Hindi lang maganda, sinipa ng babae ang kotonger hanggang matinag at matakot — isang tama lang!

PART 1 – Ang Babaeng Hindi Lang Maganda, Kundi Marunong Lumaban

Sa gitna ng mainit na hapon sa Maynila, naglalakad si Lea Monteverde, isang dalagang kilala sa kanilang barangay hindi lang dahil sa kanyang mala-artistang kagandahan, kundi pati sa pambihirang tapang na hindi nalalaman ng karamihan. Maganda siya—oo. Malinis ang kutis, matangkad, maamong mukha. Pero sa likod ng malinsang tingin ng mga tao, may nakatago siyang sikreto: dati siyang varsity sa Muay Thai noong kolehiyo. Ngunit dahil sa trabaho niyang nurse ngayon, bihira na itong malaman ng mga taong nakakasalamuha niya. Para sa lahat, isa siyang simpleng babae na mahinhin, mabait, at laging ngumingiti.

Habang pauwi siya mula sa night shift, pinili niyang dumaan sa mas tahimik na eskinita upang makaiwas sa trapiko. Pagod na pagod siya, mabigat ang paa, at kahit ang hangin ay tila hindi gumagalaw. Pero hindi niya alam, sa mismong araw na iyon, haharap siya sa eksenang magpapabago sa tingin ng buong komunidad sa kanya.

Pagdating niya sa makipot na bahagi ng kalsada, napansin niyang may aninong nakatayo sa unahan—isang lalaking may malaking katawan, may suot na bonnet, at parang kanina pa siya hinihintay. Nang lumapit si Lea, ramdam niya ang kakaibang lamig sa hangin, ang pakiramdam na parang sinisidlan ng panganib ang paligid.

Biglang humarang ang lalaki.

“Ate, cellphone mo. Dali,” malamig ngunit may halong yabang na sabi nito. Ito si Ramon, kilalang snatcher at holdaper sa lugar. Ilang beses na siyang naisumbong, ngunit dahil takot ang mga tao, wala pa ring kumakalaban sa kanya.

Nanatiling kalmado si Lea. Hindi siya nagsalita. Hindi siya umurong. Basta huminga lang siya nang malalim habang hawak pa rin ang strap ng bag.

“Ano, ate? Sabi ko ibigay mo. Huwag mo akong pilitin gumamit ng dahas,” dagdag pa ni Ramon habang nilalapit ang kamay niya sa bulsa, tila nagbabanta.

Ang iba ay nanginginig sa ganitong sitwasyon. Ngunit si Lea? Tumigil lang siya. Tumingin sa mata ng lalaki. Hindi siya ang tipo ng babaeng agad sumusunod dahil lang may takot sa paligid.

“Hindi mo kailangan gawin ’to,” mahinahon niyang sagot. “Marami pang paraan para kumita.”

Umangat ang kilay ni Ramon, sabay tawa. “Nako Ate, huwag mo akong i-lecture! Hindi mo ako kilala!”

Ngunit ang hindi alam ni Ramon, hindi rin niya kilala ang babaeng kaharap niya.

Sa isang iglap, sinubukan niyang agawin ang bag ni Lea. At sa eksaktong ikalawang iyon, umikot ang buong mundo.

Hindi nagdalawang-isip si Lea. Buong lakas, buong kontrol, buong kumpiyansa—bumitaw siya ng isang malinis, mabilis, at perpektong roundhouse kick na diretsong tumama sa tagiliran ni Ramon. Isang tama lang. Isang galaw lang.

At doon, bumagsak ang lalaki.

Para siyang pinutol na puno—diretsong bumagsak sa semento, hindi makagalaw, namilog ang mata, at parang nawalan ng hangin ang baga. Hindi makapaniwala. Hindi makapagsalita.

Si Lea naman ay dahan-dahang umatras, dahilan para mabigyan ng distansya ang sarili. Hindi siya nagmura. Hindi siya nang-asar. Hindi siya nagmalaki. Nakatayo lang siya roon na parang isang mandirigmang may disiplina.

“Ano’ng… ano’ng ginawa mo?!” hingal na hingal at halos hindi makapagsalitang tanong ni Ramon habang nakakapit sa tagiliran niya.

Tinapunan lang siya ng malamig ngunit makabuluhang tingin ni Lea.

“Tinuruan mo ako ng Muay Thai noon, Coach Arman,” bulong niya na para bang kausap ang sarili. “Hindi ko akalaing magagamit ko sa ganito.”

Wala nang nagawa si Ramon. Hindi niya kayang tumayo. Hindi niya kayang lumaban. At higit sa lahat, hindi niya kayang paniwalaan na ang magandang babaeng akala niya ay madaling biktimahin, ay isa palang leon sa balat ng tupa.

Bago siya umalis, tumawag si Lea sa barangay opisyal at iniulat ang insidente. Sa loob lamang ng ilang minuto, dumating ang tanod at kinumpirma nilang si Ramon ay matagal nang inirereklamo ng mga tao. Sa wakas, natiklo siya.

At ang balitang ito?

Para itong apoy na kumalat sa buong barangay. “Hindi lang maganda si Ate Lea—matapang pala!” “Ang lakas niya, isang tama lang natumba na yung holdaper!” “Grabe, parang action movie!”

Pero para kay Lea, hindi iyon tungkol sa papuri. Isa lang itong simpleng katotohanang matagal niyang tinago: na kahit tahimik, kahit mabait, kaya rin niyang lumaban kung kinakailangan.

Sa puntong iyon, hindi pa tapos ang kuwento niya. Sapagkat hindi lang pag-atake ang problema ng barangay—meron pang mas malaking banta sa paligid. At hindi niya alam na ang ginawa niyang pagsipa kanina ay magpapaikot sa kapalaran niya sa direksyong hindi niya inaasahan.

Sa kalye kung saan naganap ang nakagugulat na insidente, mabilis na kumalat ang balita tungkol sa magandang babaeng sinipa ang kotonger nang isang tama lang. Pero ang hindi alam ng lahat—hindi iyon basta sipa. Hindi iyon basta lakas. At lalong hindi iyon basta “swerte.”

Habang nagkakagulo ang mga nakakita, mabilis na tumalilis ang kotonger, halos gumapang pa sa takot dahil hindi niya inasahang magiging ganoon kalakas ang babae. Samantalang ang babae naman—si Alina—ay nanatiling kalmado, kinuha ang bag niyang tinangkang agawin, at nagpatuloy sa paglalakad na parang walang nangyari. Walang yabang, walang sigaw, walang pagyayabang sa social media. Para bang normal lang sa kanya ang mang-bulagta ng lalaki nang isang sipa.

Ngunit may dalawang lalaki sa malapit, nakausap ng mga tao pagkatapos ng insidente—mga naka-itim na jacket, nakamasid mula sa di-kalayuan. Hindi sila magnanakaw, hindi rin tanod. Mga operatiba sila ng isang security agency na nakatalaga sa lugar dahil ilang linggo nang may sunod-sunod na insidente ng panghoholdap. At nang makita nila si Alina na tumira ng isang mahusay na front kick na may tamang anggulo, tamang bilis, at tamang kontrol, agad silang nagka-ideya.

“Boss,” bulong ng isa sa earpiece, “nakakita kami ng potensyal.”
“Anong klaseng potensyal?” sagot ng nasa kabilang linya.
“Yung kayang magpatumba ng lalaki sa isang galaw. At hindi aksidente. May training ‘to. Malakas ang base stance. At hindi takot.”

Habang nag-uusap ang mga operatiba, si Alina naman ay dumiretso sa sakayan ng jeep. Tahimik pa rin. Pero sa ilalim ng katahimikang iyon ay may mas malalim na kuwento—dahil hindi siya basta-basta babae. Hindi rin basta marunong lumaban. May pinanggalingan ang bawat galaw niya.

At iyon ang gustong tuklasin ngayon ng dalawang operatiba.

Habang sumakay si Alina sa jeep, sinundan siya ng isa sa kanila gamit ang motorsiklo. Hindi dahil pinaghihinalaan siya, kundi dahil matagal na silang naghahanap ng babaeng kaya ang eksaktong ginawa niya: mabilis, kontrolado, at hindi mapang-abuso. Ang problema kasi sa maraming marunong lumaban, mayabang. Si Alina? Hindi. At doon sila lalo naging interesado.

Habang umiikot ang jeep papuntang EDSA, napansin ni Alina na parang may sumusunod na motor. Hindi siya nag-panic. Hindi siya kinabahan. Imbes, tumingin siya ng bahagya sa salamin ng jeep at sinuri ang kilos ng rider. Napansin niyang hindi lumalapit, hindi rin lumalayo—tamang distansya lang. Parang gustong makita kung saan siya pupunta.

At doon siya napangiti nang bahagya.
“Kung sinusundan man nila ako, hindi sila kriminal,” bulong niya sa sarili. “Mas sanay sila kaysa sa mga holdaper.”

Samantala, bumalik ang kotonger sa kanto kung saan siya nahulog. Napahawak siya sa tagiliran, masakit pa rin. “Ano ba yun? Babae ba talaga ‘yon? O sundalo? O demonyo?” bulong niya sa sarili habang nanginginig. Mula sa takot at galit, napuno ng pangamba ang isip niya.

At doon niya napagtantong mali ang napiling biktima.

Pagdating ni Alina sa terminal, muling huminto ang motor na sumusunod sa kanya. Bumaba siya ng jeep at naglakad diretso, hindi lumilingon. Pero biglang may lalaking lumapit sa kanya, may hawak na ID.

“Ma’am, sandali lang,” sabi nito, mahinahon pero may awtoridad ang tono.

Huminto si Alina.

“Hindi ako interesado sa networking,” sagot niya.

Ngumiti ang lalaki.

“Hindi po networking. I’m Agent Rivas. Nakita namin ang nangyari kanina. Gusto ka naming makausap.”

Dahan-dahang napalingon si Alina.

“Bakit? Dahil ba sinipa ko ang isang hindot na snatcher?”

“Hindi lang dahil doon,” sagot ng agent. “Kundi dahil ang sipa mo… hindi basta self-defense. Sa obserbasyon namin, trained ka. Highly trained.”

Tumaas ang isa niyang kilay.
“Eh ano ngayon?”

Lumapit ng kaunti ang agent, maingat, hindi agresibo.

“Kung handa ka, baka puwede kang maging bahagi ng isang mas malaking bagay. Hindi ka namin pipilitin. Pero gusto naming makilala ka pa.”

Tahimik.

Mariing tumingin si Alina sa agent.

At sa unang pagkakataon mula nang insidente, nakita ng mga tao ang kakaibang ningning sa mata niya—hindi ningning ng takot, hindi ningning ng pagyayabang.

Kundi ningning ng isang babaeng may tinatakasan.
Nagtatago.
At pilit iniiwasan ang nakaraan niyang ayaw nang balikan.

“Hindi ko na ginagawa ang mga bagay na ‘yon,” mahinang sagot niya. “Tapos na ako diyan.”

“Ma’am,” sagot ng agent, “kahit tapos na kayo… mukhang hindi pa tapos ang mundo sa inyo.”

At doon nagsimula ang tunay na kuwento.