BABAENG NURSE, NAGKAMALING SUMAKAY SA JET NG BILYONARYO—NGUNIT NAUWI SA BATANES ROMANSA!

Sa isang maambon na umaga sa NAIA Terminal 4, nagmamadaling tumakbo si Luna Dimas, isang 27-anyos na nurse na kararating lang mula sa isang nakakapagod na 48-hour shift. Nakapulupot pa sa kanyang balikat ang lumang backpack, at nanginginig ang kamay habang tinitingnan ang boarding pass. Pagod na ang ulo niya sa puyat at halos magdilim ang paningin niya sa gutom kaya hindi na niya napansin na mali pala ang direksiyong tinatahak niya. Tanging ang nais lamang niya ay makauwi sa Batanes upang dumalo sa birthday ng kanyang ina. Ngunit ang isang simpleng pagkakamaling iyon—ang pagsunod sa maling ground personnel—ay magpapasok sa kanya sa mundong hindi niya kailanman inakalang papasukin.

Pagdating niya sa gate, hindi niya inakalang kakaiba ang itsura ng eroplanong naghihintay. Makintab ito, may gintong guhit sa gilid, at tila mas malaki kaysa sa ordinaryong commercial jet na dapat sana’y sasakyan niya. Hindi man lang siya tinanong ng staff habang inaakay siya papasok, marahil dahil sa suot niyang ID ng ospital na nagmistulang VIP access. Nang tuluyang magsara ang pinto ng jet, doon na sumulpot ang kaba sa kanyang dibdib. “Bakit parang wala akong nakikitang ibang pasahero?” bulong niya sa sarili. Ang buong cabin ay mas malawak pa sa apartment niyang inuupahan—may carpet na kulay pilak, sofa na mukhang mas mahal pa sa buong sahod niya sa isang taon, at mga ilaw na parang mula sa isang five-star hotel.

Habang nagtataka pa siya, biglang bumukas ang isang sliding door mula sa unahan, at lumabas ang isang lalaki na matangkad, walang kapintasan ang postura, at may matang tila sanay mag-utos. Siya si Aiden Navarro, ang misteryosong bilyonaryong may-ari ng Navarro Aerogear, isang pangalan na tanging naririnig lang ni Luna sa balita at social media. Napahinto si Aiden nang makita siya—isang babaeng hindi niya kilala, nakaupo sa private jet niya, walang paalam, walang paliwanag. “Who are you,” malamig ngunit mababa ang kanyang tinig, “and why are you on my plane?”

Hindi agad nakapagsalita si Luna. Tumigil ang mundo niya, tila umatras ang lahat ng iniisip niyang pagod at antok, at napalitan ng matinding gulat. “S–sir, akala ko po… akala ko po ito ang flight to Batanes,” nauutal niyang sagot habang mabilis na tumatayo, halos matalisod pa sa carpet. Ngunit huli na—gumalaw na ang jet, umusad paatras, at naramdaman niyang lumalakas ang vibration sa sahig. Sa loob ng ilang segundo, alam niyang wala na siyang kawala.

Naglakad si Aiden palapit sa kanya, mabagal pero puno ng awtoridad. “Miss, this is not a commercial flight. This is my jet. And we are not going to Batanes.” Muling lumunok si Luna, nanginginig na ang tuhod. “S–saan po tayo pupunta?” tanong niya, nanginginig ang boses. Saglit siyang tiningnan ni Aiden, at sa tinig na walang emosyon ngunit nakakayanig, sinabi nito: “Tokyo.”

At sa isang iglap, tuluyang iniwan ni Luna ang Pilipinas nang hindi sinasadya—kasama ang isang bilyonaryo… sa loob ng isang pribadong jet… at sa isang sitwasyong maaaring humantong sa panganib, o sa isang romansa na susubok sa lahat ng hangganan ng puso.

Hindi malaman ni Luna kung iiyak ba siya o hihimatayin habang patuloy na umaangat ang jet sa himpapawid. Wala siyang ibang marinig kundi ang malakas na ugong ng makina at mabilis na tibok ng puso niya. Nakatayo pa rin siya sa gitna ng cabin, hawak-hawak ang strap ng lumang backpack, parang sinampal ng katotohanang hindi na siya makakababa. Sa isip niya, paulit-ulit na tumutunog ang iisang tanong: “Paano ako nakasakay sa jet ng isang bilyonaryo?”

Sa kabilang dulo, nakaupo si Aiden Navarro, nakasandal sa leather seat habang pinagmamasdan siya na para bang sinusuri ang bawat galaw niya. Nakalagay ang isang basong tubig sa harap nito, ngunit ang titig nito sa kanya ay tila mas malamig pa sa yelo. “Miss, before we go any further, I need an explanation,” ani Aiden, hindi tumataas ang boses ngunit sapat para manginig ang kaluluwa ng kausap.

Huminga nang malalim si Luna, sinusubukang humanap ng boses sa natuyong lalamunan. “Sir, nurse po ako sa St. Gabriel Medical Center. Galing po akong 48-hour shift. Hindi ko na po napansin na mali pala ang gate na pinasukan ko. Akala ko po talaga ito ‘yung flight ko papuntang Batanes.” Mabilis ang kanyang paliwanag, puno ng pagmamakaawa. “Hindi ko po sinasadya. Kung pwede lang po—pakiusap—ibalik niyo po ako.”

Nag-angat ng kilay si Aiden, halatang hindi kumbinsido. “Miss Dimas, lahat ng tauhan ko ay dumadaan sa mahigpit na security. Hindi basta-basta nakakapasok ang kahit sinong hindi authorized.” Nagsalubong ang kilay ng bilyonaryo, tila may bahid ng pagdududa. “So, tell me… how did you get in?”

Nanlamig ang likod ni Luna. Totoo nga naman—hindi simpleng pagkakamali iyon. Pero bago pa siya makapag-isip, bumukas ang pinto ng cockpit at lumabas ang piloto. “Sir, nakausap ko na ang ground staff. Mukhang nagkaroon nga ng miscommunication. They thought Miss Dimas was part of your medical team.”

“Medical team?” napalakas nang bahagya ang boses ni Aiden.

Tumango ang piloto. “Yes sir. Dahil naka-nurse uniform po siya, akala nila additional staff na isasama sa Tokyo conference.”

Napahawak si Luna sa noo niya. Diyos ko, ‘yung uniform ko! Bigla siyang napahiya. “Sir, hindi po ako kasama sa kahit ano. Hindi ko rin po kayo kilala nang personal,” aniya habang kinakagat ang labi.

Hindi pa rin gumagalaw si Aiden, nakatitig lang sa kanya. Sa unang pagkakataon, napansin ni Luna ang bahagyang pagbabago ng ekspresyon nito—mula sa galit, papunta sa pagkabighani. Marahil dahil sa itsura niyang nagkandarapa, pulang-pula ang mukha, basang-basa ng pagod at kaba. “You really are a mess,” ani Aiden, halos may halong pag-aalalang hindi niya inaasahan. “But you’re telling the truth.”

Dahan-dahang naupo si Luna, parang nawalan ng lakas ang tuhod niya. “Salamat po,” bulong niya, bagaman halata sa boses ang tensyon.

Ngunit bago siya tuluyang makapagpahinga, narinig niya muli ang boses ni Aiden. Mas mababa. Mas seryoso. “Miss Dimas,” aniya, tumayo at lumapit sa kanya, “we cannot turn around. But since it’s my responsibility na nadamay ka sa miscommunication ng staff ko… you will stay in Tokyo under my supervision. I will make sure you get home safely.”

Napalingon si Luna, halos hindi makapaniwala. “S–sir? Under… your supervision?”

Tumango si Aiden, nakasalubong ang mga braso. “Yes. And you’ll stay in my penthouse until I can fly you back.”

Parang sumabog ang puso ni Luna sa gulat. Siya? Sa penthouse ng bilyonaryo? Kasama nito?

Nag-init ang mukha niya, hindi dahil sa hiya lamang… kundi dahil naramdaman niyang mapanganib ang sitwasyong ito—hindi sa physical na paraan, kundi sa kung paano bumibilis ang tibok ng puso niya sa tuwing tititigan siya ng bilyonaryo.

“Don’t worry,” dagdag ni Aiden, bahagyang lumambot ang boses, “I don’t bite. Unless you ask.”

Natigilan si Luna.

At doon niya napagtanto—

Hindi simpleng pagkakamali ang nangyari.

Ito ay simula ng isang kuwento na maaaring maghatid sa kanya ng panganib… o mas matinding damdamin na hindi niya kailanman inakalang mararanasan.