MAGBABALUT MINALIIT NG MGA DATING KAKLASE DI NILA ALAM SIKAT NA CEO SIYA

KABANATA 1: Ang Binatang Hindi Nila Pinansin

Maagang naglatag ng maliit na mesa sa gilid ng kalsada si Marco, isang dalawampu’t apat na taong gulang na magbabálut na kilala sa buong barangay bilang tahimik, magalang, at masipag. Suot niya ang luma ngunit malinis na t-shirt, may bitbit na basket ng balut, at may banayad na ngiti sa tuwing may dumaraan. Kahit simple ang trabaho niya, hindi siya nahihiya. Sa halip, pinagmamalaki niya ito dahil dito siya nagsimula, dito siya lumakas, at dito niya unang natutunan ang halaga ng sipag at tiyaga.

“Balut! Mainit! Sampu, bente, trenta!” sigaw niya nang may sigla.

Ngunit sa likod ng maaliwalas na mukha ni Marco ay naroon ang kuwento na hindi alam ng karamihan—lalo na ng kanyang dating mga kaklase na madalas siyang pagtawanan noon. Mula high school hanggang kolehiyo, tinawag nila siyang “probinsyanong walang mararating,” “pobreng tindero,” “palamunin.” At sa bawat biro, bawat pangmamaliit, walang ibang ginawa si Marco kundi ngumiti at magpatuloy.

Isang hapon, habang nag-aayos siya ng mga balut malapit sa plaza, narinig niya ang tawanan sa di kalayuan. Nakita niyang papalapit ang isang grupo ng mga dating kaklase—puro nakaporma, mamahalin ang suot, at tila ba mga walk-in model sa lungsod. Sila iyon. Ang grupo ng mga nangungunang bully noong high school.

“Uy… si Marco ba ‘yan?” tawa ng isa. “Hindi pa rin nagbago? Nagbabalut pa rin?”

“Grabe, akala ko level up na,” sabat ng isa pa. “Pero ayan… parang stuck pa rin sa kahapon.”

Lumapit ang pinakamatapang sa grupo, si Lander, ang dating student bully na sa bawat pagkakataon noon, hindi pinalalagpas ang pagmamaliit kay Marco.

“Oh pare,” pambungad nito, naka-ngisi, “kamusta naman ang buhay-buhay? Hindi ka pa ba nagsasawa sa balut?”

Si Marco, tahimik lang. Hindi siya nagpakita ng inis, hindi rin nagpakita ng kapabayaan.

Ngunit bago pa siya makasagot, nagpatuloy si Lander.

“Ano, wala ka pa ring pera? Hindi ka pa rin nakakaangat? Balut-balut lang? Samantalang kami—” Itinaas niya ang braso, pinakita ang mamahaling relo. “Ito ang buhay na dapat. Hindi tulad ng ginagawa mo.”

Tawanan ang buong grupo.

Napayuko ang ilang dumadaan, nahihiya para kay Marco. Ngunit si Marco, kabaligtaran ang naging reaksyon. Tumingala siya, may banayad na ngiti, at saka marahang nagsalita.

“Hindi masama ang trabaho ko,” mahinahon niyang sagot. “At hindi ako kailanman nahiyang ipakita kung saan ako nagsimula.”

“Talaga?” sabat ni Lander. “Gusto mo, bigyan ka namin ng pangpuhunan? Para naman magmukha kang tao? Hahaha!”

Natigil sila nang biglang tumigil ang isang itim na SUV sa tabi ng kalsada. Pagkabukas ng pinto, lumabas ang isang secretaryang naka-corporate attire.

“Sir Marco,” magalang nito, “hinihintay na po kayo sa board room para sa emergency meeting. Nasa linya na po ang Taiwan branch at ang investors.”

Napasinghap ang mga dating kaklase.

“Sir… Marco?” bulong ng isa.

Hindi pa sila nakakabawi nang lumapit ang dalawang bodyguard, kinuha ang basket ng balut mula sa kanya.

“Sir, kami na po ang bahala dito. Sasakay na po kayo.”

Sumimangot si Lander. “T-teka… ano ‘to? Bakit Sir? Hindi ba—”

Ngumiti si Marco, ngunit ngayon ay iba ang ngiting iyon. Hindi na iyon simpleng ngiti ng kawawang tindero. Ito ay ngiti ng isang taong may hawak na kapangyarihan, respeto, at tagumpay.

“Ano nga pala ang hindi ninyo alam?” tanong ni Marco sa mababang tinig.

Tahimik ang grupo.

“Hindi ko trabaho ang magbalut,” patuloy niya. “Ginagawa ko lang ‘to dahil dito ako nagsimula. At ayokong kalimutan ang lugar na ‘yon.”

Huminga siya nang malalim at saka mahinahong nagpatuloy:

“Ako ang CEO ng MARCOVISION TECH—ang kumpanyang ini-applyan ninyong tatlo noong isang buwan. Yung tinanggihan ko.”

Namilog ang mata ng lahat.

“W-what?!” bulalas ng isang babae sa grupo. “Y-yung pinakamalaking tech-startup ngayon? Na featured sa news? Na may partnership sa Japan at Singapore?!”

Tumango si Marco. “Oo. Yun nga.”

Paralisado ang buong grupo. Hindi makagalaw. Hindi makapagsalita. Natuyot ang kayabangan.

“Ngayon,” sambit ni Marco habang papasok sa SUV, “kung meron mang bagay na dapat ninyong tandaan…”

Tumingin siya sa kanila nang diretso, walang galit, ngunit puno ng bigat ng katotohanan.

“Huwag ninyong maliitin ang isang taong nagsisimula pa lang. Hindi ninyo alam kung saan sila dadalhin ng buhay.”

Sumara ang pinto ng SUV.

At habang papalayo ang sasakyan, naiwan ang mga dating kaklase niyang nakatulala—ngayon ay sila na ang mukhang hindi tao. At si Marco?

Hindi niya kailanman nakalimutan ang ugat ng kanyang tagumpay.

Ngunit sa likod ng lahat, may paparating na mas malaking pangyayari—sapagkat ang pagbabalik ni Marco bilang CEO ay magsisimula ng isang kuwento na magpapayanig sa buong industriya.

Kinabukasan, maaga pa lang ay nasa pangunahing gusali na si Marco ng Marcovision Tech. Malaki, moderno, at puno ng salamin ang bawat palapag. Sa labas pa lamang ay naglalakad na ang mga empleyado na parang isang maayos na hukbong sumusunod sa ritmo ng isang higanteng kumpanya. At sa gitna ng lahat, tahimik na naglalakad si Marco papasok, suot ang simpleng polo, jeans, at lumang backpack—na parang isang hamak na empleyado pa rin, kahit siya ang may-ari ng lahat.

Pagpasok niya sa lobby, mabilis siyang sinalubong ng mga staff.

“Good morning, Sir Marco!”

“Sir, nandito na po yung reports for Japan extension!”

“Sir, may investors po sa conference room!”

Nginitian niya ang lahat, hindi mataas ang tingin, walang yabang, at walang kahit anong bakas ng pagmamaliit. Isa iyon sa mga dahilan kung bakit mahal siya ng mga empleyado—kahit CEO na siya, hindi niya tinuturing ang sarili na mas mataas sa iba.

Habang papasok sa elevator, humabol ang kanyang sekretaryang si Mia, dala ang mas makapal kaysa normal na folder.

“Sir, ito po yung mga dokumentong kailangan n’yo sa meeting,” mabilis pero magalang na sabi nito. “At… Sir, may bagong problema na kailangan n’yong malaman.”

Tumaas ang kilay ni Marco. “Problema? Anong klaseng problema?”

Huminga nang malalim si Mia, parang hindi sigurado kung paano sisimulan.

“Sir… kanina pong umaga, may nag-file ng reklamo laban sa inyo. Anonymous po. Sinasabing… ninakaw n’yo raw ang teknolohiya ng Marcovision noong hindi pa kayo CEO.”

Hindi agad nakapagsalita si Marco.

“Ninakaw?” ulit niya, mababa ang boses, ngunit halatang may nagsisimulang apoy sa loob.

“DocuTech Innovations po ang nagpadala,” patuloy ni Mia. “Kilala silang karibal n’yo ngayon. At mukhang desperado sila.”

Tahimik si Marco. Tahimik—pero alam ni Mia na kapag tahimik siya, iyon ang pinakadelikadong bersyon niya.

Pag-akyat nila sa boardroom, naroon na ang siyam na board members, mahigpit ang mga mukha, seryoso, at halatang naghihintay ng paliwanag. Pagpasok ni Marco, sabay-sabay ang tingin nila sa kanya.

“Marco,” panimula ng Chairman, “we need to talk.”

Umupo si Marco sa gitna, diretsong tumingin sa lahat.

“Alam ko na ang tungkol sa reklamo,” wika niyang walang pag-aalinlangan. “At sasabihin ko sa inyo ngayon pa lang… hindi totoo ‘yun.”

Nagbulungan ang board.

“Pero,” singit ng isang board member, “lumalabas sa media ang balitang kumakalat na raw na peke ang unang prototype ng inyong AI tech. May nagsasabing pag-aari raw iyon ng DocuTech.”

Mabigat ang mga mata ni Marco, pero hindi natitinag.

“Ang teknolohiyang iyon,” matatag niyang sabi, “ay ginawa ng tatlong taong team noong wala pa akong pera, wala pa akong kumpanya, at wala pa akong kahit anong suporta. At iyon ang katotohanan.”

Tahimik ang lahat.

Pagkaraan ng ilang sandali, tumayo ang Chairman.

“Naniniwala kami sa’yo, Marco,” wika nito. “Pero kailangan nating ayusin ito agad. Kapag kumalat nang mas malala, puwedeng bumagsak ang stock price natin.”

Tumango si Marco. “Hayaan n’yong ako ang humawak nito. Ako ang haharap sa media. Ako rin ang haharap sa DocuTech.”

“Pero Marco—” sabat ng isa.

“Hindi,” putol ni Marco. “Ako ang sisira sa kanila… gamit ang katotohanan.”

Hindi iyon banta.

Iyon ay pangako.

---

Pagkatapos ng mahabang meeting, umuwi si Marco nang hapon na. Paglabas niya ng gusali, nadatnan niya ang isang grupo ng mga dating kaklase—hindi iyon ang buong grupo kahapon, ngunit may ilang pamilyar na mukha.

Si Lander ang unang lumapit, hindi nakangiti, hindi nagbibirong gaya ng kahapon. Ngayon ay may dala itong papel.

“Marco…” panimula nito, mahina ang tono. “Narinig namin yung balita. Sa TV, sa social media… lahat, pinag-uusapan ka.”

Tumingin si Marco nang walang emosyon. “At ano naman ‘yon sa inyo?”

Nagkatinginan sila bago muling nagsalita si Lander.

“Kami… gusto naming humingi ng tawad. Lahat ng ginawa namin noon. Lahat ng panlalait, panloloko. Hindi namin alam na ikaw pala ang ikaw ngayon.”

Tahimik si Marco.

Tumingin siya sa langit, huminga nang malalim, at binalikan sila.

“Hindi ko kailanman hinanap ang paghingi ninyo ng tawad,” sagot niya. “Hindi ko rin hinanap ang pagbalik ninyo.”

Nanginginig si Lander.

“Marco… kailangan mo ba ng tulong? Baka pwede naming—”

Napangiti si Marco, ngunit hindi mapait. Kalmado. Totoo.

“Hindi ko kailangan ang tulong ninyo,” sambit niya. “Pero salamat sa pag-amin.”

Napatango sila.

Ngunit bago sila umalis, nagsalita si Marco sa unang pagkakataon nang may bigat.

“At tungkol sa reklamong kumakalat? Huwag kayong mag-alala.”

Nagbago ang tono niya—mula banayad tungong matalim.

“Hindi ako ang babagsak.”

Ngumiti siya, mabagal.

“Sila.”

At doon nagsimula ang tunay na laban.

Hindi laban ng isang probinsyanong magbabalut.

Kundi laban ng isang CEO na kayang pabagsakin ang pinakamalaking korporasyon sa bansa.

At ang Chapter 2 ay nagsara sa isang pangakong uugong sa buong industriya:

Hindi basta-basta mabubuwag ang taong marunong magsimula mula sa wala.