Dalagang GrabFood rider, binugbog ng pulis abusado—pero nakaganti siya nang malupit!

KABANATA 1 — ANG PULIS NA NAGMALIIT SA RIDER

Mainit ang araw at siksikan ang mga motorista sa kahabaan ng Taft Avenue. Tuloy-tuloy ang busina, at ang hangin ay amoy usok at pagod. Ngunit sa gitna ng traffic, mabilis na nagmamanobra ang isang GrabFood rider—si Mara Celestino, dalawampu’t dalawang taong gulang, maliit pero matipuno, at kilala sa kanilang barangay bilang masipag at walang inuurungan.

Nakalubog pa sa helmet ang buhok ni Mara habang binabagtas niya ang daan. Galing siya sa pang-limang delivery ngayong tanghali, at hindi pa siya nakakakain mula pa kaninang alas-sais ng umaga. Kailangan niyang magpursige; may dalawang kapatid siyang pinapag-aral at isang inang may iniindang karamdaman. Ang bawat tip, bawat delivery fee, bawat segundo—lahat iyon ay ginto para sa kanya.

Habang papalapit siya sa isang kanto, biglang may sumulpot na dyip na muntik na siyang masagasaan. Napreno siya nang malakas, halos tumilapon, pero nagawa pa ring balansihin ang motor. Napailing siya ngunit hindi na pinatulan. “Ayos, Mara,” bulong niya sa sarili. “Walang oras sa gulo.”

Pero hindi niya alam, may mas malalang gulo pala ang naghihintay.

Pagdating niya sa tapat ng isang convenience store kung saan siya magde-deliver, biglang may pulis na tumawid sa harapan niya—malaki ang katawan, naka-uniform, at pulang-pula ang mukha na tila ba galit na galit na kahit wala namang dahilan. Mabilis na bumunghalit ito:

“Hoy! Anong klaseng pagmamaneho ‘yan? Gusto mo ba akong sagasaan?”

Nabitawan ni Mara ang insulated bag sa sobrang gulat. “Sir, pasensiya po! Hindi ko po kayo nakita, kayo po kasi biglang—”

Hindi pa siya tapos magsalita nang bigla siyang itinulak ng pulis.

Malakas.

Mabilis.

At walang pakundangan.

Tumilapon si Mara sa sementadong sahig. Kumayod ang tuhod niya at nagdugo, at nang subukan niyang tumayo, muling sumigaw ang pulis.

“Magaling ka pa sumagot ha! Mga kagaya n’yong riders, puro pasaway! Akala niyo kung sino! Ano, mayabang ka?”

Gumulong ang galit sa sikmura ni Mara, pero pinili niyang pigilan ang sarili. Inunahan niya ng paggalang. “Sir, nag-a-apologize na po ako. Nagmamadali lang po ako mag-deliver, please po, huwag niyo na po akong idamay sa gulo.”

Pero lalo lang nagngitngit ang pulis. Lumapit ito, at sa hindi inaasahan ni Mara—

PLOK!

Isang sampal ang dumapo sa pisngi niya.

Malakas.

Nakakabingi.

Tila pumutok ang mundo ni Mara sa sakit, pero mas malakas ang hampas ng hiya at galit. Napatigil ang mga tao sa paligid, may naglabas ng cellphone, may nagbulungan, pero walang naglakas-loob na lumapit.

“Sir…” nanginginig na ang tinig ni Mara, “wala po akong ginagawang masama.”

Ngunit tila lasing sa kapangyarihan ang pulis. Hinablot nito ang hawak niyang delivery bag, itinapon sa kalsada, nagkalat ang pagkain na dapat ay para sa customer. Pinagpatuloy nito ang paninigaw:

“Kung ayaw mong makulong, lumuhod ka at humingi ka ng paumanhin! Dito mismo! Sa harap ng lahat!”

Napatulala ang lahat.

Ang isang GrabFood rider na kumakayod para mabuhay—pinapaluhod ng pulis na dapat nagpoprotekta sa tao.

Ngunit ang hindi alam ng pulis?

Si Mara… ay hindi basta rider.

Si Mara ang kilala sa barangay nila bilang “The Iron Girl”—dating amateur boxer, lumalaban sa underground rings noong high school pa lang para may makain ang pamilya nila. Matagal na niyang iniwan ang mundo ng laban, pero ang katawan niya… hindi kailanman nakalimot.

Huminga nang malalim si Mara.

Tumindig.

Pinulot ang helmet.

At marahang nagtatanggal ng gloves.

Mabagal.

Dahan-dahan.

Hindi dahil natatakot siya—kundi dahil pinipigil niya ang sarili.

Pero nang muli siyang sigawan ng pulis at hawakan sa kwelyo, doon na niya naramdaman ang huling pisi ng pasensiya na napigtal.

Itinaas ni Mara ang tingin.

Diretso.

Matalim.

At malamig.

At sa mismong sandaling iyon, ang ngiti ng pulis ay biglang nawala—dahil sa unang pagkakataon, nakita niya ang mata ng isang babaeng hindi niya dapat ginulo.

At doon nagsimula ang pinakamalalang pagkakamali ng pulis na ito.

Nanigas ang braso ng pulis habang hawak-hawak ang kuwelyo ni Mara. Tila kampante siyang walang kayang gawin ang dalagang rider, at lalong lumaki ang yabang nito nang mapansin ang pagtitipon ng mga tao. May ilan nang nagvi-video, ngunit imbes na mahiya, mas lalo pa itong nagningning sa pang-aabuso.

“O ano? Lalaban ka? Rider ka lang!” sigaw ng pulis, habang hinahatak si Mara palapit sa kanya.

Ngunit sa halip na matakot, may kakaibang katahimikan ang bumalot kay Mara. Isa iyong katahimikang hindi niya nararamdaman mula nang tumigil siya sa pagbo-boxing. Hindi ito ang katahimikan ng pag-aatubili… kundi ang katahimikan ng pagbalik—pagbalik ng isang panloob na lakas na matagal na niyang nakulong.

Marahan niyang itinulak ang kamay ng pulis palayo sa kanyang kuwelyo.

“Sir,” sabi ni Mara, hindi sumisigaw, ngunit may bigat ang bawat salita, “hindi ako laluhod. Hindi ako gagapang.”

Nagngitngit ang pulis, hinawakan siya muli, ngunit bago pa nito magawa ang gusto—

BLAAG!

Isang malinis, mabilis, eksaktong-tamang suntok sa sikmura ang pinakawalan ni Mara.

Hindi ito suntok ng babae.

Hindi ito suntok ng rider.

Ito ang suntok ng isang dating boksingera.

Napasinghap ang pulis, natigilan, at inatras ang kanyang katawan, hawak-hawak ang tiyan. Nang mag-angat ito ng tingin para muling magsalita, mabilis na pumasok ang pangalawang suntok—straight, diretsong tumama sa panga.

PAK!

Namalat ang hangin sa lakas ng tama. Napaatras ang pulis, muntik nang matumba. Hiyawan at halakhak ang umalingawngaw sa paligid. Ang mga taong kanina’y tahimik ay biglang nagpalakpakan, para bang nanonood sila ng laban sa arena.

“Mabuhay ka, ate!” sigaw ng isa.

“’Yan dapat sa mga abusado!” sigaw ng isa pa.

Humakbang si Mara paabante, hawak ang helmet na ngayon ay parang kalasag. Hindi niya gustong saktan, pero nang minsang ibato siya sa kalsada, tinanggal ang pagkain, at piliting lumuhod—naubos na ang pwede niyang pagbigyan.

“Sir,” matigas ang boses niya, “marunong po ako sumunod. Pero hindi po ako basahan.”

Tinangka ng pulis na bumunot ng baton mula sa holster.

Pero huli na.

Gamit ang helmet, tinapik ni Mara ang kamay nito.

TOK!

Nabitawan ng pulis ang baton at gumulong ito sa semento.

Sa takot at inis, sinubukan nitong sumugod kay Mara.

At doon lumabas ang tunay na bilis ng dalagang rider.

Umiwas si Mara, isang hakbang sa kanan, tapik sa braso, at bago pa man makapag-react ang pulis—

WHAPAK!

Isang clean roundhouse kick ang tumama sa tagiliran nito.

Tuluyan itong tumilapon sa gilid ng convenience store, bumagsak sa pader, at napaupo habang inaawat ang sariling pagsusuka dahil sa lakas ng tama.

Tahimik ang lahat.

Tahimik ang buong kalye.

At ang katahimikang iyon, sa unang pagkakataon, ay nagbigay ng boses sa mga tao.

“Grabe ate! Ang lupet mo!”

“Tama lang ‘yan, ma’am! Wala kayong kasalanan!”

“Abusado ‘yon, buti nga!”

Habang nanginginig ang mga kamay ng pulis at hindi makapagsalita, lumapit si Mara—hindi upang suntukin muli, kundi upang pulutin ang nahulog niyang delivery bag na nilapastangan nito.

Nilingon niya ang pulis at marahang nagsalita:

“Sir, sana matuto ka na kung paano rumespeto ng ordinaryong tao.”

Hindi ito pananakot.

Hindi ito pagmamalaki.

Ito ay simpleng katotohanan.

Kasabay nito, dumating ang ilang barangay tanod at isa pang pulis na naka-bike patrol. Nagulat sila sa eksena—lalo na’t ang pulis na abusado ay hindi makatayo, at si Mara ay kalmado lang na nakapamewang.

“A-ano’ng nangyari dito?” tanong ng isang tanod.

Tumingin ang mga tao sa isa’t isa.

At sabay-sabay silang sumagot:

“SIYA ANG INAABUSO! SI MARA! WALA SIYANG KASALANAN!”

May nagpakita pa ng video. May nagpatunay. May nagkuwento. At ang mukha ng pulis—halos hindi makapagsalita—ay kita ang hiya, galit, at takot.

Samantala, si Mara ay natahimik.

Hindi dahil natakot siya.

Kundi dahil sa wakas… nailabas niya ang tinatagong tapang na matagal nang ikinulong ng pangangailangan, kahirapan, at pag-iwas sa gulo.

Habang isinusulat ang ulat ng mga tanod, mabilis na nasingit ng isang ginang ang tanong:

“Iha… bakit parang sanay ka?”

Bahagyang ngumiti si Mara.

“Dati pong boxer,” sagot niya. “Pero ngayon, rider na… para sa pamilya.”

At sa likod ng ngiting iyon ay ang apoy na hindi kayang takutin ng kahit sinong abusadong pulis.