Lola – Inapi ng Sundalo – Nang Tumawag Siya, Heneral Pala!

.
.

LOLA – INAPI NG SUNDALO – NANG TUMAWAG SIYA, HENERAL PALA!

I. Ang Simula ng Lahat

Sa isang maliit na bayan sa Nueva Ecija, namumuhay si Lola Maria nang payak at tahimik. Siya ay pitumpu’t dalawang taong gulang, balingkinitan, at may buhok na kulay pilak. Sa kabila ng edad, matatag pa rin ang kanyang katawan, dala ng mahabang panahon ng pagtatrabaho sa bukid. Sa umaga, naglalakad siya papunta sa palengke upang magbenta ng tinapa at suman, na siya mismo ang gumagawa sa gabi. Ang kinikita niya ay sapat lamang para sa gamot at pagkain.

Isang linggo bago ang piyesta, nagdesisyon si Lola Maria na bisitahin ang kanyang apo, si Joel, na kasalukuyang naglilingkod bilang sundalo sa kampo ng 72nd Infantry Battalion. Matagal na niyang hindi nakikita si Joel, kaya’t nag-impake siya ng mga suman, tinapa, at ilang gulay bilang pasalubong.

Maaga pa lang, naglakad na si Lola Maria papunta sa kampo. Mainit ang araw, ngunit puno ng saya ang kanyang puso. Sa gate ng kampo, sinalubong siya ng dalawang sundalo. “Sino po kayo, at ano ang pakay ninyo?” tanong ng isang sundalo na may sunglass at matikas ang tindig.

“Dadalawin ko lang po ang apo ko, si Joel. May pasalubong ako,” sagot ni Lola Maria, sabay pakita ng maliit na bayong.

Ngunit imbes na magpakita ng respeto, nagbago ang tono ng sundalo. “Hindi puwedeng pumasok dito ang mga sibilyan. Bawal ang pagkain, lalo na suman at tinapa. Ang baho niyan, Lola!”

Napahiya si Lola Maria. “Pasensya na po, hindi ko po alam. Gusto ko lang po sana makita ang apo ko.”

Ngunit imbes na tulungan, tinawanan siya ng sundalo at tinulak palayo. “Umalis ka na, Lola. Baka magkalat ka pa ng sakit dito!”

II. Ang Pagpapahiya

Napaupo si Lola Maria sa gilid ng kalsada, hawak ang bayong na may suman at tinapa. Ramdam niya ang sakit ng katawan, ngunit mas masakit ang pagtrato sa kanya. Ilang oras siyang naghintay, umaasang may dadaan na makakatulong. Ngunit ang mga sundalo ay nagpatuloy sa pagmamataas at pagtawa sa kanya.

May isang sundalo pa na lumapit, kinuha ang isang suman mula sa bayong, at sabay tapon sa lupa. “Hindi namin kailangan ‘yan, Lola. Dito, imported ang pagkain namin!” sabay tawa ng malakas.

Hindi na napigilan ni Lola Maria ang pagtulo ng luha. Hindi niya inasahan na sa kampo ng mga sundalo, na dapat ay tagapagtanggol ng bayan, ay makakaranas siya ng ganitong pag-aalipusta.

III. Ang Lihim ni Lola

Maya-maya, may dumaan na driver ng tricycle. Nakita si Lola Maria na umiiyak. “Lola, anong nangyari sa inyo?” tanong ng driver.

“Ipinagtulakan nila ako. Hindi ako pinapasok. Hindi ko man lang nakita ang apo ko,” sagot ni Lola Maria, nanginginig ang boses.

“May telepono po ba kayo, Lola?” tanong ng driver.

Nagulat si Lola Maria. “Meron, anak. Pero hindi ko alam kung sino ang tatawagan ko. Ang anak ko ay matagal nang nasa Maynila.”

Napaisip si Lola Maria, at naalala ang nakatatandang anak, si Ramon, na matagal nang hindi umuuwi. Si Ramon ay isang heneral sa Armed Forces of the Philippines, ngunit hindi niya ito ipinagmamalaki. Lagi niyang sinasabi sa mga anak na huwag magyabang, at maging mapagkumbaba.

Sa pag-uudyok ng driver, tinawagan niya ang anak. “Ramon, anak, si Nanay ito. Nandito ako sa kampo, hindi ako pinapasok ng mga sundalo. Pinagtulakan pa ako.”

Nagulat si Ramon. “Ano, Nay? Saan ka? Anong kampo?”

“Sa 72nd Infantry Battalion, anak. Dito sa Nueva Ecija.”

Hindi na nagdalawang-isip si Ramon. “Nay, huwag kang aalis diyan. Tatawagan ko ang Commanding Officer.”

IV. Ang Ganti ng Katarungan

Ilang minuto lang ang lumipas, may dumating na itim na sasakyan. Lumabas ang isang matikas na lalaki, si Colonel Villamor, Commanding Officer ng kampo. Kasama ang ilang sundalo, dumiretso sila kay Lola Maria.

“Lola Maria, kami po ay humihingi ng paumanhin. Hindi po dapat nangyari ang ganito. Kayo po ay bisita ng kampo, at dapat ay iginagalang.”

Nagulantang ang mga sundalong nang-api kay Lola Maria. Nakita nila ang Colonel na galit na galit. “Sino ang nang-api kay Lola Maria?” tanong ng Colonel.

Isa-isang tinuro ng mga kasamahan ang dalawang sundalo. “Sir, sila po ang nagtulak kay Lola, at nagtapon ng suman.”

“Effective today, suspended kayo. Hindi kayo pwedeng mag-duty. Maghintay kayo ng imbestigasyon. At kung mapatunayang guilty, tanggal kayo sa serbisyo!” sigaw ng Colonel.

Hindi lang iyon. Tinawagan ng Colonel si General Ramon. “Sir, humihingi po kami ng paumanhin. Hindi po namin alam na ang nanay niyo ay nandito. Hindi po namin papayagan na mangyari ulit ito.”

V. Ang Pagbabago

Sa utos ng General, binigyan ng VIP treatment si Lola Maria. Pinapasok siya sa kampo, pinakain ng masarap na almusal, at personal na ipinatawag ang apo niyang si Joel. Nagyakapan silang mag-ina, at sabay na kumain ng suman at tinapa.

Ang mga sundalong nang-api ay naglumuhod sa harap ni Lola Maria. “Lola, patawad po. Hindi po namin alam na kayo ay ina ng isang Heneral. Mali po ang ginawa namin.”

Ngunit tumayo si Lola Maria, matatag ang boses. “Hindi ninyo kailangang humingi ng tawad dahil anak ko ang Heneral. Humingi kayo ng tawad dahil mali ang ginawa ninyo. Ang respeto ay hindi lang para sa may kapangyarihan. Dapat para sa lahat, lalo na sa mga matatanda.”

Nagtanong ang Colonel, “Ano po ang gusto ninyong mangyari, Lola Maria?”

“Gusto ko lang po na wala nang ibang Lola na mapahiya, mapagtulakan, o apihin sa kampo. Gusto ko ng pagbabago. Gusto ko ng respeto.”

VI. Ang Aral ng Kwento

Dahil sa insidente, nagpatupad ang kampo ng bagong patakaran. Bawat bisita, lalo na ang mga matatanda, ay tinatrato nang may paggalang. Nagkaroon ng seminar sa kampo tungkol sa “Respect for Elders and Civilians.” Ang mga sundalong nang-api ay pinatawan ng parusa, at napilitan silang mag-volunteer sa barangay, maghatid ng pagkain sa mga matatanda, at maglinis ng paligid bilang pagbawi.

Naging viral ang kwento ni Lola Maria sa social media. Maraming nagpadala ng mensahe ng suporta, at marami ang naantig sa tapang at kababaang-loob ni Lola Maria. Ang kwento niya ay naging inspirasyon hindi lang sa kampo kundi sa buong bayan.

VII. Ang Pagwawakas

Isang araw, bumalik si Lola Maria sa kampo, hindi na bilang bisita kundi bilang honorary adviser ng “Respect for Elders Program.” Tinanggap siya ng mga sundalo nang may ngiti at pagbati. Ang dating malamig at nakakatakot na kampo ay naging bukas at magiliw na lugar, hindi lang para sa mga sundalo kundi para sa buong komunidad.

Sa huli, napagtanto ng lahat na ang tunay na kapangyarihan ay hindi nasusukat sa ranggo, pera, o armas. Ang tunay na lakas ay nasa kabutihan, pagrespeto, at pagmamahal sa kapwa.

Si Lola Maria, ang simpleng Lola na inapi, ay naging dahilan ng pagbabago ng kampo, at ng puso ng mga sundalo. Ang kanyang pangalan ay naging simbolo ng dignidad at katarungan.

WAKAS

.