Ashtine Olviga shares why ‘Ang Mutya Ng Section E’ is her ‘answered prayer’

Ashtine Olviga shares why ‘Ang Mutya Ng Section E’ is her ‘answered prayer’

Muling gumulat sa mundo ng showbiz ang pangalan ni Ashtine Olviga matapos niyang ibahagi kung bakit ang proyektong “Ang Mutya Ng Section E” ay tinatawag niyang “answered prayer.” Sa dami ng hirap, audition, pagluha, pagkatalo, at pagbangon na pinagdaanan niya bilang isang young artist, hindi niya akalain na may isang proyektong magpapatunay na ang lahat ng paghihintay ay may tamang panahon. Para kay Ashtine, hindi lamang ito isang acting project—ito ay isang milagro, isang gantimpala, at isang panibagong yugto na nagbukas ng pintuan para mapatunayan niya ang tunay niyang kakayahan sa harap ng kamera.

Madalas sabihin na ang showbiz ay isang mundong puno ng glamor, pero mas marami ang hindi nakakaalam na ang bawat ngiti sa TV ay binubuo ng napakaraming gabi ng pag-aaral, pag-eensayo, kabang nakakainis, at pagdududang masakit. Ganoon ang pinagdaanan ni Ashtine bago siya napili bilang bida sa “Ang Mutya ng Section E.” Mula sa maliliit na papel, background roles, at workshops na minsan ay hindi pa niyang afford, nagpatuloy pa rin siya. Kaya naman nang dumating ang pagkakataon na tinawagan siya ng production at sinabing siya ang magiging pangunahing karakter, napaiyak na lamang siya—hindi dahil sa takot, kundi dahil alam niyang sinagot na ang dasal na matagal niyang kinikimkim sa dibdib.

Ibinahagi ni Ashtine na matagal na niyang pinangarap magkaroon ng role na hindi lamang pang-background o support. Ang gusto niya ay isang karakter na may lalim, may puso, may dahilan para pakinggan at ma-inspire ang manonood. At iyon mismo ang ibinigay sa kanya ng “Ang Mutya Ng Section E.” Isang kwento ng kababaihan, kabataan, at tunay na determinasyon. Simula raw nang mabasa niya ang script, naramdaman niyang kakaiba ang proyektong ito. Hindi lamang siya umaarte—tila ba ibinabalik ng kwento ang tunay na pinanggalingan niya, pati ang mga aral na madalas niyang hawakan bilang artista at bilang tao.

Kuwento niya, noong araw ng final casting, halos hindi siya makahinga sa kaba. Nakatingin sa kanya ang direktor, ang head writer, at ilang executives. Nang tanungin siya kung bakit siya ang dapat piliin, hindi na siya nagpa-cute o nagpa-paandar. Sinabi lang niya ang totoo: “Hindi ako perpekto, pero ako ang taong hindi sumusuko. Kung ibibigay n’yo sa akin ito, hinding-hindi ko sasayangin.” Pagkaalis niya sa studio, wala siyang ibang nagawa kundi umiyak sa loob ng taxi. Hindi niya alam kung iiyak siya dahil kinakabahan o dahil ginawa niya ang lahat. At pagkatapos ng ilang araw, dumating ang tawag—siya ang napili. Sa wakas, nagtagumpay ang puso.

Isa sa mga dahilan kung bakit tinawag ni Ashtine ang project na “answered prayer” ay dahil natutunan niyang hindi minamadali ang mga bagay na para sa’yo. Aaminin niya na minsan, gusto na niyang sumuko. Nakita niya ang mga ka-batch na sunod-sunod ang projects, commercials, exposure, habang siya ay naghihintay pa rin ng big break. Pero doon niya napagtantong may tamang panahon ang lahat, at minsan, ang paghihintay ay hindi parusa kundi paghahanda. Bawat rejection noon ay nagtulak sa kanya para mas humusay, mas mag-aral, at mas maging matatag. Hindi agad siya binigyan ng lead role, dahil kailangan niya munang matutong maging handa pagdating ng araw na iyon.

Sa set ng “Ang Mutya Ng Section E,” nakita ng production kung gaano kaseryoso si Ashtine bilang aktres. Siya ang tipo ng artista na nag-aaral ng script kahit tapos na ang shooting, nagbabasa ng character analysis, at paulit-ulit na nagre-rehearse ng eksena kahit isang linya lang ang kailangan. Kapag may dramatic scene, hindi siya agad umiiyak—pinag-iisipan niya ang bawat emosyon. Gusto niyang maging totoo, gusto niyang maramdaman ng tao ang sakit, saya, takot, at tagumpay ng karakter niya. Para kay Ashtine, hindi sapat ang maganda sa kamera. Mas importante ang puso.

May isang eksena sa series na hanggang ngayon ay tumatatak sa kanya. Ito ang unang pagkakataon na humiyaw ang character niya habang hinaharap ang isang pangyayaring sumisira sa buhay niya. Kinailangan niyang magtapang, umiyak, sumigaw, at magmakaawa—hindi bilang aktres, kundi bilang isang taong sugatan. Matapos ang take, tahimik ang lahat. Hindi gumalaw ang cameraman, hindi nagsalita ang direktor. Hanggang sa marinig niya ang isang maliit na palakpak mula sa likod. Kasunod ang mas malakas. Nang tumingin siya, nakangiti ang direktor at sinabing, “Ashtine, iyan ang dahilan kung bakit ikaw ang Mutya namin.”

Hindi lamang acting ang nagbago sa buhay ni Ashtine dahil sa project. Maging ang confidence niya sa sarili ay muling nabuo. Matagal siyang kinain ng self-doubt, pakiramdam niya hindi sapat ang galing niya, hindi sapat ang mukha niya, hindi sapat ang talento niya para sa industriya. Pero ngayong hawak niya na ang proyektong ito, napatunayan niyang mali ang lahat ng takot niya. Napatunayan niyang hindi kailangang manggaling sa malaking pangalan para magkaroon ng oportunidad. Minsan, sapat na ang puso, tiyaga, at pananalig.

Napakarami ring natutunan ni Ashtine mula sa co-actors niya, lalo na ang mas matatagal na sa industriya. Tinuruan siya kung paano kontrolin ang emosyon, paano mag-deliver ng line nang hindi OA pero ramdam, paano pakinggan ang ka-eksena, at paano maging propesyonal kahit pagod, puyat, o may personal na dinadala. Napansin din niyang dito mas naging matatag ang personalidad niya. Hindi na siya umiiyak kapag pinapaulit ang eksena. Hindi na siya madaling masiraan ng loob kapag may kritisismo. Sa halip, ginagawa niyang gasolina ang lahat para maging mas mahusay.

Isa rin sa pinaka-pinaka-pinaka dahilan kung bakit ang “Ang Mutya Ng Section E” ay answered prayer para kay Ashtine ay dahil dito niya nakita na mahal siya ng tao. Habang iniere ang show, dumami ang mga mensaheng natatanggap niya mula sa netizens, fans, at viewers. Marami ang nagsabing naiiyak sila sa eksena niya, marami ang nagsabing nakaka-inspire ang role niya, at marami ang nagsabing napahanga sila dahil ang galing-galing niyang umarte. Hindi niya ito inasahan, lalo na’t takot siyang hindi siya tanggapin ng tao. Pero ngayong nakikita niyang mahal siya ng audience, ramdam niya na may puwang siya sa industriya.

Naging malaking parte rin sa journey niya ang pamilya. Ayon kay Ashtine, hindi niya kakayanin ang lahat ng ito kung hindi siya sinuportahan sa bawat audition, callback, workshop, at taping. May mga araw na umiiyak siyang umuuwi, may mga araw na pakiramdam niya ay walang patutunguhan ang kanyang pangarap. Pero lagi siyang sinasabihan ng mama niya: “Kung para sa’yo, para sa’yo. Huwag mong madaliin. Anak, may araw ka rin.” At ngayon, hawak-hawak na niya ang araw na iyon. Hindi man pinakamalaki, pero napakahalaga.

Pagkatapos lumabas ng project, mas dumami ang offers ni Ashtine. May mga TV guestings, digital series, endorsements, singing appearances, at maging ilang international auditions. Hindi ito basta swerte para sa kanya. Para kay Ashtine, ito ay confirmation na tama ang pinili niyang landas. Marami mang pagsubok ang dumating, mas marami pala ang biyayang nakalaan. At ang una sa lahat ng iyon ay ang “Mutya” na nagbukas ng mas malawak na mundo para sa kanya.

Ngayon na mas nakikilala na si Ashtine, mas nagiging inspirasyon siya sa mga kabataan na may pangarap pero laging natatakot magsimula. Lagi niyang sinasabi na hindi kailangan ng shortcut, hindi kailangan ng koneksyon, hindi kailangan ng sikat na apelyido. Kailangan lang ng tibay ng loob, pananalig, at lakas na bumangon kahit ilang beses kang bumagsak. Iyon ang tunay na kwento sa likod ng “answered prayer.”

At sa huli, ibinahagi ni Ashtine ang pinakaimportanteng aral na natutunan niya: “Hindi mo kontrolado kung kailan ka sisikat, pero kontrolado mo kung paano ka magiging handa.” Kaya ngayon, ano man ang dumating—maliit, malaki, mahirap, o masaya—handa na siya. Dahil ang pangarap niya ay hindi na pangarap lang. Naging totoo na. At ang Mutya ng Section E ang patunay na may gantimpala ang puso na hindi napagod mangarap.