Magandang miyembro ng AFP, mag-isa niyang pinatumba ang mga siga sa palengke — grabe ang ending!

Sa bayan ng San Ildefonso, kilala ang palengke bilang sentro ng buhay. Maingay, masikip, at puno ng tao—pero sa likod ng mga tindero at mamimili, may isang grupong kinatatakutan. Sila ang “Siga Boys,” limang lalaking nagmamayabang na sila ang batas sa palengke. Lahat ng tindero, kailangan magbigay ng “renta” tuwing umaga. Kapag hindi nagbayad, mawawasak ang paninda, masisira ang pwesto, at minsan pa ay sinasaktan ang mga ayaw sumunod.

Ilang taon nang walang lumalaban sa kanila. Kahit ang barangay tanod, walang magawa. Kahit reklamo sa pulis, laging nawawalan ng saysay—may koneksyon daw sila. Kaya tahimik ang lahat. Mas mahalagang mabuhay kaysa maging bayani.

Isang umaga, dumating ang isang babaeng hindi pa nakikita ng mga taga-palengke. Payat, pero may tindig. Hindi naka-makeup, pero maganda. Hindi artista, pero parang artista ang dating. May dalang isang eco bag, naka black shirt, denim pants, at ponytail. Walang nakakaalam kung sino siya. Ang alam lang ng mga tao: hindi siya mukhang madaling takutin.

Ang pangalan niya: Lieutenant Armina Dela Vega, miyembro ng AFP, ngunit naka-day off at nagsuot ng simpleng damit para hindi makilala. Gising siya ng maaga para mamili ng gulay at karne. Tahimik siyang naglibot, ngunit napansin niyang kakaiba ang kilos ng mga tao. Parang takot. Parang may bantang parating.

At dumating nga ang mga Siga Boys.

Isa-isang lumapit sa mga tindero, sumisigaw at namimilit ng bayad. Ang mga lolo at lola na nagtitinda ng gulay, nanginginig habang nag-aabot ng perang pang-tanghali sana. Ang ilang bata sa fish section, napapaluha habang binabawasan ang barya nila para ibigay sa grupo.

Tahimik lang si Armina. Pinagmamasdan niya ang lahat.

Hanggang sa may isang tindera na umiyak.

“Wala po akong pambayad ngayon… lugi na po ako… maawa naman po kayo.”

Ngunit imbes na kaawaan, tawa ang sagot ng pinuno ng mga siga, si Baste. Malaki ang katawan, shaved head, at punong-puno ng tattoo sa braso. Kinuha niya ang isang kahon ng kamatis at ibinagsak sa sahig. Nagkalat ang mga ito.

“Walang libre rito, Aling Mila. Hindi ka pa ba natututo?”

Nagasgas ang tuhod ng matanda habang kinukuha ang mga nalaglag na gulay. Walang kumilos. Walang lumapit. Takot ang lahat.

At doon tumayo si Armina.

Lumapit siya, kinuha ang ilang piraso ng kamatis, at mahinahong binigay kay Aling Mila.

“Ako na po ang bahala dito,” mahina ngunit matatag niyang sinabi.

Tumigil si Baste.

“Uy, may bagong mukha,” sabi ng isa. “At maganda.”

Tumawa ang tatlo pa. Lumapit sila. Nakapalibot kay Armina.

“Hindi ka taga-rito, miss? Baka di mo alam rules dito.”

Ngumiti si Armina, pero hindi natakot.

“Hindi ako mahilig sa mali. At wala sa batas ang ginagawa ninyo.”

Lumakas ang tawanan ng grupo. Para sa kanila, isa lang siyang magandang babae na pwede nilang takutin at paglaruan. Para sa kanila, game na naman ito. Isang madaling biktima.

Hinawakan ni Baste ang braso ni Armina.

“Misis… wag kang nakikisawsaw sa hindi mo laban.”

Sa isang iglap, walang nakakita ng sumunod.

Kinunot ng mga tao ang noo.

May isang mabilis na pag-ikot ng braso.

At bago pa makareact ang mga siga—nakahandusay si Baste sa malamig na semento, umiiyak sa sakit, baluktot ang sapul na braso.

Malinis. Tahimik. Walang sigaw mula kay Armina. Parang routine lang.

Napatigil ang buong palengke.

Ang tatlong siga na natira, lumingon-lingon. Hindi nila alam kung anong nangyari. Isang iglap lang, bagsak ang lider nila.

“PUTA—! LUSOB!!!” sigaw ng isang tauhan.

Tumakbo ang dalawa papunta kay Armina. Inatake siya ng suntok at sipa, ngunit ang galaw niya ay parang pinaghandaan niya na ang lahat. Ang unang sumugod, tinamaan ng siko sa panga at nawalan ng malay. Ang pangalawa, sinipa sa tuhod at napaluhod, bago tinirikan ng braso sa likod. Hindi na makagalaw.

Isang siga ang bumunot ng patalim. Doon huminga nang malalim ang mga tao—dahil maraming beses na nilang nakitang may sinaksak sa palengke.

Pero hindi si Armina.

Nang sumugod ang lalaki, hindi umurong ang babae. Tumalon siya ng bahagya, umiwas sa saksak, kinuha ang pulso ng lalaki, iniikot ito, at sa loob ng dalawang segundo, nasa sahig na ang patalim, at nasa lupa na rin ang lalaki, umiiyak sa sakit, may pwersang nakadagan sa kanya.

Tatlo. Tatlo agad ang pinatumba niya.

Hindi sumisigaw.

Hindi humihingal.

Walang yabang. Walang mura.

Tahimik. Malinis. Disiplinado.

Parang tunay na sundalo.

At doon nagsimulang magtanong ang mga tao:

“Sino ba ’tong babae na ’to?”

“Parang special forces…”

“Anong ginagawa niya rito?”

At bago pa magising ang pinuno nilang si Baste sa pagkakahandusay, humugot ng wallet si Armina, naglabas ng ID, at humawak sa radio na nakasuot sa beywang niya.

AFP IDENTIFICATION CARD.

Rank: 1st Lieutenant
Unit: AFP Intelligence Group
Assignment: Classified

Ang mga siga, nang makita ang ID, natulala. Ang mga tindero napahawak sa bibig. Ang mga mamimili napahinto sa paghinga.

Hindi nila alam na ang babaeng maganda, simpleng mamimili, tahimik, walang kayabang-yabang…

Ay mas delikado pa kaysa sa sampung siga.

At doon nagsimula ang ending na hindi nila inakalang darating.