CEO tumanggi sa tindera ng bulaklak… pero nag-Arabic siya at nailigtas ang negosyo!

“Bulaklak sa Gitna ng Disyerto”

I. Ang Umagang Mabagal 🌅

Sa gitna ng masikip na kalsada ng Maynila, sa isang kanto na laging punô ng busina at usok ng jeep, nakatayo ang maliit na kariton ni Lia, isang tindera ng bulaklak.

Araw–araw, bago pa sumikat ang araw, bumabyahe siya mula sa Bulacan sakay ng pampasaherong van, bitbit ang mga balde ng rosas, gerbera, at sampaguita. Sa murang halaga, binibili niya ang mga bulaklak mula sa isang matandang nagtatanim sa baryo nila. Sa siyam na taon niyang pagtitinda, kabisado na niya ang mukha ng mga suki: mga empleyado sa opisina, mga nobyong biglaang naalala ang monthsary, mga estudyanteng may sorry bouquet para sa girlfriend.

Pero nitong mga nakaraang buwan, kapansin-pansin ang pagbabago. Mas kaunti ang bumibili, mas marami ang dumadaan na nakayuko sa cellphone, hindi man lang tumitingin sa makukulay na bulaklak sa kariton niya. Ang pawis sa noo ni Lia ay hindi na lang dahil sa init ng araw, kundi dahil sa bigat ng iniisip.

May utang siya sa supplier, may bayarin sa kuryente, at higit sa lahat, may inang may iniindang sakit sa baga. Sa bawat talulot na nalalanta nang hindi nabibili, pakiramdam niya ay unti-unting nalalanta rin ang pag-asa niya.

“Bulaklak po… mura lang…” malumanay niyang sigaw, habang pinapahid ang pawis sa laylayan ng luma niyang blusa.

Nasa ganoon siyang pagmumuni-muni nang huminto sa tapat niya ang isang itim na SUV na kuminang sa sikat ng araw, halos sumalamin sa pagod niyang mukha.

Bumukas ang pinto.

Isang lalaking naka–amerikana, matangkad, maayos ang gupit, at halatang sanay sa aircon ng opisina kaysa init ng kalsada, ang bumaba. Suot niya ang mamahaling relo na kung ibebenta, baka kaya nang bayaran ang lahat ng utang ni Lia.

Siya si Marco Dela Vega, CEO ng Verdancia Imports, isang kumpanyang nag-aangkat ng bulaklak mula sa ibang bansa—kilala sa social media dahil sa malalaking event at marangyang setup. Sa mga balita at online articles, binansagan siyang “Hari ng Bulaklak.”

Pero sa umagang iyon, para kay Lia, mukhang isa lang siyang panibagong problema.

II. Ang CEO na Tumanggi 💼

Lumapit si Marco sa kariton at tiningnan ang mga bulaklak. May seryoso, halos malamig na titig sa mga mata niya, parang lagi siyang may laman sa isip na hindi pwedeng masayang.

“Magkano ang isang bouquet?” tanong ni Marco, hindi pa rin lumalambot ang boses.

Nagulat si Lia. CEO, bibili? Baka naman tumingin lang.

“Ah, sir, depende po sa bulaklak. ‘Pag roses, puwede po 350, may halo nang fillers at ribbon—”

Biglang sumingit ang boses mula sa likod: si Jules, assistant ni Marco, nakasuot ng polo at nakashades.

“Sir, huwag na po sa kariton. May meeting po tayo, saka baka hindi rin consistent ang quality. May shortlist na po ako ng suppliers, ‘yung mga may certificate at maayos ang cold storage,” sabi ni Jules, na parang walang pakialam kung naririnig siya ni Lia.

Napakagat ng labi si Lia. Parang may maliit na karayom na tumusok sa puso niya. Sanay na siyang maliitin, pero iba pala ‘pag harap–harapan.

Ngumiti siya, pilit na mahinahon.

“Sir, subukan n’yo lang po. Kahit maliit na order, kaya ko pong ayusin. Sanay po akong mag–ayos ng bouquet para sa kasal, binyag, mga event—”

Tumikhim si Marco. Tumingin kay Lia, saka sa kariton. Saglit siyang natahimik.

“Pasensya na, miss,” mahinahong sagot ni Marco, pero nanatiling matigas ang tono. “May pinapatakbo akong malaking kumpanya. Kailangan ko ng supplier na kayang mag-deliver ng malaking volume, consistent ang quality, on time. Hindi ako pwedeng mag-risk.”

“Pero sir, kaya ko pong—”

Umiling si Marco.

“Hindi ito personal. Business lang.”

At doon, parang biglang lumamig ang paligid kay Lia. Hindi siya sigaw na pagtanggi, pero mas masakit pa: magalang pero mariing pagtanggi.

Tumalikod na sana si Marco nang may tumunog na notification sa phone niya. Napakunot ang noo niya, binuksan ang email, at biglang nag-iba ang ekspresyon ng mukha.

“Jules,” tawag niya, bahagyang tumaas ang boses, “na-confirm na. Pupunta raw mamayang hapon dito sa Maynila ‘yung delegation ng mga investor galing Middle East. Gusto nilang makita ang demo natin ng lokal na bulaklak na puwedeng i-export.”

Napalunok si Jules. “Sir, akala ko po online meeting lang?”

“May biglang pagbabago. Gusto nila ng in-person visit. At may hinihingi silang specific na variety ng rosas—‘yung mas mabangong strain ng lokal roses. Wala pa tayo no’n, ‘di ba?”

Tumahimik si Jules. Kita sa mukha niya ang kaba.

At doon unang sumingit uli si Lia, hindi sigurado kung dapat ba siyang magsalita.

“Sir… kung lokal na rosas po ang kailangan ninyo, kilala ko po ang mga taniman sa amin. Mas mabango po talaga ‘yung iba ro’n kaysa imported.”

Parehong napatingin sa kanya sina Marco at Jules.

III. Ang Lihim ni Lia 🗣️

Kung iba siguro, lalampasan na nila ang sinabi ng tindera ng bulaklak. Pero may kung anong urgency sa sitwasyon. Hindi puwedeng pumalpak ang meeting na ito—nakaasa ro’n ang planong expansion ni Marco sa Middle East.

“Miss, ano ulit pangalan mo?” tanong ni Marco.

“Lia po.”

“Lia, gaano karami ang kaya mong ma–source na lokal na rosas, ‘yung sinasabi mong mas mabango?”

Saglit siyang nag-isip, inalala ang lawak ng taniman sa bayan nila, si Mang Domeng at ang iba pang magsasaka na kilala niya.

“Kung biglaan po, siguro hindi gano’n kalaki. Pero kung demo lang para sa meeting, kaya po siguro ng mga kaibigan kong magsasaka. Basta maaga ko lang sila matawagan,” sagot ni Lia, medyo nanginginig ang boses.

“Sir,” sabat ni Jules, “risky iyan. Walang certification, walang papeles, at… well… tindera lang siya sa kalsada.”

Doon may kumislot sa loob ni Marco—isang halo ng inis at hiya. Hindi niya gusto ang tono ni Jules, pero alam niyang may punto ito. Malaking risk.

“May ibang supplier ba tayong may ganitong variety?” tanong ni Marco.

Umiling si Jules.

“Sila lang po ang kilala niyong may ganitong strain, sir. At kahit sila, hindi local farmers. Hybrid po ‘yung sa kanila, at hindi gano’n kaharabas ang amoy. Baka hindi ma-impress ang investors.”

Napasulyap si Marco sa mga bulaklak ni Lia. Medyo nalanta na ang iba, pero may ilang rosas na kahit sa init ng araw ay tila nananatiling sariwa, may simpleng ganda na hindi natatakpan ng pagod ng paligid.

“Lia,” seryoso niyang sabi, “may sasabihin ako, sana ‘wag mong masamain.”

“T… titingnan ko na lang po, sir,” biro ni Lia, pilit na pinapagaan ang loob niya.

“Kanina, tumanggi ako sa’yo. Business decision ‘yon. Pero ngayon, may opportunity tayong pareho.”

“Ibig n’yong sabihin, sir…?” may kunting kislap sa mata ni Lia.

“Kung matutulungan mo akong ma-impress ang investors na ‘to, maaari tayong magtaguyod ng partnership. Gusto kong mag–source ng lokal na bulaklak diretso sa mga magsasaka. Pero isa itong malaking hakbang. Kailangan ko munang makita kung paano ka magtrabaho, at kung kaya mong sumabay sa requirements namin.”

Bago pa makasagot si Lia, tumunog ang ringtone ni Marco.

Tinignan niya ang screen. Foreign number. Saudi country code.

“Sandali,” bulong ni Marco, at sinagot ang tawag.

Sa kabilang linya, naririnig ang boses ng isang lalaki, mabigat at may bahid ng authority. Mabilis na nagpalitan ng English words sila Marco at ang kausap, pero halatang may ilang bahagi sa usapan na hindi dumidikit nang maayos—parang may nawawalang nuance.

Napansin ni Lia na tila nahihirapan si Marco ipaliwanag ang “local fragrance” at cultural value ng bulaklak sa kontekstong gusto ng Middle Eastern buyers.

At doon, unti–unti siyang napangiti.

Kumirot sa utak niya ang mga salitang matagal na niyang hindi nagagamit.

Mga salitang… Arabic.

IV. Ang Wika sa Telepono 📞

Si Lia, ang tindera ng bulaklak sa kanto, ay hindi lang basta tindera.

Tatlong taon siyang nagtrabaho sa Middle East bilang helper sa isang maliit na flower shop sa Jeddah. Natuto siyang mag–arrange ng bulaklak ayon sa panlasa ng Arab clients, natutong makipag–usap sa kanila gamit ang basic Arabic, at higit sa lahat, natutong makinig sa kulturang malayo sa kanya. Nang umuwi siya sa Pilipinas dahil sa sakit ng ina, bitbit niya ang kaalaman at pag-ibig sa bulaklak—ngunit hindi niya inasahang isang araw, ang pinagsamang karanasang iyon ang magiging sandata niya.

Habang nag–ee–English si Marco sa kausap, may ilang Arabic words ang isinisingit ng nasa kabilang linya, tila naghahanap ng kumpirmasyon, o mas presong paliwanag.

Naririnig ni Lia ang “warda” (rosa), “reeha” (amoy), “asli” (original), at “souk” (merkado). Unti–unting nabubuo sa isip niya ang buong konteksto.

Biglang napalingon si Marco, napansin ang medyo kakaibang tingin ni Lia sa ere.

“Sir, kung gusto n’yo pong—” maingat na sabi ni Lia, “subukan ko pong tulungan… kung Arabic po ‘yan.”

Natigilan si Marco.

“Marunong ka ng Arabic?” halos hindi makapaniwalang tanong niya.

“Konte lang po. Enough para magpaliwanag ng bulaklak,” sagot ni Lia, kinakabahan pero matatag.

Hindi na nagdalawang-isip si Marco. Pinindot niya ang button sa phone, binuksan ang loudspeaker.

“Lia,” bulong niya habang patuloy ang kausap sa kabilang linya, “paki–subukan mo.”

Huminga nang malalim si Lia, parang unang dive sa napakalalim na tubig. Binitiwan ang hawak na bouquet, pinunasan ang kamay sa palda, at bahagyang lumapit sa telepono.

“Assalamu alaikum, ustadh,” mahinahon pero malinaw niyang bati.

Sandaling katahimikan.

“Wa alaikum assalam,” mabilis na sagot ng nasa kabilang linya, halatang nagulat. “Man anti? (Sino ka?)”

Ngumiti si Lia, kahit hindi nakikita.

“Ana Lia, min Filipin… ashtagal fi mawsem al-ward qablan.”
(Ako si Lia, galing sa Pilipinas… nagtrabaho ako sa tindahan ng bulaklak dati.)

Nagulat si Marco sa kinis ng pagbigkas ni Lia ng Arabic. Hindi siya perfect, pero may tunog na pamilyar, totoo, at hindi mechanized. Parang nakikita ni Marco ang isang panibagong mundo sa likod ng simpleng tindera.

Sa kabilang linya, narinig ang munting tawa ng lalaki.

“Mumtaz, Lia. Tufhimeen ‘an al-ward al–mahali?
(Maganda, Lia. Naiintindihan mo ba ang tungkol sa lokal na rosas?)”

“Na’am, ustadh,” sagot ni Lia. “Fi baladna anwaa ward reehtaha qawiyya jiddan… tabi’iyya, bila mawad. Yumkin an nasna’ bukeyyat khasatan li aswaqkum.”
(Oo, ustadh. Sa bansa namin, may mga uri ng rosas na napakalakas ng natural na amoy, walang kemikal. Kaya naming gumawa ng espesyal na bouquets para sa mga merkado ninyo.)

Napatingin si Marco kay Lia, parang ngayon lang niya nakikita ang tunay na anyo nito.

Habang nag-uusap sila sa Arabic, marahang ipinaliwanag ni Lia:

Na ang mga bulaklak sa Pilipinas ay puwedeng i–position hindi lang bilang dekorasyon, kundi bilang cultural experience—bawat talulot may kuwento.
Na kaya nilang mag-supply ng espesyal na curated local roses para sa mga high–end events sa Middle East.
Na may mga farmers silang kayang tumugon, basta bibigyan ng tamang suporta at training.

Hinaluan niya ng ilang English words, pero sinisiguro niyang ang mahahalagang konsepto ay nasa Arabic, dahil alam niyang mas tatagos iyon sa kausap.

Maya–maya, narinig nila ang maikling paghagikhik sa kabilang linya.

“Lia,” sambit ng investor, “ajibtuni kalamuki. Nureed an nara hatha al-ward al–mahali al–yawm.”
(Nagustuhan ko ang sinabi mo. Gusto naming makita ang lokal na rosas na ‘yan ngayong araw.)

Napatingin si Marco kay Jules.
Napatingin si Jules kay Lia.

Parang sabay nilang naisip: “Paano?”

V. Ang Paghahabol ng Oras ⏰

Tapusin na raw ang setup, sabi ng investor. Sa loob ng apat na oras, darating sila sa opisina ni Marco para sa maliit na demo at presentation. Gusto nilang maamoy, mahawakan, at makita mismo ang local roses.

“Apat na oras?” halos mapalakas ang boses ni Marco. “From scratch?”

Lumingon siya kay Lia.

“Kaya mo bang makakuha ng mga lokal na rosas mula sa inyo sa loob ng, sabihin na nating… tatlong oras? Kailangan pa nating mag–arrange, mag–set up ng presentation.”

Alam ni Lia na imposible iyon. Ang bayan nila ay dalawang oras ang layo sa Maynila, kung walang trapik. Ngayon ay late morning na. Kahit magpalipad siya, baka huli na.

“Sir… hindi ko po kayang kumuha mula sa baryo namin ngayon. Pero…” Napatigil siya, nag-isip.

“Pero?” pilit ni Marco, halatang may bahid nang pag-asa.

“Narito po ako araw–araw sa kanto. May mga supplier akong dumadaan, dala ang iba’t ibang klase ng lokal flowers. May ilan po silang rosas, hindi kasing dami ng sa amin, pero sapat siguro para sa demo. Kung pupulutin natin lahat ng puwedeng makuha sa loob ng isang oras, at ako na po ang bahala sa pag–ayos, baka kayanin.”

Tumayo nang tuwid si Lia, parang biglang nawala ang pagod sa mga balikat.

“Sir, sanay po ako sa rush orders. Sa Jeddah po, may mga kliyenteng mag–oorder ng bouquet thirty minutes before an event. Lahat puwedeng pagtagpi–tagpiin kung malinaw ang tema.”

Napangiti si Marco, sa unang pagkakataon.

“Kung ganoon,” sabi niya, “gawin natin ‘to.”

VI. Ang Kalsada, ang Kariton, at ang CEO 🚚

Sa loob ng isang oras, ang kanto na dati’y simpleng istasyon ng bulaklak, naging parang maliit na command center.

Si Marco ang nag–aayos ng calls: logistics, staff, pag-clear ng maliit na function room sa opisina para gawin itong showroom ng local roses.
Si Jules, kahit may alinlangan, nakasakay sa service van, umiikot sa karatig–palengke at ibang kanto kung saan may mga nagbebenta ng bulaklak, binibili ang lahat ng local roses na maayos pa ang kondisyon.
Si Lia, naiwan sa kanto, naging “central processor” ng mga dumarating na bulaklak. Tinitingnan niya ang quality, inaamoy, tinatanggal ang mga sirang dahon, at pinipili ang pinakamaganda.

Laking gulat ng ibang tindera nang marinig na buong Verdancia Imports ang bumibili sa kanila ng stocks.

“Lia, ano’ng nangyayari? Bakit bigla silang bumibili ng lahat?” tanong ng kapwa niya tindera.

“May malaking bisita raw,” nakangiting sagot ni Lia. “At kailangan nila ng tulong ng mga maliliit na tulad natin.”

Habang busy ang lahat, may isang sandali na halos hindi makapaniwala si Lia sa nakikita: ang isang CEO na tulad ni Marco, nakasuot pa rin ng mamahaling relo, pero may hawak na timba ng rosas mula sa van, tumutulong magbuhat.

Nagkatinginan sila.

“Sir, baka madumihan kayo,” biro ni Lia.

“Sa negosyo, minsan kailangan mong marumihan ang kamay, basta tama ang direksyon,” sagot ni Marco, bahagyang nakangiti.

At sa loob ng isa’t kalahating oras, nabuo nila ang hindi iilang bouquet, kundi isang maliit na display ng local roses:

May rustic arrangement na parang probinsya sa loob ng salamin.
May minimalist composition na bagay sa modern interiors ng Middle East.
May classic bouquet na simple pero matapang ang amoy—ang natural na halimuyak na ipinagmamalaki ni Lia.

VII. Ang Demo na Tumaya sa Lokal 🌺

Pagdating nila sa opisina ni Marco, halos ayos na ang lahat. Nakaayos ang reception, nakaredy ang projector, at may staff na nakaayos ang uniform.

Pero ang pinakamahalagang bahagi: ang munting flower exhibition sa gitna ng function room.

Nakatayo si Lia sa isang sulok, nakasuot pa rin ng simpleng damit, may bahid pa ng alikabok sa laylayan. Pero sa mga mata ni Marco, mukha na siyang ibang tao: isang eksperto sa lokal na bulaklak.

Dumating ang tatlong lalaking Middle Eastern investors, kasama ang interpreter at local liaison. Bumati sila ng pormal kay Marco, at mabilis na nagsimula ang business niceties.

Ipinaliwanag ni Marco—in English—ang plano: ang pagsu–source ng lokal na bulaklak, ang vision ng Verdancia na hindi lang mag-import, kundi pati mag–export ng uniqueness ng Pilipinas.

Pero ramdam niyang kulang. May mga salitang hindi dumikit, mga konseptong mas gaganang ipaliwanag sa wikang mas komportable ang mga bisita.

Kaya, nang dumating na ang part ng flower demo, tumingin si Marco kay Lia.

“Gentlemen,” sabi ni Marco, “I’d like you to meet someone important to this concept. This is Lia. She works closely with local flowers—and she also speaks Arabic.”

Nagkatinginan ang mga investors, halatang natuwa.

Lumapit si Lia, kinakabahan pero buo ang loob. Huminga nang malalim, at muling binuksan ang mundong iniwan niya sa Middle East.

“Assalamu alaikum,” magalang niyang bati. “Ismi Lia. Ana min al–Filipin, wa ahibbu al–ward jiddan.”
(Pagbati sa inyo. Ako si Lia. Galing ako sa Pilipinas, at mahal ko ang mga bulaklak.)

Nakangiting tumugon ang isa sa kanila.

“Wa alaikum assalam, ya Lia. Quli lana ‘an hadha al–ward.”
(Sabihin mo sa amin ang tungkol sa mga bulaklak na ito.)

At doon, parang magic.

Ipinaliwanag ni Lia:

“Hatha al–ward min quroona sagheera, mazru’a bi yadeen ahali, bila isti’mal kabeer lil–mawad al–kيميائية.”
(Galing ang mga rosas na ito sa maliliit na baryo, tinanim ng mga kamay ng mga ordinaryong tao, halos walang kemikal.)
“Reehatuhu tabi’iyya wa qawiyya, yumkin an tusbih muwafaqa li afrahkum wa hafalatkum, ma’a lamsa min ruhi baladna.”
(Natural at matapang ang amoy nito, puwedeng maging bagay sa mga kasal at selebrasyon ninyo, may dalang hininga ng aming bansa.)
“Nureed an nasna’ jسر bayna mazare’ina wa aswaqikum.”
(Gusto naming bumuo ng tulay sa pagitan ng mga bukirin namin at ng mga merkado ninyo.)

Habang nagsasalita si Lia, sumisingit si Marco paminsan-minsan para magdagdag ng business details—volume, logistics, potential pricing—ngunit ramdam niyang si Lia ang tunay na puso ng presentasyon.

Pinapitas ng isa sa mga investors ang isang rosas, inilapit sa ilong, at napangiti.

“Hatha reehatuhu asdaqu min kathir min al–ward al–muwaffar ‘indana.”
(Ang amoy nito ay mas totoo kaysa sa marami sa mga bulaklak na available sa amin.)

Nagpalitan sila ng tingin. May maikling usapan sa Arabic na hindi na sinubaybayan ni Marco, sanay na siyang hindi laging maintindihan ang lahat.

Hanggang sa sinabi ng pinakamatandang investor:

“Ya Marco… wa ya Lia… nahnu muhtammun. Nureed tajriba muwajjahatan ma’kum.”
(Marco… at Lia… interesado kami. Gusto naming subukan ang direktang partnership sa inyo.)

Napahigpit ang hawak ni Marco sa bola pen. Tumibok ang dibdib niya.

Hindi lang sila na–save mula sa posibleng malaking failure. Nakatanggap sila ng oportunidad na hindi niya inasahan.

At nagsimula ang pag-uusap sa terms, trial shipment, at pilot program—lahat, dahil sa bulaklak, at sa boses na nagsalita sa wikang inakala niyang walang sinumang makakausap sa kalsada.

VIII. Pagkatapos ng Meeting 🌤️

Pagkaalis ng mga investors at staff, nanatili sa silid si Marco at Lia. Tahimik saglit ang paligid, tanging amoy ng rosas ang nakabalot sa hangin.

“Lia,” unang bumasag ng katahimikan si Marco, “hindi ko alam kung paano ka mapapasalamatan nang sapat.”

Ngumiti si Lia, medyo nahiya.

“Ginawa ko lang po ‘yung kaya kong gawin, sir. At… salamat po kasi kahit tumanggi kayo kanina, binigyan n’yo ako ng chance ngayon.”

Napayuko si Marco, napatingin sa mga kamay niyang may bahid pa ng pollen at kaunting lupa.

“Kanina,” mahina niyang sabi, “tiningnan ko lang ang nakikita ng mata: kariton, kalye, maliit na operasyon. Nakalimutan kong ang kompetisyon ngayon ay hindi lang sa laki ng kumpanya, kundi sa laki ng pagkaunawa—sa produkto, sa kultura, sa tao.”

Tumawa si Lia nang bahagya.

“Ako naman po, sanay na sa pagtanggap ng ‘hindi’. Pero… buti na lang, ‘yung Arabic na natutunan ko sa gitna ng pagod sa abroad, nagamit din sa wakas para sa bansa ko.”

Saglit silang natahimik, saka nag-usap nang mas praktikal.

“Lia,” seryoso na uli si Marco, “gusto kong gawing pormal ‘to. Hindi lang ‘yung pagtulong mo sa meeting na ‘to, kundi ang papel mo sa buong project. Kailangan ko ng taong may alam sa bulaklak mula sa grassroots, marunong sa Arabic, at marunong makitungo sa maliliit na farmers. Gusto kitang kunin bilang consultant at local sourcing coordinator para sa bagong division.”

Namilog ang mata ni Lia.

“Sir… consultant? Ako po?”

“Tayo,” sabay turo ni Marco sa sarili at kay Lia. “Tayo. Hindi na ako uulit na ‘hindi puwedeng mag-risk sa maliliit’. Hindi sa panahong alam ko na kung paanong ang isang tindera sa kalsada ang literal na nagligtas sa isang multimillion na deal.”

Naramdaman ni Lia na parang may kung anong bumigat sa lalamunan niya, halo ng tuwa at hindi makapaniwalang emosyon. Naalala niya ang nanay niya, ang mga utang, ang mga gabing umuuwi siyang halos wala nang kita.

“Sir,” mahina niyang sabi, “kung tatanggapin ko po ‘yan, may isa po akong kondisyon.”

Napataas ang kilay ni Marco, amused.

“Malaki na agad ang hinihingi?” biro niya.

Ngumiti si Lia.

“‘Wag n’yo pong kalimutang isama ang mga dati kong suki at ‘yung mga tindera na katulad ko sa kanto. Kung lalaki po ang negosyo, sana hindi lang mga malalaking pangalan ang makinabang. Gusto ko pong makita na ‘yung mga bukid at kariton na pinanggalingan ko, sumasabay din sa pag-angat.”

Tumango si Marco, walang pag–aalinlangan.

“Deal.”

Nagkamayan sila.

At sa simpleng pagkakasundong iyon, ang kwento ng isang “tindera ng bulaklak” at isang “CEO na tumanggi” ay nabaligtad.

IX. Isang Bagong Simula 🌱

Makalipas ang ilang buwan, maraming nagbago.

Sa isang maliit na baryo sa Bulacan, makikita ang mga magsasakang nagsasanay sa bagong standards: pag–proseso ng bulaklak para ma–maintain ang natural na amoy, pag–pack nang maayos para sa mahabang biyahe, pag–tanda ng schedule ng pamumulaklak. Nakatulong ang Verdancia sa pag–dala ng basic technology, pero si Lia ang nag–bridge sa wika at tiwala.

Sa office ni Marco, may maliit na photo wall: mga larawan ng local farmers, mga kariton ng bulaklak, at isang kanto sa Maynila kung saan nagsimula ang lahat.

Sa gitna ng wall, may larawan ni Lia, hawak ang isang bouquet ng lokal na rosas, nakangiti.

Ang bagong division ng Verdancia — “Verdancia Lokal” — ay unti–unting nagiging modelo ng inclusive sourcing. Mula sa kanto hanggang sa Middle Eastern weddings, dumadaloy ang bulaklak at kuwento.

At sa tuwing may mga bagong international partners na nahihirapan sa English, mapapangiti na lang si Marco, dahil alam niya kung sino ang tatawagin.

“Lia, may kausap ulit tayong Arabic–speaking clients. Baka pwedeng ikaw na uli ang magpaliwanag.”

Mula sa kabilang linya ng phone o sa gitna ng meeting room, maririnig ang pamilyar na pagbati:

“Assalamu alaikum…”

At sa bawat salitang binibitawan ni Lia, hindi lang negosyong Pilipino ang ipinapakilala niya. Ipinapakilala niya ang mga kamay na nagtanim, ang mga taong nagbuhat, at ang bawat tindera ng bulaklak na iniisip ng mundo na maliit—hanggang sa marinig sila sa wikang hindi inaasahan.

X. Ang Diwa ng Kuwento 🌼

Sa dulo, hindi lang ito kuwento tungkol sa isang CEO at isang tindera ng bulaklak.

Ito ay kuwento tungkol sa:

Pagtanggi at Pangalawang Pagkakataon – Minsan, ang “hindi” ay simula lang ng mas malaking “oo” kapag nagbago ang pagtingin.
Wika bilang Tulay – Isang simpleng kakayahan, tulad ng pagsasalita ng Arabic, puwedeng maging tulay sa pagitan ng kanto at global market.
Pag-angat na Sama-sama – Totoong tagumpay ang hindi lang umaakyat mag–isa, kundi hinihila pataas ang iba.

At sa bawat bulaklak na ipinapadala sa ibayong–dagat, tila may nakasulat na mensahe: