KASAMBAHAY NA WALANG SAPATOS, PINAGALITAN SA MANSION—DI NILA ALAM MAY DALANG SULAT MULA SA ABROAD!

Kabanata 1: Ang Babaeng Nangangarap Kahit Walang Wala

Sa liblib na baryo ng San Felipe, nakatira si Lira, isang dalagang dalawampu’t dalawa na may mapupungay na mata pero laging may bakas ng pagod. Bago pa sumikat ang araw, ginigising na siya ng malamig na hangin habang naghahanda para pumasok sa mansyon ng mga Montenegro, kung saan siya nagtatrabaho bilang kasambahay. Walang sapatos si Lira—isang lumang tsinelas lamang ang kanyang pag-aari, ngunit kahit pa ganoon, hindi niya ito ikinahiya. Mas pinili niyang maging masipag kaysa magreklamo, sapagkat kasama sa kanyang dibdib ang pangarap na balang araw ay mabago ang buhay ng kanyang pamilyang iniwan ng kanilang ina. Sa bawat hakbang sa putikan, naririnig niya ang tunog ng tsinelas niyang halos mapigtas, pero sa halip na mangamba, napangiti siya dahil naaalala niya ang pangako ng kanyang kuya na nasa abroad: “Hintayin mo ako, Lira. Isang araw, may ipapadala ako na magpapabago sa buhay mo.” Hindi niya alam kung kailan darating ang araw na iyon, ngunit mahigpit niya iyong hinawakan sa puso.

Kabanata 2: Ang Unang Pag-alipusta sa Araw na ‘Yon

Pagsapit niya sa mansyon, hindi pa siya nakakapasok nang buo sa gate ay sinalubong agad siya ng nakataas na kilay ni Madam Corazon. “Ano ba iyan, Lira? Wala ka man lang matinong sapatos? Ganyan ang itsura mo papasok sa bahay namin?” Ang boses ni Madam ay parang latigong dumadampi sa bawat hibla ng loob ni Lira, ngunit hindi siya sumagot. Tanging pagyuko ang kanyang isinagot, dahil natutunan niyang sa mansyon na iyon, ang katahimikan ang tanging proteksiyon niya laban sa kahihiyan. Nakatingin din ang ibang kasambahay, halatang nahihiya para sa kanya, ngunit wala silang lakas ng loob na magsalita. Habang naglalakad siya papasok, naramdaman niya ang init ng kanilang tingin—parang kinukutya ang bawat gasgas sa kanyang paa. Ngunit ang higit na mabigat ay ang lihim sa kanyang bulsa: isang sobre mula sa abroad, na may pangalang LIRA M. DELA PEÑA. Hindi niya pa ito nabubuksan. Hawak niya ito magdamag kagabi, nanginginig sa kaba at pag-asa, ngunit pinili niyang dalhin ito ngayon dahil pakiramdam niya, may malaking mangyayari.

Kabanata 3: Sulat na Magbabago ng Buhay

Sa kusina, habang nagsisimula nang maghugas ng plato si Lira, hindi niya mapigilan ang nanginginig na kamay. Paulit-ulit niyang hinawakan ang sobre sa bulsa. “Mamaya na,” bulong niya sa sarili. “Gawin mo muna ang trabaho.” Ngunit kahit anong pilit niyang magpakatatag, tumatakbo sa isip niya ang mukha ng kuya niyang si Ramon. Apat na taon na itong nasa Dubai bilang construction worker, at mula noong umalis ito, halos wala silang natanggap na anumang balita. Ilang beses nang umuwi ang lungkot sa kanilang bahay dahil sa kaba na baka may nangyari na rito. Kaya ang biglaang sulat na dumating kahapon ay hindi lamang liham—kundiy pangakong maaaring mabura ang lahat ng hirap. Ngunit hindi niya iyon maibahagi sa iba dahil baka mapagalitan na naman siya. Sa mansyon kung saan kahit maliit na pagkakamali ay pinalalaki, ang pagdadala ng personal na gamit ay bawal. Ngunit paano kung ang sulat na ito ang magbibigay ng pagkakataon na lumaya siya sa pang-aaping iniinda araw-araw?

Kabanata 4: Ang Pagputok ng Galit ni Madam Corazon

Habang nagkakandarapa si Lira maglinis ng sahig, biglang lumabas si Madam Corazon mula sa veranda. “LIRA! Ano ‘tong nakita kong putik sa harapan? Ikaw lang ang pumasok nang umaga! Ikaw ang gumawa nito!” Ang sigaw ni Madam ay parang lindol na nagpayanig sa buong bahay. Napatigil si Lira, nangingilid ang luha ngunit patuloy ang pagpipigil. “Pasensya na po, Madam. Naabutan po ako ng ulan sa kalsada—” “E ano naman ngayon? Bahala ka sa buhay mo! Kung hindi ka marunong mag-ayos ng sarili mo, paano ka magtatrabaho nang maayos?” Hindi alam ni Lira kung anong mas masakit: ang boses na puno ng pang-alipusta o ang tingin ng ibang kasambahay na hindi makatingin nang diretso dahil naaawa sila pero wala silang lakas ng loob na kumampi sa kanya. Sa di kalayuan, napatingin siya sa bulsa niyang may sulat. Isang bulong ang dumaan sa puso niya: “Sandali na lang… matatapos din ito.”