Batang Humiling ng Expired na Cake — Nagbago ang Buhay ng Ulilang Milyonaryo!

CHAPTER 1: Ang Munting Kahilingan

Sa mataong kanto ng Lungsod San Felipe, kung saan nag-uunahan ang mga tao sa paghabol ng pamasahe at oras, may isang maliit na panaderyang kilala sa mga matatamis nitong tinapay: Pan de Oro Bakery. Araw-araw, bago pa man sumikat ang araw, maagang nagbubukas ang pinto nito upang salubungin ang mga mamimili. Ngunit sa likod ng linya ng mga bumibili, may isang batang hindi pumapasok, hindi bumibili—nakamasid lang. Isang batang halos kasing liit ng estante ng tinapay, marungis ang damit, tuyong-tuyo ang buhok sa lamig, ngunit maliwanag ang mga mata. Siya si Enzo, siyam na taong gulang, ulila, at sanay na sa gutom tulad ng pagdaan ng araw.

Sa isang sulok malapit sa basurahan ng panaderya, madalas siyang nakaupo, nakatitig sa loob habang inaayos ng mga kahera ang mga bagong hurnong cake at pastry. At tuwing alas-otso ng gabi, kapag sinusuri ng staff kung alin ang hindi nabenta, doon siya unti-unting lumalapit, tila nakikipagtaguan sa sariling hiya. Ngunit ngayong gabi, hindi katulad ng dati; kitang-kita sa mukha niya ang pag-aalinlangan, tila may malaking hinihintay na lakas ng loob bago siya makalapit.

Sa loob ng panaderya, nakaupo sa isang mesa ang isang lalaking naka-itim na coat, may mamahaling relo, at may presensya na agad nagagawa ang buong lugar na tumahimik. Siya si Alden Villaruz, isang kilalang milyonaryong negosyante na bihirang lumabas nang walang bodyguard. Ngunit ngayong gabi, nag-iisa siya. Tahimik. Walang ngiti. May matang malalim at tila may binubuhat na bigat na hindi kayang taasan ng kahit sinong mayaman. Katatapos lang niyang dumalo sa pagbisita sa puntod ng kanyang mga magulang na pumanaw isang taon na ang nakalipas. Walang kapatid. Walang anak. Walang asawa. Isang milyonaryong abala, ngunit ubod ng mag-isa.

Nang mapansin niyang may batang papalapit, bahagyang napakunot ang noo niya. Hindi dahil sa inis, kundi dahil parang may kakaibang higop sa atensyon niya ang nangyayaring ito. Tahimik na nakatayo sa tabi ng counter si Enzo, nakayuko, hawak-hawak ang laylayan ng lumang t-shirt na sandamakmak ang butas. Pinagmamasdan siya ng cashier—halata ang awa, pero may halong pag-aalinlangan kung lalapitan ba o hindi.

“Ehh… A-ate…” mahina at nauutal na bulong ng bata.

Lumingon ang cashier, mabait ang tono. “O, Enzo? Gabi na. Ano ’yun?”

Huminga nang malalim ang bata, parang nag-ipon ng lakas mula sa buong araw na gutom. “Puwede—puwede po bang makahingi ng… ng expired na cake? Kahit po ’yung hindi nabenta, ’yung dapat itatapon na lang.”

Tumigil ang buong panaderya. Pati si Alden, na kanina’y walang pakialam, ay napalingon.

“Expired na cake?” ulit ng cashier, halos hindi makapaniwala. “Bakit ’yan ang hinihingi mo?”

Napalunok si Enzo. “Birthday ko po kasi ngayon…”

Parang biglang lumiit ang buong mundo sa loob ng panaderya. Natahimik lahat—parang pati ang ingay mula sa kalsada ay naputol. Ang batang gutom, ulila, at mag-isa, humihingi ng cake na itatapon lang ng panaderya… para ipagdiwang ang sarili niyang kaarawan.

Napayuko siya muli, nahihiya sa sariling kahilingan. “Kahit po maliit lang. Kahit po hindi na masarap. Basta… cake.”

Sa unang pagkakataon matapos ang napakahabang araw, gumalaw ang puso ni Alden. Ramdam niya ang hindi maipaliwanag na kirot—hindi dahil sa awa lang kundi dahil parang nakita niya ang sarili. Siya man, sa kanyang marangyang buhay, ay hindi nakapagdiwang ng kaarawan nang masaya simula nang mawala ang mga magulang niya. At ngayong gabi, para bang may multo ng nakaraan na humila sa kanya papalapit sa munting batang ito.

Tumayo si Alden mula sa kanyang mesa, mabigat ang bawat hakbang, at lumapit sa counter kung saan nakatayo si Enzo. Nagtaas ng tingin ang bata, nagulat nang makita ang matangkad at seryosong lalaki na nakatingin sa kanya.

“Anong pangalan mo?” tanong ni Alden, mababa ang boses ngunit hindi nakakatakot.

“E-Enzo po,” sagot ng bata, halos pabulong.

“Birthday mo pala ngayon,” mahinang sabi ng lalaki, parang inaabot sa sarili ang nakaraan niyang hindi na mababalikan. “At ‘yan lang ang hiling mo?”

Tumango si Enzo. “Opo… kahit expired lang. Hindi pa po ako nakatikim ng totoong birthday cake.”

Sa isang iglap, may sumabog na emosyon sa loob ni Alden—isang halo ng awa, pagkalungkot, at pagnanais na gawin ang isang bagay na hindi niya ginawa nitong huling mga taon: magbigay saya sa isang tao, kahit hindi niya kilala.

“Walang mag-e-expired na cake ngayon,” mariin ngunit malumanay niyang sabi.

Yumuko si Enzo, akala niya’y pinapalayas na siya.

Pero bago pa sumabog ang luha niya, may narinig siyang sunod na salita, boses na hindi niya inaasahang maririnig mula sa isang milyonaryo:

“Dahil bibili tayo ng bago. ‘Yung pinakamalaki.”

Napatingala si Enzo, nanlaki ang mata, hindi makapaniwala.

At mula sa likod, narinig ang bulungan ng mga tao sa panaderya—nagulat, nagtataka, may mga ngumiti.

Ngunit ang hindi nila alam, sa gabing iyon… ang simpleng kahilingan ng isang batang ulila ay magbabago ng buhay ng isang lalaking pagod, mag-isa, at ubod ng yaman. At ang dalawang taong parehong sugatan sa puso ay magsisimulang bumuo ng koneksyong hindi nila inaasahan.

At dito nagsisimula ang kwento—isang kwentong hahaba pa, lalalim pa, at unti-unting magbubukas ng lihim na magpapabago sa kanilang kapalaran magpakailanman.

Hindi pa man nahuhugot ni Enzo ang huling hininga ng kanyang pagkabigla, agad nang umikot ang buong panaderya sa utos ni Alden. Tumawag siya ng staff, naglabas ng card, at mahina ngunit mariing nag-utos: “Ihanda ang pinakamalaking cake na meron kayo ngayon. ’Yung may full design—huwag ninyo tipirin.”

Parang may celebridad na dumating. Kumilos ang mga empleyado na parang biglang dumami ang sahod nila. Ang mga mamimili nama’y hindi makapaniwalang nakikita nila ang isang milyonaryo—isa sa pinakasikat na negosyante sa bansa—na bumibili ng birthday cake hindi para sa anak, hindi para sa kasintahan, kundi para sa isang batang ulila na humihiling lang ng expired na cake.

Si Enzo naman ay nakatayo pa rin, tila nakapako sa sahig, hindi makagalaw, hindi makapaniwala. Unti-unti siyang nilalapitan ni Alden. “Kumain ka na ba?” tanong ng lalaki, malamig ang boses pero may lambing na nakatago.

Umiling ang bata, nahihiya. “Hindi pa po… buong araw.”

Nagkumalat ang bulong sa loob ng panaderya, halatang may mga naantig ang puso. Si Alden, na kilala sa pagiging istrikto at palaging seryoso sa negosyo, ay biglang nagpakita ng kabaitan na hindi inaasahan ng kahit sino.

“Umupo ka muna,” sabi niya habang itinuturo ang mesa. “Tawagin mo ’kong Tito Alden.”

Biglang parang sumabog ang puso ni Enzo sa emosyon. Hindi niya maalala kung kelan huling may tumawag sa kanya ng may pag-aalaga. Maaring noong nabubuhay pa ang nanay niya, pero halos lipas na iyon sa alaala.

Habang naka-upo sila, inabot ng cashier ang dalawang mainit na pandesal at gatas. “Libre na ’yan, Enzo,” sabi nito habang nakangiti. Ngunit bago pa makapagpasalamat ang bata, nagsalita si Alden.

“Ako na bahala sa bill ng lahat ng kumain ngayong oras na ’to.”

At doon nagsimulang mag-ingay ang buong panaderya—sigawan, palakpakan, at tuwang halos hindi maipaliwanag. May mga nag-picture, may umiiyak dahil sa lambot ng sitwasyon, may iba namang hindi makapaniwalang mayaman pala ang lalaking mukhang ordinaryong customer lang kanina.

Si Enzo naman ay nag-aalangan pa ring kumagat sa tinapay, na para bang kapag kinagat niya iyon ay magigising siya sa isang panaginip.

“Bakit ayaw mong kumain?” tanong ni Alden.

“Masyado pong… masarap,” bulong ng bata. “Baka po… hindi totoo.”

Sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, bahagyang natawa si Alden—tawa na may halong kirot at saya. “Totoo ’yan. At karapat-dapat ka.”

Samantala, sa likod ng counter, minamadali ng mga baker ang pag-assemble ng cake. Isang malaking chocolate cake, may frosting na puti at gold, may ribbon, may sparkler candles pa. Ang pangalan ni Enzo ay isinusulat sa ibabaw sa eleganteng font.

Maya-maya’y lumapit ang supervisor. “Sir, handa na po.”

Tumayo si Alden. “Halika, Enzo.”

Sabay silang naglakad papunta sa counter. Nang lumabas ang cake, halos mabingi ang bata sa tibok ng puso niya. Malaki, maganda, at mukhang hindi niya kayang hawakan dahil baka madumihan lang niya.

“K-kahit po maliit lang ’yung expired…” bulong niya, nanginginig ang boses.

Umiling si Alden. “Hindi bagay ang expired sa isang batang tulad mo. Hindi bagay sa isang may birthday.”

Nang ilagay ng staff ang cake sa gitna ng mesa, nagsindi sila ng mga kandila. Parang may sariling mundo sina Enzo at Alden, tila walang ibang tao sa paligid kahit puno ng ingay, iyakan, at kilig ang buong panaderya sa nakikita.

“O, wish ka,” sabi ni Alden.

Nagpikit si Enzo. Huminga nang malalim.

At sa kauna-unahang pagkakataon, hindi pera, hindi laruan, hindi pagkain ang hiling niya. Ang hiling na mahina niyang binulong, halos hindi marinig ng kahit sino:

“Sana… may pamilya ako.”

Tumigil si Alden. Parang tinamaan siya ng kidlat sa dibdib. Hindi niya inaasahan na maririnig niya muli ang pangungusap na iyon—ang pangarap na siya mismo ay matagal nang kinalilimutan dahil naniniwala siyang hindi na ito mangyayari sa buhay niya.

“Blow your candle,” bulong ni Alden, boses na halos mabasag sa emosyon.

Pagpikit ni Enzo, sabay simoy ng hangin ng kanyang munting pag-asa. Pagsindi ng liwanag na kaya lamang makuha ng isang batang kumakapit sa mundo gamit ang tiwala, hindi gamit ang pera.

Pagkatapos ay nagpalakpakan ang lahat.

Nang tinikman ni Enzo ang unang slice ng cake, napaiyak siya. Masarap. Matamis. Mainit. Parang ang unang kagat ng pag-asa.

At sa likod niyang nakaupo si Alden, tahimik, pinagmamasdan siya. Ngunit sa puso ng milyonaryo, ibang klaseng pagkalito ang nagsisimulang mabuo. Bakit parang may hatak ang batang ito sa puso niyang matagal nang sarado? Bakit parang gusto niyang protektahan ang batang halos hindi niya kilala? Bakit parang matagal nang may koneksiyon na hindi niya maintindihan?

Isang munting hiling ang nagbago ng takbo ng gabi.

At hindi pa alam ni Alden…

…ang batang humiling ng expired na cake ang magbabago rin ng buong buhay niya.