(PART 2:)Hindi lang maganda, sinipa ng babae ang kotonger hanggang matinag at matakot — isang tama lang!

Nagpatuloy sa paglalakad si Alina, hindi tumatalon ang hakbang, hindi bumibilis, ngunit bawat pag-angat ng kanyang paa ay may bigat ng mga ala-alang pilit niyang inilibing. Tila tumitibok ang paligid sa bawat tibok ng puso niya. Hindi niya kailangan ng salamin para malaman kung sinundan pa rin siya ng dalawang operatiba; ramdam iyon ng katawan niyang sanay sa pagbabasa ng kilos at espasyo. Ang problema ay hindi ang pagiging target. Ang problema ay kung bakit ngayon. Kung bakit, matapos ang halos limang taon niyang pananahimik, bigla na namang may kumakatok sa pinto ng mundong iniwan na niya.

Pinagmasdan niya si Agent Rivas na nakatayo pa rin sa di-kalayuan, hindi sumusunod nang garapal, kundi nakabantay lang, para bang handang manghimasok kung may panganib. Pero sa likod ng mahinahong tingin nito, ramdam ni Alina ang pagsusukat—tulad ng tingin ng mga dating nakakalaban niya sa underground training camps ng Quezon City, bago pa siya tuluyang lumayo at magbagong-buhay.

“Hindi ko na ginagawa ang mga bagay na ‘yon,” ulit niya, ngunit ngayon ay may konting pwersa ang boses. “Hindi na ako bumabalik.”

Hindi gumalaw si Agent Rivas, ngunit lumapit ang isa pang lalaki mula sa motor. Mas matangkad, mas seryoso, at may mas malalim na tingin. Hindi nito pinakikialaman ang loob ng personal space ni Alina, pero sapat ang distansya para malaman niyang hindi basta-basta ang lalaking ito.

“Hindi ka namin pipilitin, Ms. Alina,” sabi ng mas mataas, malumanay ngunit mabigat ang tono. “Pero kailangan naming malaman kung bakit alam mo ang style na iyon.”

Napataas ang kilay ni Alina. “Style? Sipa lang iyon.”

Umiling ang lalaki. “Hindi iyon basta ‘sipa.’ Yung anggulo, velocity, placement ng impact—puro pang-professional.”

“Alam mo,” tugon ni Alina na may bahagyang ngiti, “maraming natutunan sa YouTube.”

“Hindi sa YouTube ang galaw mo,” tugon ng lalaki. “Hindi rin sa gym. Hindi rin sa casual training. Military-level ang accuracy mo.”

Umilaw ang mata ni Alina, hindi sa tuwa kundi sa iritasyon. Ayaw niyang naaalala iyon. Hindi dahil ikinahihiya niya—kundi dahil iyon ang dahilan kung bakit muntik na siyang mawala. At ayaw niyang may makarinig ng kahit anong bahagi ng nakaraan na iyon.

“Kung hindi ninyo ako pipilitin,” ani Alina habang huminga nang malalim, “aalis na ako.”

Tumingin si Agent Rivas sa kasamahan niya. Nagpalitan sila ng isang tingin—isang tingin na hindi lingid kay Alina. Sanay siya sa pagbabasa ng mga lihim na pag-uusap ng mga mata. Hindi iyon tingin ng pagbabanta, kundi tingin ng pagkabahala.

“Ma’am,” sabad ni Rivas, “may dahilan kung bakit interesado kami. Hindi ito tungkol lang sa sipa mo. May nangyari kanina—may kakaibang report na nakuha namin.”

Napakunot ang noo ni Alina. “Anong report?”

Tumingin sa paligid ang agent at lumapit nang kaunti. “May lalaking hinabol sa kabilang barangay. Ayon sa mga testigo… babae ang tumira. Babae raw na kumilos nang mabilis, eksakto, at parang sinanay sa parehas na estilo ng sipa mo.”

Tumigil si Alina.

Tumigil ang hangin.

Tumigil pati ang ingay ng kalsada sa pandinig niya.

“Anong pangalan?” mahina niyang tanong, hindi mapigilan ang pagkirot ng kalamnan sa batok.

Hindi sumagot si Agent Rivas agad. Tiningnan muna siya nito, tila sinusukat kung handa nga ba siya.

“Marianella Delgado.”

Parang binuhusan ng yelo ang laman ni Alina.

Hindi iyon ordinaryong pangalan.
Hindi iyon kahit anong random na tao mula sa kalsada.

Si Marianella ay isang bahagi ng nakaraan niya—isang bahagi na hindi niya gustong balikan. Isang kakumpitensiyang may parehong guro, parehong training, parehong mundo. Ngunit magkaiba sila ng desisyon: si Alina ay lumayo. Si Marianella ay nanatili at lumalim pa sa delikadong mundo ng clandestine training groups na may koneksyon sa mga ilegal na operasyon sa Maynila.

At kung narito na naman si Marianella…
ibig sabihin…

“Hinahanap ka niya,” dagdag ni Agent Rivas, halos bulong.

Mariing pumikit si Alina. Sa wakas, naiintindihan niya kung bakit siya biglang sinusundan. Hindi dahil sa sipa niya. Hindi dahil may talento siya.

Kundi dahil may panganib.

At ang panganib ay hindi nanggagaling sa mga holdaper o mga snatcher.

Kundi sa isang babaeng minsan niyang tinuring na kapatid…
pero ngayo’y pinakamalaking banta sa kanyang buhay.

“Nasaan siya?” tanong ni Alina, mababa ang boses, parang pusa na handa uling lumaban kahit ayaw.

“Nawawala,” sagot ni Rivas. “Pero may nakakita raw sa kanya—malapit sa lumang gym na dati mong pinapasukan.”

Humigpit ang panga ni Alina. Pinipilit niyang hindi maalala ang mga araw sa lumang gym na iyon—ang hiyawan, ang dugo, ang hampasan ng guwantes, at ang tinig ng kanilang coach na laging paulit-ulit, “Ang lakas ay walang saysay kung hindi mo kontrolado.”

At doon siya natauhan.

“Kaya kayo sumusunod…” bulong niya.

“Hindi para hulihin ka,” sagot ng mas mataas na agent. “Kundi para protektahan.”

Tahimik.

Mahaba.

Matindi.

Hanggang sa dahan-dahang nagbukas ang mga mata ni Alina. At sa loob ng tingin niyang iyon, may nanumbalik na apoy—ang apoy na inakala niyang namatay na limang taon na ang nakalipas.

“Kung gusto niya akong makita,” mahina ngunit matalim na sabi ni Alina, “hinding-hindi ako tatakbo.”

Tumingin ang dalawang agent sa isa’t isa.

Dahil sa unang pagkakataon, nakita nila ang totoo:

Hindi nila natagpuan si Alina.
Si Alina ang dadating.
Si Alina ang haharap.
At si Alina ang babaeng hindi dapat ginagalaw ng kahit sinong kriminal.

“Simula ngayon,” dagdag niya, “hindi ako ang dapat ninyo ipinag-aalala…”

Humakbang siya palayo, paabante, hindi paatras.

“…kundi ang babaeng darating.”

Dahil kung babalik si Marianella…

lalabanan niya ito.

Hindi bilang dating kasangga.
Hindi bilang dating kakampi.

Kundi bilang dalawang babaeng pinagbuklod ng nakaraan—
ngunit pinaghiwalay ng kapalaran.

At kung kailangan,
isang sipa lang ulit.

At may babagsak na naman.

Habang patuloy na umiinit ang usapin sa social media, mas lalo namang nabahala si Maja Salvador dahil tila may mga taong ginagamit ang kaniyang pangalan upang pasiklabin ang alitan na hindi naman niya sinimulan. Sa bawat pag-refresh niya ng feed ay mas marami siyang nakikitang edited posts, maling sipi ng kaniyang mga sinabi, at mga komento mula sa mga taong hindi naman alam ang totoong pinagmulan ng isyu. Bilang isang artista, sanay siya sa intriga, ngunit sa pagkakataong ito, ramdam niya ang bigat dahil nadadawit ang mga taong malapit sa kanya noon — lalo na ang TVJ at ang ilan pang personalidad na kinasasangkutan ng umano’y kontrobersya sa Eat Bulaga.

Sa isang tahimik na gabi, nagdesisyon si Maja na magsalita nang diretso sa isang closed-door na meeting kasama ang kanyang team. Hindi niya nais makipag-away, ngunit gusto niyang tapusin ang maling balitang pilit ikinakabit sa pangalan niya. Mula sa tono ng kanyang boses ay halatang pagod na siya, pero malinaw at matatag ang bawat salita. Ipinaliwanag niya na kung may mga naging ayaw niya man noon, iyon ay normal lamang sa anumang lugar ng trabaho—mga hindi pagkakaunawaan na hindi kailanman dapat gawing malaking gulo. Ang nakakalungkot para sa kanya ay kung paanong may mga taong sinasamantala ang katahimikan niya upang mag-imbento ng istoryang hindi kailanman nangyari.

Habang nagpapatuloy ang pagpupulong, tinanong ng isa sa kanyang staff kung bakit hindi na lang niya ipaubaya ang gulo at hayaang mamatay ang isyu. Ngunit umiling si Maja at sinabing hindi niya kayang tingnan ang mga taong mahal niya na nadadawit sa kasinungalingan. Para sa kanya, hindi lamang ito tungkol sa sariling reputasyon—ito ay tungkol din sa pagprotekta sa mga taong naging bahagi ng buhay at karera niya. Hindi man sila lagi nagkakasundo, may respeto pa rin siyang inaalay para sa kanila. Ayaw niyang may mapahamak na iba dahil lamang sa maling akala ng iilan.

Samantala, sa kabilang panig ng mundo ng showbiz, ramdam din ng TVJ ang bigat ng rumor mill. Bagama’t sanay na sila sa intriga, itinatanggi nilang sangkot sila sa anumang umano’y tensyon kay Maja. Ang totoo, marami sa kanilang staff ang nagulat nang mapanood sa ilang vlog ang diumano’y “pahayag” ni Maja, dahil alam nilang hindi iyon ang tunay niyang tono o intensyon. May ilan pa ngang tumawag sa kanya upang personal na i-verify kung nagsabi nga ba siya ng ganoong mga salita. Dito niya napagtanto na lumalala ang sitwasyon at oras na talagang kumilos.

Ilang araw matapos ang pulong, nagkaroon ng eksklusibong panayam si Maja. Marahan ang boses niya, hindi galit, kundi puno ng pagod at katapatan. Ipinaliwanag niya na ang lahat ng kumakalat na rebelasyon na sinasabing galing sa kanya ay hindi totoo. Nilinaw niyang wala siyang galit, sama ng loob, o anumang hinanakit laban sa TVJ at sa Eat Bulaga. Sa katunayan, inalala pa niya ang maraming masasayang sandali noong bahagi siya ng segment ng programa. “Kung may alitan man, matagal na iyong napag-usapan at naayos,” sabi niya, sabay ngiti upang ipakitang wala siyang tinatago.

Ang reaksyon ng publiko ay hati. May mga natuwa dahil sa wakas ay nagsalita na si Maja, at mayroon ding patuloy na naghahanap ng “mas malalim na drama.” Ngunit para sa mga tunay na nakakaintindi sa industriya, sapat na ang mga sinabi niya. Minsan, ang kasinungalingan ay lumalakas lamang dahil pinapatulan ng mga taong wala namang direktang kinalaman. Ang mahalaga ay malinaw ang panig ng mga taong totoong bahagi ng kwento.

Sa pagtatapos ng linggong iyon, muling nag-trending ang pangalan ni Maja Salvador—pero ngayon, hindi na dahil sa maling balita, kundi dahil sa kanyang pagiging matapang, mahinahon, at dignified sa gitna ng ingay. Marami ang pumuri kung paano niya piniling hindi makipag-away; kung paano niya piniling magpaliwanag nang may respeto; at kung paanong hindi niya hinayaang bumagsak ang mga taong dati niyang nakasama. Isa lamang ang mensaheng gusto niyang iparating: sa showbiz man o sa totoong buhay, ang respeto at katotohanan ay hindi dapat pinapalitan ng pansamantalang ingay.