DALAGA, NANLUMO NG MALAMAN ANG TUNAY NA PAGKATAO NG BOYFRIEND DAHIL SA ALAGANG ASO!

KABANATA 1: ANG ASONG NAGBUKAS NG KATOTOHANAN

Tahimik ang hapon sa maliit na subdivision kung saan nakatira si Mira, isang dalagang simple ang pamumuhay at may pusong madaling magtiwala. Matapos ang isang linggong punô ng trabaho, ang tanging inaabangan niya ay ang pagdating ng kanyang nobyong si Adrian—ang lalaking akala niya ay ganap na niyang kilala. Mabait, maalaga, at laging may dalang matatamis na salita. Para kay Mira, si Adrian ang perpektong lalaki na ipinagdasal niya sa mahabang panahon.

Ngunit sa araw na iyon, may isang bagay na babago sa lahat—at iyon ay ang alaga nitong aso.

Dumating si Adrian na may kasamang malaking aso, isang German Shepherd na may matalim na mga mata at tikom na tindig. “Siya si Rex,” sabi ni Adrian, may bahagyang ngiti. “Ngayon ko lang siya dinala rito.” Napatingin si Mira sa aso at bahagyang kinabahan. Hindi dahil sa laki nito, kundi dahil sa kakaibang reaksyon nito sa kanya. Tumigil si Rex sa harap niya, umungol nang marahan, at biglang tumahol—tila may babala.

“Parang hindi siya sanay sa tao,” pilit na tawa ni Mira.

Ngunit hindi tumawa si Adrian. Sa halip, bigla nitong hinila ang tali ni Rex nang marahas. “Tumahimik ka!” sigaw niya sa aso. Nabigla si Mira. Hindi niya pa kailanman narinig ang ganitong tono mula sa kanyang nobyo—malupit, malamig, at puno ng galit.

Tumahimik si Rex, ngunit ang kanyang mga mata ay nanatiling nakatutok kay Mira, tila may gustong ipahiwatig.

“Adrian…” maingat na sabi ni Mira, “okay lang ba siya? Parang natatakot.”

Saglit na nagbago ang ekspresyon ng lalaki. Bumalik ang pamilyar na ngiti. “Ganun lang talaga ‘yan. Matigas ang ulo,” sagot niya, na parang walang nangyari. Ngunit hindi nawala ang kaba sa dibdib ni Mira. May kung anong bitak sa imahe ng lalaking minahal niya.

Habang nagkakape sila sa sala, napansin ni Mira ang mga marka sa kamay ni Adrian—mga galos na tila kagat. “Anong nangyari diyan?” tanong niya.

“Wala ‘yon,” mabilis na sagot nito. “Napaglaruan lang.”

Ngunit sa ilalim ng mesa, dahan-dahang inilapit ni Rex ang nguso nito sa paa ni Mira. Hindi ito agresibo—kabaligtaran. Marahan nitong idinampi ang ulo, tila humihingi ng tulong. Sa mga mata ng aso, may takot. Takot na matagal nang nakatira sa loob ng bahay ng lalaking minahal niya.

Sa sandaling iyon, parang may bumulong sa isip ni Mira. Naalala niya ang isang kasabihan: ang hayop ay hindi marunong magsinungaling. At kung ganoon, ano ang itinatago ni Adrian?

Nang magpaalam na ang lalaki, iniwan niya si Rex sa labas saglit upang kunin ang gamit sa kotse. Pagkawala ni Adrian, biglang nag-iba ang kilos ng aso. Tumahol ito nang marahan, paikot-ikot, at huminto sa harap ng isang maliit na kahon na nahulog mula sa bag ni Adrian. Lumapit si Mira, nanginginig ang kamay, at pinulot ang kahon.

Sa loob nito ay may lumang ID, hindi pangkaraniwang pangalan, at isang litrato ni Adrian—may kasamang ibang mukha, ibang ngiti, at ibang buhay.

Nanatiling nakatayo si Mira sa gitna ng sala, hawak ang maliit na kahon habang nanginginig ang kanyang mga daliri. Ang bigat sa dibdib niya ay hindi maipaliwanag—parang may unti-unting gumuguho sa loob niya. Ang ID na nasa kanyang palad ay malinaw na hindi kay Adrian. Ibang pangalan. Ibang address. At ang litrato… bagama’t siya iyon, may kung anong malamig sa mga mata ng lalaking nakangiti roon.

Sa labas, maririnig ang mahinang pag-ungol ni Rex. Hindi ito agresibo. Sa halip, tila nagmamakaawa.

Dahan-dahang lumapit si Mira sa pintuan at binuksan ito. Agad na umupo ang aso sa harap niya, nakatingala, ang buntot ay bahagyang kumakampay—hindi sa saya, kundi sa pag-asa. Lumuhod si Mira at marahang hinaplos ang ulo nito. Doon niya napansin ang mas malinaw na bakas: manipis na pilat sa leeg, tila marka ng tali; mga galos sa tagiliran na hindi gawa ng laro.

“Anong ginawa niya sa’yo?” bulong ni Mira, halos hindi marinig ang sariling boses.

Biglang bumukas ang gate. Bumalik si Adrian.

Mabilis na itinago ni Mira ang kahon sa likod ng kurtina, pilit na inaayos ang sarili. Ngunit huli na—napansin ni Adrian ang pagbabago sa kanyang mukha. Ang mga mata nito ay mabilis na sumulyap kay Rex, saka sa loob ng bahay.

“May kinuha ka ba?” tanong ni Adrian, malamig ang tinig.

“Wala,” sagot ni Mira, pilit na kalmado. “Napatingin lang ako kay Rex. Parang may sugat siya.”

Isang iglap na kumislap ang galit sa mata ni Adrian. “Huwag mo siyang pakialaman,” mariin niyang sabi. “Aso lang ‘yan.”

Parang may humampas sa dibdib ni Mira. Aso lang. Pero sa harap niya, isang nilalang na malinaw na nasaktan—at marahil, nakakita ng mga bagay na hindi niya dapat makita.

Habang papalayo si Adrian para kunin si Rex, biglang umatras ang aso at umungol, nanginginig ang buong katawan. Hindi ito sanay—takot ito. Napahinto si Adrian, humigpit ang kamao, at sa isang sandali ay tila may lalabas na hindi niya kayang pigilan.

“Adrian,” mariing tawag ni Mira. “Tama na.”

Nagulat ang lalaki. Hindi sanay si Adrian na sinasalungat. Saglit siyang tumigil, saka pinilit ang isang ngiting pilit at huwad. “Pagod lang ako,” aniya. “Sumama ka sa’kin bukas. Ipapakita ko sa’yo ang bahay namin sa labas ng lungsod.”

Bahay namin? Hindi pa niya nababanggit iyon dati.

Tumango si Mira, ngunit sa loob-loob niya’y may desisyong nabuo. Hindi siya sasama para magbakasyon—sasama siya para malaman ang katotohanan.

Kinagabihan, hindi makatulog si Mira. Kinuha niya ang kahon at muling sinuri ang laman. Ang pangalan sa ID ay lumitaw sa kanyang isip, paulit-ulit. Binuksan niya ang laptop at naghanap. Ilang minuto lang, may lumabas na mga balita—lumang kaso, ibang lungsod, at isang lalaking hinahanap noon dahil sa pang-aabuso at pandaraya. Pareho ang mukha. Pareho ang ngiti.

Napatakip si Mira sa bibig niya.

Sa labas ng kwarto, may mahinang kaluskos. Nang buksan niya ang pinto, nandoon si Rex—nakahiga sa sahig, parang nagbabantay. Sa unang pagkakataon, hindi siya natakot. Umupo siya sa tabi ng aso at hinayaan ang luha na pumatak.

“Salamat,” bulong niya. “Kung hindi dahil sa’yo…”

Suminghap si Rex, idinikit ang ulo sa kanyang tuhod—parang pangakong hindi siya pababayaan.