PINAHIYA AT BINASTED NG MATAPOBRENG DALAGA ANG MANLILIGAW DAHIL ISA LAMANG ITONG WAITER PERO NAMUTLA

.
.

PINAHIYA AT BINASTED NG MATAPOBRENG DALAGA ANG MANLILIGAW DAHIL ISA LAMANG ITONG WAITER PERO NAMUTLA

Kabanata 1: Sa Likod ng Tray

Sa isang sikat na restaurant sa Quezon City, araw-araw ay abala si Jomar sa paglalakad, pagngiti, at pag-aasikaso ng mga customer. Siya ay isang waiter—isa sa mga taong madalas hindi napapansin, laging nakatago sa likod ng tray, palaging nagmamadali, at madalas pinagsasabihan ng mga supervisor at demanding na customer.

Si Jomar ay dalawampu’t tatlong taong gulang, masipag, magalang, at may pangarap sa buhay. Lumaki siya sa isang maliit na baryo sa Bulacan. Anak siya ng magsasaka, panganay sa apat na magkakapatid, at nagdesisyong magtrabaho sa Maynila upang matulungan ang pamilya. Sa tuwing may bakanteng oras, nag-aaral siya sa kolehiyo ng gabi, umaasang balang araw, makakatapos din siya.

Hindi madali ang buhay ni Jomar. Madalas siyang pagod, minsan ay kulang sa tulog, at madalas din siyang nakakaranas ng pangmamaliit. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi siya nawawalan ng pag-asa. Sa kanyang puso, alam niyang may magandang kinabukasan na naghihintay.

Isang araw, habang nag-aasikaso ng mga customer, napansin niya ang isang grupo ng kabataan na pumasok sa restaurant. Sa gitna nila, kapansin-pansin ang isang dalagang ubod ng ganda—si Patricia. Maputi, matangkad, mahaba ang buhok, at halatang galing sa mayamang pamilya. Maingay ang grupo, masaya, at tila ba walang problema sa buhay.

Si Patricia ay anak ng isang kilalang negosyante sa lungsod. Lumaki siya sa karangyaan—may sariling sasakyan, may driver, may alagang aso na imported, at may mga kaibigang puro sosyal. Sa bawat galaw, ramdam ang kumpiyansa sa sarili. Ngunit sa likod ng ganda at kasikatan, may ugali siyang hindi kanais-nais—matapobre, mahilig manghusga, at madalas ipagyabang ang estado sa buhay.

Kabanata 2: Ang Unang Pagkikita

Habang nag-o-order ang grupo, si Jomar ang na-assign na maglingkod sa kanila. Maingat siyang nagtanong, “Good afternoon po, ano po ang gusto n’yong order?”

Tumingin si Patricia sa kanya, mula ulo hanggang paa, parang sinusuri ang pagkatao ni Jomar. “Waiter, iced tea at pasta. Bilisan mo, ha. Ayoko ng mabagal!” sabay irap.

Ngumiti si Jomar, kahit ramdam niya ang pangmamaliit. “Opo, ma’am. Saglit lang po at ihahanda ko na.”

Habang nag-aasikaso, napansin ni Jomar na panay ang tawa ng grupo, at paminsan-minsan ay binabato siya ng mga biro. “Uy, ang cute ng waiter. Pero mukhang mahirap, no?” bulong ng isa.

Napansin ni Patricia ang mga biro, at imbes na pigilan, lalo pa niyang pinaigting. “Baka naman crush mo ako, waiter? Sorry ha, hindi ako para sa’yo,” sabay tawa ng malakas.

Namula si Jomar, hindi dahil sa hiya kundi sa sakit ng mga salita. Ngunit pinili niyang maging propesyonal, nagpatuloy sa trabaho, at hindi sumagot.

Kabanata 3: Ang Lihim na Paghanga

Sa mga sumunod na araw, madalas nang bumalik ang grupo ni Patricia sa restaurant. Si Jomar, kahit alam niyang mahirap ang sitwasyon, ay hindi maiiwasang humanga kay Patricia. Sa kabila ng ugali nito, may mga sandali siyang nahuhuli—tahimik, malungkot, parang may dinadala.

Isang gabi, habang nagliligpit ng mga mesa, napansin ni Jomar si Patricia na nag-iisa sa isang sulok. Malayo ang tingin, hawak ang cellphone, at tila may iniiyakan. Nilapitan niya ito, dala ang baso ng tubig.

“Ma’am, okay lang po ba kayo?” magalang na tanong ni Jomar.

Nagulat si Patricia, ngunit hindi sumagot. Sa halip, tinignan lang siya at nagbuntong-hininga. “Wala ka nang pakialam. Waiter ka lang dito.”

Ngumiti si Jomar, “Alam ko po, pero tao rin po ako. Kung may problema po kayo, minsan, nakakatulong ang may nakikinig.”

Hindi sumagot si Patricia. Tumayo siya, at bago umalis, binulungan si Jomar, “Salamat, kahit waiter ka lang.”

Sa gabing iyon, umuwi si Jomar na masaya. Hindi dahil napansin siya ni Patricia, kundi dahil alam niyang kahit papaano, may naibahagi siyang kabutihan.

.

Kabanata 4: Ang Pagsubok

Lumipas ang mga araw, patuloy pa rin ang pangmamaliit ni Patricia kay Jomar tuwing bumibisita siya sa restaurant. Isang hapon, nagkaroon ng birthday party ang isa sa mga kaibigan ni Patricia. Sa okasyong iyon, si Jomar ang na-assign na magserbisyo sa VIP area.

Habang abala si Jomar sa pag-aayos ng mga pagkain, napansin ni Patricia ang kanyang pagod at pawis. “Waiter, bilisan mo naman. Ang tagal mo mag-ayos, nakakahiya ka sa mga bisita ko!” sigaw niya, sabay tawa ng barkada.

Hindi sumagot si Jomar. Sa halip, nagpatuloy siya sa trabaho, pinilit na huwag magpakita ng emosyon. Ngunit sa loob-loob niya, ramdam niya ang sakit ng pang-aalipusta.

Matapos ang party, nagkaroon ng problema sa resibo. May kulang na bayad at si Patricia ang nagreklamo. “Bakit kulang ang pagkain? Baka niloko mo kami, waiter!” sabay tingin ng masama kay Jomar.

Nagpaliwanag si Jomar, “Ma’am, lahat po ng order ay na-serve. Pwede po nating i-check sa kitchen.”

Ngunit hindi nakinig si Patricia. “Hindi na, basta, hindi ka na dapat magtrabaho dito! Waiter ka lang, wala kang alam.”

Napahiya si Jomar sa harap ng mga bisita. Ang ibang staff ay napatingin sa kanya, ngunit walang makapagsalita. Sa gabing iyon, umuwi si Jomar nang malungkot, nag-iisip kung tama pa bang magpatuloy sa trabaho.

Kabanata 5: Ang Lihim ni Jomar

Sa kabila ng lahat, hindi nawalan ng pag-asa si Jomar. Alam niyang mahirap ang buhay, pero may pangarap siyang tinatanganan. Sa tuwing uuwi siya, nag-aaral pa rin siya ng accounting sa kolehiyo. Ginagabayan siya ng kanyang ina, na palaging nagsasabing, “Huwag kang susuko, anak. Darating din ang araw mo.”

Isang gabi, habang nag-aaral, napansin ng kanyang kapatid na babae ang lungkot sa kanyang mukha. “Kuya, bakit parang malungkot ka?” tanong ni Jenny.

Ngumiti si Jomar, “Wala ‘to, Jen. Basta, pagbutihin mo lang ang pag-aaral mo ha. Balang araw, makakatapos din tayo.”

Ngunit hindi alam ni Jomar, si Jenny ay palaging nagdarasal para sa kanya. Sa bawat gabi, ipinagdarasal niya na sana ay dumating ang araw na makilala ng lahat ang kabutihan ng kanyang kuya.

Kabanata 6: Ang Pagbabago ng Hangin

Isang araw, nagkaroon ng malakas na ulan sa Maynila. Baha sa paligid ng restaurant, at maraming customer ang na-stranded. Si Patricia at ang kanyang mga kaibigan ay naipit sa trapik, kaya’t napilitan silang maghintay sa loob ng restaurant.

Habang naghihintay, napansin ni Patricia na abala si Jomar sa pagtulong sa mga customer—pinapapasok ang mga basang tao, nagbibigay ng libreng tubig, at nag-aalok ng payong para sa mga pauwi.

Napansin ito ng manager, “Jomar, salamat sa tulong mo ha. Ikaw talaga ang pinaka-maasahan dito.”

Ngunit si Patricia, imbes na humanga, ay nagbiro, “Wow, waiter na, hero pa. Baka gusto mo na ring maging artista.”

Ngumiti lang si Jomar, ngunit sa pagkakataong iyon, may isang matandang babae ang lumapit kay Patricia. “Iha, mabait si Jomar. Hindi mo ba nakikita kung paano siya tumulong?”

Nagulat si Patricia, ngunit hindi siya sumagot. Sa halip, nagpatuloy siya sa pag-scroll sa cellphone, tila ba walang pakialam.