DALAGA, PUMASOK SA MANSYON BILANG PRIVATE NURSE NG BATA! PERO PAG DATING NA DOON DI PALA BATA ANG…

DALAGA, PUMASOK SA MANSYON BILANG PRIVATE NURSE NG BATA—PERO PAGDATING NA DOON, DI PALA BATA ANG INAAALAGAAN! Isang Kuwentong Punô ng Misteryo, Puso, at Pag-ibig

Sa isang maliit na bayan sa Batangas, nakilala si Alyssa Mercado, isang dalagang 24 taong gulang na lumaki sa hirap ngunit may hindi matatawarang determinasyon bilang isang registered nurse. Nagtapos siya nang may karangalan, ngunit hindi agad nakahanap ng trabaho dahil sa higpit ng kompetisyon at kakulangan ng ospital sa kanilang lugar. Habang tumatagal, padami nang padami ang responsibilidad sa kanyang balikat—nagkakasakit ang kanyang ina, walang permanenteng trabaho ang kanyang ama, at siya ang panganay na umaalalay sa dalawang nakababatang kapatid. Kaya’t nang makatanggap siya ng isang misteryosong job offer na “Private Nurse for a Sick Child in a Mansion in Tagaytay, 80,000 pesos monthly salary,” hindi na niya ito pinakawalan. Hindi niya inusisa kung bakit sobra ang laki ng sahod kumpara sa karaniwang private duty nurse—ang nasa isip lamang niya ay maililigtas nito ang kanyang pamilya.

Pagdating niya sa mansyon, agad siyang nabighani. Hindi ito basta mansyon—para itong palasyo na nasa gitna ng foggy na kabundukan. Napakatahimik ng paligid, napakalawak, at tila may sariling mundo. Ngunit isang bagay ang agad niyang napansin: kakaiba ang itsura nito. Hindi ito mukhang tahanan. Para itong kombinasyon ng ospital, training facility, at military estate. Maraming guwardiya, CCTV sa bawat sulok, at napakahigpit ng seguridad. Nagtaka si Alyssa, ngunit nagpatuloy lamang siya—determinado siyang makuha ang trabaho.

Pagpasok niya sa loob, sinalubong siya ng isang seryosong babae na naka-itim na bestida, si Madam Lucia, ang tagapamahala ng mansyon. Sa unang tingin pa lang, dama na ni Alyssa ang malamig nitong personalidad at matalas na titig na parang lumulusot hanggang kaluluwa. “So, you’re the nurse?” malamig na tanong nito. “Yes po, Ma’am,” magalang na sagot ni Alyssa. “Good. But before anything else, tandaan mo—dito, bawal ang magtanong. Gawin mo lang ang trabaho mo at sundin lahat ng instructions,” mariing bilin ni Madam Lucia habang nakatitig sa kanya na para bang sinusuri kung kaya ba siya ng mansyon. Tumango si Alyssa kahit may nararamdaman na siyang kaba. Ngunit wala siyang balak umatras. Para sa pamilya niya, kaya niyang tiisin ang kahit anong hiwaga ng lugar na iyon.

Habang naglalakad sila papunta sa “pasyente,” lalong lumalakas ang kabog ng dibdib ni Alyssa. Habang tumatagal, napapansin niyang ang daming saradong kwartong may digital lock. May mga pintong mukhang high-security vaults, may mga kuwartong may nakatatak na “RESTRICTED,” at may mga lalaking nakasuot ng tactical uniforms na nagbabantay. Isang tanong ang paulit-ulit sa isip niya: Anong klaseng bata ang nangangailangan ng ganitong level ng seguridad?

Pagdating nila sa pinakadulong bahagi ng mansyon, hininto siya ni Madam Lucia. “Alyssa, bago ka pumasok, kailangan mong tandaan… ang ‘bata’ ay… special.” Napalunok si Alyssa. “Ah… opo.” Ngunit sa likod ng boses ni Madam Lucia ay may misteryong nagkukubli—parang hindi lang “special” ang ibig nitong sabihin… parang may mas malalim pa.

Unti-unting bumukas ang makapal na pinto na parang selda, at dahan-dahang pumasok si Alyssa. Inaasahan niyang makikita niya ang isang payat, sakiting musmos na nangangailangan ng bantay. Ngunit ang bumungad sa kanya ay hindi niya inakala—hindi bata. Hindi musmos. Hindi inosente.

Sa loob ng kuwarto ay naroon ang isang lalaki, mga 28 hanggang 30 ang edad, naka-upo sa gilid ng kama, at nakatali ang kaliwang binti sa metal frame gamit ang matibay na chain lock. Ngunit hindi iyon ang unang nakapukaw sa atensyon ni Alyssa—kundi ang matalim at puno ng galit na mga mata ng lalaki na nakatitig sa kanya na parang sinusuri ang bawat galaw niya. Ang lalaking ito ay mistulang mandirigma: matipuno ang katawan, may mga peklat ng sugat, at may presensyang hindi pangkaraniwan. “Hindi po bata?” bulong ni Alyssa sa sarili, ngunit hindi niya alam kung narinig ito ng lalaki.

“Naghahanap ka ba ng bata?” malamig na tanong ng lalaki. Napaatras si Alyssa. Kahit hindi ito sumigaw o nagalit, iba ang bigat ng boses nito—parang may awtoridad na kayang utusan ang sinuman. “A-Ako po ang bagong private nurse,” pautal niya. “Ayan naman pala,” sagot ng lalaki. “Ako si Elias.”

Bago pa makasagot si Alyssa, biglang nagsalita si Madam Lucia mula sa likod. “Hindi mo kailangang kausapin ang pasyente. You just follow orders, Miss Mercado.” Tumingin si Alyssa kina Madam Lucia at Elias, at doon niya naramdaman ang tensyong hindi karaniwan—parang may matagal nang alitan, o lihim na hindi dapat mabunyag. Ngunit walang paliwanag. Wala siyang karapatang magtanong. Hindi iyon pinapayagan sa mansyon.

Sa mga unang araw ni Alyssa bilang private nurse, napansin niyang kahit nakakadena si Elias, hindi siya mukhang preso—fan sila gamit, malinis ang kwarto, may personal mini-gym, may expensive medical equipment, at may espesyal na pagkain. Ngunit hindi rin siya basta pasyente—napakalakas ng pangangatawan, mabilis gumaling ang mga sugat, at parang sanay sa gulo. Habang tinitingnan ni Alyssa ang mga gamot at medical file ni Elias, mas lalong lumalalim ang pagtataka niya. May mga gamot na pang-therapy ng trauma, may pangpigil ng adrenaline surge, at may mga injection na hindi niya narinig kahit sa ospital.

Isang gabi, hindi sinasadyang nadulas si Alyssa habang naglilinis at muntik nang mahulog habang inaabot ang tray. Ngunit bago pa siya tumama sa sahig, bigla siyang sinalo ni Elias—gamit ang kamay na hindi nakatali. Napasinghap siya. Hindi niya inasahang ganoon kabilis gumalaw ang lalaki, lalo pa’t may kadena ang binti nito. Nagtama ang kanilang mga mata. At doon nagsimula ang unang piraso ng hiwaga na unti-unti niyang naaaninag: ang lalaking ito… hindi ordinaryo. Hindi pasyente. Hindi kriminal. Hindi lamang lalaki na nakakulong.

At bago pa sila maghiwalay ng tingin, biglang bumukas ang pinto. Doon niya nakita si Madam Lucia—puno ng galit sa mata. “Ano’ng ginagawa mo?” matalim na tanong nito. Tumayo si Alyssa at nagmamadaling nag-sorry. Ngunit si Elias, tumingin lang kay Lucia na may halong pang-aasar. “Bakit? Bawal bang tumulong sa nurse mo?” “Hindi mo trabaho ‘yan,” sagot ni Lucia. Ngunit hindi tumigil si Elias. “O baka natatakot ka na baka malaman niya ang totoo?”

Nanlamig ang buong katawan ni Alyssa. Lalo siyang kinabahan. Ano ang “totoo”?

Habang lumilipas ang mga araw, napapansin ni Alyssa ang kakaibang ikinikilos ng mga tao sa mansyon. Parang takot sila kay Elias. Parang hindi basta-basta ang dahilan bakit siya nakakadena. At lalong dumagdag ang kaba ni Alyssa nang marinig niyang may sinabi ang isa sa mga guwardiya: “Kung hindi dahil sa kondisyon niya, hindi natin siya kaya…” Ano ang ibig sabihin noon? May sakit ba si Elias? O may tinatago siyang kapangyarihan? Bakit napakarami niyang bantay? Bakit ganoon ka-high security ang mansyon?

Isang gabi, habang natutulog si Alyssa, may narinig siyang malakas na sigaw mula sa kwarto ni Elias—hindi sigaw ng galit, kundi sigaw ng taong may malalim na sakit at takot. Mabilis siyang tumakbo papunta roon kahit lagpas na sa kanyang oras ng duty. Pagbukas niya ng pinto, nandoon si Elias na pawis-na-pawis, hinahabol ang hininga, at parang nagising mula sa malala at masakit na alaala.

“Miss Mercado…” mahina nitong sabi. “Huwag kang lumapit. Mas delikado kapag ganito ako.” Pero hindi siya nakinig. Lumapit siya at hinawakan ang kamay ni Elias. “Kung kailangan mo ng tulong, nurse mo ako. Hindi kita pababayaan,” sagot niya, kahit nanginginig ang boses. Doon tumitig si Elias sa kanya—hindi gaya ng dati, hindi galit, hindi malamig. Sa unang pagkakataon, nakita ni Alyssa ang isang lalaking sugatan, may malalim na pinagdadaanan, at pagod na pagod sa pakikipaglaban sa kung anumang sakit o lihim na bumabagabag sa kanya.

At para sa unang pagkakataon, hinawakan ni Elias ang kamay niya—hindi para tumulong, kundi para kumapit.

Mula roon, nagbago ang lahat. Unti-unti siyang pinayagang lumapit ni Elias. Unti-unti niyang inamin na may kondisyon siya na hindi alam ng iba. At unti-unti ring nahulog ang loob ni Alyssa sa lalaking akala niya ay pasyente lang. Ngunit isang gabi, habang magkasama sila ni Elias, may isang rebelasyong pumutol sa katahimikan—isang rebelasyong magpapabago sa buhay niya, sa puso niya, at sa pagkatao niya.

Kaya pala walang batang inaalagaan sa mansyon.
Kaya pala hindi ordinaryong pasyente si Elias.
At kaya pala bawal siyang magtanong…

Pagkarating ni Alessa sa loob ng mansyon, agad siyang sinalubong ng malamig na hangin galing sa centralized air-conditioning na halos magpawala ng init sa kanyang dibdib. Habang sinusundan niya ang mayordoma papasok, hindi niya maiwasang mapatitig sa marangyang interior—mga chandelier na tila bituin ang kislap, mga antigong mamahalin, at sahig na makinis na parang salamin. Sa isip niya, “Grabe… ganito pala mamuhay ang mga sobrang mayaman.” Ngunit mabilis niyang ibinaba ang tingin, pinapaalalahanan ang sarili na narito siya para magtrabaho, hindi para mamangha. Akala pa rin niya na ang aalagaan niya ay isang batang may chronic illness, kaya’t pinipigilan niya ang kaba at pinaghahandaan ang sarili sa responsibilidad na naghihintay.

Habang naglalakad sa mahabang hallway, napansin niyang napakatahimik ng buong mansyon—hindi karaniwang tunog ng laruan, takbo ng bata, o kahit mga halakhak. Mas lalo siyang nagtataka. Kaya nang huminto sa harap ng isang malaking pinto ang mayordoma at sinabing, “Ma’am, nandito na po ang pasyente,” sumikip ang dibdib ni Alessa dahil finally, makikita na niya ang batang aalagaan niya sa loob ng ilang buwan. Inayos niya ang kwelyo ng kanyang uniporme, huminga nang malalim, at binuksan ang pinto nang marahan, naghahanda sa kung anumang kondisyon ng bata ang maaaring makita niya.

Ngunit pagkabukas na pagkabukas ng pinto, halos hindi siya nakakilos sa pagkagulat. Sa halip na kama ng bata, isang malaki at eleganteng opisina ang bumungad sa kanya. At sa gitna roon, may isang lalaking nakaupo. Hindi bata. Hindi pasyente. Hindi mahina. Isa itong mala-modelong lalaki, may matikas na panga, matangos na ilong, at titig na parang sundot sa pagkatao. Hindi niya inaasahan na ang “bata” na kanyang aalagaan ay… isang adulto. At hindi basta-basta adulto—mukhang nasa mid-30s, gwapo, mukhang CEO ng malaking kumpanya. Tumikhim ito bago magsalita. “So ikaw ang private nurse na ipinadala ng agency?”

Halos hindi agad nakasagot si Alessa. Napalunok siya, pinagpapawisan kahit malamig ang silid. Sa dami ng tanong sa isip niya—Bakit adult ang pasyente? Bakit sinabi sa job posting ay bata? Ano’ng sakit niya? Bakit parang hindi naman siya may sakit?—naguguluhan siya ngunit pinilit maging propesyonal. “O-opo, Sir,” sagot niya. “Ako po si Nurse Alessa, assigned daw po para sa isang… bata?” Biglang tumawa ang lalaki, hindi ng normal na tawa—kundi ng sarkastiko at may halong pagmamataas. “Mukhang outdated na ang info ng agency,” sabi nito. “Ako si Damian Aldevaro. At oo, ako ang pasyente mo… kahit hindi halata.”

Naglakad si Damian paalis sa mesa, at doon napansin ni Alessa ang bahagyang pagkapilay nito sa kaliwang binti. Inilalakad niya ito nang may diin at bigat, at parang may hawak-hawak sa tagiliran na bahagyang inuuntog sa sakit. Doon lang nagkaroon ng linaw ang lahat. Hindi pala bata ang pasyente—kundi isang lalaking nagkaroon ng matinding aksidente ilang buwan na ang nakalipas. Ayon sa mabilis na paliwanag ng mayordoma, ayaw daw tanggapin ni Damian ang anumang nurse o therapist, dahil lahat ay natatakot sa ugali nitong sobrang sungit at suplado. Kaya pala maraming tumatakas. At ngayon, siya ang napili—dahil desperado ang pamilya na may permanenteng mag-alaga rito.

Kahit pa sinusubukan niyang maging kalmado, hindi naman nakatulong ang paglapit ni Damian at ang malamig nitong titig na parang sinisiyasat ang buong pagkatao niya. “Rule number one,” anito. “Huwag kang makikialam kung hindi ko sinasabi. Rule number two, huwag kang magtanong ng hindi ko gustong sagutin. Rule number three, kung matatakot ka, umalis ka na habang maaga.” Ngunit imbes na matakot, naramdaman ni Alessa ang pag-usbong ng kakaibang determinasyon. Hindi siya nag-aral ng nursing para umatras sa ganitong klaseng hamon. Kaya nang tanungin siya ni Damian, “Sigurado ka bang kaya mo ‘ko?” ay diretsahan siyang tumingin sa mga mata nito at sinabing, “Gagawin ko ang trabaho ko. Kapag sinabi n’yong hindi ko kaya… doon lang ako susuko.”

Sa unang araw pa lang, naramdaman na ni Alessa ang bigat ng responsibilidad. Kailangan niyang bantayan si Damian sa therapy, sa gamot, sa schedule ng check-up, at sa mood swings nitong parang bagyong walang direksyon. Ngunit habang mas nakikita niya ang hirap na tinatago nito sa likod ng arogansiya, mas lumalalim ang pag-unawa niya—hindi pala ito suplado dahil masama ang ugali… kundi dahil sobrang wasak sa loob. Araw-araw, unti-unti niyang nakikita ang sakit na pinipigilan nitong ilabas, at ang pagod na paulit-ulit na itinatago sa likod ng tikas at kayabangan.

At doon nagsimula ang hindi inaasahang koneksyon—isang nurse na puno ng simpatiya at isang lalaking pilit na tinatakasan ang sarili nitong sakit. Habang lumilipas ang mga araw, napapansin ni Alessa na iba ang ngiti ni Damian tuwing siya ang kasama nito. At mas lalo namang nadadala siya sa bawat unti-unting pagluwag ng maskarang matagal nang nakabalot sa puso ng lalaki. Ngunit hindi niya alam—sa loob mismo ng mansyon, may lihim na pinagbabantayan si Damian. At ang pagdating niya roon bilang “private nurse” ay hindi basta aksidente… kundi simula ng isang kwentong hindi niya inakalang magbabago sa buong buhay niya.