Mayamang Babae, Sanggol sa Ulan… Isang Sikretong Nagpabago sa Lahat!

CHAPTER 1 — ANG SANGGOL SA GITNA NG ULAN

Sa gitna ng rumaragasang ulan at naglalanding mga patak sa bubong ng Maynila, may isang babaeng nakasilong sa likod ng mamahaling kotse—si Ariana Monteverde, ang nag-iisang tagapagmana ng pinakamalaking negosyo sa real estate sa bansa. Sanay siya sa karangyaan, sa pulang carpet, sa mga chandelier na kasing-kinang ng mga bituin. Pero ngayong gabi, wala siyang kasama kundi ang malakas na ulan at isang kaba na hindi niya maipaliwanag.

Kagagaling ni Ariana sa isang charity gala kung saan siya ang pangunahing panauhin. Suot pa niya ang mamahaling gown na gawa ng isang kilalang designer sa ibang bansa. Ngunit sa kabila ng ganda at kinang, ramdam niya ang pagod—nakakasakal ang mga ngiti, paulit-ulit ang mga papuri, at puro plastik ang mga taong nakapaligid sa kanya.

Habang naglalakad siya patungo sa kanyang sasakyan, biglang may umalingawngaw na iyak sa di-kalayuan.

Mahina. Paulit-ulit. Punô ng takot.

Napahinto siya.

Napalingon.

At sa gilid ng isang lumang kariton, sa ilalim ng tumutulong trapal, may nakita siyang isang sanggol—basang-basa, nanginginig, walang kumot, at halos hindi humihinga sa lamig ng gabi.

Nanlaki ang mga mata niya.
“Diyos ko…”

Walang tao sa paligid. Wala ni isang nagbabantay. Wala ring sinumang mukhang nagmamay-ari sa sanggol. Ang mga pulubi sa kabilang kanto ay nagtago na rin sa ulan.

Lumapit si Ariana, tinanggal ang mamahaling coat, at agad na ibinalot sa sanggol.

“Shhh… tahan na, baby… tahan na…”

Pero lalo itong umiyak, tila ba humihingi ng tulong—o nagpapaalam sa huling lakas na natitira.

Tumulo ang luha ni Ariana.

Hindi niya ito napigilan.

Hindi niya maintindihan—pero may kakaibang pagkirot sa puso niya. Para bang matagal na niyang kilala ang sanggol na ito. Para bang may koneksyon silang hindi niya maipaliwanag.

Kinuha niya ang cellphone para tumawag ng ambulansya, ngunit bago niya ito magawa, may napansin siya.

Sa maliit na pulang pulseras na suot ng sanggol, may nakasulat:

“Baby A.”

At sa tabi nito, isang pendant na lumang-luma, may ukit na M.M.

Napakunot ang noo niya.

M.M.

Isang detalyeng nagpahinto sa paghinga niya.

“Hindi… imposible…”

Dahan-dahan niyang tinanggal ang pendant at tiningnan nang mas mabuti. Sa likod nito, may naka-ukit na petsa—isang petsang kilala niya nang sobra:

Ang araw na misteryosong nawala ang nakababata niyang kapatid.

Si Mara Monteverde.

Ang kapatid na sinabing “nawala” noong sanggol pa lamang…
Ngunit sa lahat ng taon, hindi sinabi sa kanya ang buong katotohanan.

At ngayon, ang sanggol na nasa harap niya…

May pendant na pag-aari ni Mara?

Parang tinamaan ng kidlat ang utak ni Ariana.
Umalingawngaw ang mga tanong sa isip niya.

bakit nasa pulubi ang pendant?
bakit may sanggol na iniwan sa ulan?
posible bang… anak ito ni Mara?
posible bang hindi aksidente ang pagkawala niya?

Humigpit ang yakap niya.

“Hindi kita iiwan…”

Pero bago pa niya maalis ang bata sa ulan, may isang lalaking biglang lumapit mula sa dilim—basang-basa, marumi, at may hawak na itak.

“Hindi mo dapat ginagalaw ’yan,” malamig nitong sabi.

Napatigil si Ariana.

Nanginginig ang sanggol.

At ang mundo niya ay tuluyang nag-iba.

Umuulan nang walang patid sa lungsod ng Maynila—iyong klase ng ulan na kayang magpatahimik ng mga kalsada at magpawala ng mga tao sa paligid. Sa liwanag ng mga poste, ang mga patak ng ulan ay tila maliliit na kristal na bumabagsak mula sa langit. Wala nang ingay ang mundo kundi ang lagaslas ng tubig at ang humihingang lungsod na tila napagod na sa maghapong kaguluhan.

Sa gitna ng lahat ng ito, may isang babae na hindi dapat naroon sa lansangan—si Ariana Monteverde. Kilala siya sa social circles bilang isang babaeng isinilang sa yaman, kabigha-bighaning kagandahan, at reputasyong hindi nakakaladkad sa anumang eskandalo. Ang Monteverde Real Estate ang nagmamay-ari ng halos kalahati ng mga high-end na condominium sa bansa, at si Ariana ang susunod na hahawak ng korona.

Sanay siyang nakakunot ang ilong sa bara at putik ng siyudad, ngunit ngayong gabi, parang wala siyang pakialam. Nakatayo siya sa labas ng kanyang mamahaling limousine, hawak ang teleponong tumutunog nang sunod-sunod dahil sa mga missed calls mula sa kanyang ina. Tila ba lahat ng kinang at glamour ng gabing iyon ay naglaho sa tuwing napapatingin siya sa malalim na dilim ng kalsada.

Ilang oras na siyang sinusundan ng pakiramdam na dapat siyang “may makita.” Hindi niya maintindihan. Sa gala kanina, habang pumapalakpak ang mga bisita sa kanyang speech, may bigla siyang naramdamang kabog sa dibdib—hindi kaba, kundi parang sumpa ng tadhana na tumatawag ng pangalan niya.

At ngayon, sa gitna ng ulan, saka niya narinig iyon.

Isang iyak.

Mahina.

Punit ang tunog. Punô ng paghihingalo.

Hindi karaniwang iyak ng bata—kundi iyak ng isang sanggol na nasa bingit ng pagkawala ng buhay.

Napahinto siya. Parang may invisible force na humila sa mga paa niya patungo sa makipot na eskinita sa gilid ng simbahan. Paglapit niya, tumambad ang isang lumang kariton na tinakpan ng basang trapal. May mga lata, karton, at sira-sirang laruan na tinangay siguro ng mga batang nakatira roon.

At doon—sa gitna ng kariton—ay isang sanggol na halos wala nang malay.

Tinamaan si Ariana ng sindak.

Nanginginig sa lamig ang sanggol, ang mga kamay ay namumutla, ang bibig ay nangingitim sa sobrang ginaw. Nakasuot lang ito ng lumang lampin na basa na rin sa tubig-ulan. Napaluhod siya agad, hindi alintana ang mamahaling gown na ngayon ay dumidikit na sa putik.

“Oh my God… baby… bakit ka nandito?” Hindi niya napigilang sabihin.

Dahan-dahan niyang binuhat ang sanggol. Napansin niya agad ang sobrang gaan nito—para bang hindi ito nabibigyan ng pagkain sa maraming araw. Pinunasan niya ang mukha nito gamit ang laylayan ng coat niyang mamahalin, saka mabilis na ibinalot ito sa kanyang damit para mabigyan ng init.

“Please… huwag mong ipikit ang mata mo…” bulong niya, halos naninikluhod sa langit na huwag kunin ang munting buhay na ito.

Habang hawak niya ang sanggol, bigla niyang napansin ang isang bagay na kumislap mula sa pulsuhan nito—isang pulang pulseras, gawa sa tela, may maliit na metal tag. Binasa niya ito.

Umulan pa rin nang malakas. Para bang sinadya ng kalangitan na takpan ang mga sigaw, bulong, at katotohanang nagtatangkang sumabog sa gabing iyon. Hawak-hawak ni Ariana Monteverde ang sanggol, mahigpit, parang anumang pagbitaw niya ay maaaring maging dahilan para mawala ito—gaya ng pagkawala ng kapatid niyang si Mara maraming taon na ang nakalilipas.

Humigpit ang pagkakahawak niya nang muling magsalita ang lalaki.

“Pinapatay ’yan ng pamilya mo,” mariing ulit nito.

Gusto sanang sagutin ni Ariana ng mabilis, ng galit… pero wala siyang masabi. Para bang natanggalan siya ng hangin sa baga. Hindi dahil naniniwala siya—kung hindi dahil sa takot na baka… baka totoo.

“Hindi mo alam ang pinasukan mo, senyora,” dugtong ng lalaki. “Ang batang ’yan… mas mahalaga pa sa lahat ng yaman ng Monteverde.”

Napansin ni Ariana na nanginginig ang boses nito. Hindi dahil sa lamig ng ulan—kundi dahil sa bigat ng sinabi niya.

“Ano ang ibig mong sabihin?” halos pabulong niyang tanong, pilit na pinapakalma ang sanggol na mahina nang umiiyak.

Ang lalaki ay humakbang palapit. Hindi niya tinaas ang itak, ngunit hindi rin ito ibinaba. Para siyang hayop na nasa pagitan ng pagtatanggol at pag-atake—at si Ariana ang tanging hadlang.

“Ibalik mo ’yan sa akin,” mariing sabi nito. “Hindi mo naiintindihan ang larong pinasok mo.”

Pinisil ni Ariana ang sanggol. “Kung mahal mo ang batang ito,” sagot niya, “bakit mo hinayaang mamatay sa lamig, sa ulan, sa putik? Ano ka ba talaga?”

Tumigil ang lalaki.

At sa unang pagkakataon, nakita niya ang pagkirot sa mga mata nito—hindi galit, hindi kasakiman… kundi parang isang sugat na matagal nang nabubulok.

“Hindi ko ginusto,” mahina nitong sagot. “Hindi ko dapat iniwan ’yan. Pero may humahabol sa amin. At kung hindi ako tumakbo… pareho kaming patay ngayon.”

Nanigas si Ariana.

“K-kung gano’n…” nauutal niyang tanong, “sino ang gustong pumatay sa bata?”

Dahan-dahang ibinaba ng lalaki ang itak, ngunit hindi niya ito binitiwan. Tumingala siya sa dilim ng langit, malalim ang paghinga.

“Tao rin mula sa pamilya mo.”

Parang may sumabog na bomba sa loob ng dibdib ni Ariana.

“Hindi… imposible. Hindi papatay ang Mommy ko ng—”

“Hindi ko sinabing ina mo,” putol nito. “Pero may isang Monteverde na mas makapangyarihan kaysa sa lahat. At kung sino man ang batang ’yan… malaking banta.”

Napa-atras si Ariana.

Banta?

Ang sanggol?

Bumagsak ang tingin niya sa pendant na suot ng bata—ang lumang alahas ni Mara. Ang parehong pendant na suot ng kapatid niya noong araw na misteryosong nawala ito.

“Mara…” mahina niyang bulong.

Napatingin ang lalaki sa kanya. “Kilala mo?”

“K-kapatid ko,” sagot ni Ariana.

Kumalabog ang puso ng lalaki. Kita sa mukha nito ang pagkagulat, pagkataranta, at sakit na parang pilit niyang itinatago.

“Kapatid mo? Si Mara Monteverde ang ate mo?”

“H-hindi…” buong lakas na sambit ni Ariana habang nanginginig ang labi. “Siya ang bunso namin. At nawawala siya noong may edad lang na apat.”

Nabitawan ng lalaki ang paghinga, parang sumabog ang isang lihim na matagal niyang kinakanlong.

“Kung gano’n…” halos paos nitong sabi, “tama ang hinala ko.”

“A-ang alin?” tanong ni Ariana, halos hindi makagalaw.

Ang lalaki ay napahawak sa sariling ulo, halatang nakikipaglaban sa sarili.

“Ang sanggol na ’yan… anak ni Mara.”

Nanlamig ang buong katawan ni Ariana—higit pa sa lamig ng ulan, higit pa sa lamig ng gabi.

“Imposible,” bulong niya. “Paano siya nagkaanak? Bakit hindi sinabi sa amin? At… nasaan si Mara ngayon?”

Tumigil ang lalaki. Tumingin siya kay Ariana, matalim, diretso, masakit.

At doon niya sinabi ang katotohanang hindi dapat malaman ng sinuman.

“Patay na si Mara.”

NANGHINA si Ariana. Para siyang nabingi. Walang narinig kundi kalabog ng puso at mahihinang hikbi ng sanggol sa dibdib niya.

“H-hindi…” umiling siya. “Huwag mong—huwag mong sabihing—”

“Tama na,” malungkot na sagot ng lalaki. “Wala kang magagawa para mabago ’yon.”

“Nagsisinungaling ka…” halos pasigaw ang boses niya. “Nagsisinungaling ka!”

Napapikit ang lalaki, para bang nasasaktan din. “Kung sana nagsisinungaling ako… pero ako ang huling tao na kasama niya bago siya mamatay.”

Lumawa ang mga mata ni Ariana.

“Kasama mo?” bulalas niya. “Sino ka ba talaga?”

At sa unang pagkakataon, ibinaba ng lalaki ang itak, tumuwid nang tayo, at tinanggal ang hood.

Isang gusgusin, marungis, at pagod na mukha—pero sa ilalim nito ay may bakas ng isang taong hindi palasuko. May matalim na mata, may panga na parang hinubog ng laban, may tensyon ng isang sundalong nakaligtas sa impiyerno.

“Ako ang asawa niya,” mariin nitong sagot. “Ako si Elias.”

Napasulyap si Ariana sa sanggol—mahina, nanginginig, at puno ng palatandaang lumaki sa hirap.

Kung totoo ang lahat…

Kung totoo—

Kung sanggol ito ni Mara…

Kung patay na si Mara…

Kung asawa niya si Elias…

Ibig sabihin…

Ang batang hawak-hawak niya ay hindi basta sanggol.

Siya ang tagapagmana ng Monteverde Real Estate Corporation.

Ang sanggol na maaaring magbago ng kaharian ng pamilya nila.

Ang sanggol na maaaring wasakin ang mga lihim ng angkan.

At ang sanggol na gustong patayin ng mismong dugo at pangalan nila.

Hindi niya alam kung ano ang uunahin—ang galit, ang lungkot, ang takot, o ang mismong pagkawasak ng mundo niyang akala niya ay buo.

Ngunit bago pa siya makapagtanong pa, biglang lumiwanag ang paligid.

May sumindi na mga flashlight.

May nag-uusapang boses mula sa dulo ng eskinita.

At sa sumunod na segundo…

May humiyaw:

“PNP! Huwag kayong kikilos!”

Napahigpit ang hawak ni Ariana sa sanggol.

Si Elias ay agad na nagningning ang mata—hindi takot, kundi paghahanda sa laban.

At sa sandaling iyon, nagsimula ang kwento ng isang sanggol…
at ng giyera ng dalawang angkan.