🔥PART 2 –DALAGA, PUMASOK SA MANSYON BILANG PRIVATE NURSE NG BATA! PERO PAG DATING NA DOON DI PALA BATA ANG…

Sa mga sumunod na linggo, unti-unting nabuo ang isang kakaibang ugnayan sa pagitan ni Alyssa at Damian. Hindi na lamang siya isang nurse na nag-aalaga sa isang pasyenteng may matinding kondisyon, kundi isang tao na nakakakita ng mas malalim na sugat sa puso at kaluluwa ng lalaking kanyang inaalagaan. Sa bawat araw na lumilipas, nakikita niya ang mas malawak na bahagi ng tunay na personalidad ni Damian—isang lalaki na matapang, pero may mga pinagdadaanan na hindi niya kayang ipakita sa kahit sino.

Sa ilalim ng malamig na panlabas na anyo ni Damian, nakikita ni Alyssa ang isang taong nagsusumikap na itago ang kanyang kahinaan. Ang mga sugat na makikita sa kanyang katawan ay nagsisilbing paalala sa mga naging laban niya sa buhay—mga sugat na hindi nakikita ng mata, ngunit ramdam na ramdam niya sa bawat paghinga at bawat galaw. Ang mga gabi na nakikitang nagsusumamo sa kanya si Damian na huwag siyang lalapit sa kanyang mas malalim na sakit ay naging hamon sa kanyang determinasyon na tulungan ito.

Ngunit isang araw, nagbago ang lahat nang may dumating na isang lihim na sulat sa mansyon. Isang lihim na nakatago sa isang lumang kahon na matagal nang nakatago sa ilalim ng sahig. Sa pagbukas ni Alyssa, isang lumang larawan ang lumabas—isang lalaking kahawig ni Damian, kasama ang isang babae na may ngiting puno ng pagmamahal. May nakasulat na paboritong kanta at isang liham na nagsasabing, “Hanggang sa muli, anak ko. Mahal na mahal kita.” Napailing si Alyssa habang binabasa iyon, hindi makapaniwala na may koneksyon pala ang lalaking inaalagaan niya sa isang nakalimutang bahagi ng nakaraan.

Sa kanyang pagsusuri, napagtanto niyang si Damian ay isang taong may malalim na pinagdadaanan—isang anak na nawalay sa kanyang ina sa isang trahedya, at isang lalaki na nagtago sa isang maskara ng kayabangan upang mapanatili ang kanyang dignidad. Ang pagbisita niya sa mansyon ay hindi lang basta trabaho, kundi isang misyon na hanapin ang nakalimutang bahagi ng sarili ni Damian upang tulungan siyang makapagpatawad at maghilom.

Habang nagkakaruon sila ng mas malalim na pagkakaunawaan, nagsimula ring magbukas si Damian tungkol sa kanyang nakaraan—sa trahedyang nagdulot sa kanya ng sugat na hindi na gumagaling, at sa mga pangarap na matagal nang nawala sa kanyang buhay. Hindi na niya maitatanggi na si Alyssa ang naging liwanag sa madilim niyang mundo, isang tao na hindi siya tinatakwil dahil sa kanyang mga sugat, kundi isang taong nirerespeto at iniibig niya para sa kung sino siya talaga.

Ngunit hindi naging madali ang kanilang kwento. May mga lihim na bumabalot pa rin sa mansyon—isang lihim na maaaring magdulot ng pagbagsak sa kanilang mga pangarap. Isang matandang lalaki na nagbabantay sa mga nakatagong daan, isang taong may alam sa mga tunay na nangyayari, at isang nakatagong plano na maaaring sirain ang lahat.

Hindi matanggal sa isipan ni Alessa ang huling sinabi niya sa sarili—na hindi aksidente ang pagdating niya sa mansyon. Ngunit hindi niya alam kung bakit gano’n ang nararamdaman niya. Isa lang naman siyang nurse, desperado sa trabaho, walang koneksyon sa mga Aldevaro. Ngunit habang lumilipas ang mga oras sa mansyon, mas lalo niyang nararamdaman ang bigat ng mga matang nakatutok sa kanya—hindi lang si Damian, kundi pati ang mga tao sa paligid.

Sa bawat pagdaan niya sa hallway, ramdam niya ang pag-obserba ng mga guwardiya. Hindi ito iyong tipong proteksyon… kundi parang minamanmanan siya. At ang mga bulungan—mahina man, pero malinaw ang tono—parang may sinisilip silang sikreto sa likod niya. Napapahawak na lang siya sa hanging clipboard, pilit pinapakalma ang puso.

Habang pakiramdam niya ay parang nakakulong siya sa mansyon, unti-unti niyang sinusubukang intindihin si Damian. Sa bawat session nila ng therapy, kapansin-pansin na hindi lang katawan ang may sugat—kundi pati ang puso nito.

Isang Hatinggabi ng Hindi inaasahang Rebelasyon

Isang gabi, habang nag-aayos si Alessa ng mga medical files, bigla siyang napatingin sa window ng kwarto niya. Nakita niya si Damian sa hardin, nag-iisa, at hawak-hawak ang sinturon ng wrist brace niya. Naglalakad ito, bagaman pilay pa rin, ngunit mas malaya kaysa dati.

“Ano’ng ginagawa niya roon ng ganitong oras?” bulong niya sa sarili.

Hindi niya alam kung bakit, pero parang hinihila ang paang lumapit. At bago pa niya pigilan ang sarili, bumaba siya ng hagdan at marahang lumapit sa hardin. Doon niya nakita si Damian na nakaupo sa gazebo, hawak ang isang maliit na kahon na kahoy.

“Damian?” mahina niyang tawag.

Nagulat ang lalaki, kahit hindi nito pinahalata.

“Hindi ka dapat nandito,” malamig na sabi nito.

Ang dating sigaw, ngayon ay tila malungkot. Sinaunang pagod ang nakaukit sa mukha niya.

“May iniinda ka ba?” tanong ni Alessa.

Tahimik si Damian ng ilang segundo bago nagsalita.

“May hindi nila sinasabi sa’yo,” sagot niya sa mababang tinig. “At may hindi rin nila sinabi sa akin… hanggang huli na.”

Lumapit si Alessa ng bahagya. “Ano’ng ibig mong sabihin?”

Hindi siya sinagot. Sa halip, ibinukas ni Damian ang kahon. At doon nakita ni Alessa ang isang kuwintas—hindi mamahalin, simple lang, gawa sa kahoy na parang handmade.

“Sa kapatid ko ito,” wika ni Damian. “Bata pa lang siya, palagi niya itong suot…”

Bigla siyang tumigil.

Nag-iba ang hininga niya.

Parang may kirot na pumunit sa puso niya.

“Nasaan siya ngayon?” tanong ni Alessa.

At doon, dumapo ang bigat ng katahimikan.

Umatras si Damian.

Hindi sa galit, kundi sa sakit.

“Patay na siya,” sagot nito, halos hindi marinig.

Hindi nakapagsalita si Alessa. Pero naramdaman niya ang biglaang lamig sa hangin. Parang ang bigat ng sakit ni Damian ay umalingawngaw sa buong mansyon.

“Niloko nila ako,” dagdag niya. “At hanggang ngayon, hindi ko alam kung sino talaga ang may kasalanan.”

Napasinghap si Alessa.

Sino ang “nila”?

Ang pamilya ba niya?

Ang security?

Ang mga tao sa mansyon?

O… ang taong nag-hire kay Alessa?

Kinabukasan—Ang Kauna-unahang Pagpapakita ng Lakas ni Damian

Kinabukasan, sa therapy nila, iba ang aura ni Damian. Tahimik ngunit matalim. Malalim ang iniisip.

Ngunit sa unang pagkakataon, nagpakita si Damian ng tunay na pag-unlad.

Habang tinutulungan ni Alessa na itayo siya, hindi niya inaasahang kaya na nitong tumindig nang matagal. Hindi naupo agad. Hindi nagreklamo.

“Damian, you’re improving,” masayang sabi ni Alessa.

Ngunit ngiting mapait lang ang isinagot nito.

“Hindi ko kayaning maging mahina, Alessa,” bulong niya. “Lalo na ngayon.”

Nagulat siya.

“Bakit naman?”

Tumingin ito sa kanya. Diretso. Malalim.

“At dahil sa pagdating mo… kailangan ko nang kumilos.”

Hindi maintindihan ni Alessa kung ano ang ibig niyang sabihin. May kilabot. May kilig. May misteryo.

“Ano’ng kinalaman ko rito?”

At doon, dahan-dahang lumapit si Damian, halos maramdaman ni Alessa ang init ng hininga nito.

“Dahil hindi aksidente na ikaw ang ipinadala nila rito.”

Bumilis ang tibok ng puso ni Alessa.

“A—ano’ng ibig mong—”

“Alam kong kilala ka ng taong may hawak ng mansyon,” bulong ni Damian. “At alam kong hindi nila sinabi sa’yo ang totoo… dahil kung sinabi nila, hindi ka papasok dito.”

Parang sumabog ang kaba sa loob ni Alessa.

Hindi niya alam kung makakatakbo siya o hindi.

Pero bago pa siya magtanong, biglang bumukas ang pinto.

At doon pumasok si Madam Lucia.

Ngunit ngayon, hindi lang ito malamig.

Nakasalubong ang mga mata nila.

At may hawak itong folder.

“Alessa,” anito. “Kailangan mong pumunta sa opisina. May dapat tayong pag-usapan… tungkol sa tunay mong assignment.”

Nanigas ang buong katawan ni Alessa.

At napalingon siya kay Damian.

Hindi kumurap ang lalaki.

Hindi ngumiti.

Ngunit sa mga mata nito—may malinaw na babala.

“Huwag kang magtiwala sa kanila.”

Sa Opisina—Ang Unang Piraso ng Lihim

Pagdating sa opisina, isinara ni Madam Lucia ang pinto.

Tahimik ito habang inaabot ang folder.

At nang buksan ni Alessa…

Nanlamig ang dugo niya.

Dahil picture niya ang nasa loob.

Picture niya.

NOONG BATA PA SIYA.

Larawan ng batang Alessa na hindi niya maalala kung kailan kinunan.

At sa ibaba—may nakasulat.

PROJECT N.O.V.A.
Case 017 – Alessa M.

Napaatras si Alessa, muntik nang nabitawan ang folder.

“Ma’am… ano ’to?”

Ngumiti si Madam Lucia.

Hindi ngiti ng kaibigan.

Hindi ngiti ng mabuting tao.

Kundi ngiti ng taong matagal nang nagtatago ng katotohanan.

“Kaya ka narito, Alessa,” malamig nitong sagot.

“Hindi para alagaan si Damian…”

Lumapit ito.

Mas mabagal. Mas nakakatakot.

“Kundi dahil ikaw mismo… ang dahilan ng pagkasira niya.”

Tumigil ang hangin.

Parang huminto ang mundo.

At doon…

Sa gitna ng katahimikan ng mansyon…

Nagsimula ang totoong kwento.

Ang kwentong mag-uugnay kay Alessa, kay Damian, sa namatay nitong kapatid…

…at sa lihim na hindi dapat malaman ninuman.

Humigpit ang hawak ni Alessa sa folder, ramdam niya ang panginginig ng kanyang mga daliri. Hindi niya maipaliwanag kung bakit may larawan siya noong bata pa—isang larawang hindi niya maalala na kinunan, sa lugar na hindi niya kilala, at sa proyekto na hindi niya alam na bahagi pala siya.

“Ma’am… bakit may files tungkol sa’kin? Akala ko—”
“Akala mo nurse ka lang na kinuha namin,” putol ni Madam Lucia. “Akala mo trabaho lang ang dahilan kaya ka narito.”

Dahan-dahan itong lumapit, hinawakan ang ibabaw ng mesa, tinitigan si Alessa na para bang sinusukat ang buong pagkatao niya mula ulo hanggang paa.

“Pero ang totoo…”
Huminga ito nang malalim.
“…matagal ka na naming minamanmanan.”

Nanigas si Alessa.

“Pero bakit?” halos pabulong na tanong niya, halos mawalan ng boses.

Umikot si Lucia sa mesa, tumayo sa likuran niya. Para bang sinasadya itong ipadama sa kanya na wala siyang ligtas na direksyon.

“Alam mo ba kung bakit magulo ang alaala mo ng pagkabata?” tanong nito.

Napakagat-labi si Alessa.
Oo, may mga nawawalang taon sa buhay niya—mga taon na parang nalabunan ng puting ulap. Pero sinabi sa kanya ng mga magulang niya noon na aksidente raw, na mild amnesia lang.

“Alam mo ba kung bakit wala kang picture ng pamilya mo bago ka mag-seven?” dagdag ni Lucia.

Umugong ang tenga ni Alessa.
Hindi… hindi niya alam.
At ngayon lang niya napagtantong hindi normal iyon.

“Ma’am… sabihin niyo sa’kin… ano talaga ang Project N.O.V.A.?”

Ngunit hindi pa man sumasagot si Lucia, may kumatok.

Malakas. Mabilisan.

Tok. Tok. Tok.

“Madam, si Sir Damian po,” sabi ng bantay.

Nagkatinginan sila.
Parang may dumapong tensyon sa silid.

“Sasabihin niya ang hindi pa dapat niyang malaman,” malamig na bulong ni Lucia.

SA LABAS NG PINTO — ANG PANANAKOT NI DAMIAN

Paglabas ni Alessa, nabungaran niya si Damian, nakatayo kahit halatang hirap pa. Nakakunot ang noo nito, seryoso ang mga mata. Hindi na ito yung Damian na pasaway at masungit.

Ngayon, mukha itong mandirigmang tinanggalan ng mundo.

“Ano’ng sinabi nila sa’yo?” tanong ni Damian, halos pabulong ngunit matalim.

“Wala pa… pero—”

“Alessa, makinig ka.” Hinawakan niya ang braso nito, hindi marahas, pero mariin. “Wala kang dapat paniwalaan sa kahit isang salita nila.”

“Damian—”

“Noong namatay ang kapatid ko,” tuloy nito, “ang tanging pakiusap ko ay malaman ang totoo. Pero ang kapalit… naging preso ako ng sarili kong mansyon.”

Napakagat si Alessa ng labi.
“Pero bakit sinasabi nilang… may kinalaman ako?”

Napatingin si Damian.
May matinding emosyon sa mga mata niya—galit, takot, at… proteksyon?

“Dahil kailangan nila ng isang taong pwedeng sisihin.”

Hinila niya si Alessa palayo sa opisina.

“Halika.”