Ahtisa Manalo Homecoming Parade | Miss Universe Ahtisa Manalo 3rd Runner-up Welcome Home Parade!

Hindi pa man sumisikat nang husto ang araw sa Lucban, Quezon, tila nagising na ang buong bayan sa hindi mapigilang excitement. Ang mga kalye ay nabalot ng makukulay na banderitas, ang mga tindahan ay maagang nagbukas, at halos bawat bata ay may hawak na maliit na Philippine flag. Iisa lang ang dahilan ng pambihirang paggalaw na ito: ang pag-uwi ng kanilang ipinagmamalaking reyna, si Ahtisa Manalo, na bagong hirang na 3rd Runner-up sa Miss Universe. Kahit fictional ang paglalarawan ng araw na ito, ramdam sa bawat sulok ng bayan ang pagmamalaki at pagdiriwang na parang tunay na kasaysayan.

Habang hinihintay ang pagdating ng kanyang float, makikita ang mga residente sa magkabilang gilid ng kalsada, nagtutulakan ngunit nakangiti, bitbit ang pag-asang kahit isang kisap mata lang ay makita ang kinikilalang pinakamagandang mukha ng bansa. Hindi lamang sila naghihintay sa isang beauty queen; naghihintay sila sa isang babaeng lumaban para sa pangarap ng mga Pilipino sa entabladong pang-international. Ang hangin ay puno ng ingay ng trumpeta, tambol, at hiyawan ng mga school bands na nagsasanay para sa mismong parada. Parang pista, pero higit pa—dahil hindi pista ang ipinagdiriwang kundi ang sariling anak ng bansa.

Nang dumating ang convoy na naghahatid kay Ahtisa mula sa paliparan, agad na umalingawngaw ang malakas na sigawan mula sa mga tao. May mga umakyat pa sa bubong, may batang kinakandong ng ama upang masilip ang float, at may mga lolang nakapayong ngunit ayaw pa ring umuwi kahit nakapila na nang ilang oras. Ang float ay dinisenyo ng lokal na mga artists—puting bulaklak, capiz-style na dekorasyon, at isang malaking korona sa gitna. Doon nakatayo si Ahtisa, nakasuot ng simpleng puting bestida na kumikislap sa araw, at may ngiting hindi kumukupas kahit ilang araw na siyang puyat mula sa mga international commitments.

Habang dahan-dahang lumalakad ang float, lumilipad sa ere ang mga petals na pinaghagis ng mga batang sumasayaw sa unahan. Tinatawag siya ng mga tao, sumisigaw ng “Mabuhay!” at “We love you, Queen A!” Kung gaano sila kaingay ay ganoon din siya ka-humble—walang engrandeng arte, walang salitang mahirap intindihin. Kundi isang simpleng pagngiti at paghawak sa dibdib para ipahiwatig na nagpapasalamat siya sa bawat taong pumunta. Ang mga mata niya ay naglalakbay mula sa mga batang nakanganga sa paghanga, hanggang sa matatanda na nakangiti nang may pagmamalaki.

Ang unang hintuan ng parada ay ang lumang munisipyo, kung saan naghihintay ang local officials, press, at ilang piling tagasuporta. Doon siya binati ng alkalde at binigyan ng medalya ng pagkilala mula sa lalawigan. Ngunit ang tunay na tumimo sa puso ng lahat ay nang magsalita siya—hindi scripted, hindi rehearsal, kundi taos-pusong pagpapasalamat. “Ang tagumpay po na ito ay hindi sa akin lamang,” sabi ni Ahtisa habang pinapakinggan ng lahat. “Para po ito sa bawat Pilipino, sa bawat pangarap, at sa bawat batang naniniwala na kaya nilang marating ang entablado ng mundo, saan man sila nagsimula.” Sa sandaling iyon, hindi siya isang beauty queen—isa siyang inspirasyon.

Pagkatapos ng munisipyo, ipinagpatuloy ang parada patungo sa mga landmark ng bayan: ang simbahan kung saan dati siyang nag-aalay ng kandila bago sumali sa mga pageant, ang plaza kung saan siya unang nag-martsa bilang kandidata ng isang lokal na patimpalak, at ang eskwelahan kung saan siya lumaki at unang nangarap. Sa bawat lugar na iyon, may bahagi ng kanyang kasaysayan na nababalikan, at para bang pinadala muli ng Diyos ang isang anak na nagbalik dala ang karangalang hindi napupunta sa lahat. Nakangiti siyang bumabati at nagsasalita sa mga dating guro, kapitbahay, at kaibigang matagal nang hindi nakikita.

Maging ang mga negosyante sa paligid ay sumabay sa pagdiriwang—may nagbigay ng libreng ice cream, may nag-abot ng pagkain sa mga nag-aabang, at may mga nagbenta ng murang souvenir na may mukha ni Ahtisa. Hindi ito dahil sa business, kundi dahil gusto nilang maramdaman ng bawat tao ang saya na dala ng tagumpay nito. Ang mga turista mula sa karatig-bayan ay dumagsa rin, at ang traffic ay humaba nang halos limang kilometro, pero walang nagreklamo—lahat ay nakangiti, lahat ay masaya.

Sa kalagitnaan ng parada, napaluha si Ahtisa nang makita ang banners ng mga frontliners, single mothers, at mga taong may kapansanan na nagpapalipad ng lobo at may hawak na plakard na nagsasabing, “Ikaw ang inspirasyon namin!” Hindi niya inaasahan na ang simpleng pangarap na magdala ng bandila ng Pilipinas sa Miss Universe ay magiging simbolo ng pag-asa sa mga taong dumadaan sa kani-kanilang laban. Habang nagpupunas siya ng luha, napayuko siya’t nagdasal, nagpapasalamat sa oportunidad na maging tinig para sa mga hindi nakikita, hindi napapansin, at minsan ay nakakalimutan ng mundo.

Pagdating nila sa grandstand area, napuno ito ng libo-libong tao na sabik marinig ang official welcome message para sa kanila. Doon ipinakita ang isang maikling video montage ng kanyang journey—mula sa training sessions, preliminary performances, hanggang sa coronation night na nagpaluha sa milyon-milyong Pilipino. Nang sumapit ang eksenang tinawag siya bilang 3rd Runner-up, sumabog ulit ang hiyawan ng crowd, para bang naroon silang lahat sa mismong stage at kasabay niya ang pag-akyat ng adrenaline.

Habang nagsalita ang national director, ipinakilala si Ahtisa bilang “The Pride of the Philippines,” at nang muling umakyat si Ahtisa sa entablado upang magsalita, kahit ang pinakamagulong bahagi ng crowd ay biglang natahimik. Puno ng emosyon ang boses niya habang sinasabi, “Ang korona ay hindi nasusukat sa posisyon na nakuha mo. Nasusukat ito sa mga pusong naantig mo, sa kabutihang nagawa mo, at sa mga pangarap na pinapagising mo. Para po sa akin, kayo ang tunay kong koronang bitbit pauwi.” Hindi mabilang ang mga luhang pumatak sa crowd.

Pagkatapos ng programa, nagkaroon ng pagkakataon ang ilan sa kanyang supporters na makalapit sa kanya. May batang babae na lumapit at nagbigay ng simpleng drawing kung saan naka-drawing si Ahtisa na nakasuot ng korona. May matanda ring nag-abot ng rosary na kanyang pinagdadasal mula noong prelims. Bawat isang regalong iyon ay tinanggap ni Ahtisa na may yakap, may pasasalamat, at minsan ay may kasamang luha. Hindi niya tiningnan ang mga tao bilang fans—tiningnan niya sila bilang pamilya.

Habang papalubog ang araw, inihatid pa rin ng walang humpay na hiyawan ang pag-ikot ng float sa huling ruta. Ang mga ilaw sa paligid ay nagsimulang magningning, at ang mga cellphone ng mga tao ay sabay-sabay na umilaw na parang mga bituin sa lupa. Para itong konsiyerto, ngunit ang pinapanood nila ay hindi artista kundi isang babaeng nagbigay ng karangalan sa bansa sa paraang marangal at may puso.

Nang bumalik si Ahtisa sa kanyang tahanan pagkatapos ng mahaba at nakakapagod na araw, hindi niya inaasahan na may maliit na sorpresa pa pala mula sa pamilya niya. Sa loob ng kanilang bakuran ay may simpleng handaan—lamesa, lutong bahay, at ilang kapitbahay na malalapit sa kanilang pamilya. Doon niya naramdaman ang tunay na essence ng homecoming: hindi ang parada, hindi ang media coverage, kundi ang yakap ng pamilya at ang katahimikang alam mong nariyan ka sa lugar kung saan ka nagsimula.

Sa gitna ng simpleng salu-salo, tinanong siya ng kanyang ina, “Anak, ano ang natutunan mo sa buong journey mo?” Huminga si Ahtisa at tumingin sa langit bago sumagot, “Na ang tagumpay ay hindi para sa sarili mo lang. It’s a responsibility, a commitment, and a blessing meant to be shared.” At sa sandaling iyon, alam niyang kahit fictional ang kwento, ang mensahe ay totoo para sa sinumang nangangarap.

Sa huling bahagi ng gabi, bago siya matulog, binuksan ni Ahtisa ang bintana at pinakinggan ang katahimikan ng kanyang bayan. Parang naririnig pa rin niya ang hiyawan ng mga tao, ang tinig ng mga batang tumatawag sa kanyang pangalan, at ang ritmo ng mga tambol na sumalubong sa kanya kaninang umaga. Habang pinagmamasdan niya ang mga bituin, napangiti siya. Dahil alam niyang hindi natatapos sa 3rd Runner-up ang kwento niya—marami pang taong mabibigyan niya ng inspirasyon, at marami pang entabladong tatahakin niya.

At iyon ang tunay na kwento ng isang reyna na umuwi hindi para ipakita ang tagumpay niya, kundi para ibalik ito sa bansang nagmahal at nagtaguyod sa kanya. Sa huli, ang homecoming parade ay hindi lamang selebrasyon ng kagandahan. Ito ay selebrasyon ng pag-asa, pangarap, at pagmamahal ng isang buong bayan sa isang babaeng nagdala ng liwanag sa pangalan ng Pilipinas.

Hindi pa man sumisikat nang husto ang araw sa Lucban, Quezon, tila nagising na ang buong bayan sa hindi mapigilang excitement. Ang mga kalye ay nabalot ng makukulay na banderitas, ang mga tindahan ay maagang nagbukas, at halos bawat bata ay may hawak na maliit na Philippine flag. Iisa lang ang dahilan ng pambihirang paggalaw na ito: ang pag-uwi ng kanilang ipinagmamalaking reyna, si Ahtisa Manalo, na bagong hirang na 3rd Runner-up sa Miss Universe. Kahit fictional ang paglalarawan ng araw na ito, ramdam sa bawat sulok ng bayan ang pagmamalaki at pagdiriwang na parang tunay na kasaysayan.

Habang hinihintay ang pagdating ng kanyang float, makikita ang mga residente sa magkabilang gilid ng kalsada, nagtutulakan ngunit nakangiti, bitbit ang pag-asang kahit isang kisap mata lang ay makita ang kinikilalang pinakamagandang mukha ng bansa. Hindi lamang sila naghihintay sa isang beauty queen; naghihintay sila sa isang babaeng lumaban para sa pangarap ng mga Pilipino sa entabladong pang-international. Ang hangin ay puno ng ingay ng trumpeta, tambol, at hiyawan ng mga school bands na nagsasanay para sa mismong parada. Parang pista, pero higit pa—dahil hindi pista ang ipinagdiriwang kundi ang sariling anak ng bansa.

Nang dumating ang convoy na naghahatid kay Ahtisa mula sa paliparan, agad na umalingawngaw ang malakas na sigawan mula sa mga tao. May mga umakyat pa sa bubong, may batang kinakandong ng ama upang masilip ang float, at may mga lolang nakapayong ngunit ayaw pa ring umuwi kahit nakapila na nang ilang oras. Ang float ay dinisenyo ng lokal na mga artists—puting bulaklak, capiz-style na dekorasyon, at isang malaking korona sa gitna. Doon nakatayo si Ahtisa, nakasuot ng simpleng puting bestida na kumikislap sa araw, at may ngiting hindi kumukupas kahit ilang araw na siyang puyat mula sa mga international commitments.

Habang dahan-dahang lumalakad ang float, lumilipad sa ere ang mga petals na pinaghagis ng mga batang sumasayaw sa unahan. Tinatawag siya ng mga tao, sumisigaw ng “Mabuhay!” at “We love you, Queen A!” Kung gaano sila kaingay ay ganoon din siya ka-humble—walang engrandeng arte, walang salitang mahirap intindihin. Kundi isang simpleng pagngiti at paghawak sa dibdib para ipahiwatig na nagpapasalamat siya sa bawat taong pumunta. Ang mga mata niya ay naglalakbay mula sa mga batang nakanganga sa paghanga, hanggang sa matatanda na nakangiti nang may pagmamalaki.

Ang unang hintuan ng parada ay ang lumang munisipyo, kung saan naghihintay ang local officials, press, at ilang piling tagasuporta. Doon siya binati ng alkalde at binigyan ng medalya ng pagkilala mula sa lalawigan. Ngunit ang tunay na tumimo sa puso ng lahat ay nang magsalita siya—hindi scripted, hindi rehearsal, kundi taos-pusong pagpapasalamat. “Ang tagumpay po na ito ay hindi sa akin lamang,” sabi ni Ahtisa habang pinapakinggan ng lahat. “Para po ito sa bawat Pilipino, sa bawat pangarap, at sa bawat batang naniniwala na kaya nilang marating ang entablado ng mundo, saan man sila nagsimula.” Sa sandaling iyon, hindi siya isang beauty queen—isa siyang inspirasyon.

Pagkatapos ng munisipyo, ipinagpatuloy ang parada patungo sa mga landmark ng bayan: ang simbahan kung saan dati siyang nag-aalay ng kandila bago sumali sa mga pageant, ang plaza kung saan siya unang nag-martsa bilang kandidata ng isang lokal na patimpalak, at ang eskwelahan kung saan siya lumaki at unang nangarap. Sa bawat lugar na iyon, may bahagi ng kanyang kasaysayan na nababalikan, at para bang pinadala muli ng Diyos ang isang anak na nagbalik dala ang karangalang hindi napupunta sa lahat. Nakangiti siyang bumabati at nagsasalita sa mga dating guro, kapitbahay, at kaibigang matagal nang hindi nakikita.

Maging ang mga negosyante sa paligid ay sumabay sa pagdiriwang—may nagbigay ng libreng ice cream, may nag-abot ng pagkain sa mga nag-aabang, at may mga nagbenta ng murang souvenir na may mukha ni Ahtisa. Hindi ito dahil sa business, kundi dahil gusto nilang maramdaman ng bawat tao ang saya na dala ng tagumpay nito. Ang mga turista mula sa karatig-bayan ay dumagsa rin, at ang traffic ay humaba nang halos limang kilometro, pero walang nagreklamo—lahat ay nakangiti, lahat ay masaya.

Sa kalagitnaan ng parada, napaluha si Ahtisa nang makita ang banners ng mga frontliners, single mothers, at mga taong may kapansanan na nagpapalipad ng lobo at may hawak na plakard na nagsasabing, “Ikaw ang inspirasyon namin!” Hindi niya inaasahan na ang simpleng pangarap na magdala ng bandila ng Pilipinas sa Miss Universe ay magiging simbolo ng pag-asa sa mga taong dumadaan sa kani-kanilang laban. Habang nagpupunas siya ng luha, napayuko siya’t nagdasal, nagpapasalamat sa oportunidad na maging tinig para sa mga hindi nakikita, hindi napapansin, at minsan ay nakakalimutan ng mundo.

Pagdating nila sa grandstand area, napuno ito ng libo-libong tao na sabik marinig ang official welcome message para sa kanila. Doon ipinakita ang isang maikling video montage ng kanyang journey—mula sa training sessions, preliminary performances, hanggang sa coronation night na nagpaluha sa milyon-milyong Pilipino. Nang sumapit ang eksenang tinawag siya bilang 3rd Runner-up, sumabog ulit ang hiyawan ng crowd, para bang naroon silang lahat sa mismong stage at kasabay niya ang pag-akyat ng adrenaline.

Habang nagsalita ang national director, ipinakilala si Ahtisa bilang “The Pride of the Philippines,” at nang muling umakyat si Ahtisa sa entablado upang magsalita, kahit ang pinakamagulong bahagi ng crowd ay biglang natahimik. Puno ng emosyon ang boses niya habang sinasabi, “Ang korona ay hindi nasusukat sa posisyon na nakuha mo. Nasusukat ito sa mga pusong naantig mo, sa kabutihang nagawa mo, at sa mga pangarap na pinapagising mo. Para po sa akin, kayo ang tunay kong koronang bitbit pauwi.” Hindi mabilang ang mga luhang pumatak sa crowd.

Pagkatapos ng programa, nagkaroon ng pagkakataon ang ilan sa kanyang supporters na makalapit sa kanya. May batang babae na lumapit at nagbigay ng simpleng drawing kung saan naka-drawing si Ahtisa na nakasuot ng korona. May matanda ring nag-abot ng rosary na kanyang pinagdadasal mula noong prelims. Bawat isang regalong iyon ay tinanggap ni Ahtisa na may yakap, may pasasalamat, at minsan ay may kasamang luha. Hindi niya tiningnan ang mga tao bilang fans—tiningnan niya sila bilang pamilya.

Habang papalubog ang araw, inihatid pa rin ng walang humpay na hiyawan ang pag-ikot ng float sa huling ruta. Ang mga ilaw sa paligid ay nagsimulang magningning, at ang mga cellphone ng mga tao ay sabay-sabay na umilaw na parang mga bituin sa lupa. Para itong konsiyerto, ngunit ang pinapanood nila ay hindi artista kundi isang babaeng nagbigay ng karangalan sa bansa sa paraang marangal at may puso.

Nang bumalik si Ahtisa sa kanyang tahanan pagkatapos ng mahaba at nakakapagod na araw, hindi niya inaasahan na may maliit na sorpresa pa pala mula sa pamilya niya. Sa loob ng kanilang bakuran ay may simpleng handaan—lamesa, lutong bahay, at ilang kapitbahay na malalapit sa kanilang pamilya. Doon niya naramdaman ang tunay na essence ng homecoming: hindi ang parada, hindi ang media coverage, kundi ang yakap ng pamilya at ang katahimikang alam mong nariyan ka sa lugar kung saan ka nagsimula.

Sa gitna ng simpleng salu-salo, tinanong siya ng kanyang ina, “Anak, ano ang natutunan mo sa buong journey mo?” Huminga si Ahtisa at tumingin sa langit bago sumagot, “Na ang tagumpay ay hindi para sa sarili mo lang. It’s a responsibility, a commitment, and a blessing meant to be shared.” At sa sandaling iyon, alam niyang kahit fictional ang kwento, ang mensahe ay totoo para sa sinumang nangangarap.

Sa huling bahagi ng gabi, bago siya matulog, binuksan ni Ahtisa ang bintana at pinakinggan ang katahimikan ng kanyang bayan. Parang naririnig pa rin niya ang hiyawan ng mga tao, ang tinig ng mga batang tumatawag sa kanyang pangalan, at ang ritmo ng mga tambol na sumalubong sa kanya kaninang umaga. Habang pinagmamasdan niya ang mga bituin, napangiti siya. Dahil alam niyang hindi natatapos sa 3rd Runner-up ang kwento niya—marami pang taong mabibigyan niya ng inspirasyon, at marami pang entabladong tatahakin niya.

At iyon ang tunay na kwento ng isang reyna na umuwi hindi para ipakita ang tagumpay niya, kundi para ibalik ito sa bansang nagmahal at nagtaguyod sa kanya. Sa huli, ang homecoming parade ay hindi lamang selebrasyon ng kagandahan. Ito ay selebrasyon ng pag-asa, pangarap, at pagmamahal ng isang buong bayan sa isang babaeng nagdala ng liwanag sa pangalan ng Pilipinas.