🔥PART 2 –Viral! Nagkunwaring janitress, babaeng pulis pinabagsak ang korap sa mismong presinto niya!

KABANATA 2: Ang Presintong May Maitinatagong Sikreto

Makalipas ang isang linggo mula nang makalap ni Liezel ang unang bugso ng ebidensya, lalo pang tumindi ang tensyon sa Presinto 12. Tahimik ang lahat sa umpisa, ngunit ramdam niya ang hindi maipaliwanag na bigat sa hangin—parang may nagmamasid, may nagdududa, may gumagalaw sa dilim. Kahit naglalakad lang siya dala ang mop at timba, nararamdaman niyang may mga matang nakatutok sa bawat hakbang niya. Ngunit hindi siya nagpatinag. Para kay Liezel, ang takot ay hindi dahilan para umatras—kundi senyales na malapit na siyang nasa tamang direksyon.

Habang nagpapanggap siyang nagwawalis sa hallway, nakarinig siya ng usapan mula sa opisina nina PO2 Ramirez at Sgt. Villoria. Mula sa bahagyang nakasiwang na pinto, pinag-usapan nila ang isang “bagong delivery sa bodega,” parang may ipinapasok na gamit na hindi dapat makita ng kahit sino. Hindi pa sapat ang ebidensya ni Liezel para masira ang presinto, ngunit sapat na itong dahilan para mas sumidhi ang kanyang imbestigasyon. Kung may bodega silang tinutukoy, doon maaaring nakatago ang pinakamalalaking patunay ng operasyon nilang ilegal.

Sa sumunod na gabi, nang halos lahat ng pulis ay nasa briefing room, dahan-dahan siyang sumilip sa kanto ng hallway. Bitbit ang kanyang cellphone na nakatago sa loob ng takip ng mop, tinahak niya ang daang papunta sa basement. Walang halatang ilaw roon—maliban sa mahinang kinang mula sa isang bombilyang kumukutitap. Ang lugar ay tila lumang storage area, ngunit nang marating niya ang pinto sa dulo, napansin niyang may bagong lock, bagong bakal, at may bahagyang kaluskos mula sa loob. Napalunok si Liezel. Ito na ang hinahanap niya.

Mula sa distansya, inilabas niya ang maliit na device na idinisenyo para makapag-record nang walang ingay. Nilagay niya iyon sa ilalim ng frame ng pinto bago umangat ang kamay niya upang punasan ang sahig, kunwari’y naglilinis. Ilang minuto pa, may narinig siyang pag-uusap, at sa sandaling iyon ay bahagyang nanginig ang kanyang kamay—hindi dahil sa takot, kundi dahil alam niyang nakakakuha siya ng ebidensyang hindi matatakasan ng sinuman.

“Pare, bilisan mo. Kapag nalaman ni hepe na may leak, tayo ang lagot,” sabi ng boses ni PO2 Ramirez.

“Relax. Wala namang ibang pumupunta rito. Kahit janitress hindi lumalapit sa basement na ‘to,” tugon ng isa.

Bahagyang napangiti si Liezel. Kung alam lang nila.

Pagkatapos ng limang minuto, umalis siya na parang walang nangyari. Mabilis ngunit hindi halata. Pagbalik niya sa janitorial office, inilipat niya agad ang recording sa secure folder. Ngunit bago pa man niya matapos ang paglilipat, biglang bumukas ang pinto. Si Sgt. Villoria. Malamig ang mga mata. Walang emosyon. Ngunit may kutob si Liezel—hindi iyon pangkaraniwang tingin. Para bang sinusukat siya, parang tinatantiya kung siya nga ba ang hinahanap nila.

“Janitress. Ikaw. Anong ginagawa mo rito mag-isa?” tanong ng lalaki.

Mahigpit ang hawak ni Liezel sa mop. Ngunit hindi siya nagpahalata. “Sir, naglilinis lang po. Inutusan po ako ni Ma’am Lita na tapusin itong area bago ako umuwi.”

Ngumisi si Villoria, ngunit hindi mabait ang dating. “Alam mo, kakaiba ka. Tahimik pero palaging nasa paligid.” Lumapit ito. Mas lumapit pa. Ramdam ni Liezel ang init ng hininga nito. “Minsan, ang sobrang tahimik… mapanganib.”

Ngunit hindi siya nagpatalo. Tumingin siya nang diretso sa mga mata ng lalaki. “Sir, trabaho lang po.”

Matagal siyang tinitigan ni Villoria bago ito naglakad palayo. Ngunit bago lumabas, huminto pa ito sandali. “May mga bagay dito sa presinto na mas mabuting hindi pinakikialaman ng mga hindi bahagi ng sistema. Tandaan mo ‘yan.” Pagkatapos ay tuluyang lumabas si Villoria, na parang may dalang babala na mas malalim pa kaysa sa salita.

Kinabukasan, mas dumami ang bulong-bulungan sa presinto. May mga pulis na biglang naging tahimik, may nagpapalipat-lipat ng tingin, may biglang huminto tuwing dumadaan si Liezel. Bawat galaw niya ay sinusundan. Pero hindi niya inatrasan ang mga mata. Sa bawat pagpunas ng sahig, pagwalis ng dumi, at pagdala ng basura, mas lalo siyang lumalapit sa katotohanan.

Sa kalagitnaan ng pag-aalala at tensyon, nakatanggap si Liezel ng mensahe mula sa Internal Affairs. “Liza, we received your files. Enough para maglabas ng preliminary warrant. Pero kailangan namin ng isa pang mabigat na ebidensya para mahulog ang buong sindikato. May huling piraso pa.”

Ang mensahe ay nagbigay kay Liezel ng parehong tapang at hirap. Huling piraso. Huling pagsubok. Huling misyon na maaaring sumira hindi lamang sa sindikato, kundi posibleng sa buhay niya kapag nakalusot ang plano.

Gabi. Tahimik. Ngunit sa mismong oras na akala niyang siya lang ang naglalakad sa basement, narinig niya ang isang kaluskos. Isang anino na mabilis. Isang yabag na hindi niya inaasahan. At bago pa man siya makatalon o makapagtago, may kamay na biglang tumakip sa kanyang bibig mula sa likod.

Isang tinig ang bumulong—mababa, urgent, at puno ng poot.

“Alam namin kung sino ka.”

At doon nagsimulang mabasag ang katahimikan ng buong presinto.

Hindi pa man lumilipas ang gabi mula nang ipadala ni Liezel ang mga ebidensya, nagsimula na ang unti-unting pag-uga ng Presinto 12. Habang papasikat pa lang ang araw, dumagsa ang mga sasakyan ng Internal Affairs sa harap ng presinto—mga itim na SUV na parang nagbabadya ng unos. Tahimik na nakamasid si Liezel mula sa sulok, nakasuot pa rin ng lumang uniporme ng janitress, ngunit ibang-iba na ang tibok ng kanyang puso ngayon—matatag, handa, at walang pag-aalinlangan. Ilang opisyal ang pumasok, dala ang mga warrant at listahan ng mga pulis na dapat inspeksyunin. Biglang naputol ang katahimikan nang may sumigaw mula sa loob, “Mga sir, bakit po ang dami n’yong tao?” Ngunit hindi sila sinagot; diretso silang nagtungo sa mesa ni PO2 Ramirez, ang mismong opisyal na una niyang napatunayan na sangkot sa katiwalian. Hindi maipinta ang mukha nito nang makita ang mga dokumentong hawak ng Internal Affairs—parehong folder na ninakaw ni Liezel at lihim na kinopya. “Hindi puwedeng ako ’yan! Wala akong alam diyan!” sigaw ni Ramirez, nanginginig ang boses, ngunit ang mga recording at larawan ay sapat nang patunay upang hindi na siya makapalag.

Sa gitna ng kaguluhan, lumabas si Hepe Martirez, ang pinuno ng presinto na kilala sa pagiging istrikto ngunit matagal nang pinaghihinalaang may tinatagong lihim. Pinanood niya ang pag-aresto kay Ramirez, ngunit sa halip na magalit o tumulong, tahimik lamang siyang nakatingin, tila nagtataka kung paano nagsimula ang gulong hindi niya inaasahan. “Kung sino man ang gumawa nito… hindi ka dapat umasa na magtatagal ka pa rito,” bulong nito, ngunit sapat na hina para hindi marinig ng iba—ngunit hindi sapat para hindi madaanan sa tainga ni Liezel na nakatayo lamang sa di-kalayuan.

Dahan-dahang lumapit si Liezel, dala ang mop na kanina pa niya ginagamit bilang props sa kaniyang pagkukunwari. Pinagmasdan niya ang presinto na ngayo’y puno ng tensyon—mga pulis na nagbubulungan, mga opisyal na nag-aalala kung sila ba ang susunod na babagsak, at mga tauhang hindi makapaniwala na ang mismong lugar na inaasahang tagapagtaguyod ng hustisya ay nababahiran pala ng korapsyon.

Ilang oras pa ang lumipas bago natapos ang inisyal na imbestigasyon. Ngunit sa halip na humupa ang gulo, mas lalo itong lumala nang may lumapit na opisyal mula sa Internal Affairs kay Liezel. “Sgt. Santos, kailangan ka raw po sa opisina. Nasa itaas si Lt. Col. Ybañez. May mahalaga siyang gustong pag-usapan.” Sa isang iglap, biglang tumigil ang buong presinto. Ilang pulis ang napalingon, nagtataka kung bakit isang janitress ang tinatawag na “Sgt. Santos.” Dahan-dahang tinanggal ni Liezel ang kanyang sumbrero, saka marahang inalis ang pekeng ID na nakasabit sa kanyang dibdib. Ang katahimikan ay napalitan ng pagkabigla, at halos hindi makapaniwala ang mga nakapaligid na mismong nakatrabaho nilang “simple at tahimik na tagalinis” ay isang undercover operative pala.

“P—pulis ka?!” bulalas ng isa sa kanila. “Bakit… paano—?” Ngunit hindi na siya sumagot. Diretso siyang naglakad, kaliwang kamay nakahawak sa sinturon, at ang bawat hakbang ay parang martilyong tumatama sa konsensya ng mga alam na may kasalanan.

Sa loob ng opisina, sinalubong siya ni Lt. Col. Ybañez na may nangingislap na mata—hindi lang sa paghanga kundi sa matinding pagrespeto. “Magaling ang trabaho mo, Santos. Dahil sa’yo, nagkakaroon na tayo ng konkretong kaso laban sa grupo ni Martirez. Pero kailangan nating maging mabilis. May natanggap kaming tip… may plano silang tanggalin lahat ng ebidensya pati ang sinumang maaaring magpatunay nito.” Tumango si Liezel, hindi man kinakitaan ng takot ngunit ramdam ang bigat ng sitwasyon. Sa loob-loob niya, alam niyang hindi pa siya tapos—sa katunayan, magsisimula pa lang ang tunay na laban. Ang presinto ay parang pugad ng mga ahas; tinamaan na niya ang isa, ngunit ang puno’t dulo ay hindi pa bumabagsak.

Paglabas niya ng opisina, ibang tingin na ang ibinibigay sa kanya ng mga pulis. Yung iba, may paghanga. Pero yung ilan… may takot, galit, at pagkasuklam—mga pulis na alam niyang may tinatagong kasalanan. Nararamdaman niyang sinisimulan na rin siyang titigan ni Hepe Martirez nang may masamang balak. Hindi pa man siya nakakalayo, nagsilbing banta ang malamig na ngiti nito. “Nagpapalakas ka ng loob, Santos. Pero tandaan mo… hindi ka laging ligtas sa loob ng presintong ito.”

Ngunit tumayo si Liezel nang may tindig na hindi kayang yumanig ng kahit anong banta. “Kung wala kang tinatago, Hepe,” sagot niya nang diretso, “wala kang dapat ikatakot.” At doon nagsimulang sumiklab ang tensyon—isang tahimik na gera sa loob ng presinto kung saan ang katotohanan ay mas mahalaga kaysa kapangyarihan.

Ngayon na naumpisahan niya ang pagyanig sa pundasyon ng korapsyon, alam niyang wala nang atrasan. At sa bawat pulis na nagtatago sa dilim, alam ni Liezel na siya ang nag-iisang liwanag na handang magbigay ng hustisya… kahit pa ang presinto mismo ang maging kalaban niya.