Binugbog ng aroganteng pulis ang dalagita dahil ayaw magbayad—pero nagulat sila dahil…

Kabanata 1: Ang Dalagitang Hindi Uurong

Maaga pa lang ay abala na ang palengke ng San Lorenzo. Maingay ang tawanan ng mga tindera, maamoy ang bagong lutong kakanin, at masikip ang bawat eskinita dahil sa mga mamimiling nagmamadali. Sa gitna ng lahat ng ito, mabilis na naglalakad ang dalagitang si Lyra Dimas, labing-anim na taong gulang, payat ngunit matatag ang tindig, dala-dala ang maliit niyang bayong na puno ng gulay na ibebenta niya mamaya sa eskwela para may pang-project.

Sanay si Lyra sa hirap. Maaga siyang nagigising para tumulong sa nanay niyang may sakit, pagkatapos ay diretso na sa klase, at pag-uwi, nag-aalaga pa ng mga kapatid. Hindi siya nagrereklamo—bahagi na iyon ng buhay niyang araw-araw niyang pinipili.

Pero ngayong araw, may isang bagay na hindi niya inaasahan.

Habang naglalakad siya pauwi matapos kumuha ng gulay mula sa supplier, biglang may humarang na dalawang pulis. Malalaki ang katawan, makakapal ang uniporme, at halatang sanay sa pagmamalaki ang tono.

“Miss, violation ‘yan. Hindi puwedeng maglakad dito nang nagdadala ng paninda nang walang permit,” utos ng isa habang nakapamaywang.

Napakunot-noo si Lyra. “Sir, hindi naman po ako nagbebenta dito. Dadaan lang po ako pauwi.”

“Wala kaming pakialam,” sagot ng pulis na mas bata. “Kung ayaw mong ma-impound ‘yang mga paninda mo, magbayad ka. Ngayon.”

“Magkano po?” tanong niya nang may kaba.

Ngumisi ang pulis, tila ba nananadyang manggulat.

“Tatlong libo.”

Nanlaki ang mata ni Lyra. Tatlong libo? Para lang hayaang makauwi? Ang kabuuang kita niya sa isang linggo ay hindi umaabot ng isang libo, at halos lahat noon ay napupunta sa gamot ng nanay niya.

“Pasensya na po, Sir. Wala po akong ganyang kalaking pera,” mahinahong sagot niya. “Kung puwede lang po sana—”

Hindi niya natapos ang sasabihin.

Biglang hinatak ng pulis ang bayong niya at itinapon sa gilid. Kumalat sa semento ang mga gulay. Isa pa, sinabunutan siya at ginulpi ng malulupit na suntok sa balikat at braso na halos ikapayuko niya.

“‘Wag kang sumagot-sagot!” sigaw ng pulis.
“Magbayad ka o aarestuhin ka namin!” dagdag pa ng isa na tila ba nag-eenjoy sa pananakit.

Nanginginig si Lyra sa sakit at takot, pero hindi siya umiyak. Hindi siya pinanganak para maging mahina. Hindi rin siya papayag na apihin dahil lang wala siyang pera.

Nang muli siyang sinubukang hatakin, bigla siyang sumigaw, puno ng tapang na ni siya mismo ay hindi inakalang nasa loob niya.

“Hindi ako magnanakaw! Hindi ako kriminal! Hindi ninyo ako puwedeng gawing kalaban dahil mahirap lang ako!”

Natahimik ang paligid. Ang mga taong dati’y nagmamadali ay napalingon. May mga nagsimula nang kumuha ng cellphone. May mga nag-uusap-usap, at unti-unti, may ilan nang pumapalibot sa eksena.

Nainis ang pulis, lalo itong nagalit at itinaas ang kamay para muling saktan ang dalagita.

Pero bago pa niya maibagsak ang kamao, may bumulong sa likuran makatapos ang isang mahinang click—tinig na malamig ngunit puno ng awtoridad.

“Subukan mong ituloy, at mananagot ka sa batas.”

Napalingon ang lahat.

At doon sila tuluyang natigilan.

Dahil ang taong nagsalita ay isang lalaking naka-itim, may kasamang dalawang escort, at hawak ang isang ID na hindi basta-basta.

Nakalagay doon:
Internal Affairs Service – Special Operations Division.

At ang mas nakakagulat pa—

“Sir… si Chief Inspector Ramirez…” bulong ng isang mamamayan.

Ngumiti ang lalaki—ngiting alam mong may balak siyang iligtas ang kawawang dalagita.

At doon nagsimula ang kaguluhang hindi inaasahan ng sinuman… at ang pagbaliktad ng kapalaran ni Lyra.