🔥PART 2 –Binugbog ng aroganteng pulis ang dalagita dahil ayaw magbayad—pero nagulat sila dahil…

Kabanata 2: Ang Dalagitang Hindi Na Manginig

Biglang tumahimik ang buong palengke, para bang may huminto sa oras nang makita nilang lumapit ang lalaking naka-itim. Hindi siya ordinaryong opisyal—ibang-iba ang presensiya niya. Ang tindig, ang lakad, ang malamig niyang mga mata na parang kayang tumagos sa konsensya ng kahit sinong kriminal. Ang dalawang escort niya ay inihanda ang mga kamay sa kanilang sinturon, nakatingin nang matalim sa dalawang pulis na nanakit kay Lyra.

Ang pulis na may hawak pa sana ng kamao ay napaatras. “S–Sir… hindi niyo naiintindihan—”

“Huwag mong sabihing hindi ko naiintindihan,” putol ng Chief Inspector, malamig ngunit mariing nagsalita. “Nakikita ko ang lahat.”

Lumapit siya kay Lyra, at marahang inalalayan ang dalagitang halos nanginginig na ang tuhod. “Miss, kaya mo bang tumayo?” mahinahon niyang tanong.

Tumango si Lyra kahit nanginginig ang kamay niya. Hindi dahil sa takot, kundi dahil sa pinaghalong galit, hiya, at pagkabigla sa kaganapan. Sa apat na taon niyang pagtitinda at paglalako, ngayon lang siya sinaktan nang ganito.

“Sila po, Sir… sinira nila ang gulay ko,” mahina niyang sabi. “At sinaktan nila ako kasi wala akong pambayad.”

Tumigas ang panga ng Chief Inspector Ramirez. Para bang may apoy sa likod ng malamig niyang tingin.

“Tingnan natin,” aniya.

Lumapit siya sa dalawang pulis. “Anong pangalan ninyo?”

“Sir, routine inspection lang po—”

“Hindi ko tinatanong ang alibi ninyo,” madiin niyang sagot. “Pangalan.”

Naglunok ang mas batang pulis. “P–Patrolman Cruz po.”

“Patrolman Velarde,” sagot ng isa, pawis na pawis na.

Humakbang pa lalo si Ramirez, mas malapit, halos magdikit ang mga mukha nila. “Alam ba ninyo kung ilang reklamo na ang natatanggap ng IAS tungkol sa inyo?” bulong niya, ngunit rinig ng lahat. “At ngayon, may bagong dagdag. Physical assault sa minor. Extortion. Abuse of authority. At public misconduct.”

Namutla ang dalawang pulis.

“Sir… bigyan niyo po kami ng chance—”

“Chance?” tumaas ang kilay ni Ramirez. “Ilang mahihirap na ba ang hiningian ninyo ng ‘permit fee’? Ilang vendor ang pinagbantaan ninyo? Ilang bata ang tinakot ninyo?”

Hindi nakaimik ang mga pulis. Hindi nila alam na ang palengke ng San Lorenzo ay mino-monitor pala ng IAS dahil sa sunod-sunod na reklamo.

Lumapit ang Chief Inspector sa kanyang escort. “Dalhin sa headquarters. Effective immediately—suspended. Investigate under my order.”

Agad na hinuli ang dalawang pulis, halos hindi na nakapalag. Nagpalakpakan ang mga tao, hindi dahil sa saya kundi dahil sa wakas, may tumindig para sa tama. May ilan pang umiiyak na vendor, may mga sumisigaw ng “Salamat po, Sir!” at “Matagal na naming inaantay ‘yan!”

Pero si Lyra… nakatayo lang. Hindi pa rin makapaniwala.

“S–Sir… maraming salamat po,” mahina niyang sabi.

Ngunit nginitian siya ni Ramirez, hindi ng ngiting pang-telebisyon, kundi ng ngiting may paggalang. “Hindi mo kailangang magpasalamat, Lyra.”

Ngumiti siya nang bahagya. “Trabaho ko ang protektahan ka. Lalo na ang mga kagaya mo na walang armas kundi tapang.”

Napayuko si Lyra, at parang ngayon pa lang sumabog ang tensyon sa dibdib niya. Unti-unti siyang napaiyak—hindi dahil sa sakit ng mga suntok, kundi dahil sa pagod at sa biglaang pagdating ng taong nagligtas sa kanya.

“Ngayon…” sabi ni Ramirez habang pinupulot ang nagkalat na gulay at inilalagay sa bayong. “Makinig ka, Lyra. Hindi ko palalampasin ang ganitong uri ng pang-aabuso. Pero kailangan kong tanungin—gusto mo bang ituloy ang kaso laban sa kanila?”

Napatigil si Lyra.

At sa unang pagkakataon… naramdaman niyang may kapangyarihan siya pumili.

“Gusto ko po,” sagot niyang puno ng tapang. “Para wala na silang saktan pang iba.”

Tumango si Ramirez, at may bahagyang ngiti sa gilid ng labi niya. “Magaling.”

Sa puntong iyon, napatingin ang isang vendor sa kanila at nagtanong: “Sir… sino po ba talaga kayo? Bakit parang kilala niyo agad si Lyra?”

Napalingon si Ramirez, bahagyang natawa.

“At bakit ko nga ba siya kilala?”

Ang mga tao’y nagtaka. Pati si Lyra, napatitig.

Hawak ni Ramirez ang bayong, saka tumingin nang diretso sa mata ng dalagita.

“Dahil, Lyra… hindi ka lang basta ordinaryong bata sa palengke.”

Lumapit siya, halos isang dipa ang layo sa dalagita.

“Matagal na kitang sinusubaybayan.”

Napakurap si Lyra. “P–po?”

At bago pa makapag-react ang lahat, tumunog ang radyo sa bulsa ng Chief Inspector.

“Sir! Urgent! Nakuha na namin ang dokumento! Tama kayo—ang target ay ang batang si—”

Biglang pinatay ni Ramirez ang radyo.

Lahat ay nagtanong sa isip nila: Sino si Lyra?

Pero siya mismo… wala pa ring ideya.

At doon nagsimula ang mas malaking kwento, mas malaki pa sa pang-aabusong naranasan niya.

Dahil si Lyra Dimas ay hindi ordinaryong dalagita.

At ang mga pulis na nanakit sa kanya… ay bahagi lang ng napakalaking sikreto na matagal nang pilit itinatago ng ilan.

At ang tanong—

Handa na ba si Lyra malaman kung sino talaga siya?