CONGRATS! Ahtisa Manalo pinatunayan lalo sa mga kalaban dahil Nanalo muli ng Awards sa Miss Universe

Sa entablado ng isang grandiose ballroom sa Las Vegas noong gabi ng grand finals ng Miss Universe 2025, isang paghinga ang tumigil sa libu-libong manonood. Nang tawagin ang pangalan ni Ahtisa Manalo bilang mananalo ng Best National Costume Award, sumiklab ang migra-alagwa na puro palakpakan. Para sa isang Filipina na ilang taon na ring nagsusumikap, hindi lamang ito isang titulo: ito ang simbolo ng pagbabalik, ng muling pagsikat, at ng pagpapakita na hindi basta bumaba ang bituin kundi patuloy na nagliliwanag sa gitna ng bagyo.

Taong 2022 nang unang lumahok si Ahtisa sa Miss Universe at bagamat hindi siya nagwagi ng korona, nanalo siya sa puso ng maraming Pilipino dahil sa kanyang dignidad, kasipagan, at ang tunay na pagpapakita ng ganda—hindi lang sa panlabas kundi lalo na sa panloob. Nang lumaon, napag-alaman niyang maraming beses siyang binigyan ng rejection, maraming beses siyang sinabing hindi “fashion model look” ang kaniyang anyo, maraming tangi-sing mga kontrata ang hindi dumating dahil daw “kulang sa height” o “kulang sa experience.” Ngunit hindi siya sumuko. Inilaan niya ang bawat taon sa pag-aaral ng public speaking, self-confidence, charity work, at cultural ambassadorship. Sa 2024, bumalik siya sa arena ng Miss Universe at tumakbo bilang finalist, ngunit muli siyang hindi nakuha ang pisikal na korona. Ngunit sa loob ng backstage, noong gabi rin iyon, may naganap na tahimik na pangako-sa-sarili: “Babalik ako. At hindi lang bilang kalahok—babawi ako.”

Sa loob ng 18 buwan bago ang Miss Universe 2025, halos araw-araw niyang pinaghahandaan ang sarili. Kasama niya ang isang team na mas maliit kaysa sa karaniwan: dalawang coach lang, isang stylist, isang fitness and wellness trainer. Ngunit ang lihim nila ay hindi makapangyarihang sponsors o mamahaling designer. Ang lihim nila ay ang pananampalataya, pagtitiyaga, at paglilingkod sa kapwa. Sa bawat city visit ni Ahtisa sa Pilipinas, makikita siya sa mga evacuation center, sa mga batang inaakala ng iba na wala nang pag-asa, sa mga komunidad na nalubog sa baha. Hindi ito bahagi ng media tour–ito ay bahagi ng kaniyang pagiging misyon-driven. Sabi niya sa isang panayam: “Ang korona ay hindi panalo, kundi ang pagkakataong maging ilaw sa lugar na madilim.” At ang mga tanong sa kanya ng maraming tao — “Ano ang gusto mong ipakita? Ano ang gusto mong ibahagi?” — laging may sagot si Ahtisa: “Ipakita ko na ang Pilipina ay hindi basta ganda lang sa larawan. Bagkus, siya ay tao na may kwento, may laban, at may puso.”

Sa gabi ng kompetisyon—November 11, 2025—iba ang pakiramdam. Hindi na laro ang mga hakbang, hindi na fashion runway lang ang mga lakad, at hindi na simpleng pageant speech ang kailangan. Nararamdaman ng lahat ang lalim ng mensaheng dala ni Ahtisa. Sa preliminary competition, sa national costume she dazzled wearing a piece inspired by the Philippine — ancestral weaving tradition. Nakuha niya ang mga standing ovation. Sa swimsuit-evening gown segment, nakita ng mundo ang eleganteng katawan, ngunit mas tumimo ang paningin sa kaniyang mata—matibay, may luha, may pag-asa. At nang nabanggit ang Best National Costume, nang ito pala ang award na nakuha niya muli—hindi lang para sa sarili niya kundi para sa bayan—nagising ang pinaka-matalim na katotohanan: sa pag-baon ng panalo, hindi lang siya ang nanalo. Panalo ang publiko, panalo ang mga naniniwala sa lalim kaysa sa bunganga.

At nang tumayo si Ahtisa sa gitna ng entablado upang tanggapin ang medalya, may hawak siyang rosaryo na ipinadala ng kanyang lola sa probinsya. Sa mikropono niya, isang linya ang tumunog sa buong mundo: “Ang tunay na ginto ay ang pagkakataon na maitaguyod ang dangal ng sarili at ng bansa.” At doon, isang ulap ng damdamin ang bumuo sa auditorium. Hindi na sapat ang glitz and glamour—may pusong naglalagablab sa likod ng bawat hakbang.

Masaya man ang tagumpay, alam ni Ahtisa na hindi ito katapusan. Sa kanyang likod ay itinago niya ang mga gabi ng pag-iyakan, mga saktong salita ng mga hindi naniwala, mga tanong na “Bakit ako?” at “Saan ako pupunta?” Ngunit ngayon, bilang 56th birthday (o parang selebrasyon ng pageant), ito na ang pundasyon ng bagong yugto. Sa loob ng huling ilang minuto, buong studio ang nag-standing ovation. Mas maingay pa kaysa sa mga kumantang trumpeta. At sa likod ng kamera, tahimik na umiiyak ang mga katulad ni Ahtisa—ang mga taong nagsabing “walang pag-asa” pero ngayon ay may karapatang lumakas.

Upang hindi lang maging kuwento ng gloriya, sinabi rin niya sa kanyang interview pagkatapos: “Hindi ko gustong magpaalam sa pagkadapa ko. Gusto kong gamitin iyon bilang hagdan sa pag-angat ko.” At sa mga tagahanga, sinabi niya: “Salamat sa inyo. Ang korona natin ay hindi nakikita—nakikita ito sa bawat Pilipinong tumayo matapos ang bagyo, na ngumiti pagkatapos ng luha, na hindi tumigil sa pag-asa.”

Habang bumabalik sa backstage, dinapuan niya ang kanyang coach at mahinang sabi: “Tay, salamat. Kung wala kayo, hindi ko ito mararating.” At yakap nila ang isa-’t isa, tahimik sa salita ngunit malakas ang emosyon. Sa likod ng kamera, nakita ang ilang sponsors at organizers na napatingin sa mga tala ng votes, ng scores, ng backstage results. May ilang bulong na “Hindi kami naniniwala na makakagawa siya nito sa edad niya at sa dami ng laban na pinagdaanan niya.” Ngunit ngayon, hindi na lamang haka-haka ang nakasulat sa pangalang Ahtisa Manalo—tayong lahat ang nakasulat sa kwentong ito.