Maagang Umuwi ang Milyonaryo at Nahuli ang Ginawa ng Asawa niya sa Kanyang Ina

CHAPTER 1: Ang Hindi Inaasahang Pag-uwi

Tahimik ang gabi nang ihinto ni Alexander Velasquez ang kanyang itim na sports car sa harap ng malaki at moderno niyang mansyon. Kilala siya bilang isa sa pinakabatang milyonaryo sa Maynila—matapang sa negosyo, istrikto sa empleyado, ngunit higit sa lahat, walang kapantay ang pagmamahal sa kanyang pamilya, lalo na sa kanyang ina na nag-iisang bumuhay sa kanya mula pagkabata.

Dapat ay nasa Cebu pa siya para sa isang mahalagang business summit. Pero matapos ang biglaang pagkansela ng huling session, naisip niyang sorpresahin ang asawa niyang si Clarisse. Nasa ikatlong anibersaryo na sana nila kinabukasan. Matagal na rin niyang nararamdaman ang pagiging malamig nito sa kanya, ngunit pilit niyang iniintindi—marahil pagod lamang, o baka stress sa mga gala at social events nito.

Bitbit ang maliit na bouquet ng puting rosas, lihim siyang ngumiti habang iniisip kung gaano ka-surprise ni Clarisse sa kanyang biglaang pag-uwi.

Pagkapasok niya sa mansyon, agad niyang napansin ang kakaibang katahimikan. Wala ang mga ilaw sa sala, at kahit ang mga kasambahay ay tila naglaho. Isang malamig na pakiramdam ang gumapang sa kanyang likod.

“Bakit parang walang tao?” bulong niya sa sarili.

Dahan-dahan siyang umakyat sa hagdan, ngunit bago pa man siya makarating sa ikalawang palapag, may narinig siyang impit na pag-iyak. Mula ito sa direksiyon ng silid ng kanyang ina, si Aling Teresa—isang mabait at mahina nang babae na kakagaling lang sa operasyon.

“Nay?” tawag niya habang papalapit.

Ngunit nang mas lumapit siya, kasabay naman niyon ang marahang pag-ungol ng ibang boses. Boses ng babae… at boses ng isang lalaki.

Napakunot ang noo ni Alexander.

Hindi—imposible. Ang ina niya ay halos hindi makalakad. Sino ang kasama niya roon? At bakit parang… may sigawan?

Mabilis at walang ingay ang paglapit niya. Napansin niyang bahagyang nakaawang ang pintuan. Sumilip siya. At doon, parang binagsakan ng mundo ang dibdib niya.

Kitang-kita niya si Clarisse—ang asawa niya—nakataas ang kamay, galit na galit habang itinutulak ang kanyang ina sa kama.

“Kung hindi mo ibibigay ang pera, hindi ako aalis dito!” sigaw ni Clarisse, habang umiiyak at nagmamakaawa si Aling Teresa.

“Clarisse… huwag naman… akin lang ang SSS pension kong iyon… panggamot ko…”

“Wala akong pakialam! Kailangan ko ng ₱500,000 ngayon! Dalian mo!”

Nanigas si Alexander. Hindi siya agad nakapagsalita. Hindi siya makahinga.

Ang babaeng minahal at ipinaglaban niya sa lahat ng paraan—ang babaeng akala niya’y bibigyan ng respeto ang kanyang ina—ngayon ay galit na galit, tila walang konsensiya, at tahasang sinasaktan pa ang isang mahina at bagong opera.

“Lumabas ka riyan!” bulyaw ni Clarisse sabay sampal sa matandang babae.

Doon na nawala ang pagpipigil ni Alexander.

Mabilis niyang binuksan ang pinto, halos mabasag ito sa lakas.

“CLARISSE!!!”

Napatalon ang babae, kasunod ang pagkabigla at pagkadilat ng mga mata nito.

“A–Alex? Bakit… nandito ka?!”

Pero hindi niya ito sinagot. Ang mga mata niya ay nakatutok lang sa ina niyang nanginginig at namumula ang pisngi sa sampal.

“Nay…” bulong niya habang dali-daling nilapitan ang matanda.

“Anak… huwag… huwag kang magalit…” mahinang sabi ni Aling Teresa kahit halatang hirap huminga.

Diretso ang tingin ni Alexander kay Clarisse—malamig, mabigat, at puno ng galit na pilit niyang kinokontrol.

“Huwag na huwag kang gagalaw,” mariin niyang boses.

Pero isang mapangahas na ngiti ang lumabas sa mukha ng babae.

“Ano? Nananakot ka? Ako ang asawa mo! Baka nakakalimutan mo, lahat ng ito”—itinuro niya ang paligid—“ay parte rin ng pag-aari KO!”

Humigpit ang panga ni Alexander.

At yun ang gabing hindi niya nakalimutan. Ang gabing nabasag ang pag-aasawa nila. Ang gabing natuklasan niya ang tunay na kulay ng babaeng nakitulog sa kama niya sa loob ng tatlong taon.

At ang gabing hindi niya akalaing magiging simula ng isang digmaan na babago sa buhay nilang lahat—habang ang ina niya ay unti-unting nawawalan ng lakas sa tabi niya.

“Clarisse… mula ngayong gabing ito—tapos na tayo.”

“Anong sinabi mo?!” sigaw ni Clarisse, namumula ang mukha sa galit habang nakatingin kay Alexander. Ang dating mahinhin at maluho niyang asawa ay ngayon ay tila isang taong hindi niya kilala—mapusok, walang galang, at handang saktan ang sariling biyenan para lamang sa pera.

Hindi kumurap si Alexander. Tumayo siya nang tuwid, pinunasan ang luha ng ina, at tinakpan ng kumot ang nanginginig na katawan nito.

“Sabi ko… tapos na tayo,” marahan ngunit mariing ulit niya, bawat salita ay parang gumuhit ng apoy sa hangin.

“Hindi mo pwedeng basta sabihin ‘yan!” balik sigaw ni Clarisse. “HINDI AKO MAGPAPATALO! Ako ang asawa mo! At may karapatan ako sa lahat ng pagmamay-ari mo!”

Natahimik si Alexander sandali. Huminga siya nang malalim, pero kapansin-pansin ang nanginginig niyang kamay—hindi dahil sa takot, kundi dahil sa sobrang galit.

“Karapatan?” ulit niya. “May karapatan ka, pero hindi mo ito ginamit nang tama. Hindi ko inakalang kaya mong saktan ang nanay ko… lalo na sa ganitong kalagayan.”

Napatingin siya sa ina—hawak nito ang dibdib, hirap huminga, at pilit iniiwas ang tingin kay Clarisse na para bang takot pang lalo itong magwala.

“Anak…” mahina nitong sabi. “Huwag ka nang makipagtalo… baka mapahamak ka pa—”

Ngunit hindi na siya nakinig. Tumayo siya at humarap kay Clarisse.

“Kailan mo pa ginagawa ‘to? Kailan ka naging ganito?” tanong niya nang may pigil na poot. “At bakit ka humihingi ng limang daang libo… sa nanay ko pa talaga?”

Nagkibit-balikat si Clarisse, tila wala lang.

“Kailangan ko! May importante akong gamit. At hindi mo naman ako binibigyan lately, ‘di ba? Busy ka sa trabaho mo! Ano? Bawal na bang gumastos ang asawa mo?” sarkastiko nitong tugon.

“Hindi ko sinabi ‘yon,” sagot ni Alexander. “Pero I never thought na kaya mong umabot sa ganitong kababaan.”

“Kung ako kababaan,” balik ni Clarisse habang nakangiti ng malamig, “mas mababa ang nanay mo na hindi man lang ako matulungan. Ang damot-damot ng matanda!”

“CLARISSE!” bulyaw ni Alexander, halos mabasag ang salamin sa lakas ng kanyang boses.

Napaatras si Clarisse dahil sa takot, ngunit agad ding bumalik ang yabang nito. “A–Alex… hindi mo ako kayang layuan. Hindi mo kaya. Lahat ng tao alam na asawa mo ako. Ano sasabihin nila kapag hiniwalayan mo ako?”

Sa unang pagkakataon, tumawa si Alexander—isang tawang walang saya, walang lambing, puro pait.

“Hindi ko pinapahalagahan ang sasabihin ng tao,” sagot niya. “Pero ang hindi ko kaya ay ang makita kang sinasaktan ang taong pinakamahalaga sa akin.”

Nag-angat siya ng telepono. Kanina pa niya ito binubuksan—at kanina pa nakabukas ang voice recorder.

“Lahat ng sinabi mo, lahat ng ginawa mo kay nanay—nakunan ko.”

Namuti ang mukha ni Clarisse. Para siyang biglang naubusan ng hininga.

“H–Hindi… A–Alex, hindi pwedeng—”

“Pwede ko itong ipasa sa abogado ko. At kung gugustuhin ko, pwede ko ring ipasa sa pulis,” malamig na sagot ni Alexander. “Harassment. Coercion. Physical assault. Financial extortion. Lahat ‘yan… pwede mong harapin.”

Ilang hakbang niyang nilapitan si Clarisse. Ngayon, ang dating maangas na babae ay unti-unting umatras.

“At kung iniisip mong takutin ako gamit ang kasal natin…” Naglakad siya palapit habang nakatitig ng diretso sa mga mata nito. “…wala kang mapapala. Hindi mo ako kayang manipulahin. Hindi na.”

Napaupo si Clarisse sa sahig, nanginginig at nangingilid ang luha sa galit at takot.

“Hindi, Alex… please… hindi ganito ang plano ko…”

“Plano?” ulit niya. “So inaamin mong may mas malaki ka pang binabalak?”

Hindi sumagot si Clarisse. Ngunit ang katahimikang iyon ay sapat para kay Alexander.

Tumalikod siya at binalikan ang ina.

“Nay, aalis muna tayo rito. Pupunta tayo sa ospital,” mahinahon niyang sabi habang inaalalayan ang matanda.

“Alex… huwag mong hayaang wasakin ang buhay mo dahil sa akin,” mahina at nanginginig na tugon ni Aling Teresa.

Ngunit ngumiti si Alexander, isang malungkot ngunit may lakas na ngiti.

“Nay, matagal na akong wasak. Pero ngayon, titigil na.”

Nilingon niya si Clarisse isang huling beses—nakatulog sa sahig, umiiyak, pero halatang nag-iisip ng susunod na hakbang.

“At ikaw, Clarisse…” marahan ngunit mabigat na sabi ni Alexander. “…maghanda ka. Dahil hindi mo na ako malilinlang ulit.”

At sa gabing iyon, sa unang pagkakataon, iniwan niya ang mansyon na siya mismo ang nagpatayo—kasama ang ina niyang nanginginig, at ang pusong unti-unting nagiging bato.

Hindi niya alam, ang gabing ito ang magiging simula ng pagkalaglag ng lahat ng sikreto ng kanilang pamilya… pati ang lihim na matagal nang tinatago ni Clarisse.