BATANG TINDERO NG MAIS PINAGTULUNGAN PAALISIN SA TINITIRHANG KARITON SA SQUATER BUMALIK MATAPOS ANG

Sa gilid ng lumang kalsada sa Tondo, may isang karitong gawa sa sirang plywood, mga lumang yero, at plastik na trapal. Sa karitong iyon, nakatira ang isang sampung taong batang lalaki na ang pangalan ay Gio. Hindi siya tulad ng ibang bata na naglalaro sa eskwela o naghahabol ng tricycle papunta sa bahay. Si Gio ay isang batang tindero ng mais, nakatayo mula umaga hanggang gabi, naglalakad sa mga estero, palengke, at eskinita para makabenta. Hindi dahil trip niya, kundi dahil kailangan niya. Walang magulang, walang kamag-anak, walang tunay na tahanan. Ang kariton ang nagsisilbing bahay, higaan, at kanlungan niya.

Araw-araw, binubuhat ni Gio ang maliit na lutuan, mais na binili niya nang hulugan, at isang lumang termos ng tubig. Bawat benta ng mais, may kita siyang sampung piso. Minsan may bumibili, minsan wala. Ngunit kahit mahirap, hindi siya umaayaw. May ngiti siyang laging dala — hindi ngiting masaya, kundi ngiting matatag. Kahit batang payat, may lakas siyang hindi nakikita sa katawan kundi sa kalooban.

Ngunit ang tunay na pagsubok ay hindi ang gutom o pagod. Kundi ang mga taong walang awa.

Isang hapon, habang tangke ang init at halos maghinang ang aspalto, may grupo ng taong nakatira rin sa barung-barong ang lumapit sa kanya. Sa una ay parang nakikipag-usap lamang sila, ngunit nang makita nilang lumalakas ang kita ni Gio, nagsimula silang pag-initan ang bata. May isa pang batang tindero ng mais sa lugar—anak ng isang matandang babae—at naiinggit sila dahil mas napapansin si Gio, mas marami ang bumibili sa kanya, at mas mabait ang mga tao sa kanya.

Mula sa pang-aasar, naging pagbabanta. Mula sa pagbabanta, naging pagtutulak. Hanggang isang gabi, habang tulog si Gio sa kariton, may tatlong lalaking lasing na ang pwersahang nagtaboy sa kanya. Kinuha nila ang kariton, itinulak papunta sa kanal, at pinayuhan siyang huwag nang babalik. “Hindi ka taga-rito. Hindi ka kabilang dito. Hanap ka ng ibang lugar,” sabi ng isa, habang tinatawanan siya.

Umiiyak si Gio, yakap ang isang lumang bag na naglalaman ng dalawa niyang damit, isang basang unan, at maliit na sobre ng perang naipon niya sa ilang buwan. Hindi niya kayang lumaban, hindi niya kayang magsumbong, at wala siyang pupuntahan. Kaya sa gabing iyon, humakbang siyang mag-isa bitbit ang luha, gutom, at takot. Wala siyang dalang kariton. Wala na siyang tahanan.

Lumipas ang mga araw, naglakad si Gio mula Tondo patungong Divisoria. Nagbenta siya ng mais, pero hindi na tulad dati. Wala na siyang lutuan, kaya nilalakaran niya ang mainit na lungsod nang may bitbit na supot ng hilaw na mais. Kung minsan may nag-aabot ng barya dahil naaawa. Kung minsan, hinahabol siya ng tanod dahil bawal tumambay sa gilid ng kalsada.

Hanggang isang araw, habang naglalakad siya sa ilalim ng LRT Carriedo, nakilala niya si Mang Celso, isang magbabalot ng mani. Napansin ng matanda ang payat at nanginginig na bata, kaya inalok niya itong kumain. Sa unang pagkakataon matapos ang maraming gabi, nakakain si Gio ng mainit na kanin at ulam. Hindi niya napigilan ang luha. Hindi dahil gutom siya, kundi dahil may tumingin ulit sa kanya bilang tao.

Napansin ni Mang Celso ang tiyaga ng bata, at tinanong kung marunong siya magtinda. Tumango si Gio. Dalawang araw matapos iyon, ginawa siyang katulong sa maliit na pwesto ng mani ni Mang Celso sa Quiapo. Maliit lang ang kita, pero may natutulugan siyang karton, may tubig na iniinom, at may taong nagbabantay sa kanya. Minsan lamang sa buhay niya may tumingin sa kanya bilang anak.

Ngunit kahit naging maayos ang ilang linggo, hindi nakalimutan ni Gio ang kariton na pinwersang kinuha sa kanya. Hindi dahil sa materyal na bagay, kundi dahil iyon ang huling alaala niya ng mga magulang. Sa kariton na iyon siya unang natulog matapos silang mawala sa sunog. Sa kariton na iyon siya unang natuto magluto ng mais. Sa kariton na iyon siya unang natutong mabuhay nang mag-isa. Para kay Gio, ang kariton ay hindi basura — iyon ang kanyang tahanan.

Isang umaga, habang nag-aayos ng mani si Mang Celso, may tumigil na cameraman at reporter malapit sa kanila. Tiningnan nila si Gio na nag-aayos ng plastik at nagtutupi ng papel. “Anak, ilang taon ka na? Bakit hindi ka nag-aaral?” tanong ng reporter.

Dito unang narinig ng mga tao ang kuwento ng batang tindero ng mais na pinalayas sa kariton sa squatter area. Naging viral ang video. Maraming umiyak, maraming nagalit, maraming humanga. Walang pangalan ang mga nanakit sa kanya, pero kilala nilang may matapang na batang nagsumikap kahit walang pamilya, walang tirahan, at walang proteksiyon.

Isang Linggo matapos iyon, may grupo ng volunteers na naghanap kay Gio. Dinalhan nila ng pagkain, bagong tsinelas, damit, at kahon ng canned goods si Mang Celso na tumulong sa kanya. Akala ni Gio hanggang doon lang ang lahat—kain, tulong, tapik sa balikat. Ngunit hindi niya inaasahan ang malaking sorpresa.

Isang hapon, habang nag-aayos sila ng paninda, may dumating na malaking pickup truck. At sa likod nito, natatakpan ng trapal, may bagay na kahugis ng isang kariton. Nang tanggalin ang trapal, napasigaw si Gio — ang kariton niya, inayos, pininturahan, pinatibay, at nilagyan ng bubong. Ang dating sirang tahanan niya ay binalik nang mas maganda, mas ligtas, mas kumpleto.

Pumalahaw siya ng iyak, hindi makapaniwalang may nagbalik ng bagay na pinaka-mahalaga sa kanya. May bagong kalan, bagong kaserola, bagong termos, at tatlong kahong mais na puwede niyang ibenta. Walang salita na nakalabas sa bibig niya — tanging hikbi at pasasalamat.

Sumama si Gio sa volunteers pabalik sa Tondo. Maraming tao ang nagulat nang makita siyang bumalik. Ang mga nanakit sa kanya ay hindi makatingin sa mata. Ang ibang kapitbahay ay tahimik, nag-uusap, at ramdam ang hiya sa ginawa nila. Ngunit hindi si Gio ang naghanap ng gulo. Hindi siya nagpunta para gumanti. Pumunta siya para panghawakan muli ang tahanan na ninakaw sa kanya.

Nang tanungin siya kung bakit pa niya gustong bumalik sa lugar na nagpahirap sa kanya, sabi ni Gio: “Hindi ko kailangan ng malaki o magarang bahay. Kahit maliit na kariton, basta akin, sapat na. At hindi ko hahayaang takutin ako para talikuran ang ginagawa ko. Ayokong tumakbo. Mas gusto kong lumaban nang hindi nasasaktan kahit sino.”

Tumahimik ang paligid. Ang mga dating nanlilibak sa kanya, biglang hindi makapagsalita. Isang batang 10 taong gulang ang nagturo ng aral na hindi kayang ipaliwanag ng matatanda.

Simula noon, naging protektado si Gio. May mga kapitbahay na tumulong bantayan siya. May nagbigay ng ilaw na solar lamp para sa kariton niya. May nagbigay ng kumot at bagong unan. Ang ilan, humingi pa ng tawad. Hindi man lahat nagsisi, pero sapat ang ilan para matanggal ang takot na naramdaman niya.

Sa unang gabi ng pagbabalik niya sa kariton, humiga si Gio habang nakatingin sa bubong na gawa sa bagong yero. Hindi na tagpi-tagpi, hindi na butas, hindi na tumutulo ang ulan. Para sa iba, maliit lang ang kariton. Pero para kay Gio, ito ang pinaka-tunay na tahanan na meron siya.

Habang lumilipas ang mga buwan, naging kilala ang batang tindero ng mais. Ang “BATANG TINDERO NG MAIS PINAGTULUNGAN PAALISIN SA TINITIRHANG KARITON SA SQUATTER, BUMALIK MATAPOS ANG…” ay naging headline sa YouTube, Facebook, at TV. Maraming pumupunta para bumili ng mais, hindi dahil nauuto sila ng awa, kundi dahil inspirasyon si Gio. Bawat mais na naibebenta, may nakatatak na mensahe: “Kaya kong mabuhay. Kaya kong lumaban. Hindi ko kailangang maging masama para makalampas sa buhay.”

Isang foundation ang nag-alok sa kanya ng scholarship. Sinabi nila na pwede siyang mag-aral habang may tutulong sa kariton para ipagpatuloy ang negosyo. Noong una, natakot siya — dahil iniwan na siya ng mga taong minahal niya noon, natakot siyang umasa ulit. Ngunit sabi ni Mang Celso: “Ang buhay, hindi nagbabago kung hindi ka susubok. Kaya mong mag-aral. Hindi mo kailangang mamili. Kaya mong pagsabayin.”

Tinanggap ni Gio ang alok. Sa unang araw ng eskwela, dala niya ang notebook, polo na donasyon, at pangalan na ngayon ay kilala ng mga tao. Pinagtitinginan siya, pero hindi dahil mahirap siya o ampon ng kalye — kundi dahil siya ang batang bumalik para lumaban nang hindi gumagamit ng galit.

Patuloy niyang ibinebenta ang mais tuwing hapon. Mas marami nang bumibili. May nag-aabot ng tulong. May mga naglilibot na nagvivideo sa kanya. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi lumaki ang ulo niya. Hindi niya binago ang kanyang hitsura, ang kanyang salita, o ang kanyang pakikitungo. Siya pa rin si Gio, ang batang minahal ng mga taong hindi niya kadugo.

Sa pagtatapos ng taong iyon, nagtayo ang volunteers ng isang maliit na kubo sa lugar katabi ng kariton niya. Hindi pa rin malaki, hindi magarang bahay, pero isang totoong tirahan na gawa sa kahoy at yero. Sa unang pagkakataon, may pintuan siyang masasarado. May kama siyang malalambot. May ilaw, tubig, at maliit na estante para sa notebook niya sa paaralan.

Nang tanungin siya kung ano ang nararamdaman niya sa bagong bahay, ngumiti siya at sinabing: “Hindi ko ito nakuha dahil mayaman ako, o dahil may kapangyarihan ako. Nakuha ko ito dahil hindi ako sumuko. At hindi ako lumaban gamit ang galit. Sana ganoon din ang ibang bata.”

At sa dulo, ang batang tindero ng mais ay hindi lang basta kuwento. Siya ay paalala na ang mahirap ay hindi masama, ang dukha ay hindi kriminal, at ang batang lansangan ay hindi basura. Minsan, ang pinakamaliliit na tao sa lipunan ang may pinakamalaking puso — at sila ang nagpapaalala kung paano magpakatao.

Maraming taon ang lumipas at ika-12 kaarawan niya ay ginanap sa mismong kalsada kung saan araw-araw siyang nagbebenta. Hindi mamahaling handaan — pansit, softdrinks, at mais. May banderitas, may tugtog, at may halakhak. Doon niya sinabi ang pinakamahalagang linya ng kanyang buhay: “Maraming pinalayas ako. Maraming nagtulak sa akin. Pero mas maraming bumalik sa akin na mabubuti. Hindi lahat ng tao masama. At hindi lahat ng mahirap kailangan tratuhin na parang wala.”

Sa internet, may isang komento na nag-viral: “Si Gio ang patunay na hindi kailangan ng malaking tirahan para magkaroon ng malaking puso.”

At mula sa gabing iyon, ang munting kariton ay hindi na simbolo ng kahirapan. Ito ay naging simbolo ng pagkakaisa, pag-asa, at hindi pamimilit ng galit bilang sandata. Bawat batang nakakakita sa kanya ay natututo ng isang simpleng aral: “Kung kaya niyang bumangon, kaya ko rin.”

Sa huli, ang kwentong “BATANG TINDERO NG MAIS PINAGTULUNGAN PAALISIN SA TINITIRHANG KARITON SA SQUATTER BUMALIK MATAPOS ANG…” ay hindi pagtatapos sa sakit na naranasan ni Gio. Kundi simula ng mas malawak na laban — laban para sa karapatan ng mahihirap, laban para sa dignidad ng mga batang lansangan, laban para sa pag-asa na hindi kailanman dapat nakawan ng sinuman.

At sa bawat bungkos ng mais na binebenta niya, alam ng mga tao na higit pa sa pagkain ang nasa kanilang kamay. Nasa kanila ang kuwento ng batang hindi sumuko.

Sa gilid ng lumang kalsada sa Tondo, may isang karitong gawa sa sirang plywood, mga lumang yero, at plastik na trapal. Sa karitong iyon, nakatira ang isang sampung taong batang lalaki na ang pangalan ay Gio. Hindi siya tulad ng ibang bata na naglalaro sa eskwela o naghahabol ng tricycle papunta sa bahay. Si Gio ay isang batang tindero ng mais, nakatayo mula umaga hanggang gabi, naglalakad sa mga estero, palengke, at eskinita para makabenta. Hindi dahil trip niya, kundi dahil kailangan niya. Walang magulang, walang kamag-anak, walang tunay na tahanan. Ang kariton ang nagsisilbing bahay, higaan, at kanlungan niya.

Araw-araw, binubuhat ni Gio ang maliit na lutuan, mais na binili niya nang hulugan, at isang lumang termos ng tubig. Bawat benta ng mais, may kita siyang sampung piso. Minsan may bumibili, minsan wala. Ngunit kahit mahirap, hindi siya umaayaw. May ngiti siyang laging dala — hindi ngiting masaya, kundi ngiting matatag. Kahit batang payat, may lakas siyang hindi nakikita sa katawan kundi sa kalooban.

Ngunit ang tunay na pagsubok ay hindi ang gutom o pagod. Kundi ang mga taong walang awa.

Isang hapon, habang tangke ang init at halos maghinang ang aspalto, may grupo ng taong nakatira rin sa barung-barong ang lumapit sa kanya. Sa una ay parang nakikipag-usap lamang sila, ngunit nang makita nilang lumalakas ang kita ni Gio, nagsimula silang pag-initan ang bata. May isa pang batang tindero ng mais sa lugar—anak ng isang matandang babae—at naiinggit sila dahil mas napapansin si Gio, mas marami ang bumibili sa kanya, at mas mabait ang mga tao sa kanya.

Mula sa pang-aasar, naging pagbabanta. Mula sa pagbabanta, naging pagtutulak. Hanggang isang gabi, habang tulog si Gio sa kariton, may tatlong lalaking lasing na ang pwersahang nagtaboy sa kanya. Kinuha nila ang kariton, itinulak papunta sa kanal, at pinayuhan siyang huwag nang babalik. “Hindi ka taga-rito. Hindi ka kabilang dito. Hanap ka ng ibang lugar,” sabi ng isa, habang tinatawanan siya.

Umiiyak si Gio, yakap ang isang lumang bag na naglalaman ng dalawa niyang damit, isang basang unan, at maliit na sobre ng perang naipon niya sa ilang buwan. Hindi niya kayang lumaban, hindi niya kayang magsumbong, at wala siyang pupuntahan. Kaya sa gabing iyon, humakbang siyang mag-isa bitbit ang luha, gutom, at takot. Wala siyang dalang kariton. Wala na siyang tahanan.

Lumipas ang mga araw, naglakad si Gio mula Tondo patungong Divisoria. Nagbenta siya ng mais, pero hindi na tulad dati. Wala na siyang lutuan, kaya nilalakaran niya ang mainit na lungsod nang may bitbit na supot ng hilaw na mais. Kung minsan may nag-aabot ng barya dahil naaawa. Kung minsan, hinahabol siya ng tanod dahil bawal tumambay sa gilid ng kalsada.

Hanggang isang araw, habang naglalakad siya sa ilalim ng LRT Carriedo, nakilala niya si Mang Celso, isang magbabalot ng mani. Napansin ng matanda ang payat at nanginginig na bata, kaya inalok niya itong kumain. Sa unang pagkakataon matapos ang maraming gabi, nakakain si Gio ng mainit na kanin at ulam. Hindi niya napigilan ang luha. Hindi dahil gutom siya, kundi dahil may tumingin ulit sa kanya bilang tao.

Napansin ni Mang Celso ang tiyaga ng bata, at tinanong kung marunong siya magtinda. Tumango si Gio. Dalawang araw matapos iyon, ginawa siyang katulong sa maliit na pwesto ng mani ni Mang Celso sa Quiapo. Maliit lang ang kita, pero may natutulugan siyang karton, may tubig na iniinom, at may taong nagbabantay sa kanya. Minsan lamang sa buhay niya may tumingin sa kanya bilang anak.

Ngunit kahit naging maayos ang ilang linggo, hindi nakalimutan ni Gio ang kariton na pinwersang kinuha sa kanya. Hindi dahil sa materyal na bagay, kundi dahil iyon ang huling alaala niya ng mga magulang. Sa kariton na iyon siya unang natulog matapos silang mawala sa sunog. Sa kariton na iyon siya unang natuto magluto ng mais. Sa kariton na iyon siya unang natutong mabuhay nang mag-isa. Para kay Gio, ang kariton ay hindi basura — iyon ang kanyang tahanan.

Isang umaga, habang nag-aayos ng mani si Mang Celso, may tumigil na cameraman at reporter malapit sa kanila. Tiningnan nila si Gio na nag-aayos ng plastik at nagtutupi ng papel. “Anak, ilang taon ka na? Bakit hindi ka nag-aaral?” tanong ng reporter.

Dito unang narinig ng mga tao ang kuwento ng batang tindero ng mais na pinalayas sa kariton sa squatter area. Naging viral ang video. Maraming umiyak, maraming nagalit, maraming humanga. Walang pangalan ang mga nanakit sa kanya, pero kilala nilang may matapang na batang nagsumikap kahit walang pamilya, walang tirahan, at walang proteksiyon.

Isang Linggo matapos iyon, may grupo ng volunteers na naghanap kay Gio. Dinalhan nila ng pagkain, bagong tsinelas, damit, at kahon ng canned goods si Mang Celso na tumulong sa kanya. Akala ni Gio hanggang doon lang ang lahat—kain, tulong, tapik sa balikat. Ngunit hindi niya inaasahan ang malaking sorpresa.

Isang hapon, habang nag-aayos sila ng paninda, may dumating na malaking pickup truck. At sa likod nito, natatakpan ng trapal, may bagay na kahugis ng isang kariton. Nang tanggalin ang trapal, napasigaw si Gio — ang kariton niya, inayos, pininturahan, pinatibay, at nilagyan ng bubong. Ang dating sirang tahanan niya ay binalik nang mas maganda, mas ligtas, mas kumpleto.

Pumalahaw siya ng iyak, hindi makapaniwalang may nagbalik ng bagay na pinaka-mahalaga sa kanya. May bagong kalan, bagong kaserola, bagong termos, at tatlong kahong mais na puwede niyang ibenta. Walang salita na nakalabas sa bibig niya — tanging hikbi at pasasalamat.

Sumama si Gio sa volunteers pabalik sa Tondo. Maraming tao ang nagulat nang makita siyang bumalik. Ang mga nanakit sa kanya ay hindi makatingin sa mata. Ang ibang kapitbahay ay tahimik, nag-uusap, at ramdam ang hiya sa ginawa nila. Ngunit hindi si Gio ang naghanap ng gulo. Hindi siya nagpunta para gumanti. Pumunta siya para panghawakan muli ang tahanan na ninakaw sa kanya.

Nang tanungin siya kung bakit pa niya gustong bumalik sa lugar na nagpahirap sa kanya, sabi ni Gio: “Hindi ko kailangan ng malaki o magarang bahay. Kahit maliit na kariton, basta akin, sapat na. At hindi ko hahayaang takutin ako para talikuran ang ginagawa ko. Ayokong tumakbo. Mas gusto kong lumaban nang hindi nasasaktan kahit sino.”

Tumahimik ang paligid. Ang mga dating nanlilibak sa kanya, biglang hindi makapagsalita. Isang batang 10 taong gulang ang nagturo ng aral na hindi kayang ipaliwanag ng matatanda.

Simula noon, naging protektado si Gio. May mga kapitbahay na tumulong bantayan siya. May nagbigay ng ilaw na solar lamp para sa kariton niya. May nagbigay ng kumot at bagong unan. Ang ilan, humingi pa ng tawad. Hindi man lahat nagsisi, pero sapat ang ilan para matanggal ang takot na naramdaman niya.

Sa unang gabi ng pagbabalik niya sa kariton, humiga si Gio habang nakatingin sa bubong na gawa sa bagong yero. Hindi na tagpi-tagpi, hindi na butas, hindi na tumutulo ang ulan. Para sa iba, maliit lang ang kariton. Pero para kay Gio, ito ang pinaka-tunay na tahanan na meron siya.

Habang lumilipas ang mga buwan, naging kilala ang batang tindero ng mais. Ang “BATANG TINDERO NG MAIS PINAGTULUNGAN PAALISIN SA TINITIRHANG KARITON SA SQUATTER, BUMALIK MATAPOS ANG…” ay naging headline sa YouTube, Facebook, at TV. Maraming pumupunta para bumili ng mais, hindi dahil nauuto sila ng awa, kundi dahil inspirasyon si Gio. Bawat mais na naibebenta, may nakatatak na mensahe: “Kaya kong mabuhay. Kaya kong lumaban. Hindi ko kailangang maging masama para makalampas sa buhay.”

Isang foundation ang nag-alok sa kanya ng scholarship. Sinabi nila na pwede siyang mag-aral habang may tutulong sa kariton para ipagpatuloy ang negosyo. Noong una, natakot siya — dahil iniwan na siya ng mga taong minahal niya noon, natakot siyang umasa ulit. Ngunit sabi ni Mang Celso: “Ang buhay, hindi nagbabago kung hindi ka susubok. Kaya mong mag-aral. Hindi mo kailangang mamili. Kaya mong pagsabayin.”

Tinanggap ni Gio ang alok. Sa unang araw ng eskwela, dala niya ang notebook, polo na donasyon, at pangalan na ngayon ay kilala ng mga tao. Pinagtitinginan siya, pero hindi dahil mahirap siya o ampon ng kalye — kundi dahil siya ang batang bumalik para lumaban nang hindi gumagamit ng galit.

Patuloy niyang ibinebenta ang mais tuwing hapon. Mas marami nang bumibili. May nag-aabot ng tulong. May mga naglilibot na nagvivideo sa kanya. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi lumaki ang ulo niya. Hindi niya binago ang kanyang hitsura, ang kanyang salita, o ang kanyang pakikitungo. Siya pa rin si Gio, ang batang minahal ng mga taong hindi niya kadugo.

Sa pagtatapos ng taong iyon, nagtayo ang volunteers ng isang maliit na kubo sa lugar katabi ng kariton niya. Hindi pa rin malaki, hindi magarang bahay, pero isang totoong tirahan na gawa sa kahoy at yero. Sa unang pagkakataon, may pintuan siyang masasarado. May kama siyang malalambot. May ilaw, tubig, at maliit na estante para sa notebook niya sa paaralan.

Nang tanungin siya kung ano ang nararamdaman niya sa bagong bahay, ngumiti siya at sinabing: “Hindi ko ito nakuha dahil mayaman ako, o dahil may kapangyarihan ako. Nakuha ko ito dahil hindi ako sumuko. At hindi ako lumaban gamit ang galit. Sana ganoon din ang ibang bata.”

At sa dulo, ang batang tindero ng mais ay hindi lang basta kuwento. Siya ay paalala na ang mahirap ay hindi masama, ang dukha ay hindi kriminal, at ang batang lansangan ay hindi basura. Minsan, ang pinakamaliliit na tao sa lipunan ang may pinakamalaking puso — at sila ang nagpapaalala kung paano magpakatao.

Maraming taon ang lumipas at ika-12 kaarawan niya ay ginanap sa mismong kalsada kung saan araw-araw siyang nagbebenta. Hindi mamahaling handaan — pansit, softdrinks, at mais. May banderitas, may tugtog, at may halakhak. Doon niya sinabi ang pinakamahalagang linya ng kanyang buhay: “Maraming pinalayas ako. Maraming nagtulak sa akin. Pero mas maraming bumalik sa akin na mabubuti. Hindi lahat ng tao masama. At hindi lahat ng mahirap kailangan tratuhin na parang wala.”

Sa internet, may isang komento na nag-viral: “Si Gio ang patunay na hindi kailangan ng malaking tirahan para magkaroon ng malaking puso.”

At mula sa gabing iyon, ang munting kariton ay hindi na simbolo ng kahirapan. Ito ay naging simbolo ng pagkakaisa, pag-asa, at hindi pamimilit ng galit bilang sandata. Bawat batang nakakakita sa kanya ay natututo ng isang simpleng aral: “Kung kaya niyang bumangon, kaya ko rin.”

Sa huli, ang kwentong “BATANG TINDERO NG MAIS PINAGTULUNGAN PAALISIN SA TINITIRHANG KARITON SA SQUATTER BUMALIK MATAPOS ANG…” ay hindi pagtatapos sa sakit na naranasan ni Gio. Kundi simula ng mas malawak na laban — laban para sa karapatan ng mahihirap, laban para sa dignidad ng mga batang lansangan, laban para sa pag-asa na hindi kailanman dapat nakawan ng sinuman.

At sa bawat bungkos ng mais na binebenta niya, alam ng mga tao na higit pa sa pagkain ang nasa kanilang kamay. Nasa kanila ang kuwento ng batang hindi sumuko.