🔥PART 2 –BABAE NILAIT NG SALES LADY SA BOUTIQUE, GULAT SILA SA KANIYANG BINALIKANG SASAKYAN!

Pagkalabas ng babae mula sa boutique at matapos niyang maramdaman ang paggalang mula sa estrangherong lalaki, nagsimula ang isang kabanatang hindi niya kailanman inasahan. Habang minamaneho niya ang kanyang lumang kotse pauwi, paulit-ulit na tumatakbo sa isip niya ang mga pangyayari—ang panglalait ng mga sales lady, ang bigat ng kanilang tingin, at ang kapangyarihang unti-unting bumalik sa kanyang puso nang hindi niya sila pinatulan. Sa halip, pinakita niya ang lakas ng loob at katahimikan na hindi nila kayang tapatan. Ngunit hindi doon nagtapos ang lahat; dahil kinabukasan, isang hindi inaasahang mensahe ang dumating sa kanyang cellphone—isang numero na hindi niya kilala, ngunit naglakip ng dalawang salita: “Kailangan kita.” Hindi niya alam kung pag-aari ito ng lalaking nakausap niya sa labas ng boutique o ng ibang tao. Ngunit may kakaibang pwersang nagtulak sa kanya na sagutin ito. “Sino po sila?” tanong niya. Maya-maya, bumalik ang sagot: “Ako po yung lalaking lumapit sa inyo kagabi. May kailangan po akong ipaliwanag.”

Napakunot ang noo ng babae, hindi dahil sa takot, kundi dahil sa kakaibang interes. Hindi naman siya sanay na lapitan ng mga estranghero, lalo na ang mga taong mukhang may alam sa negosyo o mataas ang posisyon. Ngunit sa simpleng tono ng kanyang mga salita, naramdaman niyang walang panganib. Nagpasya siyang makipagkita sa isang café malapit sa kaniyang bahay. Pagdating niya, nakita niyang naroon na ang lalaki—malinis ang ayos, hindi sobrang pormal, ngunit sapat upang magbigay ng respeto. Tumayo ito nang makita siya at agad siyang inalalayan. “Ma’am, salamat at nagpunta kayo,” sabi ng lalaki na nagpakilalang si Adrian Santos, ang may-ari pala ng boutique na pinuntahan niya. Nagulat ang babae. Hindi niya inasahan na ang taong nakausap niya kagabi ay hindi lamang customer, kundi ang mismong may-ari ng buong tindahan. “Pasensya na po kung hindi maganda ang naging karanasan ninyo. Nalaman ko po ang nangyari, at nais kong personal na humingi ng paumanhin,” seryoso at may hinanakit na sabi ni Adrian. Hindi makapagsalita ang babae. Hindi dahil sa galit, kundi dahil sa bigat ng paggalang na ibinibigay nito.

Wala sa tingin ni Adrian ang pangmamaliit na nakita niya sa boutique—bagkus, may paggalang, may malasakit, at may pagnanais na maituwid ang mali. “Hindi ko po gustong guluhin kayo,” sagot niya, mahinahon. “Hindi naman ako nasaktan. Sanay na rin po ako… kahit papaano.” Ngunit ang huling pangungusap na iyon ang nagpabago sa mukha ni Adrian. Parang tumama sa puso niya ang sinabi ng babae—ang pag-amin nitong sanay na sa pangmamaliit. “Hindi po dapat kayo masanay sa mali,” tugon nito, may diin. “At hindi dapat pinapayagan ang mga ganitong asal sa kahit kanino.” Doon nagsimula ang mas malalim nilang usapan—hindi lamang tungkol sa insidente, kundi tungkol sa mga karanasan ng babae, ang pagsubok na pinagdadaanan niya sa buhay, at ang dahilan kung bakit ganoon kasimple ang kanyang pananamit. Aminado ang babae na hirap siya sa buhay, nagtatrabaho bilang freelance seamstress na kumikita lang kapag may nagpagawa ng damit. Ngunit sa bawat salita niya, naroon ang dignidad at paninindigan.

Hindi siya humihingi ng awa; nagkukuwento lamang siya tungkol sa katotohanan ng kanyang buhay. At doon unti-unting nakilala ni Adrian kung sino talaga ang babaeng nakita niyang may lakas ng loob sa gitna ng pang-aapi—isang babaeng may tapang, hindi bumibigay sa kahirapan, at hindi lumalaban gamit ang galit kundi gamit ang puso. Matapos ang ilang araw, muling niyaya ni Adrian ang babae. Hindi para humingi ulit ng tawad, kundi para magbigay ng oportunidad: nais niyang gawing designer ang babae sa bagong clothing line na itatayo niya. “Nakita ko po ang sketch na naiwan ninyo sa loob ng bag na nabili ninyo,” sabi ni Adrian. “Ma’am… ang galing ninyo.” Napahawak ang babae sa dibdib, hawak ang emosyong tumataas mula sa loob—hindi niya akalaing may makakakita ng kanyang mga maliliit na pangarap na itinatago sa lumang notebook. “Bakit po ako?” tanong niya, namumungay ang mata. “Marami namang mas magaling.” “Dahil sa inyo ko nakita ang tunay na sining,” sagot ni Adrian, nakatitig sa kanya. “Hindi sa branded, hindi sa mamahaling tela, kundi sa puso. At iyon ang hindi matutumbasan ng kahit anong laki ng boutique.” Doon nagsimula ang pagbabago ng buhay ng babae—hindi isang biglaang pagyaman, kundi unti-unting pagtupad sa kanyang mga pangarap. Natutuhan niyang maniwala ulit sa sarili, nakahanap ng kapareho niyang taong may malasakit, at unti-unting naghilom ang sugat na iniwan ng pang-aapi.

Hanggang isang araw, dumating ang sandaling matagal nang hinihintay ng karma. Sa harap ng boutique, habang dala niya ang bagong kotse na ibinigay ng kumpanya bilang official vehicle para sa mga designer, nakita niya ang mga dating sales lady. At ang mga ito ay napamulagat, may halong hiya at hindi makatingin… sapagkat ang babaeng minsan nilang nilait ay siya na ngayong pangunahing designer ng boutique—ang bagong mukha ng brand na dati nila siyang pilit na pinalalabas. Hindi na siya nagsalita. Ngumiti lang siya, marangal at puno ng dignidad. Isang ngiting hindi basihan ng pagmamataas, kundi ng tagumpay. Isang ngiti ng babaeng minsang tinapak-tapakan, ngunit ngayon ay hindi na kayang abutin ng mga kamay na nanlait sa kanya. At sa puntong iyon, alam niyang nagsimula na ang bagong yugto ng kanyang buhay—isang yugtong hindi niya hiningi sa iba, kundi siya mismo ang bumuo, hakbang-hakbang, ng buong tapang at buong loob.