DALAGA, SINABUNUTAN NG MANAGER SA RESTAURANT! NANG DUMATING ANG MAY-ARI, GULAT SILA YUMUKO SA KANYA!

CHAPTER 1: ANG PAGYUKO NG LAHAT

Mainit ang tanghali sa loob ng Restoran de Violeta, ang isa sa pinakasikat na kainan sa lungsod. Punung-puno ang lugar, bawat mesa’y may customer, at ang ingay ng mga kubyertos ay humahalo sa malalakas na tawag ng mga order. Para sa mga bisita, normal lang ang araw—pero para sa isang dalagang nagngangalang Mira, ito ang araw na hindi niya inaasahang babago ng buhay niya.

Bagong empleyado si Mira, isang working student na pumasok bilang server upang masuportahan ang sarili sa pag-aaral. Tahimik siya, masipag, at hindi reklamadong tipo. Kahit pagod, lagi siyang may ngiti para sa customers.

Pero hindi lahat ay natutuwa sa kasipagan niya.

Lalo na ang manager nilang si Ms. Brenda, isang babaeng kilalang dominante, mainitin ang ulo, at may ugaling manlait ng mga staff.

“Hoy, Mira!” sigaw nito habang papalapit, kita ang inis sa mukha. “Ilang beses ko bang sinasabing AYUSIN mo ang pagdala ng tray? Ano ka ba, bulol?”

Namula si Mira, hindi dahil sa hiya kundi dahil hindi niya alam ang nagawa niyang mali. Tahimik siyang lumapit, hawak ang tray ng mga pagkain para sa table 14.

“Pasensya na po, Ma’am. Ginagawa ko po ang—”

Hindi pa siya tapos magsalita nang bigla siyang hinila ni Brenda sa buhok.

Halos mapasigaw si Mira ngunit tiniis niya. Nasa publiko sila. Maraming nakatingin.

“’Yan ang problema sa’yo! Ang bagal mo, tapos sagot ka nang sagot! Ano ka, mayabang?!” sigaw ni Brenda habang patuloy ang paghila sa buhok niya.

Napatigil ang buong restaurant.

May mga customer na tumayo, may naglabas ng cellphone, at may ilan pang nahihiyang nagbulong-bulungan.

“Grabe naman ‘yon…”
“Bata pa ‘yung babae, bakit kailangang saktan?”
“Hindi ba ‘yan violation?”

Pero walang isang empleyado ang lumapit. Lahat natatakot kay Brenda. Ilang staff na rin ang umalis dahil sa abuso nito.

Si Mira, nanginginig sa sakit, pilit na nagpupumiglas.

“Ma’am… masakit po…”

“Eh ‘di masakit! Dapat lang! Para matuto ka!” Muling hinila ni Brenda ang buhok niya nang mas malakas.

Tumulo ang luha ni Mira. Hindi dahil mahina siya, kundi dahil hindi niya akalain na hahantong sa ganito ang simpleng pagkatrabaho para sa pangarap niya.

Ngunit sa gitna ng gulo…

Biglang bumukas ang pinto ng restaurant.

Padabog. Malakas.
Para bang dumating ang bagyong hindi inaasahan.

Lahat ng mga staff ay napaurong.
Lahat ng customers ay napalingon.

At si Brenda, kahit nakasugod pa sa buhok ni Mira, ay biglang nanigas nang makita kung sino ang dumating.

Isang lalaking nakasuot ng itim na suit, matikas, malamig ang mata, at may presisyong hindi mapantayan ang paglalakad papasok sa lugar. May sumunod pang dalawang lalaki sa likod niya, halatang mga security.

“Si… si S-Sir?” nauutal na sabi ng assistant manager.

“Diyos ko…” bulong ng isang waitress, “ang may-ari ng buong restaurant chain!”

Si Liam Esteban Violeta, ang batang CEO at nag-iisang tagapagmana ng Violeta Group of Restaurants—ang mismong pangalan na nasa labas ng building.

Ngunit ang mas nakakagulat ay hindi ang kanyang dating, kundi ang paraan ng pagyuko ng lahat sa kanya.

Literal na yumuko ang buong staff.
Pati ang assistant manager na laging matapang ay halos lumuhod sa sobrang takot.

At si Brenda?
Parang nanghina ang tuhod niya.

“Sir!” halos pasigaw niyang bati, agad binitawan si Mira. “May masasabi po ako—hindi po ‘to—”

Pero hindi tiningnan ni Liam si Brenda.

Diretso niyang nilapitan si Mira.

Tumigil siya sa harap ng dalaga, at sa gitna ng libu-libong naglalagablab na mata ng mga nakatingin, lumuhod ang may-ari upang tingnan ang pasa at luha sa pisngi nito.

Nagtilian ang mga customer sa gulat.

Ang may-ari… lumuhod? Para sa isang empleyado?

“M-Ma’am Mira…” mahina pero malinaw ang boses ni Liam. “Sino ang may gawa nito?”

Napanganga ang buong restaurant.

“Mira?! Tinawag niyang Ma’am?”

At si Brenda?
Literal na nangitim ang mukha.

Napatingin si Mira sa kanya, tapos kay Liam, nalilito, takot, at naguguluhan kung bakit kilala siya nito.

“Sir…” mahinang sabi ng dalaga, “huwag niyo na po akong alalahanin—”

Pero hindi pa siya tapos nang marahan siyang hinawakan ni Liam sa balikat, tinitingnan ang mata niya.

“At huwag ka ring matakot, Mira,” bulong ng lalaki. “Dahil mula ngayon…”

Tumingin si Liam kay Brenda nang may malamig na galit.

“…ako na ang bahala sa’yo.”

At sa unang pagkakataon, isang lihim na matagal nang nakatago ang unti-unting lumalabas:

Alam ni Liam kung sino si Mira.
At kung bakit hindi niya hahayaang saktan ito kahit kailan.

Pagkalabas ni Alina mula sa maliit na opisina kung saan siya pinagalitan at halos masabunutan ng manager na si Ms. Clarisse, ramdam niya pa rin ang kirot ng pagkakahatak sa kanyang buhok. Nanginginig ang kanyang kamay habang hawak ang tray ng mga pagkain, pero pinilit niyang huminga nang malalim. Sa loob ng restaurant ay patuloy ang ingay ng mga customer, tila wala man lang nakakapansin sa hirap na pinagdaanan niya ilang minuto lang ang nakalipas.

Sa sulok ng counter, nanunukso ang tingin sa kanya ng kapwa empleyadong si Jessa. Halos mapahinto si Alina nang makita itong nakangisi, parang natutuwa pa sa nangyari. “Buti nga sa’yo,” bulong nito, sabay irap. “Para kasi ang arte-arte mo.”

Hindi siya sumagot. Mas pinili niyang umiwas. Hindi siya naririto para makipagsagutan; kailangan niya ang trabahong ito para maipambili ng gamot ng kanyang ina. Ngunit bago pa siya makatalikod, biglang bumukas ang pintuan ng restaurant at humangin nang bahagya sa lakas ng pagkakasara.

Lahat ay napalingon.

Isang lalaking naka-itim na coat ang pumasok. Malinis ang hiwa ng buhok, maayos ang postura, at tila sanay sa pagkuha ng atensyon ng kahit sinong makakakita sa kanya. Nagbulungan agad ang ilang staff.

“Si Sir Marcus ba ‘yan?”

“Akala ko nasa abroad pa siya!”

“Mukhang may emergency ah, biglaan ang dating.”

Hindi agad naka-react si Alina. Wala siyang ideya kung sino ang lalaki at bakit nagiging ganito ang reaksyon ng mga tao. Pero nang maglakad ito papasok, dere-deretso sa likuran ng counter, saka dumiretso sa direksyon niya, napalunok si Alina nang maramdaman niyang nag-iinit ang paligid.

Pumikit si Ms. Clarisse nang makita ang may-ari. Para itong binuhusan ng malamig na tubig. “S-Sir Marcus! Welcome p-po! Hindi namin inaasahang—”

Pero hindi siya tiningnan nito.

Hindi rin niya tinugon ang pagbatian.

Ang tingin ni Marcus ay nakatuon lamang kay Alina.

Lumapit siya nang dahan-dahan, parang may sinusukat sa mukha ng dalaga. Tahimik ang buong lugar. Walang umimik. Kahit ang mga customer ay napatigil sa pagkain. Para bang may eksenang hindi nila dapat palampasin.

“Miss,” mahina ngunit malamig na sabi ni Marcus, “ano ang nangyari sa iyo?”

Lahat ng mata ay lumipat kay Alina, at napagtanto niyang basa pa ng luha ang gilid ng kanyang mata, pati ang bahagyang gusot sa buhok ay hindi niya naayos mula nang hilahin siya ng manager.

Nagpigil siyang magsalita. Hindi niya gustong magreklamo. Ayaw niyang mawalan ng trabaho. Pero bago siya makapagsalita, si Clarisse na ang naunang sumabat.

“Ay, naku sir, aksidente po ‘yan. Natapilok lang habang naghahanda. Medyo—”

“Hindi niya tinanong ikaw.”

Nanlamig si Clarisse.

Direktang ibinalik ni Marcus ang tingin kay Alina, at mas lalo itong naging matalim, parang alam niyang may hindi tama.

“Sabihin mo,” ulit niya, mas banayad pero may bigat sa boses. “Sino ang nanakit sa iyo?”

Nag-angat ng tingin si Alina. Nanginginig ang dibdib niya sa nerbiyos. Pakiramdam niya ay may dalawang tinig sa loob niya: ang isa ay nagsasabing magsabi ng totoo, ang isa nama’y nagbabanta ng takot na baka lalo lang lumala ang sitwasyon.

“A-Ako po ang—”

Ngunit bago pa man niya matapos ang sasabihin, sumingit ulit si Clarisse, ngayon ay mas desperado.

“Sir, gaya po ng sabi ko, natapilok lang siya! At saka, trabaho po namin ang pangasiwaan ang mga staff. Walang isyu rito.”

Humarap ang lalaki sa manager.

At doon unang nakita ni Clarisse ang bagay na nagpawala ng kulay sa kanyang mukha.

Galit.

Tahimik ngunit malinaw na galit sa mata ng lalaking siyang may-ari ng buong restaurant chain.

“Mula ngayon,” sabi ni Marcus, mabagal at mariin, “wala ka nang trabaho.”

Namilog ang mata ni Clarisse. “S-sir?! Bakit naman po?! Hindi po ako papayag!”

“Bakit?” malamig na tugon ni Marcus. “Gusto mo pa bang ipaliwanag ko sa harap ng lahat kung paano mo sinabunutan ang staff ko sa loob ng office habang may CCTV?”

Parang sinabuyan ng yelo si Clarisse.

Sabay-sabay na napalingon ang ilan sa direksyon ng opisina. May CCTV pala. At malamang, napanood na iyon ni Marcus bago pa siya pumasok.

Lumapit ito kay Alina.

Nagulat ang lahat nang marahang ayusin ni Marcus ang magulong buhok ng dalaga, para bang isang bagay na natural niyang ginagawa sa isang taong mahalaga sa kanya.

At lalo pang humigpit ang katahimikan.

“Simula ngayon,” bulong ni Marcus, “ikaw ang gusto kong direktang nagrereport sa akin.”

Napakunot ang noo ni Alina.

“Ako po? Pero… bakit?”

Ngumiti si Marcus nang bahagya—isang ngiting may misteryo, may bigat, may pinaghuhugutan.

“At dahil,” sabi niya, tumingin sa kanyang mga mata na para bang may kilala siyang mas malalim kaysa sa ipinapakita, “hindi ka dapat tinatratong mababa ng kahit sino. Lalo na kung… ikaw ang dahilan kung bakit ako bumalik.”

Nagbulung-bulungan ang lahat.

At si Alina?

Nanigas.

Hindi niya alam.

Hindi niya inasahan.

Pero ang may-ari?

Kilala siya.

At ang tingin nito?

Hindi basta tingin sa isang empleyado.

May lihim.

At may nakaraan silang hindi pa niya alam.

Nang matapos ang insidente sa gitna ng restaurant, hindi pa rin makapaniwala si Alina sa nangyari. Habang nakaupo siya sa maliit na pantry area, ramdam niya pa rin ang mabilis na tibok ng kanyang puso. Hindi niya alam kung ano ang uunahin—ang hiya, ang kaba, o ang hindi maipaliwanag na pagkalito sa sinabi ni Marcus.

Bumukas ang pinto.

Pumasok si Marcus, tangan ang dalawang tasa ng mainit na tsaa.

“Uminom ka muna. Mukhang kailangan mo,” sabi niya habang iniabot ang isa kay Alina.

Dahan-dahang tinanggap iyon ng dalaga, hindi pa rin makatingin nang diretso. “Salamat po, sir…”

Umupo si Marcus sa tapat niya. Tahimik muna sila. Tanging paglalagitik ng aircon ang maririnig. Ang presensya ng lalaki ay sapat para maging masikip ang dibdib ni Alina; hindi dahil sa takot, kundi dahil sa hindi maintindihang tensyon na kanina pa niya nararamdaman.

“Alina,” simulang wika ng may-ari, “humihingi ako ng tawad sa nangyari sa’yo. Hindi ko hahayaan na may mang-abuso sa kahit sinong staff ko.”

Marahan siyang tumango. “Ayos lang po, sir. Sanay na rin po ako sa trabaho.”

Tumigas ang panga ni Marcus, halatang hindi nagustuhan ang sinabi ng dalaga.

“Hindi ka dapat masanay sa pang-aabuso,” mariin niyang sabi.

Hindi umimik si Alina. Nakayuko lamang siya sa hawak na tasa.

Matagal bago muling nagsalita ang lalaki.

“At saka…” Sandaling huminto si Marcus, para bang pinipiling mabuti ang susunod na mga salita. “Matagal na kitang kilala.”

Napataas ang tingin ni Alina. “Po?”

Ngumiti ang lalaki, ngunit may lungkot at lambing ang ngiting iyon.

“Hindi mo na ba talaga ako maaalala?” tanong nito, halos pabulong.

Napakunot ang noo ng dalaga. Sinubukan niyang maghukay sa alaala, ngunit walang lumilitaw. Wala siyang mahanap na kahit anong ugnayan nila. Lalong lumalim ang pagkalito niya.

“Sir… pasensya na po, pero hindi ko po alam ang ibig ninyong sabihin.”

Malalim na huminga si Marcus bago sumagot.

“Taon-taon akong naghahanap sa’yo.”

Nanlamig ang katawan ng dalaga.

“Ano pong—”

“Alina,” putol nito, seryoso ang boses, “ako ang batang tumulong sa’yo noong mabagsakan ka ng tray sa palengke. Naalala mo ba ‘yong lalaking nagdala sa’yo ng yelo sa ospital? Yung nagbayad ng gamot mo dahil wala kang pambayad?”

Parang biglang kumirot ang ulo ni Alina, kasunod ang isang malabong memoryang parang ilaw na unti-unting lumilinaw.

Ang ospital.

Ang batang lalaki.

Ang malamig na yelo sa kanyang namamagang kamay.

“Hindi…” bulong niya, nagugulat sa sariling hina ng boses. “Hindi pwedeng… kayo ‘yon?”

“Maliit ka pa noon,” tugon ni Marcus. “Naaalala ko pa kung paano ka umiiyak at paulit-ulit na humihingi ng tawad kahit hindi mo naman kasalanan. At simula noon…” Napalunok siya. “Simula noon, ipinangako ko sa sarili kong hahanapin kita.”

Para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Hindi niya alam kung ano ang sasabihin. Hindi niya alam kung lalaki ba iyon na halos hindi niya naalala o isang estrangherong ngayo’y humaharap sa kanya na may malalim na koneksyon sa kanyang nakaraan.

“Pero… bakit?” tanong ni Alina, halos pabulong. “Bakit ako?”

Naglakbay ang tingin ni Marcus sa sahig, saka bumalik sa kanya—sa paraan na parang matagal na niyang iniingatan ang kasagutan.

“Dahil noong araw na ‘yon,” sabi niya, “ikaw ang nagsabi sa akin na kahit mahirap ka, hindi ka susuko. Na balang araw, gaganda rin ang buhay mo. At simula noon, gusto kong makita kung paano mo tinutupad ang mga salitang iyon.” Huminto siya sandali. “Gusto kong siguruhing ligtas ka.”

Para siyang natigilan sa tinig na puno ng sinseridad.

At saka, sa isang iglap, naalala niya.

Naalala niya ang batang paslit na iyon—ang tahimik, payat na binatang tumulong sa kanya noong wala siyang malapitan.

Ang ngiti nito.

Ang pag-aalala nito.

Ang maliit na panyo na iniabot nito noong umiiyak siya.

“Si—ikaw?” bulong ni Alina, nanlalaki ang mga mata.

Tumango si Marcus.

“Matagal kitang hinanap. At ngayong nahanap na kita, wala akong balak na hayaan ka ulit mawala.”

Nanginig ang dibdib niya sa sinabi nito. Hindi niya alam kung natatakot siya, kinakabahan, o… may ibang damdaming unti-unting sumisiksik sa kanyang puso.

Bago pa siya makasagot, biglang bumukas ang pinto.

Sumulpot si Jessa—hindi alam kung bakit nanginginig ang labi nito, at bakit parang nagmamadali.

“Sir… may… may dumating po na… pulis.”

Nagtama ang tingin nila ni Alina.

May kaba sa mata ni Jessa.

At may takot.

“Hinanap po nila si Alina,” dagdag nito.

Natahimik ang buong mundo ni Alina.

At si Marcus?

Tumayo.

At sa unang pagkakataon, nakita ni Alina ang tunay na anyo nito—isang lalaking hindi lang mayaman, hindi lang may kapangyarihan, kundi handang ipaglaban siya… kahit kanino pa.

“Walang sinuman ang pwedeng humawak sa kanya,” matigas na sabi ni Marcus. “Hindi habang nandito ako.”

At sabay silang lumabas.

Naghihintay ang pulis sa labas.

At ang susunod na mangyayari—magpapabago sa buhay ni Alina magpakailanman.