Iniwan sa Blind Date ang Babae—Hanggang sa Dumating ang Magkambal at Sinabing ‘Late si Daddy’

Sa isang mamahaling café sa Makati, nakaupo si Althea Vergara, naka-off-shoulder na puting dress, may mahinhing make-up, at halatang pinaghandaan ang gabing iyon. Kinakabahan siya pero may kaunting pag-asa sa puso—dahil iyon ang unang blind date na pinilit sa kanya ng kanyang best friend.

“Promise, girl, this one is different! Hindi ka niya bibiguin!” sabi nito.

Pero dalawang oras na ang lumipas.

Dalawang oras na siyang naghihintay.

Dalawang oras na umuubos ng iced latte na halos natunaw na ang yelo.

At dalawang oras na… wala pa rin ang lalaking dapat nakaupo sa harap niya.

Napatingin siya sa entrance ng café. Bawat lalaking dumaraan, umaasa siyang iyon na ang ka-blind date niya.

Pero bawat isa ring lumilipas… nanlulumo siya.

Hanggang sa sa sobrang tagal, napayuko na lang siya at napangiti ng mapait.

“Ayan na naman, Thea,” bulong niya sa sarili. “Another failure. Another justification na… baka hindi ka para sa love.”

Isang waitress ang lumapit, may awa sa mata.

“Ma’am… okay lang po ba? Gusto n’yo pong i-refill ulit yung drinks n’yo?”

Umiling si Althea.

“Huwag na. Mukhang… hindi na siya darating.”

Tiningnan siya ng waitress ng may simpatiya.

“Baka lang po na-traffic.”

Napangiti si Althea kahit masakit.

“Two hours? Kung gano’n ka-traffic, nalusaw na dapat siya sa EDSA.”

Hindi naiwasang matawa nang bahagya ang waitress.

Pero lumipas ang limang minuto.

Sampung minuto.

Kinarga na niya ang bag niya, tumayo, at nagdesisyon nang umuwi.

“Hindi talaga darating,” bulong niya habang papalabas ng café, pinupunasan ang kaunting luha sa gilid ng mata.

Kaya nang marinig niya ang dalawang munting tinig na sumigaw…

“Mommy!!!”

…napahinto siya.

Dahan-dahan siyang lumingon.

At sa bungad ng café, nakatayo ang dalawang batang lalaki—magkasingtangkad, pareho ng suot na hoodie, pareho ng bilog na mata, at parehong pawis na pawis na parang tumakbo mula kung saan.

At ang sunod na sinabi nila ang nagpayanig sa katahimikan.

“Mommy! Sorry po kami late… hinatid pa kami ni Daddy!”

Nanlaki ang mga mata ni Althea.

“A-a… ano?”

Mabilis na tumakbo ang kambal papunta sa kanya, sumubsob sa baywang niya na para bang kilalang-kilala siya.

Napaatras si Althea sa gulat.

“A-ate, a-anong ginagawa ninyo? Hindi ako—”

“Late lang po si Daddy!” sabi ng unang bata, hinihingal.

“Na-traffic po! Kaya kami na lang po muna ang pinauna niya!” dagdag naman ng isa.

Napatingin ang lahat ng tao sa café.

Ang staff.

Ang mga customer.

Lahat sila napa-“awww” at sabay-sabay na nagbulungan:

“Ang cute ng twins!”
“Single mom siguro?”
“Late ang daddy sa blind date? Grabe naman!”

Si Althea, nanlalambot ang tuhod.

“Kids… m-may pagkakamali.”

Pero bago niya matapos ang sasabihin…

Isang boses ang sumabat mula sa likod.

Malalim.

Pamilyar ang tunog—hindi dahil kilala niya, kundi dahil parang sanay itong mag-utos.

“Boys,” tawag ng boses, “don’t run off like that.”

Lumingon si Althea.

At doon pa lang siya tuluyang nanginig.

Sa pintuan ng café, nakatayo ang isang lalaking matangkad, naka-itim na polo, maamo pero matapang ang mga mata, at may presensiya na kayang patahimikin ang buong lugar.

At nakatingin ito direkta sa kanya.

“Hi,” mahinahong sabi ng lalaki, bahagyang napapangiti. “Ikaw ba si… Althea?”

Hindi nakasagot si Althea. Literal na napatulala.

“Pasensya na,” dagdag nito. “I didn’t mean to be late. May emergency lang sa bahay.”

Lumapit ang kambal sa ama nila sabay hawak sa pantalon niya.

“Daddy, ang ganda ni Mommy!”
“Approve po kami!”

Napapikit si Althea sa hiya.

“A-ano bang—”

At bago pa siya makagalaw pa… lumapit ang lalaki, humarap sa kanya, at marahang iniabot ang kamay.

“I’m Dr. Adrian Velasco,” maganda ang ngiti nitong sabi. “Widower. Father of these two… makukulit na sabit.”

Parang may kumalabit sa puso ni Althea. Hindi niya alam kung kaba, tuwa, o gulo.

Natagpuan niya ang sariling tinatanggap ang kamay nito.

“A-althea Vergara,” mahina niyang sambit.

At doon ngumiti si Adrian nang bahagya.

“Nice to finally meet you. And… I hope hindi ka naiinis sa ginawa nila.”

Turo niya sa kambal.

Sabay-sabay na nag-“sorry po, Mommy” ang dalawa.

Napahawak si Althea sa ulo.

“Hindi ko alam kung anong nangyayari…” bulong niya.

Ngumiti si Adrian.

“Kung gusto mo, ipapaliwanag ko lahat. Pero… baka mas mabuti kung habang nagdi-dinner tayo?”

Kinabahan siya.

Kinagat niya ang labi.

Pero bago siya makatanggi…

Hinawakan ng isang bata ang kamay niya.

“Mommy, okay lang po ba maging family tayo?”

At doon sumabog ang buong café sa kilig.

At si Althea?

Literal na hindi makahinga.

Dahil ang blind date na akala niya ay wala…

Ay nagsimula lang pala.

At kasama nito, dalawang batang biglang pumapasok sa buhay niya.

At isang lalaking…
hindi niya alam kung blessing o kapahamakan.

Sa isang marangyang café sa Eastwood naganap ang isang eksenang hindi malilimutan ni Alessa Rodriguez—isang babaeng sanay sa tagumpay, sa katahimikan, at sa maingat na planong buhay. Sa edad na dalawampu’t pito, isa na siyang branch manager ng isang kilalang real estate company, may sariling condo, may sariling kotse, at may pangarap na balang araw ay mahanap ang tamang taong mamahalin. Kaya nang pilitin siya ng kanyang Tita Linda na pumunta sa isang blind date, hindi niya inaasahang magtatapos ang gabi nang may kahihiyan at kalituhan.

Maagang dumating si Alessa sa café. Suot ang pastel blue dress, nakaayos ang buhok, at may magaan na meykap na lalong nagpasidhi sa kanyang natural na ganda. Habang naghihintay, paulit-ulit niyang tinitingnan ang relo. Alas-sais ang usapan nila, pero alas-siyete na, wala pa ring dumarating na lalaki na tugma sa larawan at paglalarawan ng kanyang tiyahin. Sa loob-loob niya, baka naligaw, baka traffic, o baka may emergency. Sinubukan niyang maging pasensyosa.

Isang waiter ang lumapit at may kaba sa boses na nagtanong, “Ma’am, tuloy pa po ba ang order n’yo? Ilang oras na po kayong naghihintay.”

Ngumiti si Alessa kahit may tumutusok na sakit sa dibdib. “Oo, konting oras na lang. Baka paparating na.”

Pero nang tumawid ang mga salita sa labi niya, alam niyang hindi na siya kumbinsido. Habang pinagmamasdan niya ang malaking bintana, nakita niya ang mga dumaraang magkasintahan, ang mga pamilyang may kasamang bata, at ang mga taong nakangiti dahil kasama nila ang mahal nila sa buhay. Isang malalim na buntong-hininga ang lumabas kay Alessa.

Hanggang sa biglang tumunog ang kanyang telepono.

Isang text.

Isang pangungusap na tila sumaksak sa puso niya.

“Sorry, hindi ako makakarating. May biglaang lakad. Next time na lang siguro.”

Walang pangalan. Walang paliwanag. Walang pakialam.

Nag-init ang mata ni Alessa. Hindi dahil sa pagkabigo—kundi dahil sa ipinakitang kawalang respeto ng taong dapat sana’y makikilala niya. Tumayo siya mula sa upuan nang maramdaman niyang hindi na niya kailangan pang maghintay ng kahit isang minuto.

“Excuse me, Ma’am,” sabi ng waiter. “Iiwan n’yo na po ba?”

“Sorry, hindi natuloy ang date,” sagot niya buong kabigatan. “Magbabayad na lang ako para sa in-order ko.”

Pero bago pa siya makalapit sa counter, isang tunog ang umalingawngaw sa pintuan ng café—tunog ng magaan na pagtakbo, halos padarag, at sunod-sunod na yabag ng maliliit na paa.

“Miss! Miss! Ate!” sigaw ng dalawang boses.

Nilingon ni Alessa nang may pagtataka, at halos malaglag ang kanyang pitaka sa gulat.

Nakatayo sa harap niya ang dalawang batang magkamukhang-magkamukha—isang batang lalaki at isang batang babae, anim o pitong taong gulang, parehong may malalaking bilugang mata, magaan ang ngiti, at nakasuot pa ng matching T-shirts na may print na “Daddy’s Little Monsters.”

Hingal na hingal ang kambal, pero parehong nakangiti.

“Ate…” sabi ng batang lalaki. “Sorry po, na-late kami.”

Nagkatinginan ang mga tao sa café.

Si Alessa? Napatingin sa kisame, sa sahig, sa paligid—kahit saan, basta hindi sa dalawang bata. Hindi niya alam kung anong nangyayari.

“Ha?” ang tanging nasabi niya. “Bakit kayo humihingi ng sorry sa’kin?”

Lumapit ang batang babae, may hawak-hawak na maliit na backpack na may keychain na dinosaur.

“Si Daddy po… sabi niya kami muna ang pumunta kasi hindi pa siya tapos maligo. Late daw siya kaunti.”

Nabingi si Alessa sa sagot.

Daddy?
Late?
Sila ang… anak ng blind date niya?

“Wait, wait,” natatarantang sabi niya. “Kids, baka nagkakamali kayo. Hindi ako—”

Pero bago pa niya matapos ang salita, sabay na humawak sa magkabilang kamay niya ang kambal, tila kilalang-kilala siya.

“Daddy said your name is Ate Alessa!” masiglang sabi ng batang lalaki.

“Yeah! And he said he’s sorry ‘cause he’s always late,” dagdag ng batang babae. “Pero sabi niya you’re super pretty kaya please don’t go home yet.”

Nakatingin ang buong café sa kanila.

Hindi alam ni Alessa kung matatawa ba siya, maiinis, o matutulala.

At bago pa siya makapag-isip, biglang bumukas muli ang pinto ng café.

Isang lalaking matangkad, may kakisigan, naka-itim na polo at nakaayos ang buhok, ang humahangos papunta sa kanila. May hawak itong jacket, at halatang kababalik lang mula sa pagmamadali.

Pagdating niya sa harap ni Alessa, napakamot siya ng ulo at huminga ng malalim.

“Hi… I’m really sorry,” sabi niya, may malambing pero nahihiyang ngiti. “I’m Elias. And these two? My twins.”

Napahigpit ang hawak ni Alessa sa handbag niya.

Hindi na siya nakapagsalita.

At ang lalaking pinaghintay niya nang mahigit isang oras—ay isang ama. Isang gwapo, tikas, at mukhang mabait na ama.

Pero ama pa rin.

At hindi niya kailanman inasahan na ang blind date niya ay darating… kasama ang dalawang batang magsisimula ng kaguluhan sa buhay niya.