“SA ANAK KO ANG RELONG ITO,” SIGAW NG NEGOSYANTE SA WAITER. NGUNIT ANG NATUKLASAN NIYA PAGKATAPOS AY

.
.

“SA ANAK KO ANG RELONG ITO,” SIGAW NG NEGOSYANTE SA WAITER. NGUNIT ANG NATUKLASAN NIYA PAGKATAPOS AY…

Sa isang marangyang restawran sa gitna ng lungsod, magarang nakadamit ang mga tao habang nag-eenjoy sa masasarap na pagkain at tahimik na musika. Isa sa mga kilalang personalidad na naroon ay si Don Eduardo Vargas, isang tanyag na negosyante na nagmamay-ari ng ilang malalaking negosyo. Si Don Eduardo ay kilala hindi lamang sa kanyang yaman kundi pati na rin sa kanyang pagiging mapagmataas at mahigpit, lalo na sa kanyang pamilya.

Simula ng Kuwento

Isang gabi, nagpunta si Don Eduardo sa restawran upang makipagkita sa ilang mga kliyente. Habang hinihintay ang mga ito, napansin niya ang isang waiter na nag-aayos ng mga mesa. Ang waiter ay mukhang kabado, tila may iniisip na mabigat. Ngunit ang mas nakatawag ng pansin kay Don Eduardo ay ang relo na suot ng waiter. Agad niyang napansin ito dahil ito’y isang kakaibang relo—isang antigong piraso na bihira lamang makita.

Agad siyang tumayo at nilapitan ang waiter. “Iyan ang relo ng anak ko!” sigaw ni Don Eduardo, na ikinagulat ng lahat ng naroroon. Ang kanyang boses ay malakas at puno ng galit.

Ang waiter, na nagngangalang Marco, ay namutla at tila hindi makapagsalita. “Pasensya na po, ginoo, pero hindi ko po alam ang sinasabi ninyo,” sagot niya, nanginginig ang boses.

“Hindi mo alam? Huwag kang magsinungaling sa akin!” bulyaw ni Don Eduardo. “Ang relong iyan ay pag-aari ng anak ko, si Carlos. Ibinigay ko sa kanya iyan noong ika-18 kaarawan niya. Paano napunta sa’yo ang relong iyan?”

Ang lahat ng tao sa restawran ay napatingin sa kanila, nagtataka kung ano ang nangyayari. Si Marco ay tila hindi alam ang gagawin. “Ginoo, pasensya na po, pero ang relong ito ay binigay lamang sa akin,” sagot niya.

“Binigay? Sino ang nagbigay sa’yo? Sagutin mo ako!” galit na tanong ni Don Eduardo.

Ang Kwento ng Relo

Sa puntong iyon, dumating ang manager ng restawran upang awatin ang tensyon. “Don Eduardo, pasensya na po kung nagkakaroon ng gulo. Siguro po ay maaari nating pag-usapan ito nang maayos.”

Ngunit hindi nagpapigil si Don Eduardo. “Hindi! Kailangan kong malaman kung paano napunta sa kanya ang relong ito. Ang relo na ito ay mahalaga sa akin at sa aking pamilya.”

Napilitang magsalita si Marco. “Ginoo, binigay po ito sa akin ng isang matandang lalaki. Wala po akong intensyong magnakaw o magdulot ng problema. Ang sabi niya po ay alagaan ko ang relo dahil ito raw ay may sentimental na halaga.”

“Matandang lalaki? Sino ang matandang lalaki na iyon?” tanong ni Don Eduardo, na tila hindi makapaniwala.

“Hindi ko po alam ang pangalan niya,” sagot ni Marco. “Ngunit sinabi niya po na ang relo ay pag-aari ng isang mahalagang tao. Hindi ko po alam na sa inyo pala iyon.”

Sa puntong ito, unti-unting bumagal ang galit ni Don Eduardo. Ngunit nanatili ang kanyang pagkakakunot ng noo. “Kung ganoon, kailangang malaman natin kung sino ang taong iyon. Ang relong ito ay bahagi ng aming pamilya, at hindi ito basta-basta maaring mawala.”

Ang Alaala ng Nakaraan

Habang hawak ni Don Eduardo ang relo, biglang bumalik sa kanyang alaala ang kanyang anak na si Carlos. Si Carlos ay ang kanyang nag-iisang anak na lalaki, ngunit matagal na itong nawala. Mahigit limang taon na ang nakalipas mula nang huli niya itong makita.

Si Carlos ay isang mabait na anak, ngunit madalas silang magtalo ng kanyang ama. Mahigpit si Don Eduardo pagdating sa mga desisyon sa buhay ni Carlos. Gusto niyang sundin ng anak ang kanyang yapak bilang negosyante, ngunit si Carlos ay may sariling pangarap—ang maging isang musikero. Dahil sa hindi pagkakaintindihan, umalis si Carlos sa kanilang bahay at hindi na muling nagpakita.

Simula noon, dinala ni Don Eduardo ang sakit ng pagkawala ng kanyang anak. Bagamat hindi niya ito ipinapakita sa iba, palagi niyang iniisip si Carlos. Ang relo na iyon ang huling alaala niya sa kanyang anak, kaya’t ganoon na lamang ang kanyang reaksyon nang makita ito sa kamay ng isang waiter.

Ang Paghahanap sa Katotohanan

Kinabukasan, nagpasya si Don Eduardo na hanapin ang matandang lalaki na nagbigay ng relo kay Marco. Tinulungan siya ng kanyang mga tauhan upang magtanong-tanong sa lugar kung saan nakita ni Marco ang lalaki. Sa kanilang paghahanap, natuklasan nila na ang matandang lalaki ay madalas makita sa isang maliit na parke sa gilid ng lungsod.

Nang makita ni Don Eduardo ang matandang lalaki, agad niya itong nilapitan. “Ikaw ba ang nagbigay ng relo sa waiter sa restawran?” tanong niya.

Tumango ang matandang lalaki. “Oo, ako nga. Bakit mo naitanong?”

“Ang relo na iyon ay pag-aari ng anak ko. Paano ito napunta sa’yo?” tanong ni Don Eduardo, na puno ng emosyon.

Ngumiti ang matandang lalaki. “Ang anak mo ba ang nagngangalang Carlos?” tanong nito.

Nabigla si Don Eduardo. “Oo! Kilala mo ang anak ko? Nasaan siya? Ano ang nangyari sa kanya?”

Huminga nang malalim ang matanda bago sumagot. “Ang anak mo, si Carlos, ay naging mabuting kaibigan ko. Matagal kaming magkasama sa lansangan. Siya ang nagbigay sa akin ng relo na iyon bago siya…” Natigilan ang matanda, tila nag-aalangan kung itutuloy ang sasabihin.

“Bago siya ano? Ano ang nangyari sa anak ko?” tanong ni Don Eduardo, halos sumigaw na sa kaba.

“Bago siya pumanaw,” sagot ng matanda.

Parang bumagsak ang mundo ni Don Eduardo sa narinig. Hindi siya makapaniwala. “Pumanaw? Paano nangyari iyon? Bakit hindi ko nalaman?”

Ipinaliwanag ng matanda na si Carlos ay nagkasakit habang nasa lansangan. Dahil sa hirap ng buhay, hindi na nito kinaya ang kanyang karamdaman. Sa huling sandali ng kanyang buhay, ibinigay niya ang relo sa matanda at sinabi, “Ibigay mo ito sa isang taong nangangailangan. Sana’y mapahalagahan nila ito tulad ng pagpapahalaga ko dito.”

Ang Pagsisisi

Hindi napigilan ni Don Eduardo ang kanyang sarili. Napaupo siya sa isang bangko sa parke at napaluha. “Carlos… anak ko…” bulong niya sa kanyang sarili. “Patawarin mo ako. Hindi ko man lang nagawang hanapin ka. Hindi ko man lang naipakita kung gaano kita kamahal.”

Lumapit ang matanda kay Don Eduardo at tinapik siya sa balikat. “Huwag mong sisihin ang sarili mo, hijo. Mahal ka ng anak mo. Lagi ka niyang kinukuwento sa akin. Sabi niya, kahit hindi kayo magkasundo, alam niyang mahal mo siya.”

Napatingin si Don Eduardo sa matanda. “Salamat sa sinabi mo. Pero hindi ko pa rin mapapatawad ang sarili ko. Sana… sana nagawa ko siyang hanapin bago pa huli ang lahat.”

Ang Pagbabago

Pagkatapos ng insidenteng iyon, nagbago si Don Eduardo. Nagsimula siyang maglaan ng oras para sa mga mahahalagang bagay sa buhay—ang kanyang pamilya, ang kanyang mga tauhan, at ang mga taong nasa paligid niya. Tinulungan niya si Marco na makapag-aral, at ginawa niya itong isa sa kanyang pinagkakatiwalaang tauhan. Naging mas mapagbigay din siya sa mga nangangailangan, bilang pag-alala sa kanyang anak.

Ang relo, na dati’y simbolo ng kanyang pagmamahal kay Carlos, ay naging paalala rin ng kahalagahan ng pagpapahalaga sa mga mahal sa buhay habang sila’y naririto pa. Sa tuwing tinitingnan niya ito, naaalala niya ang kanyang anak at ang aral na iniwan nito: ang yaman at tagumpay ay walang halaga kung walang pagmamahalan at pagkakaintindihan sa pamilya.

Wakas

Ang kwento ni Don Eduardo at ng kanyang anak na si Carlos ay naging aral hindi lamang sa kanya kundi sa lahat ng nakakakilala sa kanila. Ito ay nagsilbing paalala na ang oras ay mahalaga, at ang pagmamahal sa pamilya ay dapat laging inuuna. Sa huli, natutunan ni Don Eduardo na ang tunay na yaman ay hindi nasusukat sa dami ng ari-arian, kundi sa dami ng pagmamahal na ibinibigay at natatanggap mula sa mga mahal sa buhay.

.