Pinakain ang pulubi, tinanggal sa trabaho… kinabukasan, may limang kotse sa harap niya

.

.

Part 1: Simula ng Isang Bagong Buhay

Isang araw na tila ordinaryo para kay Lara, isang simpleng babae na nagtatrabaho bilang cashier sa isang maliit ngunit kilalang restaurant sa Quezon City. Maaga pa lang ay gising na siya, nag-aayos ng sarili, naglagay ng kaunting pulbos sa mukha, at isinusuot ang lumang uniform na kahit kupas ay pinananatili niyang malinis. Bitbit niya ang baon niyang kanin at pritong itlog sa isang maliit na lalagyan, kasama ang tinapay at maliit na bote ng tubig — panghapunan niya sa gabi.

Hindi kalakihan ang kinikita niya pero sapat na para sa upa, pamasahe, at kaunting tulong sa mga magulang niya sa probinsya. Sa pagpasok sa trabaho, ngumiti siya at bati agad sa mga kasama. “Good morning po, ma’am Tess,” bati niya sa manager na kilala sa pagiging estrikto.

“Lemem, good morning Lara. Sana hindi ka maliit ngayon ah,” malamig na sagot ni Ma’am Tess habang sinusuri ang attendance. Gumiti lang si Lara at sinabi, “Hindi po, maaga po ako ngayon.” Buong umaga, abala siya sa pagkuha ng order, pagbibigay sukli, at pagngiti sa mga customer. Kahit pagod, hindi nawawala ang saya sa mukha niya — kaya gustong-gusto siya ng mga suki.

Bandang tanghali, sobrang init sa labas nang may isang matandang lalaki na pumasok sa restaurant. Marumi ang damit, pawis na pawis, at tila ilang araw nang hindi kumakain. Nilapitan siya ng waiter, “Sir, bawal po dito kung hindi kayo oorder.” Ngunit bago makaalis ang matanda, lumapit si Lara at sinabi, “Kuya, teka lang, ako na po ang bahala. Ako na po magbabayad ng pagkain niya.”

Napatingin sa kanya ang iba niyang kasamahan. “Lara, sigurado ka? Baka pagalitan ka ni Ma’am Tess,” bulong ng isa. Ngunit tumanggi si Lara, “Okay lang. Gutom na gutom si tatay, tingnan mo naman.” Inilabas niya ang maliit na pitaka at binayaran ang isang simpleng meal — kanin, itlog, at sabaw.

Lumapit siya sa matanda at inilapag ang pagkain sa mesa. “Lolo, kain po muna kayo. Mainit pa yan,” sabi niya nang mahinahon. Gumiti ang matanda, halatang nagpipigil ng luha, “Salamat, hija. Hindi mo alam kung gaano ko tinutulungan. May mabuting puso ka.”

Habang kumakain ang matanda, napansin nilang may mga customer na nakatingin. Ang ilan ay nakangiti, pero si Ma’am Tess ay nakasimangot sa pinto ng opisina. Pagkatapos ng lunch hour, pinatawag si Lara. “Lara, dito ka nga sa office ko,” malamig na utos ni Tess.

Tahimik siyang pumasok. “Alam mo bang bawal magbigay ng pagkain ng libre sa customer? Lalo na sa mga palaboy?” seryosong tanong ni Tess. “Ma’am, hindi po libre. Ako po ang nagbayad.” “Hindi mo trabaho ang mamigay ng pagkain. Pinapakita mo sa mga customer na charity tayo. Gusto mo bang masira ang imahe ng restaurant?” Malamig na sagot iyon.

Nanlamig si Lara. “Hindi ko po ganon ang intensyon, ma’am. Gutom lang po talaga si tatay eh.” Ngayon, sigaw ni Tess, “Tanggal ka effective today. Isoli mo uniform mo. Ayoko ng empleyadong gumagawa ng sariling desisyon.”

Napatulala si Lara. Hindi niya alam kung iiyak o tatawa. Para lang sa isang plato ng pagkain, mawawala ang trabaho niya. Lumabas siyang nanginginig. Tahimik ang mga kasamahan, walang nagsalita. Isang tao lang ang lumapit at mahinang bumulong, “Ang bait mo pa naman, Lara. Pero alam mo naman si Ma’am Tess.”

Lumabas si Lara ng restaurant, bitbit ang plastic ng uniform niya. Ang init sa labas pero pakiramdam niya ay nag-yellow ang paligid. Umupo siya sa gilid ng kalsada sa tabi ng poste at doon tuluyang bumagsak ang luha. “Ginawa ko lang naman ang tama,” mahina niyang sabi habang pinupunasan ang mga mata.

Makalipas ang ilang minuto, may huminto sa harap niya. Isang tricycle driver na suki ng restaurant. “Lara, oy bakit ka umiiyak?” “Wala na po akong trabaho kuya. Tinanggal ako ni Ma’am Tess ha.” “Bakit naman?” “Pinakain ko lang po ‘yung matandang pulubi kanina.” “Dahil lang doon, tinanggal naman ‘yon.” Gumiti siya sa Lara kahit umiiyak. “Okay lang po. Siguro may dahilan sa Lord.”

Pag-uwi niya sa inupahan niyang maliit na kwarto, binuksan niya ang bintana at pinagmasdan ang labas. Ang mga bata ay naglalaro, mga kapitbahay nagsasampay ng labahin. Tahimik pero sa puso niya may bigat na hindi maalis. “Papa, mama,” bulong niya habang tinitingnan ang larawan ng mga magulang sa baryo. “Pasensya na po. Baka ‘di muna ako makapagpadala ngayong buwan.”

Kinabukasan, maaga siyang nagising. Wala na siyang kailangang puntahan kaya naglinis na lang siya ng kwarto. Nang marinig niyang kumakatok sa pinto, nagulat siya. “Lara!” sigaw ng landlord. “May naghahanap sa’yo sa labas.”

Nagmadali siyang bumaba at sa pagbukas ng gate, napatigil siya. Isang itim na kotse ang nakaparada sa tapat. Sa loob, may lalaking naka-suit at nakasalamin. “Miss Lara Santos?” tanong ng lalaki. “Opo,” sagot niya, kinakabahan. “Ipagpaumanhin ninyo pero may gustong makipagkita sa inyo. Sumama po kayo sa amin, please.”

Natigilan si Lara. “Ha? Sino po? Hindi ko po pwedeng sabihin pero may kinalaman daw ito sa ginawa ninyo kahapon.” Napakapit si Lara sa strap ng bag niya. Sa isip niya, “Baka may reklamo pa si Ma’am Tess.” Pero sa loob-loob niya, tinig na matandang pulubi ang bumabalik sa isip niya. “Hindi mo alam kung gaano ko to na-miss. May mabuting puso ka.”

Hindi niya alam na ang araw na iyon ay magiging simula ng isang pagbabagong hindi niya inakala. Pagkapasok ni Lara sa loob ng itim na kotse, ramdam niya ang malamig na hangin mula sa aircon. Sobrang layo sa init ng kalsadang kanina lang ay tinatapakan niya. Tahimik lang siya habang nakatingin sa labas ng bintana, pinapanood ang mabilis na paggalaw ng mga sasakyan sa EDSA.

Ang lalaking naka-suit sa tabi niya ay nagsabi, “Seryoso lang ang mukha. Tila sanay sa ganoong uri ng trabaho.” “Huwag kayong mag-alala, Miss Lara,” sabi nito matapos mapansin ang kaba sa mukha ng dalaga. “Hindi po ito masama. Gusto lang talaga kayong makausap ng taong nagpadala sa akin.”

Napakapit si Lara sa bag niya. “Sino po ba siya? At paano niya ako kilala?” Gumiti ang lalaki ng bahagya. “Makikilala niyo rin po siya. Sandali na lang.” Lumipas ang ilang minuto.

Huminto ang kotse sa harap ng isang mataas na gusali sa may BGC. Hindi makapaniwala si Lara. Hindi pa siya nakapasok sa ganitong klaseng lugar. Malalaking salamin, magagwardya na naka-uniform, at mga sasakyang puro luxury brand. Pagpasok nila sa lobby, sinalubong sila ng isang receptionist. “Good morning, sir Ramon,” bati nito sa lalaki.

Gumiti lang si Ramon at sabay lingon kay Lara. “Miss Lara, dito po muna tayo. Aakyat tayo sa labing-isang floor.” Habang nasa elevator, ramdam nila ang bilis ng tibok ng puso niya. Hindi niya alam kung anong mangyayari. Sa isip niya, baka may kasong isinampa si Ma’am Tess. Baka kailangan niyang magpaliwanag.

Pero sa kabilang banda, naroon ang pag-asa na baka may himala. Pagbukas ng pinto ng opisina, unang sumalubong sa kanya ang amoy na mamahaling cap at ang tanawin ng isang malawak na opisina. Sa dulo, may isang matandang lalaki na nakaupo sa harap ng malaking mesa.

Naka-suit siya ng simpleng polo at ngumisi kay Lara nang makita siya. “Lara,” sabi ng matanda, “maupo ka.” Nagtataka si Lara pero agad niyang nakilala ang boses. Ito ang boses ng matandang pulubi na pinakain niya kahapon.

“Lolo, kayo po?” tanong ni Lara. “Ako ‘yan. Ako yung matandang pulubi sa harap ng restaurant niyo kahapon.” Hindi makapaniwala si Lara. Ibang-iba na ang itsura nito — malinis, mabango, at halatang mayaman.

“Pero paano po? Bakit po kayo?” mahinahong sabi ni Lara. “Ako si Don Ernesto Yatko. Isa ako sa may-ari ng Yatko Group of Companies. Pero kahapon, nagpunta ako doon ng walang magarang damit, walang driver, walang kahit anong tanda ng kayamanan. Gusto ko lang makita kung may mga taong marunong pa ring tumulong kahit walang kapalit.”

Tumulo ang luha ni Lara habang nakikinig. “Hindi ko po alam na kayo pala.” “Hindi mo kailangang humingi ng tawad. Hija, alam mo bang sa dami ng taong dinaanan ko kahapon, ikaw lang ang tumulong. Marami akong nilapitan. Lahat umiwas, lahat tumingin ng masama. Pero ikaw, kahit natatakot, lumapit ka. Pinakain mo pa ako gamit ang sarili mong pera.”

Napayo si Lara, nanginginig ang mga kamay. “Ginawa ko lang po ang tama.” Gumiti si Don Ernesto. “At dahil diyan, gusto kitang tulungan. Gusto kong makita kung gaano kalaki ang puso mo at gusto kong suklian iyon.”

Napatingin si Lara, hindi alam kung anong ibig sabihin. “Lara,” sabi ng matanda, “may limang kumpanya ako na naghahanap ng bagong admin staff. Gusto kong ikaw ang mamili kung saan mo gustong magtrabaho. At hindi lang iyon.” Sabay senyas sa labas ng bintana.

Pagtingin ni Lara, nakita niyang may limang magarang kotse sa baba, puro luxury cars. “Lahat ‘yan ipinadala ko bilang simbolo ng pagpapala. Hindi ko sinasabi na para sa’yo lahat pero gusto kong makita mo na sa bawat kabutihan may kapalit na higit pa sa inaakala mo.”

Hindi makapaniwala si Lara. “Lolo, hindi po ako