🔥PART 2 –KATULONG NA INAAPI NG MGA AMO, NAKAPULOT NG LUMANG BOX SA BODEGAANG NASA LOOB PALA NITO ANG MAGPAPAB

CHAPTER 2 – ANG LIHIM NA KAILANMAN AY HINDI DAPAT MABUKSAN

Magdamag halos hindi nakatulog si Lira. Paulit-ulit bumalik sa isip niya ang sulat, ang kuwintas, ang crest, at ang nakakakilabot na mga salitang nakasulat sa lumang papel. Para bang bawat linya ng liham ay tinatahi ang isang kwento ng nakaraan na hindi niya alam ngunit may kinalaman pala sa hinaharap niya. Kinapa niya ang kahon sa ilalim ng kumot, at kahit hindi niya nakikita, dama niya ang bigat nitong may dalang panganib at pag-asa. Sa bawat segundo, pakiramdam niya ay may nagmamasid, may nag-aabang, may makikitid ang matang handang kumalaban para hindi lumabas ang katotohanan.

Kinabukasan, bago pa sumikat nang husto ang araw, bumangon na si Lira at maingat na itinago ang kahon sa pagitan ng dalawang lumang kahon ng mga damit. Gising siya nang maaga ngunit mas mabigat ang dibdib niya kaysa sa dati. Hindi ito pagod sa trabaho. Hindi rin takot sa mga sigaw ni Madam Celia. Ito ay komplikadong kabang hindi niya maipaliwanag—parang may paparating na bagyo na siya lang ang nakakarinig.

Paglabas niya ng kwarto, nadatnan niyang nakaupo sa hagdan si Lia, ang batang anak ni Sir Ramon na kabaligtaran ng ina nitong si Madam Celia. Anim na taong gulang, mapagmahal, hindi marunong magsinungaling, at ang tanging ilaw sa mansyong puno ng lamig. Tumayo ang bata at mabilis lumapit sa kanya, mahigpit siyang niyakap na parang matagal silang hindi nagkita.

“Manang Lira… nakita ko po kayo kagabi. May tinago po kayo sa ilalim ng kumot,” bulong ni Lia.

Nanlaki ang mata ni Lira. Para siyang binuhusan ng malamig na tubig. “Ha? Eh… hindi, iha. Pagod lang si Manang kagabi, kaya—”

“Manang,” sabat ni Lia, tinitigan siya nang diretso, “hindi naman po ako magsusumbong. Pero may sasabihin po ako sa inyo… tungkol sa bodega.”

Parang sumabog ang tibok ng puso ni Lira sa kaba.

“A-Ano naman ’yon?”

Umikot ang bata at tumingin sa direksyon ng bodega bago muling bumaling kay Lira. “Narinig ko po si Mommy kausap ang isang lalaki kagabi. Sabi niya ‘Kung may nakakita ng kahon, kailangan nating unahan bago pa malaman ng iba.’ Tapos po, galit na galit siya. Para po siyang umiiyak.”

Napalunok si Lira. Hindi niya alam kung anong mas nakakatakot—ang malaman na hinahanap na ang kahon, o ang malaman na umiyak si Madam Celia, isang babaeng halos wala nang emosyon kundi galit.

“S-Sigurado ka ba sa narinig mo?” nanginginig na tanong niya.

Tumango si Lia, mariin. “At sabi pa niya, ‘Kung tunay na tagapagmana ang makakuha niyon, tapos tayo.’ Ano pong ibig sabihin noon, Manang?”

Unti-unting nanlamig ang likod ni Lira. Parang gusto niyang maupo at magtago sa isang sulok. Ang liham ay totoo. Ang kuwintas ay totoo. At ang pinaka-nakakakilabot—ang pamilyang pinaglilingkuran niya, ang pamilyang nang-api sa kanya nang maraming taon, ay may lihim na kayang magpabagsak sa kanilang sariling pangalan kung lumabas man sa liwanag.

“Lia… pwede ba… ’wag mo muna itong banggitin kahit kanino?” pakiusap ni Lira, at tumango ang bata nang walang pagdadalawang-isip.

Pero bago sila makapag-usap pa, biglang sumigaw ang boses ni Madam Celia mula sa dining area.
“LIRA! Nasaan na naman ang batang ’yan? At bakit hindi ka pa nagsisimulang maglinis?!”

Napapikit si Lira sa sakit ng ulo. Bumalik ang matalim na realidad—isa pa rin siyang katulong, nakayuko, nilalait, inaapak-apakan.

Ngunit may alam na siya ngayon na hindi alam ng kanyang mga amo. May hawak siyang isang bagay na kayang magpabago ng lahat.

At habang papunta siya sa kusina para simulan ang trabaho, hindi niya maiwasang mapaisip: kung totoo ang nakasulat sa liham… kung may itinagong tagapagmana ang pamilyang Dela Vega… bakit siya ang nakakita ng kahon? Ano ang papel niya sa napakalalim na lihim na iyon?

Habang naglilinis siya ng mesa, naramdaman niyang may nakatingin sa kanya. Nang lumingon siya, nadatnan niya si Madam Celia, nakatayo sa gilid ng pinto, nakataas ang kilay, at tila sinusuri siya mula ulo hanggang paa. Para bang naghahanap ng kapintasan. Para bang naghahanap ng dahilan para sisihin.

At sa hindi niya maipaliwanag na paraan, parang alam ni Madam na may tinatago siya.

“Lira…” malamig na sabi nito. “May nawawalang kahon sa bodega. Nakita mo ba?”

Biglang parang nawala ang hangin. Natuyo ang lalamunan ni Lira. Sa loob niya, naglalaban ang takot at pangangailangan.
Ilang segundo lang ang lumipas pero pakiramdam niya ay sandali iyon sa pagitan ng katotohanan at kamatayan.

“A-Ako po? Wala po akong nakita, Ma’am,” mahina pero diretso niyang sagot.

Hindi umimik si Madam. Tinitigan lang siya nang matagal, matalim, parang tatalon ang boses nito sa gitna ng katahimikan. Hanggang sa unti-unting lumitaw ang mapait na ngiti sa labi ng babae.

“I see,” sabi nito, ngunit ang tono ay parang: Hindi pa tapos ’to.

Pag-alis ni Madam, napahawak si Lira sa dibdib, sinusubukang pakalmahin ang mabilis na pintig ng puso. Pero sa halip na humupa, lalo pang lumakas ang kabog. Lalo niyang naramdaman na nagsisimula nang kumilos ang panganib na hindi niya kayang labanan nang mag-isa.

At kung ano man ang laman ng kahon… hindi lang kayamanan ang nakataya dito, kundi buhay niya.

Habang nagwawalis siya sa gilid ng dining area, bigla niyang napansin ang isang senaryong lalong nagpatibok sa puso niya: si Sir Ramon, ang ama ng pamilya, tahimik na nakatingin sa kanya mula sa itaas ng hagdanan. Hindi tulad ni Madam, hindi galit ang tingin. Hindi rin malamig. Parang nagtataka. Parang may iniisip. Parang may naaalala habang nakatitig sa mukha ni Lira.

At sa sandaling nagtagpo ang kanilang mata, hindi niya maipaliwanag kung bakit—pero may kakaibang damdaming gumapang sa dibdib niya. Para bang hindi iyon simpleng tingin ng amo sa katulong. Para bang tingin iyon ng isang taong nagtataka kung bakit pamilyar ang isang estranghero.

Marahang tumalikod si Sir Ramon, pero bago siya tuluyang lumayo, may narinig si Lira na ikinabuhol ng hininga niya.

Narinig niya itong bulong, mahina pero malinaw:
“Hindi maaaring siya ’yon…”

Siya? Sino siya? Bakit parang may kahawig? O may kamukha? O may pinapaalalahanang nakaraan?

At doon niya naramdaman ang pinakamasakit at pinakakatakot na posibilidad—baka hindi aksidente ang lahat. Baka hindi aksidente na dito siya napadpad. Hindi aksidente na siya ang nakakita ng lumang kahon. Hindi aksidente na parang may koneksyon si Sir Ramon sa kanya.

At kung ang hinuha niya ay tama…

Ang kahon na pinulot niya ay hindi lang kapalaran.

Ito ay piraso ng kwento ng dugo.

At siya mismo… maaaring bahagi ng lihim na pilit itinatago ng pamilyang Dela Vega.

Ang lihim na ngayon ay unti-unting sumasabog sa harap ng lahat.