Maine Mendoza Arjo Atayde Vic Sotto Pauleen Luna at Buong Dabarkads Dumalo sa The Clones Concert

Sa gabing iyon, napuno ang buong Metro Manila ng kakaibang kilig at kuryenteng hindi maramdaman sa ordinaryong konsiyerto. Matagal nang inaabangan ng mga tao ang The Clones Concert, isang napakalaking pagtatanghal na kilala dahil sa husay ng mga impersonator, live band, special effects, at nakamamanghang production na halos kasing ganda ng mga orihinal na artista at awitin nilang ginagaya. Ngunit ang tunay na dahilan kung bakit naging espesyal ang gabing ito ay ang pagdalo ng halos buong Dabarkads: Maine Mendoza, Arjo Atayde, Vic Sotto, Pauleen Luna, Joey de Leon, Allan K, Wally Bayola, Jose Manalo, Ryan Agoncillo, at iba pang mga pangalan na minahal ng sambayanan sa tuwing Bubuka ang Eat Bulaga! tuwing tanghali.

Sa labas ng arena, nagkumpulan ang mga fans na todo ang sigawan nang makita ang bawat isa sa kanila. Ang mga ilaw mula sa mga cellphone ay tila mga bituing kumikislap, at ang mga staff ng konsiyerto ay halos hindi mapigilan ang dami ng taong gustong makasilip o makakuha man lamang ng larawan. Magkahawak-kamay na dumating sina Maine at Arjo, parehong naka-simple ngunit elegante. Sa tabi nila naroon sina Vic Sotto at Pauleen Luna, kasama ni Tali na tuwang-tuwa sa dami ng mga kulay at tugtog sa paligid.

Pagpasok pa lamang nila sa VIP section, nagtayuan agad ang mga tao para magbigay galang. May ilang fans ang napaluha pa nga dahil sa saya—hindi araw-araw na nakikita mo ang buong Dabarkads na sabay-sabay na present sa isang malaking event. Nagbibiruan sina Joey de Leon at Allan K sa kanilang pagkakaupo: “Pre, baka mamaya tayo naman ang gayahin dito, ha?” sabay tawa nina Wally at Jose, na mas mukhang kinakabahan kaysa natatawa, dahil hindi imposibleng may “clones” din sila roon.

Nagsimula ang konsiyerto sa isang matinding pagbubukas—isang aming performance na ginaya ang iconic na Michael Jackson medley. Bumaba ang performer mula sa kisame, may kasamang fireworks at laser lights na nagpanganga sa lahat ng nanonood. Nakita ni Maine ang pagngiti ni Arjo, na tulad ng isang batang namamangha sa unang pagkakataon. Tinapik siya ni Maine sa braso at nagbiro, “O, parang mas excited ka kaysa sa anak mo pag nanonood ng cartoons.” Tumawa si Arjo at hinawakan ang kamay niya nang mas mahigpit.

Nang sumunod na bahagi ng palabas ay ang serye ng impersonators ng mga local celebrities—gary Valenciano, Regine Velasquez, Martin Nievera, Sarah Geronimo at Bamboo. Napaka-pulido ng pagkakagawa ng boses, kilos, at overall vibe ng mga performer na halos hindi mo na maiwasang sabihin na “parang sila nga.” Lalo pang bumuhos ang applause nang lumabas ang clone ni Vic Sotto—kumpleto sa long coat, signature na lakad, at ang malalim na boses na halos kopyang-kopya ang karakter niya sa TV. Naging mas malakas ang tawanan nang bigla pang nagsabi ang clone, “Good evening, mga ka-Dabarkads!” habang pumipitik ang kilay sa parehong paraan niyang ginagawa sa pelikula.

Sumulyap kay Vic ang lahat, pati si Pauleen na hindi napigilang humagalpak. Tinakpan ni Vic ang mukha niya at nagbato ng biro sa totoong buhay, “Ay, nako, hindi ko ‘yan kamukha! Mas gwapo ako riyan!” Napailing si Pauleen, “Hala ka, love, baka magalit, baka mas gwapo pa nga ‘yan eh!” At dito na umingay ang VIP dahil sa halakhakan.

Pagkatapos ng segment na iyon, lumabas naman ang mala-kalisik na clone nina Wally, Jose at Paolo. Gumawa ng mini-sketch ang clones na halos pareho ang timing at delivery ng kilalang trio. Napapailing si Jose habang pumapalakpak: “Ay nako, masyado nila kaming ginaya, pati pawis pareho!” Si Wally naman ay tumatawa nang walang tunog, samantalang si Allan K ay todo lingon para siguraduhing walang nagtatago na clone niya sa likod.

Sa kalagitnaan ng konsiyerto, lumapit ang event organizer sa VIP area at nagtanong kung puwedeng paakyatin ang Dabarkads para sa isang maikling cameo bilang pasasalamat sa kanilang pagdalo. Nagkatinginan ang grupo—may alinlangan pero may excitement din. Si Vic ang unang nagsalita: “Sige, pero huwag lang kaming pakantahin ha. Ayaw kong maulan ng kamatis.” Siyempre, nauwi iyon sa tawanan bago sila sabay-sabay tumayo.

Pag-akyat nila sa stage, sumabog ang arena sa hiyawan na halos lumindol ang sahig. Lumapit ang host at nagsabing, “Hindi kumpleto ang entertainment industry kung wala ang Dabarkads!” Nakangisi si Joey de Leon: “Hindi rin kumpleto ang konsiyertong ‘to kung wala yung mga clones namin! Sila ang tunay na bida ngayon.”

Nagpakuwento ang host tungkol sa kanilang reaksyon sa mga nakikita nilang performances. Si Maine ang unang sumagot: “Grabe yung effort nila. Ang dami kong beses na napasabing ‘Hala, parang tunay.’ Pero siyempre, iba pa rin kami, no?” sabay kaway sa audience. Si Arjo naman ay nagbiro: “Nagpapasalamat ako at wala pang clone ko dito—baka mas sumikat pa sa akin!” Maraming napasipol at napahalakhak dahil sa pagiging game niya.

Nang bumaba na sila sa stage, sinundan sila ng cameras habang bumabalik sa upuan. Hindi pa man sila nakakahinga ay nag-umpisa na ang susunod na production number: The Love Teams Through the Years, isang tribute sa mga iconic na tambalan sa showbiz. Lumabas ang mga impersonators ng kilalang love teams, mula kina Guy and Pip, Claudine at Rico, Marian at Dingdong, hanggang kina Kathryn at Daniel. Nang lumabas ang dalawang impersonators na kumakatawan kay Alden Richards at Maine Mendoza, napaangat ang kilay ng lahat.

Napatigil si Maine at nanahimik ang buong VIP section. Hindi dahil sa tensiyon, kundi dahil sa gulat at nostalgia. Ang clone nila ay sobrang pulido—pareho ang tono, galaw, ngiti, at kahit ang chemistry sa stage ay parang bumalik ang panahon ng ALDUB phenomenon. Walang bitterness, walang awkwardness—puro alaala lang.

Hinawakan ni Arjo ang kamay ni Maine, banayad pero punô ng suporta. Nakangiti siya habang nakatingin sa impersonators. “Look,” bulong niya kay Maine, “ang galing nila. And look at you—you’re smiling.” Tumango si Maine, “Hindi ko sila pinapanood bilang ako… pinapanood ko silang para sa fans. Ang saya nilang tingnan.”

Isa ito sa mga moment na pinuri ng mga tao sa paligid—ang respeto at emotional maturity ng lahat ng sangkot. Maraming fans ang nag-video, pero hindi para gumawa ng issue, kundi dahil natuwa silang makita ang lahat nang sabay-sabay sa isang masayang okasyon.

Umabot ng halos tatlong oras ang konsiyerto, punô ng saya, kantahan, sayawan, at nakakatindig-balahibong moments. Nang mag-final bow ang lahat ng performers, tumayo ang buong Dabarkads para magbigay ng standing ovation. Hindi maikakaila ang saya sa kanilang mga mukha—ito ang klase ng gabing walang politika, walang intriga, walang pressure. Isa lang itong gabi ng entertainment na bumabalik sa tunay na esensya ng saya.

Pagkatapos ng show, imbitado ang Dabarkads sa isang private after-event room. Pagpasok nila roon, sinalubong sila ng masarap na pagkain, soft lighting at musika. Nagkumustahan silang lahat, nagtawanan at nagbalikan sa mga alaala ng kanilang mga taon sa industriya. Si Joey ay nagkuwento ng mga lumang kalokohan nila; si Vic naman ay abalang pinapakain si Tali. Sina Jose at Wally ay nakikipag-asaran kay Allan K, habang si Pauleen ay nakikipagkuwentuhan kay Maine tungkol sa mga upcoming projects nito.

Naroon ang isang sandaling napakaganda: simpleng grupo ng magkakaibigan na walang kamera, walang trabaho, walang script—puro totoong tawanan lang. Si Arjo at Maine ay magkatabing nakaupo, nagmamasid at pinahahalagahan ang presensya ng bawat isa. Sa isang punto’y sinabi ni Arjo, “Buti pala pumunta tayo. Hindi ko in-expect na ganito kasarap sa pakiramdam na makita kayong lahat na masaya at kumpleto.”

Sumagot si Vic, “Ganito naman talaga dapat—walang drama, walang intriga, puro good vibes.” Nag-toast sila gamit ang mga baso ng juice at soft drinks bilang tanda ng pagkakaibigang hindi nawawala kahit anong mga pagbabago sa showbiz.

Nang maghiwa-hiwalay ang gabi, ramdam ng lahat na may natatangi silang dalang memorya. Hindi ito isang simpleng konsiyerto. Isa itong paggunita sa tunay na diwa ng pagiging pamilya sa industriya—tawa, respeto, suporta at pagmamahal sa trabaho at sa isa’t isa.

At sa pag-uwi ng bawat miyembro ng Dabarkads, dala nila ang isang pangako: na kahit marami pang pagbabago ang dumating, ang saya at samahan nilang ito ay hindi mawawala. Hindi man sila laging magkakasama, palagi silang mananatiling bahagi ng iisang malaking kwento na minahal ng sambayanan—at patuloy na mamahalin.