Hindi Makalakad ang Kambal ng Bilyonaryo —Hanggang Nahuli Niya ang Bagong Katulong na Ginagawa ’Yon!

CHAPTER 1 — ANG KAMBAL NA HINDI MAKALAKAD

Sa isang napakalaking mansyon sa Forbes Park na pagmamay-ari ng pamilyang Montenegro, umaga pa lang ay abala na ang lahat ng katulong, empleyado, at personal staff. Ang pamilyang ito ay kilala bilang isa sa pinakamayaman sa bansa—lalo na ang batang ama ng kambal, si Ezekiel Montenegro, isang bilyonaryong negosyante na halos hindi lumalabas sa media ngunit palaging laman ng balita dahil sa tagumpay niya sa negosyo.

Ngunit sa likod ng marangyang mansyon, may isang lihim na matagal nang nagbabadya—ang kanyang kambal na anak, sina Lia at Liam, parehong limang taong gulang, ay misteryosong hindi makalakad. Simula pagkasilang, mahina raw ang mga buto at kalamnan nila, ayon sa mga piling doktor na nagtangkang gamutin sila. Iba’t ibang therapy, iba’t ibang espesyalista, pero wala pa ring malinaw na dahilan. Palagi silang nasa wheelchair. Palagi silang nakaalalay ng yaya. Palaging umiiyak tuwing sinusubukan nilang tumayo.

At sa bawat pag-iyak ng kambal, si Ezekiel ay mas lalong sinusubukang hanapin ang kasagutan.

Ngunit may isang bagay na hindi niya alam…

May bagong katulong na kakapasok lang sa mansyon dalawang linggo pa lamang—si Ana Dalisay, isang tahimik, magalang, at tila walang bahid ng yabang sa kabila ng hirap na pinagdaanan niya sa buhay. Walang nakakaalam na may natatagong kaalaman si Ana tungkol sa natural healing, pressure points, at lumang pamamaraang ginagamit sa mga baryo kung saan siya lumaki.

Tahimik, masipag, hindi nagrereklamo.

At bawat araw na lumilipas sa mansyon, hindi maiwasan ng ibang kasambahay na pansinin kung paano nakatitig si Ana sa kambal habang nakaupo sila sa veranda—hindi dahil naaawa siya, kundi dahil may napapansin siyang kakaiba.

Isang umaga, abala si Ezekiel sa pagtanggap ng tawag mula sa isa na namang sikat na espesyalista sa abroad, samantalang ang kambal ay nasa nursery area kasama ang ilang yaya. Tahimik ang buong mansyon, hanggang sa biglang marinig ang malakas na iyak ni Lia.

“Araaay! T—tama na po!” sigaw ng bata.

Nataranta ang mga yaya pero hindi pa sila umaabot nang biglang tumayo si Ana mula sa paglilinis at mabilis na tumakbo papunta sa nursery. Pagbukas niya ng pinto, nanlaki ang mga mata niya.

Nakahiga si Lia sa carpet, umiiyak, habang si Liam ay nanginginig na hawak ang binti ng kakambal niya na parang may matinding sakit. Ang dalawang yaya ay gulong-gulo, hindi alam ang gagawin.

“Anong nangyayari?!” bulalas ni Ana habang lumapit.

“Hindi namin alam! Bigla na lang silang sumigaw!” sagot ng isa.

Lumuhod si Ana at marahang hinawakan ang binti ni Lia. Nang haplusin niya ang isang partikular na bahagi, mas lalong sumigaw ang bata. Doon niya nakita ang isang bagay na hindi nakita ng kahit sinong doktor—isang maliit ngunit malalim na marka na parang pinisil o tinamaan nang paulit-ulit.

Hindi ito basta sakit, hindi ito simpleng kahinaan ng buto.

May gumagawa nito.

At hindi iyon aksidente.

“Lia… sino ang humawak sa’yo bago ako dumating?” tanong ni Ana sa buong paghihintay na baka hindi maintindihan ng bata.

Tumulo ang luha ni Lia habang umiiyak.

“S-si… si—”

Hindi natapos ng bata ang sasabihin dahil biglang bumukas ang pinto.

Nakatayo doon si Ezekiel, galit na galit, bakas ang pag-aalala at takot.

“Ano’ng nangyayari dito?! Bakit umiiyak ang mga anak ko?!”

Napalingon si Ana.

Sa unang pagkakataon, nagtagpo ang mata nila.

At doon nagsimula ang sandaling magbabago sa takbo ng kanilang buhay.

Dahil habang sinusubukan ni Ana na tulungang bumangon si Lia, napatingin si Ezekiel sa kamay ng bagong katulong.

At doon niya nahuli.

Si Ana—ang bagong katulong—ay may ginagawa sa binti ng kanyang anak na hindi niya maintindihan.

“Kahit katulong ka lang…” mariin ang boses ni Ezekiel habang lumalapit, “dare mo bang hawakan ang anak ko nang walang pahintulot?!”

Nanlamig si Ana sa kinatatayuan niya.

Pero hindi siya umatras.

Hindi niya kayang magsinungaling.

At hindi siya papayag na masisi sa isang bagay na hindi niya ginawa.

Hindi niya alam—ngunit sa mismong oras na iyon, habang galit ang amo at umiiyak ang kambal, magsisimula na palang mabunyag ang lihim sa loob ng mansyon.

At ang unang sagot ay ito:

Hindi lang basta hindi makalakad ang kambal…

May gumagawa sa kanila ng paraan para hindi sila kailanman makatayo.

Sa loob ng mansyon, muling umalingawngaw ang sigaw ni Don Elirio nang makita niyang halos gumapang na naman ang kambal papunta sa may hagdanan. Hindi ito ang unang beses. Sa tuwing susubukan nila ang kanilang unang hakbang, bigla na lamang silang matutumba, para bang may bigat na bigat ang kanilang mga paa. Walang makapaliwanag. Ipinatawag na nila ang pinakamagagaling na pediatric neurologist, physical therapist, at kahit mga espesyalistang galing ibang bansa, ngunit iisa ang resulta: malusog ang kambal, ngunit “hindi malinaw” kung bakit tila hindi nila maigalaw ng tama ang kanilang mga binti. Sa labas, mistulang normal na araw sa mansyon— tahimik, malinis, organisado. Pero sa loob ng puso ni Don Elirio, may nagliliyab na kaba. Ang kambal ang tanging tagapagmana niya, ang dahilan kung bakit patuloy siyang lumalaban sa buhay mula nang mamatay ang kanyang asawa apat na taon na ang nakalipas. Kaya nang dumating ang bagong katulong na si Mara, walang nag-isip na siya ang magiging susi sa misteryong hindi malutas-lutas. Tahimik si Mara, payat, simple, at halatang sanay sa hirap. Hindi siya madaldal gaya ng ibang katulong, kaya hindi rin siya pinapansin ng iba. Pero may bagay sa kanya na hindi maipaliwanag—isang uri ng pagkalma sa tuwing malapit siya sa kambal, at isang kakaibang pagtingin na parang alam niya ang mas malalim na dahilan ng problema. Isang gabi, habang abala ang lahat sa paghahanda ng hapunan, napagpasyahang umakyat ng kambal sa kanilang playroom. Hindi nila alam, may hindi pangkaraniwang mangyayari. Si Mara, na may dalang labahin, ay nagdaan sa pasilyo malapit sa silid ng kambal. Tahimik ang paligid, ngunit sa loob ng kuwarto ay may marahang pag-iiyak. Hindi malakas, kundi parang pilit na itinatago. Dahan-dahang sumilip si Mara. At doon niya nakita ang bagay na hindi nakita kahit ng mismong ama ng mga bata. Ang kambal ay nakaupo sa sahig, nanginginig ang noo, at may hawak-hawak na maliliit na tali sa kanilang mga binti—hindi mga lubid, kundi tila manipis na bakas ng mahigpit na pagkakatali na malinaw na hindi nila gawa. May marka pa ng parang sugat na pilit tinatakpan ng medyas. Napahawak si Mara sa dibdib niya. Sa isang iglap, narealize niya na hindi aksidente ang lahat. Tumingin ang isa sa kambal kay Mara, nanlalaki ang mata, takot na takot.

“Ate… hindi po namin kaya tumayo… nilalagyan po kami…” Hindi na nito naituloy ang salita dahil may yabag ng isang taong papalapit. Isang presensyang kilala ng bata—presensyang kinatatakutan nila. Mabilis na tumalikod si Mara, isinara ang pinto na para bang walang nakita. Pagdaan ng isa sa senior na katulong, agad nitong tiningnan si Mara nang masama, para bang nahuli siyang gumagawa ng mali. “Bakit ka nakatayo diyan?” malamig na tanong nito. “W-wala po, dumaan lang po ako para ilabas ang labahan,” sagot ni Mara, nakayuko, pilit pinapakalma ang mabilis na tibok ng puso. Ngunit sa loob-loob niya, alam niyang mayroong ibang tao sa loob ng mansyon na may ginagawa sa kambal—isang taong inaakala ni Don Elirio na mapagkakatiwalaan. Nang gabing iyon, habang nagtatago siya sa likod ng malalaking kahon sa laundry room, narinig niya ang dalawang katulong na nag-uusap nang pabulong.

“Sigurado ka bang hindi nahahalata ni Don Elirio?” “Hindi niya malalaman. Basta’t tuloy lang natin ’yon. Hindi dapat matuto maglakad ang kambal hangga’t hindi dumarating ang tamang oras.” “Pero… paano kung mahuli tayo?” “Hindi mangyayari. Hindi niya rin papayagang tumayo ang mga batang ’yon. Hindi mo ba alam? May mas malaking plano ang taong nag-utos sa atin.” Nanlamig ang buong katawan ni Mara. Mas malala ang sitwasyong ito kaysa sa inaasahan niya. Hindi lang pala pag-aapi o kapabayaan ang nangyayari—may isang maitim na plano na hindi pa niya nauunawaan, at ang kambal ang nasa pinakagitna ng panganib. Huminga siya nang malalim. Nanginig ang kamay niya habang hawak ang apron na suot niya. Noon niya alam na hindi na siya simpleng katulong—may obligasyon siyang protektahan ang kambal, kahit hindi pa niya alam kung sino ang kaaway… o kung bakit pinipigilan ang dalawang batang mayaman na matutong lumakad.

At bago matapos ang gabi, muling bumalik si Mara sa madilim na pasilyo na dinadaanan ng mga taong pinaghihinalaan niya. Doon niya nakita ang isang bagay na nagpabagsak sa tuhod niya—isang munting bote na may lamang likidong malinaw at halos walang amoy. Nakalagay ang label na: “Muscle Inhibitor — Microdose Only.” Sa sandaling iyon, natanto niyang hindi simpleng pang-aabuso ang nagaganap. May gumagawa talaga ng paraan para manatiling baldado ang kambal. At alam niya kung kanino ito galing. Ang taong hindi kailanman inakala ni Don Elirio na magtataksil sa kanya… at sa mga pangalan ng mga batang minsang itinuring niyang sariling dugo.