LALAKI TUMAKAS SA KANYANG KASAL SUMABIT SA TRUCK NG BASURA NA DUMAAN

CHAPTER 1: Ang Pagtakas na Hindi Inaasahan

Sa bayan ng San Felipe, maagang nagising ang buong komunidad dahil sa engrandeng kasal na pag-uusapan pa sana ng maraming taon. Ang kasal ay para kay Adrian Morales, ang nag-iisang anak ng kilalang negosyante na si Don Ernesto, at kay Samantha Delgado, anak ng isang kilalang politiko sa kabilang probinsya. Lahat ay nakaabang, mula sa mamahaling dekorasyon, sa magarang simbahan, hanggang sa mahahabang listahan ng VIP na dadalo. Ngunit sa likod ng marangyang selebrasyon, may isang taong halos hindi makahinga sa bigat ng responsibilidad—si Adrian mismo. Habang nakaupo sa loob ng bridal car na ipina-escort pa ng dalawang pulis, ramdam niya ang mabilis na pintig ng puso. Hindi ito kaba ng sabik ikasal, kundi kaba ng isang lalaking hindi sigurado kung buhay ba na gusto niyang pasukin ang naghihintay sa kanya sa altar. “Adrian, anak, ayusin mo ang sarili mo. Napakaraming bisita sa simbahan,” sabi ng kanyang ina kanina habang inaayos ang tali ng kanyang kurbata. Napangiti siya nang pilit, ngunit sa loob-loob niya ay para siyang ibon na ipinasok sa hawla.

Pagdating ng car sa likod ng simbahan, bumaba siya at saglit na huminga ng malalim. Naririnig niya ang malakas na tugtog ng organ, hudyat na ilang minuto na lang ay kailangan na niyang magmartsa. Ngunit kasabay nito, naramdaman din niya ang unti-unting pagsikip ng dibdib, ang pakiramdam na parang ikinukulong siya sa buhay na hindi niya pinili. Dahan-dahan siyang naglakad papasok sana sa simbahan, subalit sa bawat hakbang ay mas lalo niyang nararamdaman ang bigat. Hanggang sa isang segundo bago buksan ng sakristan ang pintuan, bigla siyang umatras. “Hindi ko ‘to kaya,” mahina niyang bulong bago siya kumaripas ng takbo.

Hindi niya alam kung saan pupunta, pero ang likod ng simbahan ay may daan papuntang eskinita. Doon siya pumasok, nagtatago sa lumalangoy na kaba, habang nakikita niyang nagsisimula nang magtakbuhan ang mga security. “Sir Adrian! Sir Adrian!” sigaw ng isa sa bouncer. Ngunit sa halip na huminto, lalo siyang bumilis, halos madulas sa dami ng bulaklak na bumagsak mula sa gilid. Nagpatuloy siya nang tumambad sa kanya ang isang lumang bakod sa likod ng parish hall. Dalawang beses niyang sinubukan akyatin, ngunit nang makita niyang papalapit ang tatlong tauhan ng kanilang pamilya, hindi na siya nagdalawang-isip. Tumakbo siya pakanan, diretso sa kalsada kung saan dumaraan ang mga truck ng basura mula sa municipal waste office.

At doon naganap ang hindi iisipin ninuman. Sa mismong sandali ng kanyang mabilis na pagtakbo, dumaan ang isang malaki at maingay na garbage truck na tila nagmamadali rin. At dahil desperado si Adrian na hindi siya mahuli, tumalon siya papunta sa likod ng trak. “Bahala na!” sabi niya habang kumakapit sa bakal na hawakan. Kasabay ng pag-alis ng truck ay narinig niya ang malalayong sigawan: “Adrian! Bumalik ka rito! Adrian!” Ngunit unti-unting lumalayo ang ingay habang ang truck ay papunta na sa highway, iniwan ang simbahan at ang magarang kasal na binuo ng dalawang pamilya.

Sa loob ng truck, sa gitna ng amoy na halos nagpaluha sa kanyang mata, napahawak siya sa dibdib at tuluyang bumuntong-hininga. “Ito… ito yata ang unang desisyon na ginawa ko para sa sarili ko,” bulong niya habang nararamdaman ang kakaibang gaan sa kabila ng mabahong paligid. Hindi niya alam kung ano ang naghihintay sa kanya pagkatapos nito, pero tiyak niya—kahit gaano kabaliw ang kanyang ginawa, mas totoo itong hakbang kaysa sa paglakad papuntang altar na hindi niya ginusto.

Habang patuloy na umaandar ang garbage truck sa kahabaan ng highway, si Adrian ay napapikit na lamang habang patuloy na humahampas ang hangin at amoy ng pinaghalong basura, plastik, at panis na pagkain sa kanyang mukha. Hindi niya alam kung ano ang mas masahol—ang amoy o ang katotohanang wala siyang kahit anong dala kundi ang mamahaling suit na ngayon ay unti-unti nang natatamaan ng mga tumatalsik na basura mula sa loob ng trak. Ngunit kahit ganoon, para bang ngayon niya lang tunay na nalanghap ang hangin na malaya. Wala siyang magulang na humihila, wala siyang wedding planner na sumisigaw, at lalong wala siyang obligasyong ngumiti sa altar.

“Hoy! Sino ka?!” sigaw ng basurero na nasa loob ng truck nang mapansin siyang nakasabit sa likod. Nagulat si Adrian. Sa taranta, muntik na siyang mahulog. “Ah… eh… kasama ako!” bulalas niya kahit alam niyang halatang-halata ang pagsisinungaling niya. Umiling ang basurero, halatang hindi kumbinsido. “Kasama ka? Naka-Amerikana ka? Anong kasama?!”

Bago pa siya makapagsalita, napahawak si Adrian sa gilid dahil biglang lumiko ang truck. Sa lakas ng pag-uga, lumipad ang takip ng isang malaking sako ng basura at bumagsak diretso sa kanang balikat niya. “Aray naman!” sigaw niya, sabay lingon upang alisin ang mga lumang diyaryo at tirang pagkain na kumapit sa kanyang suit. Pinagmasdan siya ng dalawang basurero, sabay napailing.

“Ay, hindi ‘to normal na tao,” sabi ng isa. “Siguro tumakas sa utang.”

“Hindi, halata mong sosyal. Baka tumakas sa girlfriend,” sagot ng isa pa, sabay halakhak.

Napabuntong-hininga si Adrian. “Tumakas ako sa kasal,” mahina niyang sabi, akala niya’y hindi maririnig.

Pero nagkatinginan ang dalawang basurero, sabay sabay na sumigaw, “HA?!”

“Anong sabi mo?!” tanong ng driver, na ngayon ay nakatingin sa kanila sa rearview mirror.

Wala na siyang kawala. Kailangan niyang aminin. “Oo! T-tumakas ako sa kasal. Hindi ko gusto. Hindi ako handa.”

Biglang tumahimik ang loob ng truck. Ilang segundo lamang, at nagsimula na silang humagalpak ng tawa. “Grabe ka! Sa daming pwedeng pagtamanan, kasal pa?!” sabi ng isa habang pumapalo pa sa hita niya sa katatawa.

“Bro, pang-tele-novela ‘yan!” dagdag pa ng isa.

Ngunit hindi sila nang-aasar; halatang naaaliw lang sila sa sitwasyon. Napakamot ng ulo si Adrian, parang batang nahuli sa kalokohan. “Wala na akong ibang mapuntahan,” amin niya.

Huminto ang truck sa gilid ng daan dahil naawa ang driver at lumingon sa kanya. “Anak, okay ka ba? Gusto mo ba bumalik? Baka hinahanap ka na nila.”

Sa halip na sumagot, napatingin si Adrian sa malayong direksyon. Doon, unti-unti nang naglaho sa isip niya ang engrandeng simbahan, ang mga bisita, ang magagarbong bulaklak, at ang sosyal na entourage. Sa unang pagkakataon, naisip niya: ano ba talaga ang gusto niyang buhay? Yung ipinilit ba ng pamilya, o yung pipiliin niya mismo?

“Hindi ako babalik,” mariin niyang tugon. “Kailangan ko muna hanapin… sarili ko.”

“E di sige,” sabi ng driver, sabay bukas ng pinto. “Bumaba ka na muna ngayon. Hindi ka namin pwedeng isama hanggang dump site. Baka doon ka pa namin tuluyang maiwan.”

Hindi na siya tumutol. Bumaba siya sa mismong tabi ng isang maliit na barangay sa labas ng lungsod. Bago umalis ang truck, itinapik siya ng isa sa mga basurero. “Boss, kung kailangan mo ng kain, may karinderya d’yan o. Sabihin mo, kaibigan mo kami.”

Ngumiti si Adrian, unang totoong ngiti niya sa buong araw. “Salamat. Hindi niyo alam kung gaano niyo ako natulungan.”

At habang papalayo ang truck, tumayo siyang mag-isa sa gilid ng daan, suot pa rin ang mamahaling suit na ngayon ay may bahid ng basura. Pero sa ilalim ng araw na tumatama sa mukha niya, ramdam niya ang kakaibang bagong simula—isang simula na hindi binalak, pero marahil ay matagal nang hinihintay ng puso niyang matagal nang nakakulong.

Hindi niya alam ang mangyayari. Wala siyang direksyon.

Pero isang bagay ang tiyak—ang pagtakas niya sa kasal ang magiging susi sa pagharap niya sa mundong wala sa plano ng pamilya, pero posibleng mas totoo para sa kanya.