibigay ni Alonzo noon, kung sakaling nagkaroon sila ng anak.