Buntis, Inihagis sa Yate Habang Ni-record ng Mistress—Mangingisda, Ligtas Siya!

Kabanata 1: Ang Itinagong Trahedya sa Gitna ng Karagatan

Tahimik ang gabi sa laot. Ang buwan ay kumikislap sa ibabaw ng kalmadong alon, at ang malamig na hangin ay tila nagdadala ng lihim na hindi kayang ibunyag ng sinuman. Sa di kalayuan, isang marangyang yate ang dahan-dahang umaandar—tila normal, ngunit sa loob nito ay may nagaganap na trahedyang hindi inaasahan ninuman.

Sa loob ng yate, umiiyak si Althea, walong buwan nang buntis, hawak ang kanyang tiyan habang nakatayo sa gilid. Nanginginig ang kanyang katawan, hindi dahil sa lamig, kundi dahil sa takot. Sa harap niya ay si Mara, ang babaeng matagal na palang karelasyon ng kanyang asawa, at ngayon ay may hawak na cellphone—naka-record, nakatutok, at puno ng galit ang mga mata.

“Ano, Althea?” malupit na tanong ni Mara. “Ganyan pala ang itsura ng babaeng akala mo mas swerte kaysa sa lahat? Hindi ba’t ikaw ang legal na asawa? Eh bakit ngayon, ikaw ang nagmamakaawa?”

Napahawak si Althea sa railing, pilit na pinapakalma ang sarili. “M-Mara… mag-usap tayo. Hindi mo kailangan gawin ‘to. Please… may bata ako…”

Pero tumawa lang ang babae—isang tawang malamig, walang pakialam, at puno ng inggit at poot.

“Huwag kang magkunwari! Alam mong matagal na akong nandidiri sa ‘yo. Lahat ng kay Luke, gusto mong angkinin—pati atensyon niya! Pero hindi mo na kailangang mag-alala,” aniya habang tinataas ang cellphone, “dahil pagkatapos ng video na ‘to… wala ka nang kakumpetensya.”

“Please… maawa ka…” umiiyak na pakiusap ni Althea.

Pero imbes na habag, mas pinag-init pa nito si Mara.

“Ano? Maawa? Gaya ng pag-awa mo sa akin noong nakita mo kaming magkahawak-kamay? Hindi ka nagsalita, pero ginulo mo ang utak ni Luke! Kaya ngayon… oras mo na para mawala.”

At bago pa man makasigaw si Althea, mabilis siyang tinulak ni Mara.

Isang malakas na splash! ang umalingawngaw sa dilim ng karagatan.

Nabitawan ni Althea ang huling hininga ng gulat at takot habang lumulubog ang kanyang katawan sa malamig na tubig. Kumakabog ang puso niya, pinipilit manatiling nakalutang. Wala siyang alam sa paglangoy, at lalo pang pinahirap ang sitwasyon ng bigat ng kanyang tiyan. Dumidilim ang paningin niya habang lumalaban sa agos.

Samantala, sa ibabaw ng yate, naririnig ang halakhak ni Mara habang nagre-record.

“Game over, Althea. Sana madala ka sa pagiging ipokrita.”

Ngunit ang hindi alam ni Mara… may mga mata palang nakakita sa lahat.

Sa di kalayuan, isang maliit na bangkang pangisda ang dahan-dahang humahampas sa alon. Si Dario, isang mangingisdang sanay sa pagbabasa ng kilos ng dagat, ay napakunot-noo nang marinig ang kakaibang tunog. Agad niyang kinuha ang flashlight at tumayo.

“Parang may nahulog ah…” bulong niya.

Napasigaw siya nang makita ang munting anino na pilit kumakapit sa buhay.
“Hoy! Tao ‘yon!”

Hindi na siya nagdalawang isip. Itinapon niya ang lambat, itinuwid ang bangka, at lumapit sa direksyon ng tunog.

Paglapit niya ay agad niyang nakita ang isang babaeng halos mawalan ng malay, ang isang kamay ay nakataas, animo’y sumisigaw ng tulong kahit wala nang boses.

“Diyos ko… buntis!” gulat niyang bulalas.

Agad siyang tumalon sa tubig, sinagip si Althea, at buong lakas na iniahon ito sa bangka. Nanginginig, halos hindi makahinga ang babae.

“H-huwag… ‘yung baby ko…” mahina nitong sambit.

“Shhh, ligtas ka na,” sagot ni Dario habang mabilis na tinatakpan ito ng kumot. “May tao pa sa yate na ‘yon? May gumawa ba sa’yo nito?”

Tumingin si Althea sa direksyon ng kumikislap na ilaw ng yate—nakikita ang siluet ni Mara na tila masayang-masaya.

Pumikit siya, humigop ng hangin, at nangusap ang puso niya sa nanginginig na tinig.

“Hindi aksidente ang nangyari sa’kin… pinabayaan akong mamatay…”

At sa sandaling iyon, nagsimula ang kuwento ng isang babaeng tinalikuran ng mundo—pero iniligtas ng isang estranghero na may pusong ginto.

Isang kwentong hindi lang tungkol sa pagtataksil…
kundi sa paghahanap ng hustisya, at sa kapalarang muling magpapabago sa buhay ng lahat.

Habang tinatakbo ng maliit na bangka ni Dario ang madilim na karagatan pabalik sa pampang, nanginginig pa rin si Althea sa lamig at trauma. Pilit niyang isinasara ang mga mata, ngunit paulit-ulit bumabalik ang eksena—ang malupit na ngisi ni Mara, ang cellphone na naka-record, at ang biglaang pagtulak sa kanya pababa sa dagat. Sa tuwing naaalala niya ang malamig na tubig na kumapit sa katawan niya, naninikip ang dibdib niya at halos mawalan siya ng hininga.

Pinisil ni Dario ang manibela ng bangka nang mas malakas. Kita sa mata niya ang pag-aalala at galit, kahit hindi pa niya lubusang nauunawaan ang nangyari. “Miss… sandali na lang, nasa pampang na tayo. Huwag kang bibitaw. Huminga ka lang nang malalim,” sabi niya, boses na punô ng pag-aalo.

Dahan-dahang dumilat si Althea, pilit na nagtatagpo ang malabo niyang paningin at ang mukha ng mangingisdang nagligtas sa kanya. “S-salamat… kung hindi dahil sa’yo… baka—”

“Walang ‘baka.’ Hindi kita hahayaang mangyari ‘yon,” mabilis na tugon ni Dario, may bigat sa bawat salita, animo’y nanumpang hindi na niya hahayaang masaktan ang babaeng nasa harap niya.

Hindi na nakasagot si Althea. Subalit sa kabila ng panghihina, ramdam niya ang kakaibang tapang ng mangingisdang iyon. Hindi niya ito kilala, pero ang pagkahawak nito sa kanya—maingat ngunit matatag—ay tila nagsasabing ligtas siya.

Sa Pampang

Pagsapit nila sa baybayin, agad na sinalubong sila ng malamig na hangin. Inilapag ni Dario ang kanyang flashlight at marahang binuhat si Althea palabas ng bangka. Parang wala itong bigat para sa kanya, kahit halatang pagod siya sa buong magdamag na pangingisda.

“May maliit akong kubo sa may gilid. Doon muna kita dadalhin. Kailangan mong matuyo, kailangan nating siguraduhin ang lagay mo, lalo na ang bata,” aniya habang marahang tinatabig ang mga damo.

Dahan-dahan silang naglakad, at bawat hakbang ay ramdam ni Althea ang kirot sa kanyang katawan. Ngunit ang kirot na mas matindi ay ang iniwang sugat ng pagtataksil at pagtatangka sa kanyang buhay.

Pagdating sa kubo ni Dario—isang payak na tahanang gawa sa kahoy at pawid—agad niyang inilabas ang malaking kumot at malinis na damit na pangkababaihan. “Ito… suotin mo muna. Hindi ito bago, pero maayos pa. Kay ate ‘yan dati…” Napakamot pa siya sa batok, tila nahihiya.

Sa unang pagkakataon mula nang itulak siya sa tubig, nakaramdam ng init si Althea—hindi mula sa kumot, kundi mula sa kabutihan ng isang estrangherong wala namang obligasyong tulungan siya.

Ang Pagbunyag

Habang nakaupo si Althea sa maliit na papag, tinimplahan siya ni Dario ng mainit na salabat. Iniaabot niya ito nang may pag-aalinlangan.

“Miss… gusto kong malaman ang totoo. Ano bang nangyari? Sino ang gumawa sa’yo nito? Hindi normal ang makita kong may babaeng halos malunod sa gitna ng gabi.”

Hindi agad nakapagsalita si Althea. Tumulo ang luha niya, sunod-sunod, tahimik ngunit puno ng sakit.

“M-my husband… si Luke… matagal na niya pala akong niloloko…” bulong niya, halos hindi marinig.

Napatigil si Dario. Kita sa mukha niya ang pagkagulat, ngunit hindi siya nangusisa. Pinakinggan lang niya.

“Yung babaeng kasama niya… si Mara…” natigilan siya, hinigpitan ang pagkakahawak sa tasa, “…itulak niya ako sa dagat habang naka-record. Gusto nilang mawala ako. Gusto nilang mawala kami ng anak ko…”

Dito napahigpit ang panga ni Dario. Para bang may sumabog na apoy sa loob niya. Tumayo siya, naglakad papunta sa maliit na bintana, at tumingin sa madilim na dagat na tila nagtatago ng lahat ng lihim.

“Grabe naman ‘yon…” mahina ngunit mariing sambit niya. “Hindi tao ang may ganyang puso.”

Nagpatuloy si Althea, ang boses ay nabasag na. “Wala akong laban sa kanila. Mayaman sila. Anak ng politiko si Mara. Ako? Wala… basta na lang nila akong itinapon—parang wala akong halaga…”

Dito siya tuluyang napahagulgol, yakap-yakap ang sarili.

Lumapit si Dario at marahang inilagay ang kumot sa balikat niya. Hindi niya ito hinawakan o pinilit patahanin—nandoon lang siya, nakatayo sa tabi, tahimik ngunit punô ng presensya at lakas. Isang uri ng pag-aaruga na hindi kailanman nakita ni Althea mula sa asawa niya.

“Hindi ka basura,” mahina ngunit matatag na boses ni Dario. “At hindi ka nag-iisa. Habang nasa poder ko, hindi ka nila mauulit na saktan.”

Nag-angat si Althea ng tingin. Sa unang pagkakataon, bumungad sa kanya ang mata ng isang taong hindi siya hinuhusgahan, hindi niya tinalikuran, at hindi siya tinitingnan bilang hadlang.

Sa loob ng maliit na kubong iyon—simple, malamig, at payak—naroon ang unang sinag ng pag-asa.

Hindi niya alam…
na ang mangingisdang nagligtas sa kanya ay hindi ordinaryong lalaki.
Na ang gabing iyon ay simula ng kuwento na magbabago sa kanilang kapalaran—at maglalantad ng mas malalim pang sikretong ikagugulat ng lahat.