ANAK NG YUMAONG “DON” GINAWANG KATULONG NG MADRASTAMAGALING NA ABOGADO TUMULONG SAKANYA PARA…

.

Ang Anak ng Yumaong “Don”

Bahagi 1: Ang Simula ng Lahat

Sa lumang hasyenda ng mga Monteverde, tila laging may kasamang musika ang bawat umaga. Ang halakhakan ni Donya Lilia, ang halimuyak ng kape sa balkonaheng may tanaw ng mga punong mangga, at ang mga yapak ni Shane, ang kanilang munting prinsesa, ang bumubuo sa ritmo ng tahanan. Si Don Gustavo, bagaman abala sa negosyo, ay laging umuuwi tuwing gabi upang marinig ang kwento ng kanyang mag-ina. Sa kanila, walang kulang. May yaman, may pagmamahal, at may kapayapaan.

Ngunit isang umaga, naputol ang musika. Si Donya Lilia ay biglang bumagsak habang nag-aalmusal. Dinala siya sa ospital at doon napag-alaman ni Don Gustavo na may malubha pala itong sakit sa puso na matagal nang tinatago ni Lilia upang hindi mabahala ang kanyang pamilya. Sa mga sumunod na linggo, madalas na ang ingay ng mga makina at dasal ang maririnig sa silid ni Lilia. Si Shane, walong taong gulang pa lamang, ay araw-araw na humahawak sa kamay ng kanyang ina na unti-unting nanghihina.

“Anak!” Mahina ngunit buo ang tinig ni Donya Lilia. “Maging mabait ka palagi ha. Huwag mong hayaang baguhin ng mundo ang puso mong mabuti.” Tumango si Shane, pilit na pinipigil ang luha. At sa gabing iyon, habang mahigpit niyang yakap ang kanyang anak at nakatingin si Don Gustavo sa kanila, humikbi si Donya Lilia at hindi na muling nagising pa.

Ang araw ng libing ay tila ba isang malungkot na pelikula. Ang mga tao sa bayan ay dumalo. Ang mga bulaklak ay nagbagsakan sa kabaong at ang ulan ay tila nakiramay. Sa tabi ng puntod ay nakatayo si Shane, walang imik habang ang kanyang ama naman ay nakayuko, tila basag ang lakas. “Anak,” mahina ang sabi ni Don Gustavo. “Pangako ko, hindi kita pababayaan.” Ngunit ang panahon ay marahas sa mga nagdurusa.

Dumaan ang mga buwan at si Don Gustavo ay muling niramon ng negosyo. Sa umaga ay nasa opisina at sa gabi ay pagod. Si Shane, bagaman lumalaking matalino at masunurin, ay madalas nag-iisa sa pagkain. Wala na ang init ng mga halik ng kanyang ina. Wala rin ang mga yakap sa gabi.

Isang araw, ipinatawag siya ng ama sa opisina. Nakaupo roon si Don Gustavo kasama ang isang babae, may marigid na ngiti at mabangong pabango. “Shane,” wika ng ama. “Ito ang tita Nenita mo. Tutulungan niya tayo sa bahay at sana maging magkaibigan kayo.” Maganda si Nenita. Maputi, may alon ng buhok, at mabini ang kilos. Lumapit ito kay Shane. “Napakaganda mo naman, Iha. Siguro mahirap mawalan ng ina, pero huwag kang mag-alala, nandito na ako.”

Ngumiti si Shane ngunit may kakaibang lamig sa kanyang dibdib. Parang may aninong dumarating sa tahanan nilang dati, puno ng liwanag. At sa sumunod na buwan, naganap ang kasal ni Don Gustavo at Nenita sa simbahan ng bayan. Marami ang dumalo, marami ang bumati. Ngunit sa gitna ng kasiyahan, nakatayo si Shane sa gilid, hawak ang litrato ng kanyang yumangong ina. Tahimik niyang ibinulong, “Inay, may bagong taon na sa bahay natin. Sana po mabuti siya.”

Ngunit kung alam lang niya, iyon ang araw na magbabago ang lahat. Ang araw na unti-unting mawawala ang liwanag sa asyenda Monteverde. Ang kasal ni Don Gustavo at Nenita ay pinag-usapan sa buong bayan. Isang marangyang seremonya sa lumang simbahan ng San Isidro. Nakasuot si Nenita ng puting trahe na tila ginintuan sa liwanag. At ang mga panauhin ay nagsasabing, “Ang swerte ni Don Gustavo, nakahanap ng bagong pag-ibig.”

Ngunit sa likod ng bawat papuri, may mga bulungang hindi marinig ni Shane. Mga bulungang nagsasabing tila hindi pangkaraniwan ang bilis ng pag-iisang dibdib. Pagkatapos ng kasal, muling nabuhay ang sigla sa asyenda Monteverde. May mga bagong kurtina, bagong gamit, at bagong patakaran.

Si Nenita sa unang mga linggo ay tila isang anghel sa paningin ni Don Gustavo. Madalas siyang maghanda ng almusal, humahalik sa pisngi ng asawa, at palaging nagpapakitang mabuti kay Shane. “Shane, iha, kumain ka ng marami ha. Gusto kong lumaki kang maganda at matalino tulad ng mama mo.” Ngumiti si Shane. “Salamat po, Tita Nenita.” Ngunit sa kabila ng mga ngiti, may kakaibang tingin si Nenita. Isang tingin na tila sumusukat, nagmamasid, at nagbibilang.

Ang Pagbabago ng Tadhana

Lumipas ang ilang buwan. Unti-unti nang lumitaw ang ibang mukha ng bagong ina. Minsan nagising si Shane ng madaling araw para uminom ng tubig at narinig niya si Nenita na nagsisigaw sa katulong. “Ang tigas ng ulo niyo! Akala niyo kung sino kayo sa bahay na ‘to!” Pagkakita kay Shane, biglang nagbago ang tono ni Nenita. “Ay, Iha, gising ka pa? Pasensya ka na ha. Medyo pagod lang si tita mo.”

Ngumiti siya ngunit malamig ang kanyang mga mata. Sa mga sumunod na linggo, nagsimula na ang mga mapanuring salita. “Shane, bakit ganyan ka manamit? Hindi ka ba tinuruan ng ina mo ng maayos?” sigaw ni Nenita habang tinatapon ang basang tuwalya sa sahig. “Shane, bakit lagi kang nasa kwarto? Baka tinatamad ka na naman sa gawaing bahay ah.” At kapag sinasagot ni Shane ng mahinahon, sinasabihan siyang bastos o walang respeto.

Sa harap ni Don Gustavo, si Nenita ay ang perpektong asawa. Maasikaso, mapagmahal, at palaging nag-aalala sa anak ng asawa. Ngunit kapag umaalis si Don Gustavo para mag-inspeksyon ng negosyo, si Nenita ay nagiging ibang tao. Mapanlait, maramot, at mapang-api. Ginagawa niyang tagalinis si Shane. Pinapahiya sa mga kasambahay at minsan ay pinapakain ng tira-tira. “Kung hindi dahil sa akin, wala kang kakainin dito. Matuto kang magpasalamat ha.” Minsan sigaw niya habang itinapon ang tinapay sa harap ng bata.

Tahimik lang si Shane. Pinupulot ang tinapay at kumain ng walang imik. Ngunit sa gabi, dumadalaw siya sa puntod ng ina. Umiiyak. “Inay, bakit po parang hindi na ako mahal ni Papa? Bakit po ganito?” Ngunit sa halip ng sagot, tanging hangin lang ang tumugon. At sa katahimikan ng gabi, ipinangako ni Shane sa kanyang sarili na hindi siya titigil hangga’t hindi niya nalalaman ang katotohanan. Sa unang pagkakataon, napalitan ng apoy ang kanyang mga luha.

Ang Pagsisiyasat

Pagkatapos ng gabing iyon, hindi na muli umiyak si Shane. Sa halip, nagsimula siyang kumilos. Sa ilalim ng mahinhing anyo ng isang dalagang nagluluksa, dahan-dahan niyang binuo ang plano upang buksan ang katotohanan sa likod ng binagong testamento. Una niyang pinuntahan si Attorney Ramos.

“Attorney, naniniwala ako na may nangyari sa mga dokumento ni Papa. Hindi siya ganun. Alam kong ako ang iniwanan niyang lahat,” sabi ni Shane. Tahimik muna ang abogado. Kita sa mukha niya ang pag-aalinlangan ngunit naroon din ang awa. “Shane, noong huling araw bago mamatay ang iyong ama, tinawagan niya ako. Sabi niya, isusuko niya sa akin ang orihinal na kopya ng testamento. Pero hindi na siya umabot.”

“Kung ganon, kailangan kong hanapin ang orihinal,” mariing sagot ni Shane. Sa tulong ng kanyang kaibigang kaklase sa kolehiyo na nag-aaral ng forensics, ipina-check niya ang pirma sa dokumentong hawak ni Nenita. Makalipas ang ilang araw, dumating ang resulta. “Palsipikado,” sabi ng kanyang kaibigan.

“Ang lagda ni Don Gustavo ay ginaya lamang. Ang tinta ay ibang klase at ang petsa ay hindi tugma sa mga record ng ospital.” Habang lumalalim ang imbestigasyon, mas maraming lihim ang lumalabas. Lumapit kay Shane ang isang dating kasambahay na tinanggal ni Nenita. “Senorita Shane,” pabulong nitong sabi. “Ako po mismo ang nakakita noon. Kinuha ni Madam ang kahang bakal lang doon isang gabi bago siya bawian ng buhay.”

Nang marinig iyon, tuluyang nanindig ang balahibo ni Shane. Ang mga piraso ng palaisipan ay nagsimulang magtugma. Muli niyang kinausap si Attorney Ramos. “Kung may kopya pa po kayo ng draft, baka po yun ang magpapatunay.” Paghalungkat ng abogado sa lumang filing cabinet, isang makapal na sobre ang nakita. Sa loob nito ay nakasulat, “Huling kalooban, draft copy, Monteverde.” At nang buksan nila, malinaw ang nakasulat na lagdaan ni Don Gustavo.

Ang Pagsisimula ng Laban

“Lahat ng aking pag-aari, negosyo, at lupain ay ipinamana ko sa aking bugtong na anak na si Shane Monteverde. Ang aking asawa, si Nenita, ay bibigyan ko ng buwanang allowance bilang suporta.” Napaupo si Shane. Nanginginig ang mga kamay. “Itong katibayan,” bulong niya, halos hindi makapaniwala. Ngunit sa likod ng bawat ebidensya, alam niyang mabigat na laban ang kakaharapin.

Si Nenita ay makapangyarihan, konektado sa mga opisyal, at may pera para manipulahin ang sistema. Ngunit hindi na siya ang dating batang umiiyak sa dilim. Sa tulong ni Attorney Ramos, naghain siya ng formal na kaso ng falsification of documents at estafa laban kay Nenita. Laking gulat ng madrasta ng ihain sa kanya ang subpoena. “Ano ‘to?” sigaw ni Nenita. “Ako kakasuhan ng batang yon?”

Lumisi si Attorney Ramos. “Hindi bata ang harap sa inyo, Mrs. Monteverde, kundi ang tunay na tagapagmana.” Nagsimula ang paglilitis. Sa unang pagkakataon, maghaharap sa korte ang inaakalang mahina at ang tusong mapagsamantala. Sa mga mata ni Shane, wala na ang bakas ng takot. Tanging determinasyon na lamang ang natitira upang ipaglaban ang karapatang inagaw sa kanya.

At sa unang araw ng paglilitis, habang nagtatagpo ang kanilang mga mata, isang malamig na ngiti ang sumilay kay Shane. “Ngayon, tita, ako naman ang maniningil,” mahinahon niyang wika. Naging laman ng mga diyaryo ang pangalan ng Monteverde. “Asawa ng yumaong Don Gustavo, sinampahan ng kaso ng anak sa unang asawa.” Nagulat ang buong bayan. Ang pamilyang dati kinaiinggitan ay pinag-uusapan sa lansangan. Ngunit sa halip na ikahiya, tinalikuran ni Shane ang takot. Ang kanyang layunin ay hindi paghihiganti kundi hustisya.

Ang Pagsubok sa Korte

Sa korte, magkatapat silang dalawa. Si Shane ay nakasuot ng simpleng itim. May mahinhin ngunit matatag na titig. At ang kanyang tita Nenita naman ay nakaputi ngunit may bahid ng pagkabahala sa mukha. “Mrs. Monteverde,” panimula ng hukom. “Inaakusahan kayo ng pameke ng last will at testament ni Don Gustavo Monteverde. Anong masasabi niyo?”

“Hindi totoo ‘yan. Diyan ay pawang kasinungalingan lamang,” matapang na sagot ni Nenita. “Ako ang legal na asawa. Ako ang may karapatan sa lahat.” Ngunit nang ipresenta ni Attorney Ramos ang ebidensya—ang orihinal na draft, ang forensic report ng pirma, at ang mga saksi mula sa dating kasambahay—unti-unting natunaw ang lakas ni Nenita. “Ang lagdang ito,” wika ng forensic expert, “ay ginaya lamang. Ang orihinal na lagdaan ni Don Gustavo ay hindi ganito ang stroke at pressure.”

Nag-ingay ang korte. Si Nenita ay napayuko, nanginginig, at halos hindi makapagsalita. Sa gitna ng pagdinig, lumapit si Shane sa stand. Mata sa mata niyang tinignan ang madrasta. “Hindi ko kailan man kinusto ang yaman,” mahihinang sabi niya. “Ang gusto ko lang ay katotohanan. Lahat ng sakit, lahat ng pang-aapi, kinaya ko. Pero ngayon, hindi na ako bata. Hindi na ako tatahimik habang binabastos ang pangalan ng ama ko.”

Tumulo ang luha sa mata ni Nenita. Ang ginamit niyang ganda at panlinlang noon ay wala nang silbi ngayon. Ang hatol ay mabilis. “Guilty sa falsification of documents at estafa.” Ang dating reyna ng Hasyenda Monteverde ay tuluyang dinala ng mga awtoridad habang si Shane ay tahimik lang na nakamasid. Walang ititi ng tagumpay. Tanging kalungkutan na tila pagod na sa laban.

Ang Bagong Simula

Makalipas ang ilang buwan, muling nabuksan ang asyenda. Sa ilalim ng pamumuno ni Shane, unti-unti niyang binuhay ang negosyo ng kanyang ama. Ngunit ngayon ay may bagong mukha ang kumpanyang ito. Isang kumpanyang nagbibigay ng tulong sa mga empleyado. Nagbibigay ng scholarship sa mga anak ng mga manggagawa at may proyekto para sa mahihirap sa kanilang bayan.

Minsan, bumisita si Attorney Ramos. “Shane, maaari ka ng mamuhay ng payapa. Nasa na ang lahat.” Ngumiti siya, mahina. “Hindi po lahat, Attorney Ramos. Pero sapat na po ito. May ama akong maipagmamalaki.” Isang araw, pinasyalan niya ang kulungan kung saan nangulong si Nenita. Payat na ito, tila natutunaw. “Bakit ka pa pumunta dito?” tanong ng madrasta. “Dahil gusto kong matapos ang lahat sa galit,” sagot ni Shane. “Gusto kong malaman mong pinapatawad na kita. Hindi ko man maibabalik ang nakaraan, pero sana matutunan mo ring maging totoo.”

Natahimik si Nenita. Tumingin ito sa kanya at sa unang pagkakataon, umiyak ito ng totoo. “Tatawarin mo na ako, Shane.” “Pinagharian ako ng kasakiman sa labas ng kulungan.” Huminga ng malalim si Shane. Sa kanyang pag-uwi, dumiretso siya sa puntod ng kanyang mga magulang. “Papa, mama!” bulong niya. “Tapos na po ang laban. Wala na pong luha.”

Maraming salamat po sa lakas. At habang tinatamaan siya ng malamig na simoy ng hangin, nakangiti siyang tumingin sa langit. Alam niyang sa huli, ang kabutihan, gaano man apihin, ay laging nagwawagi.

Ang Pagsasara ng Kabanata

Makalipas ang tatlong taon mula ng matapos ang kaso, ang dating tahanan ng Monteverde na minsang naging pugad ng kasakiman ay ngayo’y naging simbolo ng pag-asa. Sa harapan ng mansyon, nakatindig ang bagong pangalan ng negosyo: “Monteverde Foundation for Home.” Isang institusyong tumutulong sa mga batang ulila at kababaihang pinagmalupitan. Si Shane, na ngayong dalawampung taong gulang na, ay kilala bilang isa sa mga pinakabatang negosyanteng may malasakit sa kapwa.

Ngunit sa kabila ng tagumpay, nanatiling payak ang kanyang pamumuhay. Madalas siyang makitang nakaupo sa hardin ng kanilang lumang bahay, nagbabasa ng mga lumang liham ng kanyang ama. Sa isang liham na natagpuan niya sa lumang aparador, nakasulat ang mga salitang tila ba iniwan ng tadhana para sa kanya.

“Anak, darating ang araw na mararamdaman mong mag-isa ka. Pero lagi mong tatandaan na ang kabutihan minsan ay tahimik pero hindi kailan man natatalo.” Napangiti si Shane habang pinipigilan ang luhang gustong pumatak. Alam niyang iyon ang gabay ng kanyang ama mula pa noon hanggang ngayon.

Ang Pagsasalubong ng mga Bagong Hamon

Ngunit sa kabila ng kanyang mga tagumpay, hindi siya nakaligtas sa mga hamon ng buhay. Isang umaga, habang nag-aasikaso siya sa kanyang foundation, nakatanggap siya ng tawag mula sa isang dating kaibigan na nagngangalang Marco. “Shane, kailangan ko ng tulong. Ang pamilya ko ay nasa krisis at wala na kaming makain,” sabi ni Marco, puno ng pag-aalala.

“Marco, anong nangyari?” tanong ni Shane, nag-aalala sa kaibigan. “Nawala ang trabaho ng tatay ko at hindi na niya kayang suportahan ang pamilya. Kailangan namin ng tulong,” sagot ni Marco. “Sige, pupuntahan ko kayo. Magbibigay ako ng tulong,” sagot ni Shane, determinado na makatulong.

Pagdating niya sa bahay ng kaibigan, nakita niya ang kalagayan ng pamilya nito. Ang mga bata ay nagugutom at ang mga magulang ay tila nawawalan na ng pag-asa. “Marco, nandito na ako. Anong maitutulong ko?” tanong ni Shane. “Kailangan naming ng pagkain at tulong sa mga bayarin,” sagot ni Marco, nag-aalala.

“Hindi ka nag-iisa. Tutulungan kita,” sagot ni Shane. Agad siyang umuwi at kumuha ng mga pagkaing ipapamigay sa pamilya ni Marco. “Narito ang ilang pagkain at ilang pera. Sana makatulong ito,” sabi ni Shane habang iniaabot ang mga ito. “Maraming salamat, Shane. Hindi ko alam kung ano ang gagawin namin kung wala ka,” sagot ni Marco, puno ng pasasalamat.

Ang Pagbuo ng Komunidad

Mula sa karanasang iyon, nagpasya si Shane na mas palawakin pa ang kanyang foundation. “Kailangan nating magtayo ng isang programa para sa mga pamilya na nangangailangan ng tulong,” sabi niya kay Attorney Ramos. “Magandang ideya yan, Shane. Anong plano mo?” tanong ng abogado. “Gusto kong mag-organisa ng mga feeding programs at livelihood training para sa mga pamilya,” sagot ni Shane.

Agad silang nagplano at nag-organisa ng isang malaking event sa barangay. “Kailangan nating ipaalam sa mga tao na nandito tayo para sa kanila,” sabi ni Shane. Sa tulong ng mga volunteers, nagluto sila ng masasarap na pagkain at nag-set up ng mga booth para sa mga livelihood training. “Ate Shane, excited na akong makilahok!” sabi ni Rina, ang batang alaga ni Shane.

“Magandang balita yan, Rina! Ang mahalaga ay sama-sama tayong nagtutulungan,” sagot ni Shane, puno ng saya. Dumating ang araw ng event at ang buong barangay ay puno ng buhay. Ang mga tao ay nagtipun-tipon, nagdala ng mga pagkain, at nag-enjoy sa mga aktibidad. “Ito ang simula ng pagbabago sa ating komunidad,” sabi ni Shane sa mga bisita.

Ang Pagsubok ng Katatagan

Ngunit sa kabila ng tagumpay ng kanilang event, may mga pagsubok pa ring dumarating. Isang araw, habang nag-aasikaso siya sa kanyang foundation, nakatanggap siya ng tawag mula sa isang lokal na opisyal. “Shane, kailangan naming pag-usapan ang mga permit para sa iyong mga proyekto,” sabi ng opisyal. “May mga isyu sa mga dokumento at kailangan mong ayusin ito.”

“Bakit? Wala namang problema sa mga permit,” sagot ni Shane, naguguluhan. “May mga tao na nagrereklamo tungkol sa iyong foundation. Sinasabi nilang hindi mo ito pinapatakbo ng maayos,” sagot ng opisyal. “Kailangan natin itong ayusin kung ayaw mong magkaroon ng problema.”

Naramdaman ni Shane ang bigat ng sitwasyon. “Kailangan kong ipaglaban ang aking foundation,” bulong niya sa sarili. “Hindi ko maaalis ang mga tao na ayaw sa akin, ngunit hindi ko rin sila hahayaan na sirain ang aking mga pangarap.” Nagtanong siya kay Attorney Ramos. “Attorney, anong gagawin ko? Kailangan kong ipakita na may magandang layunin ang aking foundation.”

Ang Laban para sa Hustisya

Mula sa mga pagsubok, nagpasya si Shane na ipaglaban ang kanyang mga karapatan. “Kailangan kong ipakita sa lahat na ang aking foundation ay para sa kabutihan,” sabi niya kay Attorney Ramos. “Magsasagawa tayo ng isang press conference upang ipaalam sa publiko ang ating mga proyekto at layunin,” mungkahi ng abogado.

“Magandang ideya yan, Attorney. Gagawin ko ang lahat para ipakita ang kabutihan ng aking foundation,” sagot ni Shane. Sa press conference, nagbigay siya ng mga detalye tungkol sa kanilang mga proyekto at mga benepisyo para sa mga pamilya. “Ang aming layunin ay tulungan ang mga tao sa aming komunidad at bigyan sila ng pagkakataon na umunlad,” sabi ni Shane sa harap ng mga reporter.

Ngunit sa likod ng kanyang ngiti, may mga tao pa ring hindi naniniwala sa kanya. “Ano ang magagawa ng batang ito? Wala siyang karanasan,” bulong ng isang reporter sa kanyang katabi. Ngunit hindi nagpatinag si Shane. “Ang mahalaga ay ang aming layunin na makatulong at magbigay ng pag-asa,” sagot niya sa sarili.

Ang Tagumpay ng Pagsusumikap

Matapos ang press conference, unti-unting nagbago ang pananaw ng mga tao sa kanyang foundation. “Shane, ang ganda ng iyong presentation! Nakita ko ang iyong determinasyon,” sabi ni Attorney Ramos. “Maraming tao ang nagbigay ng suporta sa iyong proyekto.” “Salamat, Attorney. Ang mahalaga ay ang pagtulong sa mga tao,” sagot ni Shane, puno ng saya.

Dahil dito, mas maraming tao ang nagbigay ng donasyon at suporta sa kanyang foundation. “Ate Shane, ang saya po! Marami na tayong natutulungan!” sabi ni Rina, puno ng saya. “Oo, Rina! Patuloy tayong magtulungan,” sagot ni Shane. Ang mga bata ay nagiging mas masigla at mas masaya. Nagsimula silang mag-organisa ng mga seminar at workshop sa mga paaralan, nagbigay ng mga libreng kagamitan at suporta sa mga guro.

Ang Bagong Pagsisimula

Ngunit sa kabila ng mga tagumpay, hindi niya nakakalimutan ang kanyang nakaraan. “Kailangan kong ipagpatuloy ang laban na ito,” bulong niya sa sarili. “Para sa mga bata, at para sa aking ina.” Mula sa mga sugat ng nakaraan, siya ay bumangon at nagpatuloy sa laban. “Ang buhay ay puno ng pagsubok, ngunit sa bawat hakbang, may pag-asa,” sabi niya sa kanyang sarili.

Sa huli, napatunayan ni Shane na ang kabutihan ay hindi kailanman nasasayang. Ang kanyang mga sakripisyo at pagtulong sa iba ay nagbukas ng mga pinto ng oportunidad para sa mga bata. “Irene, salamat sa lahat ng iyong ginawa,” sabi ni Celeste. “Ikaw ang liwanag ng mga batang ito.” Ngumiti si Shane, puno ng pagmamalaki sa kanyang mga nagawa.

“Hindi ako hihinto hanggang tuluyan kong mapatunayan na ang kabutihan kailanman ay hindi talo,” bulong ni Shane, puno ng pag-asa sa hinaharap. Ang kanyang kwento ay kwento ng pag-asa, pagmamahal, at pagbabago. Isang kwento na patuloy na isusulat sa puso ng bawat batang kanyang natulungan.

Ang Pagsasara ng Kabanata

At sa bawat araw na lumilipas, si Shane ay patuloy na nagbibigay ng liwanag sa buhay ng iba. Ang batang ulila na minsang hinamak ay naging simbolo ng pag-asa at pagbabago. “Kaya ko rin po kaya yun?” tanong ni Rina. “Mas kaya mo,” tugon ni Shane, sabay yakap sa bata. Ang kanyang kwento ay kwento ng pag-asa, pagmamahal, at pagbabago.

Sa kanyang puso, alam niyang ang kanyang misyon ay hindi lamang para sa kanyang sarili kundi para sa lahat ng mga batang nangangailangan ng pag-asa. Sa huli, ang kabutihan, gaano man kaliit, ay palaging may pagbabalik.