🔥PART 2 –Hindi Makalakad ang Kambal ng Bilyonaryo —Hanggang Nahuli Niya ang Bagong Katulong na Ginagawa ’Yon!

Sa mga sumunod na araw, hindi na muli nakapagpahinga si Mara nang buong puso. Ang kanyang isip ay puno ng tanong, ang kanyang puso ay naglalaban sa pagitan ng takot at determinasyon. Hindi niya mapigilang isipin kung sino sa mga taong nasa paligid ang may masamang balak laban sa kambal. Sino ang may alam sa lihim na ito? At higit sa lahat, paano niya mapoprotektahan ang mga inosenteng bata mula sa panganib na ito?

Isang gabi, habang tahimik ang buong mansyon, nagpasya si Mara na muling bumalik sa playroom ng kambal. Dala ang isang maliit na flashlight at ang kanyang tapang, dahan-dahan siyang pumasok sa loob ng silid. Doon, nakita niyang mahimbing na natutulog ang dalawang bata, nakahiga sa kanilang mga wheelchair. Ngunit ang mga maliliit na tali na nakita niya noon ay nananatili pa rin, nakatali sa kanilang mga paa—isang senyales ng patuloy na pagpigil sa kanilang paggalaw.

Habang tinanggal niya ang mga tali, naramdaman niya ang malamig na hangin na tila bumabalot sa buong silid. Napailing siya sa takot, ngunit hindi siya umatras. Alam niyang ito ang tama, ang kailangan niyang gawin para sa mga bata. Nang matapos niyang alisin ang mga tali, dahan-dahan niyang tinulungan si Lia na ilagay ang kanyang mga paa sa sahig.

“Lia, subukan mong tumayo,” mahinang sabi ni Mara habang hawak ang maliit na kamay ng bata.

Sa una, nanginginig ang mga binti ni Lia, ngunit sa tulong ni Mara, unti-unti niyang naitayo ang sarili. Hindi ito perpekto—may mga pagyanig, may mga pagkatumba—pero iyon ang unang hakbang na nakita ni Mara mula nang dumating siya sa mansyon. Ang mga luha ng saya ay pumuno sa mga mata ni Mara at pati na rin sa mga mata ni Lia.

Hindi nagtagal, naramdaman nilang may papalapit na mga yabag. Mabilis na bumalik si Mara sa sulok ng silid upang itago ang kanyang sarili. Sa pinto, nakita niya si Don Elirio na may kasamang isang matandang lalaki—isang doktor na tila pamilyar sa kanya.

“Anong ginagawa mo rito, Mara?” tanong ni Don Elirio nang may halong pagkabigla.

“Ginagawa ko po ang tama, sir. Hindi po tama na nakatali ang mga bata,” sagot ni Mara nang matapang.

Napailing si Don Elirio, tila naguguluhan. “Hindi mo naiintindihan ang sitwasyon. Ito ay para sa kanilang kaligtasan,” paliwanag ng doktor.

Ngunit si Mara ay hindi pumayag. “Sir, may mga bagay po akong nakita na hindi ninyo alam. May taong sadyang pumipigil sa kanila na matuto at lumakad.”

Hindi na sumagot si Don Elirio. Sa halip, lumingon siya sa doktor at sinabi, “Kailangan nating imbestigahan ito nang mas malalim.”

Mula sa gabing iyon, nagsimula ang panibagong yugto sa buhay ni Mara sa mansyon. Hindi na siya simpleng katulong lamang; siya ay naging tagapagtanggol, tagapagligtas ng kambal. Sa bawat araw, mas lalo niyang pinag-aaralan ang mga lihim ng mansyon, ang mga ugat ng kasinungalingan at pagtataksil na palihim na nagaganap.

Isang hapon, nakatanggap si Mara ng lihim na tawag mula sa isang taong nagpakilalang dating empleyado ng pamilya Montenegro. “Mara, kung gusto mong malaman ang buong katotohanan, mag-ingat ka. Maraming tao dito ang hindi mapagkakatiwalaan,” banta ng tinig sa kabilang linya.

Hindi na nagdalawang-isip si Mara. Sinimulan niyang kolektahin ang mga ebidensya—mga litrato ng mga marka sa katawan ng kambal, mga recording ng mga usapan ng mga katulong, at mga dokumento tungkol sa mga gamot na ibinibigay sa mga bata. Habang lumalalim ang kanyang pagsisiyasat, unti-unting nabubunyag ang isang madilim na plano: may mga taong gustong kontrolin ang yaman at kapangyarihan ng pamilya Montenegro sa pamamagitan ng paghadlang sa pag-unlad ng kambal.

Sa kabila ng panganib, hindi tumigil si Mara. Ginamit niya ang kanyang kaalaman sa natural healing upang bigyan ng lunas ang kambal. Sa tulong ng mga tradisyunal na pamamaraan, unti-unting lumakas ang mga kalamnan ng mga bata. Nakita ni Mara ang ngiti sa mga labi ni Lia at Liam, na tila nagsasabing may pag-asa pa.

Ngunit hindi pa tapos ang laban. Habang lumalakas ang kambal, mas lalo namang nagiging desperado ang mga taong gustong pigilan sila. Isang gabi, may pumasok sa kwarto ni Mara habang siya ay natutulog. Ngunit sa halip na matakot, mabilis siyang kumilos, nagawang tawagin ang mga guwardiya ng mansyon.

Sa wakas, naipakita ni Mara kay Don Elirio ang lahat ng ebidensya. Naunawaan ng ama ang tunay na kalagayan ng kanyang mga anak at ang mga taong nagtangka silang sirain. Nagpasya siyang tanggalin sa mansyon ang mga tiwali at bigyan ng pagkakataon ang kambal na lumaki nang malaya.

Sa huli, ang kwento ni Mara ay naging simbolo ng tapang, pagmamahal, at katotohanan. Ang kambal, sa tulong ng bagong katulong, ay nagsimulang maglakad—hindi lamang sa sahig ng mansyon, kundi sa landas ng buhay na puno ng pag-asa at pangarap.

Ang mansyon sa Forbes Park ay hindi na lamang isang lugar ng kayamanan, kundi isang tahanan ng katotohanan at pag-ibig, salamat sa isang simpleng katulong na hindi sumuko sa laban para sa dalawang inosenteng bata.