PART 2: KATULONG, NANGHIRAM NG PERA PAMBILI NG GAMOT—NANLAMIG ANG CEO NANG MAKITA ANG BATA!

Tahimik ang buong ospital, ngunit sa loob ng private room kung saan naka-confine si Elias, ang bawat segundo ay parang pumapatak na parang martilyo sa puso ni Elena. Nakaupo siya sa gilid ng kama, hawak ang malamig na kamay ng anak, habang ang mga mata niya ay hindi makatingin sa kahit kanino kundi sa munting batang halos hindi gumagalaw.

Sa likod niya, nakatayo si Damian — hindi bilang CEO, hindi bilang amo, hindi bilang bilyonaryo — kundi bilang isang lalaking ngayon lamang naramdaman ang tunay na takot na mawala ang isang taong mahalaga sa kanya.

Ang mga mata niya ay pula, puno ng pag-aalala, at ang mga kamay niya ay hindi mapakali. Ilang ulit siyang napapatingin sa monitor ng bata, para bang doon siya kumakapit ng lakas.

Hindi niya inakalang darating ang araw na ganito siya — walang magawa, walang kontrol, walang karangalan na makapipigil sa takot na pumipiga sa dibdib niya.

“Elena…” mahina niyang tawag.

Hindi tumingin si Elena. Hindi dahil sa galit, kundi dahil baka kapag tumingin siya, bumigay ang lahat ng tapang niyang pinipilit buuin.

“Pasensya na… pasensya na kung—”

Hindi na siya nakapagpatuloy.

Dahan-dahang lumingon si Elena.
At sa unang pagkakataon matapos ang limang taon, tumingin sila sa mata ng isa’t isa nang walang takip, walang takas, walang lihim.

“Damian…” malungkot niyang sabi.
“Wala na tayong panahon para sa mga salitang ‘pasensya’. Ang kailangan lang natin ngayon… ay iligtas ang anak natin.”

Napayuko si Damian.

At sa sandaling iyon, parang bumagsak ang lahat ng pader sa buhay niya.

❖ ANG PAGBABAGO NG ISANG BILYONARYO

Simula noon, hindi na iniwan ni Damian ang bata.

Hindi na siya bumalik sa trabaho. Hindi niya inisip ang mga meeting, ang mga kontrata, ang mga milyon-milyong negosyong nakaabang.
Ginawa niyang opisina ang hallway ng ospital. Doon siya tumatanggap ng tawag, nagpirma ng papeles, nagbigay ng utos.

Pero ang bawat segundong wala siya sa tabi ng anak ay parang parusa.

Habang si Elena, halos hindi na natutulog. Ang mga mata niya ay laging nakatutok kay Elias, tinitingnan kung humihinga pa, kung umiinit pa ang katawan, kung mas lalong lumalala.

Sa tuwing bababa ang oxygen level, parang pinipilipit ang puso niya.

“Anak… lumaban ka…”

At sa gilid ng silid, si Damian ay nakikinig lamang. Hindi niya alam kung paano sasalo sa mga salitang iyon. Hindi niya alam kung paano babawiin ang mga taong nawala — ang mga gabing hindi niya kasama ang anak, ang mga sandaling kailangan siya pero wala siya.

At unti-unti, nakita niya ang isang bagay na hindi niya napansin noon:

Si Elena…
ang babaeng minahal niya…
ay siya ring babaeng nagdala ng lahat ng bigat, mag-isa, sa loob ng limang taon.

At ngayon, nakikita niya ang pagod, ang sakit, ang luhang kanina pa pinipigilan.

“Hindi ka na mag-isa,” bulong niya.

Pero hindi sumagot si Elena.

Hindi siya lumingon.

Pero alam niyang narinig siya nito.

❖ ANG PANGGIGISING NA HINDI NILA INASAHAN

Lumipas ang ilang araw.

Ang lagnat ni Elias ay bumaba. Sa wakas, mas maayos na ang paghinga niya.
Ngunit hindi pa rin siya nagigising.

Gamot.
Oxygen.
Steroid.
At isang mahal na treatment na kahit mga ordinaryong tao ay wala nang pag-asang mabayaran.

Pero kay Damian—isang pirma lang.

Isang araw, dumating ang doktor at tinignan ang bata.
Si Elena at Damian ay parehong kinakabahan.

“Doc… kamusta na po siya?” tanong ni Elena, nakahawak sa dibdib.

Huminga ang doktor nang malalim, bago ngumiti.

“Magaling na siya. Nakakapagtaka kung gaano ka-bilis ang pag-recover ng katawan niya. Ipagpatuloy lang natin ang monitoring. Pero… ligtas na siya.”

Hindi napigilan ni Elena ang mapahagulgol.
Napaupo siya at tinakpan ang mukha.

At si Damian…
hindi napigilang mapaluha rin.

Sa unang pagkakataon sa buhay niya, hinaplos niya ang ulo ng anak. Maingat. Marahan. Takot na takot.

“Elias… anak… Daddy’s here. Hindi na ako mawawala.”

❖ ANG PAGISING NG BATA

Kinagabihan, habang tulog sina Damian at Elena sa magkaibang bahagi ng kwarto, may isang munting boses ang umalingawngaw.

“Ma…”

Parang isang bomba ang pumutok sa dibdib ni Elena.
Nagising siya agad, halos mapatalon.

“Elias?! Anak?!”

Nagising si Damian, nagulantang.

At doon nila nakita ang pinakamagandang tanawin sa buong buhay nila:

Si Elias…
nakangiti, kahit mahina…
gising.

“Ma… Daddy…” bulong niya.

Natigilan si Damian.

“Daddy?”

Ang salitang iyon ay parang martilyong tumama sa lahat ng maling desisyon niya.

Lumapit siya, nanginginig ang kamay, at marahang hinawakan ang maliit na kamay ng bata.

“Anak… ako ’yon.”

Ngumiti si Elias.

“Alam ko… nakita kita sa picture…”

At sa sandaling iyon — bumagsak ang lahat ng pader.
Ang CEO.
Ang pader.
Ang galit.
Ang lungkot.

Walang natira kundi ang tatlong pusong pinagtagpo muli ng tadhana.

❖ PERO HINDI NATUTAPOS ANG BAGYO SA ISANG HIMALA.

Dahil habang yakap nila ang bata sa ospital, may isang babaeng nagngingitngit sa galit at panibugho.

Si Veronica.

At ang mga mata niya ay nagsasabing:

“Hindi ako papayag na masira ang lahat ng ito dahil lang sa isang katulong… at sa batang ’yon.”

At doon magsisimula ang susunod na unos.

At ang susunod na KATOTOHANAN…

…ay mas masakit kaysa sa una.

Masaya ang simula ng umaga sa ospital. Sa wakas, gising at nakangiti si Elias. Kinukulot-kulot niya ang kumot habang pinagmamasdan sina Elena at Damian na parehong pagod ngunit nakangiti.

“Daddy… Mama… dito lang kayo ha?” mahina pero malinaw na sabi ng bata.

“Hindi kami aalis,” mabilis na sagot ni Damian, sabay hawak sa kamay ng anak.

Akala nila, sa wakas, matatapos na ang lahat ng sakit.

Hindi nila alam —
ang ginhawang iyon ay katahimikan lamang bago sumabog ang pinakamalaking unos.

❖ ANG PAGBALIK NG BABAE NA MAY DALANG DILIM

Nasa labas ng ospital si Veronica. Tahimik siyang nakatayo sa tabi ng sasakyan, pero ang mga mata niya ay nagliliyab. Bitbit niya ang cellphone — na may hawak na bagay na mas delikado pa kaysa galit.

Isang video.

Isang picture.

At isang dokumento.

Hindi lang basta lihim…
kundi armas na kayang sumira sa buhay ng kahit sinong tao — pati si Damian.

“Akala mo makukuha mo lahat dahil may anak ka?” bulong niya sa sarili.
“Hindi pa tapos ang laban.”

Sumakay siya sa sasakyan.

At may tinawagan.

“Hello? Ready na ba ang hinihingi ko? Ipapabagsak natin siya. Sabay silang mawawasak.”

❖ ANG HINDI INAASAHANG PAGBISITA

Kinahapunan, nagpunta si Damian sa accounting department ng ospital upang ayusin ang mga papeles ni Elias. Naiwan si Elena sa silid — pagod, pero masaya dahil sa paggaling ng anak.

Kumatok ang pinto.

Pagbukas niya, bumungad si Veronica…
nakangiti, pero malamig.
Maganda, pero mabangis ang tingin.

“Pwede ba tayong mag-usap?” tanong niya.

Sumikip ang dibdib ni Elena. Pero hindi siya umurong.

“Kung tungkol sa akin at kay Damian—”

“HINDI,” putol agad ni Veronica.
“Tungkol ito sa ANAK MO.”

Napalunok si Elena.

Pumasok si Veronica nang walang paalam. Umupo sa upuan at tiningnan ang bata — pero hindi iyon tingin ng pag-aalala.

Tingin iyon ng… kalkulasyon.

Tingin ng taong may binabalak.

“Mabuti at gising na siya,” sabi niya.

“Wala ka na bang ibang pakay?” tanong ni Elena, ramdam ang panganib.

May hinugot si Veronica mula sa bag — isang folder.

At nang ilapag iyon sa table…

…nanlamig ang buong katawan ni Elena.

Inside the folder:
— DNA Test
— Birth Certificate
— Financial Records
— At isang CCTV screenshot…
ng gabing natagpuan ni Damian ang bata.

Pero ang pinakamasakit?

May isa pang papel.
At doon nanghina si Elena.

Isang “NOTICE OF TERMINATION” na may pirma ni Damian.

Dated: nakaraang linggo.

Bago pa sila pagtagpuin muli.
Bago malaman ni Damian ang totoo.

“Hindi ka mahalaga,” bulong ni Veronica.
“Ito ang totoo. Hindi ka dapat nandito. Lalo na ang anak mo.”

Nanginginig si Elena.
Hindi dahil sa takot —
kundi dahil sa lalim ng banta.

“Hindi mo na kami kayang paalisin,” sagot niya, mahina pero matapang.
“Hindi mo na kayang baguhin ang totoo—anak ni Damian si Elias.”

Unti-unting umangat ang kilay ni Veronica.

“At sino nagsabing gusto niya iyon?”

❖ ANG PINAKAMADILIM NA REBELASYON

Lumapit si Veronica, yumuko, at bumulong sa tainga ni Elena.

“Alam mo ba kung bakit hindi ka niya nahanap noon?”

“Kasi… hindi niya ako hinanap?” nanginginig na sagot ni Elena.

Ngumiti si Veronica.

Isang ngiting malupit.

“MALI.”

Lumapit pa siya.
Nag-iba ang boses, naging malalim, mabagsik.

“SI AKO. Ako ang dahilan.”

Parang tumigil ang mundo ni Elena.

“Ako ang nagpalipat ng mga papeles mo. Ako ang nagpatanggal ng pangalan mo sa listahan ng mga volunteers. Ako ang nag-utos na hindi ka padapuan sa kumpanya niya. At ako rin ang nagsabi sa assistant na huwag ipabot kay Damian ang mga sulat mo noon.”

Matagal na katahimikan.

Parang nabingi si Elena.

At sa huli, napabulong siya:

“Bakit mo ginawa?”

At mas malupit pa ang sagot ni Veronica.

“Kasi bagay kami ni Damian. At walang katulad mong hampaslupa ang sisira sa buhay ko.”

Natigilan si Elena.

Hindi dahil sa insulto.

Kundi dahil…
ngayon niya lang narealize:

Si Damian —
walang alam.

Si Damian —
hindi niya sila sinadyang iwan.

Si Damian —
NINAKAWAN NG KATOTOHANAN.

At ang babaeng nasa harapan niya ang may kagagawan nito.

Nanghina siya.
Napatulala.

Pero hindi pa tapos si Veronica.

“Ito ang final deal,” aniya.
“LALAYAS kayo. Wala kang hahawakan mula kay Damian. Walang suporta. Walang pangalan. Walang relasyon.”

“Kasi kapag hindi…”
Dinukot niya ang cellphone.

Binuksan ang isang video.

At nang mapanood ni Elena…
halos mawalan siya ng lakas.

Isang video…
kay Damian.

Hindi siya lasing.

Hindi siya galit.

Pero may hawak siyang kontrata…
na naglalaman ng:

ILLEGAL LAND PURCHASE
MONEY UNDER THE TABLE
AT KICKBACKS.

At doon sumigaw ang konsensya ni Elena.

“Hindi… hindi totoo ’to…”

Pero sumagot si Veronica:

“Totoo. At kapag nalaman ito ng media, ng investors, ng board—”

Tinuro niya si Elias.

“—mawawalan siya ng ama. Forever.”

❖ PAGBABALIK NI DAMIAN — AT ANG SIMULA NG KAGULUHAN

Biglang bumukas ang pinto.

“Veronica?”

Nanlaki ang mata ni Damian.

Ano’ng ginagawa niya rito?
At bakit hawak niya ang folder?
At bakit namumutla si Elena?

Napalunok si Veronica, pero agad nagbago ang postura — ngumiti, umarte na parang inosente.

“Damian… dumaan lang ako para kumustahin ang bata…”

Pero bago pa siya makapagsinungaling nang tuluyan—

Tumayo si Elena.
Puno ng luha ang mga mata.
Puno ng galit ang dibdib.

“Damian…” bulong niya.

Nilingon siya ng lalaki.

At doon nagsimula ang delubyo.

❖ ANG PAGPUTOK NG LIHIM NA NAGPALUHA KAY DAMIAN

“Damian,” boses ni Elena ay mababa pero nangangatal,

“Matagal ka nang niloloko ni Veronica.”

Nanlaki ang mata ni Damian.

“Elena—”

“Ako dapat ang nakapagpaliwanag noon. Pero ninakawan niya ako ng pagkakataon.”

Tumingin siya kay Veronica.

“Siya ang sumira sa atin.”

Ang mga mata ni Damian ay tila nagdilim.

“Ano’ng sinasabi mo?”

At dito…
walang pagdadalawang-isip…
ginawa ni Elena ang bagay na hindi niya inaakalang kakayanin niya.

Kinuha niya ang folder —
at inihagis sa harap ni Damian.

“ITONG LAHAT. SIYA ANG GUMAWA NITO.”

Dahan-dahan, kinuha ni Damian ang folder.
Binuksan.

At unti-unti…
nagdilim ang mukha niya.
Namula ang mata.
Lumakas ang paghinga.

“Veronica…”
“ANONG KLASENG KATALUHUHAN ’TO?”

Hindi sumagot si Veronica.

Pero kitang-kita ang takot sa mukha niya.

“Hinawakan mo ang personal records ko?”
“Binago mo ang contacts ko?”
“PINALAYO MO ANG PAMILYANG ITO SA AKIN?!”

Nag-iba ang boses ni Damian — hindi sigaw.

Mas delikado.

Tahimik.
Mababa.
Nakakatakot.

“Tell me…”
“SIKATANG LAGAY… IKAW BA ANG NAGPASIMULA NG ILLEGAL DEAL NA NASA VIDEO?”

Hindi nakasagot si Veronica.

At doon niya nagawa ang pinakamalaking pagkakamali.

Tumakbo siya palabas.

At iyon ang sandaling nagbago ang lahat.

❖ ANG DESISYON NI DAMIAN NA MAGBABAGO SA BUHAY NILA

Pumikit si Damian.

Huminga nang malalim.

At nang tumingin siya kay Elena at Elias —

Ibang-iba na siya.

Hindi na CEO.

Hindi na lalaking malamig.

Siya ang lalaking ninakawan ng limang taon.
Siya ang lalaking tumayong mag-isa at biglang nabigyan ng pamilya.

Niyakap niya si Elena.

Mahigpit.
Totally.
Parang ayaw nang pakawalan.

“I will protect you,” bulong niya.
“Wala nang makakagawa pa sa inyo ng ganito. Tapusin na natin ang lahat ng nagsimula limang taon ang nakalipas.”

Nilingon niya ang anak na mahina pero gising.

“Elias… anak…”

Ngumiti ang bata.

“Daddy… ’wag mo kami iwan.”

Hinawakan ni Damian ang kamay ng bata.

“At kahit anong mangyari… hindi ko na kayo iiwan.”