🔥PART 2 –Nagwala ang dalagita at pinabagsak ang aroganteng pulis matapos siyang bugbugin at singilan ng ₱5M!

Sa labas ng bodega, nagsimulang magsulputan ang mga ilaw ng mga sasakyang may sirena. Ang buong perimetro ay agad sinelyuhan ng mga CID agents, may hawak na mga assault rifle at naka-full gear. Habang inilalabas ang mga pulis na sangkot sa iligal na operasyon, nagsisiksikan na ang media sa kalsada—nakaabang, nag-aabang ng bagong balita, hindi nila alam na isang malaking pagsabog ng katotohanan ang mabubunyag sa araw na iyon. Samantala, si Celeste Reyes ay nanatiling nakatayo sa loob ng gusali. Huminga siya nang malalim habang sinusuri ang paligid—ang mga kahong tinamaan ng putok, ang mga basag na tubo, ang mga upuang nagkabali-bali, at ang mga batang ginamit para sa pekeng operasyon. Ang lahat ay unti-unting nagiging ebidensya ng isang sindikatong mas malawak pa kaysa inakala ng pulisya. Ngunit kahit tapos ang laban sa loob ng bodega, hindi pa tapos ang giyerang hinihintay ni Celeste. Sa totoo lang… nagsisimula pa lang.

Lumapit sa kanya si Captain Mirella Sarmiento, ang babaeng nanguna sa paglusob. Kahit sanay sa malalaking operasyon, halatang hindi pa rin makapaniwala ang kapitana sa ipinakitang kakayahan ni Celeste. “Hindi ka dapat sumugod nang mag-isa,” seryosong sabi nito, ngunit hindi pagalit—kundi puno ng pag-aalala. “We had a plan. Dapat hinintay mo ang go-signal.” Umiling si Celeste, pinunasan ang dugo sa gilid ng labi. “Kung hinintay ko pa ang signal, nawala na ang mga ebidensya. At baka may namatay pa.” Napabuntong-hininga si Captain Sarmiento. “Alam kong tama ka… pero delikado ang ginawa mo. Hindi lahat ng operative kayang mabuhay sa sitwasyong tulad niyan.” Tumingin si Celeste sa mga taong palabas ng bodega, mga pulis na ngayon ay nagmamakaawa, umiiyak, nagsisisi. “Hindi ako pumunta dito para mabuhay,” mahinahong sabi niya. “Pumunta ako para tapusin ang mga tulad nila.”

Pagkalabas nila sa gusali, sinalubong agad sila ng matinding liwanag ng araw at ang tila pagputok ng mga tanong mula sa media. “Ano pong nangyari sa loob?!” “Bakit may minor na involved sa raid?!” “Bakit may pulis na inaresto?!” “Totoo bang miyembro siya ng CID?!” Iba’t ibang mikropono ang halos tumama sa mukha ni Celeste, ngunit hindi siya nagsalita. Hindi iyon ang tungkulin niya. Lumapit ang mga handler niya, sinakop agad ng mga bodyguard at operatives ang paligid, habang ang kapitana ay humarang sa media. “No statements as of now. High-level case ito,” madiin na sabi ni Sarmiento habang itinataas ang kamay upang pigilan ang paglapit ng mga reporter. “Lahat ay idadaan sa tamang proseso. Please give way.” Sa gitna ng kaguluhan, sinalubong si Celeste ng malamig na tingin ni Director Raul Arvin Montecillo—ang bagong hepe ng CID na kilala sa pagiging istrikto, walang palya, at walang sinasanto. “Operative Reyes,” wika ng direktor, “sumama ka sa akin.”

Habang naglalakad sila papasok sa itim na SUV, ramdam ni Celeste ang bigat ng tingin ng direktor. Hindi ito galit; mas malalim ito. Parang may iniisip na mas mabigat kaysa operasyon sa bodega. Nang makasakay sila, tahimik ang sasakyan sa loob. Ilang minuto ang lumipas bago nagsalita ang direktor. “Maganda ang ginawa mo,” wika nito. “Pero napakadelikado.” “Wala po akong choice, sir,” tugon ni Celeste. “Kung hindi ako kumilos—” “Alam ko,” putol ng direktor. “Hindi iyon ang problema ko.” Napatingin si Celeste, nagtaka. “Kung ganoon po, ano?” Binuksan ni Director Montecillo ang tablet at ipinakita sa kanya ang isang file. Litrato ni SPO2 Velasquez. Litrato ng mga pulis na nadakip. Mga dokumentong naglalaman ng transaksiyon. Mga perang kinurakot. Ngunit hindi iyon ang naging dahilan ng pagkabigla ni Celeste… kundi ang huling larawan. Isang lalaking naka-itim, nakangiti, at may hawak na basong alak habang nakaupo sa isang mamahaling opisina. Sa likod nito ay logo ng isang makapangyarihang kilalang negosyo sa bansa. “Kilalanin mo,” sabi ng direktor. “Ito ang pinuno ng sindikatong kinabibilangan nina Velasquez.” Lumamig ang dugo ni Celeste. Hindi dahil sa takot… kundi dahil kilala niya ang taong iyon.

Liam Esteban Hargrove. Ang lalaking responsable sa pagkawala ng kanyang kuya sampung taon na ang nakalipas. Ang lalaking tinutugis niya kahit hindi kasama sa records ng CID. Ang lalaking minarkahan niya bilang personal target—pero hindi niya kailanman pinahalata. “Hindi ito simpleng kaso ng pangingikil,” paliwanag ng direktor. “May koneksyon ito sa human trafficking, corruption, at arms dealing. National-level.” Mas lalong lumalim ang tingin ni Celeste. Hindi siya makasagot. Hindi pa niya kayang sabihin sa direktor ang koneksyon niya kay Hargrove. Hindi pa ngayon. “Operative Reyes,” wika ng direktor, “you’re being reassigned.” Napatingin si Celeste. “Saan po?” “Sa intelligence task force laban kay Hargrove.” Nanginig ang palad ni Celeste. Hindi dahil natatakot… kundi dahil alam niyang iyon ang misyon na matagal na niyang hinihintay. “Pero,” pagpapatuloy ng direktor, “bago ka sumabak sa reconnaissance, may kailangan ka munang malaman.” Umikot ang sasakyan papasok sa CID headquarters. Pero bago sila makarating, tumigil ang SUV. May checkpoint ng militar. Mabilis na pumasok ang mga sundalo at nagbigay galang sa direktor. Ngunit ang tensyon sa himpapawid ay ramdam ni Celeste. “Bakit po may militar?” tanong niya. Huminga ng malalim ang direktor. “Celeste…” Tinignan siya nito nang diretso sa mata. “…may leak sa loob ng CID.” Nanigas ang katawan ni Celeste. “Isa sa atin,” dagdag ng direktor, “ang nagbibigay ng impormasyon kay Hargrove.” “Sir… ibig sabihin—” “Oo,” malungkot ngunit mariin na sagot ng direktor. “Alam nilang ikaw ang umaresto kay Velasquez. Alam nilang ikaw ang bagong target.” Bumigat ang mundo ni Celeste. Hindi dahil sa takot na siya ang puntirya… kundi dahil sa bigat ng responsibilidad. “Hindi ka muna uuwi,” utos ng direktor. “Hindi ka dapat makita kahit ng kapwa mo opisyal. Ang assignment mo ngayon ay classified. At ikaw ang magiging pinakamalaking banta sa sindikatong matagal nang nagmamaniobra ng buong bayan.” Tahimik si Celeste. Ngunit sa ilalim ng katahimikan, may apoy. “Sir,” mahina ngunit matatag niyang wika, “kung may leak sa loob ng ahensya… mas lalo dapat akong kumilos.” “Celeste—” “Kung hindi ako gagalaw,” putol ng dalagita, “sino pa?” Hindi sumagot ang direktor. Sa halip, binigyan siya ng isang envelope—sealed, black, at may pulang marka. “Your next mission,” sabi ng direktor, “officially starts now.” Binuksan ni Celeste ang envelope. Isa lang ang nakasulat sa papel. ISANG PANGALAN. ISANG TARGET. ISANG TAUHAN NG SINDIKATO NA KAILANGAN NIYANG HANAPIN. At sa ibabang bahagi… Nakalagay ang isang mensahe. “He knows who you are.” Tumigil ang oras. Parang sumikip ang mundo. Dahan-dahan niyang sinara ang envelope. At sa unang pagkakataon mula nang matapos niya ang operasyon sa bodega… kumurap ang takot sa puso niya. Hindi dahil sa panganib… kundi dahil sa nababalot na katotohanang hindi niya inakalang mangyayari: May taong nasa dilim na nakakaalam ng tunay niyang pagkatao, ang buhay niya bago maging operative, at ang lahat ng lihim na itinago niya kabilang ang katotohanan tungkol sa kanyang kuya.

At ang mas nakakatakot… ang lalaking iyon ay naghihintay sa kanya. Sa bawat galaw. Sa bawat sandali. Sa bawat hakbang na kanyang ginagawa. At may nakaplano itong mas malaki. Mas madilim. Mas personal. At hindi pa niya alam… na ang unang bitak ng giyerang ito ay magsisimula pa lang. At siya—si Celeste Reyes—ang magiging sentro ng unos na magpapayanig sa korupsyong pilit tinatago ng gobyerno at ng pinaka-makapangyarihang kriminal sa bansa. Ito ay hindi lamang operasyon— Ito ang digmaan bago ang katapusan.

Sa loob ng isang lihim na silid sa ikapitong palapag ng CID headquarters, nakaupo si Celeste sa harap ng isang mesa na gawa sa makintab na bakal. Malamig ang hangin, halos naririnig niya ang mahinang ugong ng air-conditioning. Ang ilaw ay medyo dim, parang sinadya para mapanatili ang katahimikan at tensyon sa paligid. Ang silid na iyon—“Room Theta”—ay hindi basta opisina. Dito inilalagay ang mga operatiba na may black-classified missions, ang mga misyon na kahit ibang departamento ng gobyerno ay walang karapatang malaman.

Sa harap niya ay nakalatag ang isang makapal na folder. Mga larawan. Mga dokumento. Mga mapa. Mga oras at petsa ng transaksyon. Ngunit isa lang ang inuukit nito sa isip niya—ang koneksyon ng lahat sa isang pangalan: Liam Esteban Hargrove.

Habang iniisa-isa ni Celeste ang mga dokumento, biglang bumukas ang pinto. Pumasok si Colonel Haron Villafuerte, ang pinakabatang intelligence strategist ng CID. Kilala ito bilang “Walking Algorithm”—dahil sa talino nitong parang makina sa pagbuo ng mga operasyon.

“Operative Reyes,” bati niya. “Welcome to Task Force Nox.”

Napakunot ang noo ni Celeste. “Task Force… Nox?”

“Oo.” Umupo si Villafuerte sa tapat niya, at naglabas ng isang tablet. “Ito ang bagong unit na bubuuin. At ikaw ang magiging key operative.”

Lumalim ang hinga ni Celeste. “Ako?”

“Hindi lang dahil sa ginawa mo sa bodega,” sagot ng kolonel habang ina-adjust ang tablet. “Kundi dahil ikaw ang tanging operatiba na kayang makapasok sa ilalim ng radar ni Hargrove.”

Nagtagpo ang tingin nila. At doon, alam niyang hindi simpleng operasyon ang ipapagawa sa kanya.

“Pero bago ka dumeretso sa infiltration,” sabi ng kolonel, “kailangan mo munang malaman ang buong larawan.” Ipinindot nito ang isang button sa tablet, at lumabas ang isang hologram sa gitna ng mesa—isang 3D na mapa ng lungsod, may mga pulang marka, koneksyon, at mga pangalan ng taong bahagi ng sindikato.

“Ang sindikato ni Hargrove,” paliwanag ng kolonel, “ay hindi lang basta human trafficking o corruption.” Nag-zoom in ang hologram sa isang underground port. “May hawak silang private shipping routes.” Lumipat ang mapa sa mga warehouse at unregistered factories. “Mga iligal na armas.” Lumiwanag ang tatlong pulang punto sa Kamaynilaan. “At tatlong heneral ng pulis ang bahagi nito.”

Tahimik si Celeste, pero hindi dahil nagulat siya—kundi dahil mas lumilinaw ang paghihiganti.

“Pero may mas malala,” dagdag ni Villafuerte. Pinatay niya ang hologram. “Isa sa ating mataas na opisyal ang nagbibigay ng impormasyon sa kanila.” Tumingin ito diretso sa mga mata ni Celeste. “At ayon sa surveillance… ikaw ang susunod nilang target.”

Hindi kumurap si Celeste. “Wala namang bago.”

“Hindi mo naiintindihan,” tiningnan siya ng kolonel na parang may nalalaman na mas malalim. “Hindi ka nila gustong patayin. Gusto ka nilang hulihin.”

Bahagyang umangat ang kilay ni Celeste. “Bakit?”

Tumayo si Villafuerte, kinuha ang folder sa mesa, at ibinato ito malapit sa kanya.

“Dahil,” sabi niya, “may taong nag-leak ng tunay mong pagkatao.”

Dahan-dahan niyang binuksan ang folder.

At halos mapahigpit ang hawak niya nang makita ang laman.

Isang larawan.

Larawan niya.

Pero hindi bilang CID operative…

Kundi bilang Celeste Angelica Ramirez—ang tunay niyang pangalan bago siya pumasok sa programa, bago siya nagpalit ng identity, bago siya nagtago sa mundo.

Ang batang nawalan ng kuya.

Ang babaeng nawalan ng pamilya matapos ang misteryosong sunog.

Ang babaeng naglaho sa mga records, pinaniniwalaang patay.

At sa ibaba ng kanyang larawan… may isang linya na nakasulat sa pulang tinta:

“We’ve been waiting for you.”

Hindi siya nakapagsalita.

Hindi dahil sa takot.

Kundi dahil sa katotohanang hindi niya inaasahan:

Alam ni Hargrove ang lahat.
Alam niya kung sino si Celeste.
Alam niya kung bakit siya sumali sa CID.
At matagal na pala siyang minamanmanan.

Tumayo si Villafuerte at lumapit sa salamin ng silid na one-way mirror. “Reyes… may banta sa buhay mo. At dahil ikaw ang magiging pinakamalaking balakid sa plano ng sindikato, kailangan mong mawala sa mapupuntahan nila.”

“Gusto n’yo akong itago?” malamig na sagot ni Celeste.

“Hindi,” sagot ng kolonel. “Gusto kitang ihanda.”

Nagkamot ito ng sentido, tumikhim, at nagbigay ng folder na kulay itim.

“Simula ngayon… lahat ng kilos mo ay classified. Wala kang kakampi maliban sa amin. Lahat ng pupuntahan mo, mino-monitor. Lahat ng makakasalamuha mo, posibleng kalaban.”

Huminga si Celeste nang malalim.

“Colonel,” wika niya, “sabihin n’yo na ang totoo. Ano ba talaga ang gusto n’yo sa akin?”

Dahan-dahang umikot ang kolonel pabalik sa kanya.

At sa unang pagkakataon, naging seryoso ang boses nito—hindi intelligence tone, hindi protocol tone.

Kundi tono ng taong takot sa darating.

“Reyes…” sabi niya, “…may impormasyon kaming natanggap.”

“Na ano?”

“Na si Hargrove…” tumigil siya sandali, “…ay naghahanap ng babae.”

“Naghahanap?” tanong ni Celeste.

“Oo.” Tumitig siya sa kanya. “At ang hinahanap niya—ay ikaw mismo.”

Hindi nagbago ang mukha ni Celeste, pero mabilis ang tibok ng puso niya.

“Napatunayan naming may iniingatan siyang dokumento,” wika ng kolonel. “The ‘ARX File.’ At nakasulat doon ang dahilan kung bakit ka niya gustong makuha ng buhay.”

Hindi na siya makahinga.

Isang file.

Isang dokumento.

Isang katotohanang matagal nang nakaabang.

At ang huling sinabi ng kolonel ay parang bala na tumama sa puso niya:

“Reyes… si Hargrove ang may alam kung bakit namatay ang kuya mo.”

Biglang tumigil ang mundo.

At doon… nagsimula ang tunay na apoy sa loob ni Celeste.

Hindi na ito simpleng operasyon.

Hindi na ito tungkulin.

Ito na ang misyon na magtatapos sa impiyerno ng kanyang nakaraan—
o maglalibing sa kanya nang buhay.