LALAKI NA OFW, SINUSTENTUHAN ANG GIRLFRIEND NA BUNTIS! NAGIMBAL PAG UWI DAHIL WALA ANG BATA!

KABANATA 1: ANG PAG-ASA NA NAWALA

Sa isang maliit na kwarto sa isang banyagang bansa, nakaupo si Juan dela Cruz sa tabi ng bintana. Malayo siya sa kanyang pamilya, sa Pilipinas, ngunit ang kanyang puso ay puno ng pangarap at pag-asa. Bilang isang OFW, araw-araw siyang nagsusumikap para sa kinabukasan ng kanyang minamahal na si Lara, na buntis na at naghihintay sa kanyang pag-uwi.

Sa bawat araw na lumilipas, pinipilit niyang kalimutan ang lahat ng pagod at hirap. Nagpapadala siya ng pera, nagsusulat ng mga liham, at nagbibigay ng pangakong darating siya sa tamang panahon at tangan ang pangako na iingatan niya ang kanilang munting pamilya.

Ngunit isang araw, nagbago ang lahat nang tumawag si Lara mula sa Pilipinas. Sa kanyang boses, ramdam ni Juan ang kaba at pag-aalala. “Juan,” mahina niyang sabi, “hindi ko na maintindihan… Nanganak ako, pero… wala ang bata.”

Biglang nanlambot si Juan. Ang kanyang mundo ay parang humupa, ang kanyang mga pangarap ay naging abo. Hindi niya maipaliwanag ang sakit na sumalubong sa kanya—isang sakit na mas matindi pa sa isang sugat na hindi magagamot. Paano nangyari ito? Bakit wala ang anak na pinangarap niyang makita?

Sa kanyang pag-iisa, niyayakap niya ang maleta na puno ng mga alaalang pinaghirapan niya sa isang banyagang bansa. Ang pangakong ibibigay niya ang magandang buhay sa kanilang dalawa ay parang isang bangungot na ngayon lang niya naramdaman. Ang bawat luha niya ay nagsisilbing paalala na kahit anong sakripisyo, may mga pangyayaring hindi niya inaasahan.

Sa isang maliit na barung-barong sa probinsya, nagtungo si Lara sa isang matandang manghuhula, na nagsabi na ang pagkawala ng bata ay may dahilan. “May mas malaki pa ang nakalaan, Lara,” sabi nito habang nakatitig sa isang kristal. “Hindi pa tapos ang laban. Magkakaroon pa kayo ng anak, at sa tamang panahon, makikita ninyo ang tunay na kaligayahan.”

Ngunit kahit anong sabihin ng manghuhula, ang puso ni Lara ay nagdurusa. Naging matamlay siya, at araw-araw na lang ay nagdarasal na sana ay muling bumalik ang bata na nawala sa kanya—isang batang ipinanganak na may pangarap na maging masaya, pero biglang nawala sa kanyang buhay.

Sa kabilang banda, si Juan ay nagsimula nang magbalik-tanaw sa lahat ng sakripisyong ginawa niya. Hindi lang pera ang pinaghirapan niya, kundi ang pangakong magiging isang mabuting ama. Ngunit ang pangakong iyon ay tila isang hungkag na salita na naputol sa isang iglap.

Sa kabila ng lahat, alam ni Juan na hindi pa tapos ang kanyang laban. Hindi siya susuko. Sa kabila ng sakit, naniniwala siyang may liwanag pang naghihintay sa dulo ng madilim na daan. Kailangan niyang magpatuloy, hindi lamang para sa sarili kundi para sa pangakong binitiwan niya sa kanyang minamahal—isang pangakong hindi siya magsasawa, kahit na ang lahat ay nagbago.

Ngayon, nakatayo siya sa isang bagong simula, dala ang bigat ng nakaraan, ngunit bitbit ang pag-asa na isang araw, maririnig niya muli ang sigaw ng kanyang anak, at maipadama ang tunay na kahulugan ng pagmamahal at sakripisyo.

Sa kabila ng malungkot na pangyayari, hindi sumuko si Juan. Sa bawat araw na lumilipas, pinipilit niyang manatiling matatag. Nagtrabaho siya nang masigasig sa banyagang bansa, nagsusumikap upang mapunan ang mga pangangailangan niya at ni Lara. Ngunit kahit gaano siya kasipag, walang makakapantay sa sakit na dulot ng pagkawala ng kanyang anak.

Isang araw, nakatanggap si Juan ng isang liham mula kay Lara. Nakalagay dito ang larawan ng isang maliit na sanggol na nakahiga sa isang malambing na hapag. Sa kanyang puso, may isang bahagyang pag-asa na muling bumalik. Ngunit nang binasa niya ang nakasulat, napailing siya sa sakit. “Juan, hindi pa rin namin makita ang bata. Pero hindi ako susuko. Nandito ako, naghihintay sa araw na magkasama tayo ulit, kahit gaano pa katagal.”

Sa kanyang paghihintay, nagsimula siyang mag-isip ng mga paraan para makausap si Lara. Gusto niyang mapawi ang sakit nito, kahit na hindi niya alam kung paano. Sa isang pagkakataon, nakatagpo siya ng isang matandang Pilipino na matagal na sa banyagang bansa. Nalaman niya na may mga taong katulad nila na nagtutulungan sa mga mahahalagang bagay—mga taong naniniwala sa kapangyarihan ng pagmamahal at pag-asa.

Sa gitna ng kanyang paghihintay, isang araw, nakatagpo si Juan ng isang batang babae na tila nagkukubli sa isang sulok. Nakapalda ito ng makapal na damit, may mangilan-ngilang sugat sa katawan, at tila nanghihina. Napansin niya ang matamlay nitong mga mata. Agad siyang lumapit, at naisip niya na baka kailangan nito ng tulong.

“Anak, ano ang nangyari sa’yo?” tanong niya, may kababaang-loob at malasakit.

Hindi sumagot ang bata, ngunit ngumiti ito nang bahagya, na parang nagsasabi na ayaw nitong magpahalata ng sakit. Pinulot ni Juan ang bata, at dinala sa isang maliit na klinika na malapit. Doon, nalaman niya na ang batang ito ay isang batang lansangan na napilitan magtiis sa matinding hirap.

Habang nag-aalaga siya sa bata, naisip ni Juan na hindi lang pala siya nag-iisa sa laban na ito. Maraming tao ang nangangailangan ng tulong, at sa kabila ng kanyang sariling sakit, napatunayang may mga taong handang tumulong nang walang hinihinging kapalit.

Sa paglipas ng mga araw, unti-unting nakalimutan ni Juan ang kanyang sariling kalungkutan habang nakikita niya ang kabutihang dulot ng pagmamahal na walang hinihinging kapalit. Sa kabila ng kawalang-katiyakan sa kanyang buhay, nanatili siyang matatag, dala ang paniniwalang isang araw, makakamtan din nila ni Lara ang kanilang pangarap na pamilya.

Ngunit sa kabila ng lahat, nananatiling isang palaisipan ang pagkawala ng bata. Hindi pa rin alam ni Juan kung ano ang tunay na nangyari, ngunit naniniwala siyang may mas malaki pang plano ang Diyos para sa kanila. Isang plano na magpapakita na kahit sa gitna ng kadiliman, may liwanag pa rin na naghihintay sa kanilang landas.

Sa bawat hakbang na kanilang tinatahak, naniniwala si Juan na ang tunay na pag-ibig ay hindi nagmaliw, at ang sakripisyo ay may katuturan. Dahil alam niyang sa kabila ng lahat, ang puso na nagmamahal nang buong-buo ay kayang magsakripisyo at maghintay hanggang sa muling magtagpo ang kanilang mga landas.