AKTWAL na REAKSYON ni Vice Ganda ng MANALO bilang BEST ACTOR sa 73rd FAMAS Awards for the FIRST TIME

Ang gabi ng 73rd FAMAS Awards ay puno ng kinang, hiyawan, at inaabangang resulta. Lahat ng artista, direktor, manonood, at tagahanga ay nag-aabang ng listahan ng mga tatanghaling pinakamahusay sa industriya. Ngunit sa kabila ng lahat ng nominasyon at mga pangalan na kilalang hinahangaan, may isang pangalang hindi inaakalang magiging sentro ng atensyon ng buong bansa—Vice Ganda. Ilang dekada siyang nagpasaya sa telebisyon, pelikula, at entablado, ngunit sa gabing iyon, may isang yugto ng kanyang buhay na magbabago sa paraan ng pagtingin ng industriya sa kanya. Ito ang unang pagkakataon na nominado siya bilang Best Actor sa FAMAS, at hindi niya inasahang siya ang tatawagin sa entabalado bilang panalo.

Maraming naniniwalang si Vice ay komedyante lamang, isang entertainer na lumilikha ng tawanan at kasiyahan. Ngunit sa pelikulang ginawa niyang seryoso ang tema at emosyon, nagpakita siya ng ibang mukha sa pag-arte. Ang pelikulang iyon ang nagbukas sa mata ng maraming kritiko na kaya niyang lampasan ang pagiging “funny icon,” dahil may lalim ang kanyang puso at talento. Marami pa rin ang nagduda, may mga nagsabing biro lamang ang nominasyon. Ngunit nang inanunsyo ang panalo, parang tumigil ang mundo sa loob ng ilang segundo bago sumabog ang sigawan.

Hindi agad nakatayo si Vice Ganda nang marinig ang “And the FAMAS Best Actor goes to… Vice Ganda.” Nabigla siya, napatingin sa mga katabi niyang artista, at napatakip ng kamay sa kanyang bibig. Para bang may dumaan na eksenang hindi niya inaasahan sa pinakamahabang panahon ng kanyang karera. Sa tunay na aktwal na reaksyon, mapapansin ang pag-ikot ng kanyang mata, ang nanginginig na kamay, at ang unti-unting pagngiti na puno ng hindi maipaliwanag na pasasalamat at pagkagulat.

Habang papunta siya sa entablado, hindi niya mapigilang magpunas ng luha. Sa bawat hakbang, naririnig niya ang palakpakan, sigawan, at pagbanggit ng mga taong nagtatanggol sa kanyang talento. Sa isip niya, nanumbalik ang mga panahong pinagtatawanan siya, minamaliit bilang komedyante, at sinasabihang hindi bagay na maging “serious actor.” Ngunit sa gabing iyon, hawak niya ang tropeong hindi inaakalang mapupunta sa kanya. Ito ang patunay na kayang manalo ng isang taong hindi pumayag na maikahon sa iisang imahe.

Sa kaniyang speech, hindi nagbiro si Vice gaya ng nakasanayan. Ang kanyang tinig ay mababa, ramdam ang pagod, hirap, at tagumpay. Sinabi niyang ang tropeong ito ay hindi para sa kaniya lamang, kundi para sa lahat ng taong pinagdudahan, minamaliit, at tinatawanan dahil sa kung sino sila. Binigyang diin niya na ang pag-arte ay hindi nasusukat sa kategoryang kinagisnan, kundi sa tapang na gumawa ng mas malalim na kwento. Hindi mapigilan ng publiko ang maging emosyonal sa aktwal na reaksyong iyon, dahil naramdaman nilang totoo, hindi scripted, at nagmula sa sugatang puso na sa wakas ay gumaling.

Sa likod ng camera, matapos ang seremonya, nagbigay pa siya ng panibagong pahayag sa media. Dito mas nakita ang tunay na saya—parang batang hindi makapaniwala na mayroon talaga siyang tropeong FAMAS Best Actor. Tinawanan niya ang sarili nang sabihing “Sino mag-aakala na ang baklang nagpapaikot ng mic sa noontime show ay magiging Best Actor?” Ngunit sa gitna ng biro, naroon ang katotohanang pinaghirapan niya ang posisyong iyon. Ang buong bansa ay nagbigay ng congratulatory messages, trending ang kanyang pangalan sa social media, at tila nagbago ang ihip ng hangin sa tingin ng tao sa kanya.

Inamin ni Vice na may mga gabing umiiyak siya dahil sa mga komentong nagsasabing hindi siya deserve sa industriya ng pelikula. Ngunit ang tropeong iyon ang naging sagot sa lahat. Ipinakita niya na ang determinasyon ay mas malakas kaysa sa duda, at ang puso ay mas matibay kaysa sa panghuhusga. Marami ring bagong artista ang nagsabing naging inspirasyon nila ang tagumpay na iyon, dahil pinatunayan nitong walang imposible sa industriyang puno ng kompetisyon.

Ang reaksyon ng netizens ay halo-halo. May mga natuwa, may naiiyak, at mayroon ding pilit pa rin na minamaliit ang tagumpay niya. Ngunit sa dami ng papuri at pagbati, nanlamig at natahimik ang mga basher. Hindi na nila maikakaila—ang tropeo ay nasa kamay niya, at opisyal ang titulo. Ang aktwal na reaksyon ng publiko, lalo na ng mga LGBTQIA+ community, ay sobrang taas ng respeto. Maraming nagsabing ang panalo ni Vice ay hindi lamang personal na tagumpay, kundi simbolo ng pag-angat ng mga artistang hindi sumusunod sa tradisyunal na imahe ng leading man.

Sa huli, ang kanyang panalo ay hindi lang headline sa araw na iyon. Ito ang kwento ng pagtatagumpay laban sa pagmamaliit, kwento ng pag-angat mula sa pangungutya, at kwento ng taong hindi sumuko kahit gaano karaming beses siyang pinatahimik. Ang 73rd FAMAS Best Actor award ay nagsilbing patunay na ang talento ay walang gender, walang limitasyon, at walang dapat na harang.

At sa gabing iyon, habang hawak niya ang tropeo, may nilapitan siyang batang fan at mahigpit itong niyakap. Ang batang iyon ay nagpasalamat dahil nakita niya ang sarili niya sa tagumpay ni Vice. Tumawa at napaiyak si Vice nang sabihing, “Kung kaya ko, kaya mo rin.” At doon, tuluyang naging makasaysayan ang tagumpay na iyon—hindi lamang sa pelikula, kundi sa puso ng bawat Pilipinong nangangarap at natatakot simulan.