Inakalang dalagang palaboy, pinalayas siya ng pulis—di nila alam isa siyang nakatagong ahente!

KABANATA 1
“ANG DALAGANG PALABOY NA HINDI NILA KAKALAIN”

Sa gilid ng isang mataong kalsada sa Maynila, nakaupo ang isang dalagang tila walang direksiyon sa buhay. Magulo ang buhok niya, marumi ang oversized na hoodie, at may galos sa tuhod na halatang ilang araw nang hindi ginagamot. Bitbit niya ang isang lumang backpack na halos masira na sa sobrang gamit. Para siyang isa sa mga karaniwang palaboy na araw-araw nakikita ng mga tao—walang pumapansin, walang nakakaalam ng totoong pagkatao niya.

Ang pangalan niya ay Aira Monteverde.

Tahimik siyang nakaupo habang pinapanood ang mga sasakyang dumaraan. Kumakalam ang kanyang sikmura, ngunit hindi iyon ang iniisip niya. Sa ilalim ng maruming anyo, may dalawang matang laging alerto—matatalim, mapanuri, at mapagmasid. Sa bawat tila walang kwentang pagdaan ng tricycle, sa bawat paglakad ng mga aninong nagmamadali, may sinusuri siya. May tinitingnan. May inaabangan.

Dahil hindi siya totoong palaboy.
Isa siyang nakatagong ahente ng isang underground unit na hindi kilala ng kahit na sinong opisyal ng gobyerno—unit na tumutugis sa mga sindikatong hindi kayang habulin ng karaniwang batas. At ngayon, may bago siyang mission: hanapin ang courier ng isang sindikatong sangkot sa pagpuslit ng armas.

Ngunit para magawa iyon, kailangan niyang magtago sa pinaka-hindi kapansin-pansing anyo—ang anyo ng isang taong hindi pinakikinggan at hindi iginagalang.

Habang nagmamasid siya, lumenyo mula sa gilid ang dalawang pulis na nakauniporme. Seryoso ang kanilang mukha, at halatang nainis nang makita siya. Isa sa kanila, si PO2 Garcia, ang unang lumapit.

“Hoy, miss!” malakas na sigaw nito. “Hindi ka puwedeng umupo rito. Bawal ang mga palaboy dito. Nakakaperwisyo ka sa sidewalk.”

Dahan-dahang inangat ni Aira ang kanyang mukha, walang emosyon at walang intensyon makipagtalo. “Wala naman po akong ginagawang masama,” mahinahon niyang sagot.

Ngunit lalo lamang ikinainis iyon ng pulis.
“Aba, sumasagot pa! Kung ayaw mong ma-detain, lumayas ka riyan!”

Lumapit ang isa pang pulis, si Santos, at hinablot ang strap ng backpack ni Aira. “O, bilis! Tumayo ka na! Hindi ka puwedeng mamalimos dito!”

Kasabay ng paghila niya, natumba ang backpack ni Aira, at kumalat ang laman: lumang damit, isang sira-sirang powerbank, tubig… at isang maliit na pulang notebook na agad niyang pinulot.

“Huy! Ano ’yan?” nakataas ang kilay na tanong ng pulis.

“Wala po,” mabilis na sagot ni Aira, isinusuksok ang notebook.

Ngunit nang makitang nagmamadali siya, lalo silang nagduda.

“Ano bang tinatago mo, ha?” sigaw ni Santos.

Lumapit si Garcia, hawak ang baton. “Baka ginagamit ‘to sa illegal. Tingnan natin.”

At tuluyan na nilang sinubukang agawin ang notebook mula sa kanya.

Sa loob-loob ni Aira, hindi niya ito puwedeng pabayaang makuha. Nakasulat dito ang mga pangalan, lokasyon, at oras ng target niyang courier—isang sensitibong listahan na posibleng makaapekto sa buong operasyon. Hindi rin niya puwedeng ipakita ang totoong kakayahan niya kapag may CCTV o maraming tao.

Pero ang dalawang pulis, lalo na si Garcia, ay masyadong mapang-abuso para umatras.

“Lumayas ka na—ngayon na!” sabay tulak sa balikat niya.

Natumba si Aira sa simento, narinig niya ang ilang taong nanunood ngunit walang gustong makialam. Para sa kanila, isang palaboy lang ang tinataboy.

Ngunit may isang bagay na hindi nila nakita—ang biglaang pag-iksi ng hininga ni Aira, ang paraan ng pag-igting ng panga niya, at ang unti-unting pagtaas ng kanyang likod.
Hindi luha ang gumuhit sa mata niya—kundi galit.

Dahan-dahan siyang tumayo habang pinupulot ang backpack.

At sa sandaling iyon, nagbago ang tono ng hangin.

“Sinabi ko nang—”

Hindi na natapos ng pulis ang sasabihin.

Isang mabilis, halos hindi makita, na galaw ng kamay ni Aira ang pumigil dito: hinawakan niya ang braso ng pulis, iniwas ang baton, at pinabagsak ito sa lupa gamit ang isang simpleng maneuver na hindi mo iisiping alam ng isang palaboy.

Napatigil ang mga nakapaligid.
Napatigil ang kasama nitong pulis.
At natulala si Garcia habang nakahiga sa sementong hindi niya maintindihan kung paano siya napunta roon.

“Anong… anong ginawa mo?!” gulat na tanong ni Santos.

Tiningnan sila ni Aira nang malamig, mariin, at may bigat ng awtoridad na hindi nila maipaliwanag.

“Ayaw ko ng gulo,” mahinahon niyang sagot. “Pero huwag ninyo akong pilitin.”

Ang dalawang pulis ay umatras, kita sa mukha ang takot na hindi nila maipaliwanag. Parang bigla nilang naramdaman na hindi lang simpleng palaboy ang kaharap nila.

“Bukas na kayo magpaliwanag sa hepe ninyo,” dagdag ni Aira.

“P-paano mo — sino ka ba?!” nauutal na tanong ni Garcia.

Ngumiti si Aira—isang ngiting walang halong saya, isang ngiting puno ng babala.

“Ako?” tumalikod siya, isinuot ang backpack.
“Hindi ninyo kailangang malaman ang pangalan ko.”

At sa kanilang harapan, naglakad si Aira nang may kakaibang lakas—hindi tulad ng isang pulubi, kundi tulad ng isang taong may misyon, may lihim, at may kapangyarihang hindi dapat ginagalaw.

At doon nagsisimula ang kwento ng dalagang akala nila ay palaboy—
pero sa katotohanan, isang ahenteng hahabol sa pinakamalalaking kriminal ng bansa.