ITINABOY NG MGA ANAK ANG INA SA ULAN… ANG SUMUNOD NAYARI AY NAKAGULAT SA LAHAT

Kabanata 1: Ang Pagtaboy sa Ulan

Sa isang madilim at maulan na hapon, ramdam ang lamig sa bawat sulok ng lumang bahay sa gilid ng baryo. Ang hangin ay humahampas sa bubong at halakhak ng mga bata ang napapaitim ng ulap. Sa gitna ng ulan, isang babae ang nakatayo sa bakuran, basang-basa, habang pinapanood ang mga anak niyang tila walang awa siyang tinataboy palabas.

“Umalis ka na, Inay! Hindi ka namin kailangan!” sigaw ng isa sa mga anak habang sinasalubong ng hangin ang bawat salita. Ang puso ng babae ay kumirot, ngunit nanatili siyang tahimik, pinipilit unawain ang galit at sama ng loob ng kanyang sariling dugo. Hindi niya mawari kung paano siya napunta sa ganitong kalagayan, kung paano ang mga taong minahal niya ng lubos ay ngayon ay nagiging dahilan ng kanyang pasakit.

Ang mga patak ng ulan ay bumabalot sa kanya, tila ba binubura ang kanyang mga luha. Sa bawat hakbang ng mga anak palayo sa kanya, naririnig niya ang kakulangan sa respeto at pagmamahal na dati nilang ipinakita. Ang babae ay huminga nang malalim, ngunit ang lamig ng ulan ay pumapalo sa kanyang balat, at ramdam niya ang bigat ng pagtanggi sa kanya—isang sakit na higit pa sa simpleng pisikal na karamdaman.

Hindi nagtagal, ang babae ay napadapa sa putik habang sinusubukang maayos ang kanyang mga damit at buhok. Ang mga anak ay tumalikod, naglakad nang mabilis, iniwan siya sa harap ng ulan. Ang bawat hakbang nila ay tila isang pintig na sumasakit sa kanyang puso, at sa kabila ng pagkabigla at lungkot, may kakaibang determinasyon ang babae. Hindi siya titigil sa harap ng pang-aalipusta, kahit na ang mundo ay tila laban sa kanya sa sandaling iyon.

Habang nakatayo at nagbabalik-loob sa sarili, napansin ng babae ang isang maliit na bagay sa gilid ng bakuran—isang lumang kahon na bahagyang natabunan ng putik at dahon. Nang buksan niya ito, isang kakaibang liwanag at alaala ang bumalot sa kanya. May mga lumang sulat at litrato sa loob, na tila bumabalik sa kanya sa mga masaya at payapang araw bago dumating ang trahedya. Ang bawat pahina ay puno ng alaala, pag-ibig, at pagkakataon na minsan ay pinaniniwalaan niyang mawawala na sa kanya.

Habang hawak-hawak niya ang mga lumang litrato, naramdaman niyang unti-unting nagbago ang kanyang damdamin. Ang sakit ay hindi naglaho, ngunit may kakaibang init na bumabalot sa kanyang puso—isang pahiwatig na ang kuwento ay hindi pa tapos. Ang mga anak man ay nagtaboy sa kanya, ngunit ang buhay ay may sariling paraan upang ipakita ang katarungan at kababalaghan sa sandaling hindi inaasahan.

At sa kalagitnaan ng malamig at mabagsik na ulan, may isang bagay ang nangyari na nagulat hindi lamang sa babae kundi sa lahat ng nakapaligid. Isang hindi inaasahang pangyayari ang bumuo ng bagong daan, isang pagkakataon na babaguhin ang direksyon ng kanyang buhay, at magdadala ng kakaibang liwanag sa gitna ng kadiliman at pagtataboy na kanyang naranasan.

Ang mga patak ng ulan ay tila sumasayaw sa paligid, at sa bawat hakbang ng babae palabas ng bakuran, may pakiramdam siyang may paparating na pagbabago. Hindi niya alam kung ano iyon, ngunit ramdam niya na ang susunod na sandali ay magbubunyag ng katotohanan na hindi lamang magpapagulat sa kanya, kundi sa lahat.

Hindi pa tuluyang nakakaalis sa bakuran ang babae nang isang malakas na sigaw ang pumutok mula sa kabilang dulo ng ulan. Ang kanyang mga anak, na dati’y matapang sa pagtaboy sa kanya, ay biglang tumigil sa kanilang mga hakbang. Ang isa sa kanila ay natigilan, halos matumba sa sobrang gulat, habang ang iba ay nagkatinginan, hindi makapaniwala sa kanilang nakikita.

Mula sa dilim ng ulan, lumitaw ang isang lalaki—isang matandang kapitbahay na kilala sa baryo bilang tahimik at mahinahon. Hawak niya ang isang lumang payong at mabilis na tumakbo patungo sa babae. “Tila hindi siya nag-iisa,” bulong ng isa sa mga anak, nakatingin sa pagitan ng kanilang ina at ng estrangherong lalaki. Ang tensyon ay halos masaksihan sa bawat patak ng ulan.

Ang lalaki ay lumapit sa babae at mahinahong sinabing, “Hindi mo kailangang mag-isa, Maria. Alam ko ang lahat ng nangyari. May mga bagay na hindi natin kayang pigilan, ngunit may paraan para ayusin ang lahat.” Ang kanyang boses ay puno ng katiyakan, at sa kakaibang paraan, nagdulot ito ng kapanatagan sa puso ng babae.

Bigla, isang pangyayari ang naganap na hindi inaasahan: isang malakas na kidlat ang tumama sa malaking puno sa gitna ng bakuran, nagpaulan ng mga sanga at dahon, at sa gulat at takot, tumakbo ang mga anak patungo sa kanilang ina. Sa kanilang pagtakas at pagtakip sa kanilang mga mata, napagtanto nilang may nangyari na higit pa sa kanilang inaasahan. Ang babae, basang-basa at nanginginig, ay nakangiti nang bahagya habang pinapawi ang ulan mula sa kanyang mukha.

“Anak… bakit kayo tumigil sa akin?” tanong niya, mahina at puno ng pangungulila. Ang mga bata ay nanlulumong nakatingin, hindi mawari kung paano sila makapagsalita. Ang isa sa kanila ay pilit humaplos sa kanyang kamay, at sa unang pagkakataon, naramdaman nilang may kapangyarihan ang pagmamahal ng kanilang ina, mas malakas kaysa sa kanilang galit.

Habang tumatagal, nagbago ang kilos ng mga bata. Ang mga sigaw at pagtatalikod ay unti-unting napalitan ng mga mahinahong salita at pagbabalik-loob. “Inay… pasensya na po,” mahina nilang sabi, halos hindi maniwala sa sarili. Ang kanilang mga mata ay puno ng luha, at sa bawat yakap na ibinabalik nila sa ina, unti-unting nabubuo muli ang pamilyang dati’y nagkawatak-watak.

Ngunit hindi lamang iyon ang nagulat sa lahat. Mula sa malayo, isang grupo ng mga kapitbahay ang nakasaksi sa eksena. Ang balita tungkol sa pagtutulungan ng babae at ng matandang lalaki sa gitna ng ulan ay mabilis na kumalat. Ang dating pagtaboy ay naging kwento ng kababalaghan, ng pagbabago, at ng pangalawang pagkakataon na ibinigay ng tadhana sa isang pamilya.

Sa kabila ng lahat, may isa pang nakamamanghang pangyayari: habang nakayakap ang pamilya sa gitna ng ulan, isang lumang kahon ang biglang bumukas sa tabi ng bahay. Ang mga lumang litrato at sulat na nasa loob ay tila nagliwanag sa dilim, naglalantad ng nakatagong kuwento ng kanilang pamilya. Ang bawat pahina ay puno ng alaala, pagmamahal, at pag-asa—mga bagay na noon ay nalimot, ngunit ngayon ay muling bumalik upang patatagin ang pamilya.

Sa pagtatapos ng hapon, habang humina ang ulan, nakatayo ang babae sa gitna ng kanyang mga anak at kapitbahay, basang-basa ngunit puno ng kagalakan. Ang mga bata ay nakatingin sa kanya, hindi na bilang isang ina na dapat iwasan, kundi bilang isang gabay, proteksyon, at ilaw sa kanilang madilim na mundo. Ang pagkabigla, sakit, at pagtataboy ay napalitan ng pagmamahalan at respeto na higit pa sa anumang materyal na bagay.