🔥PART 2 –Nagwala ang dalagita at sinunog ang presinto matapos kunin ang motor niya dahil sa ₱5M na hingi!

Kabanata 2: Ang Araw na Pumutok ang Lahat

Kinabukasan, bago pa sumikat nang husto ang araw, naglakad si Riva papunta sa presinto. Hindi siya kumain ng agahan, hindi nag-ayos ng buhok, hindi nagdala ng kahit anong gamit maliban sa maliit na backpack na halos hindi gumagalaw sa balikat niya. Mabigat ang bawat hakbang, hindi dahil sa pagod, kundi dahil sa bigat ng nararamdaman. Sa bawat pintig ng puso niya, parang inuulit ang sinabi kahapon: limang milyon. Limang milyong piso para sa motor na pinaghirapan niya ng dalawang taon. Parang may humihila sa dibdib niya, parang inuubos ang hangin sa baga niya sa tuwing naaalala niya ang pangungutyang ngisi ng pulis.

Habang papalapit sa presinto, unti-unting dumadami ang tao sa paligid. May mga naglalakad papunta sa palengke, may mga estudyanteng naka-uniporme, may mga tinderang nag-aayos ng paninda. Para bang normal ang lahat, pero sa loob ni Riva, may bagyong unti-unting lumalakas. Nang makita niya ang gate ng presinto, parang biglang nagbalik sa katawan niya ang lahat ng sakit na pinipilit niyang lunukin kagabi. Ang motor niya ay nakabilad sa loob, kita ang gilid nito mula sa bakod. Para bang sinasadya ng tadhana na ipamukha sa kanya kung gaano kadali para sa mga may kapangyarihan ang mang-agaw ng pag-aari ng iba.

Humigpit ang hawak niya sa strap ng bag. Pumasok siya sa presinto. Walang nagtanong, walang pumigil, dahil kilala siya ng karamihan—si Riva, mabait na bata, anak ng tindera, walang ginagawang masama. Hindi nila alam na sa araw na iyon, hindi iyon ang Riva na nakasanayan nilang makita. Pagpasok niya, agad niyang nakita ang dalawang pulis na kumuha ng motor niya kahapon. Nasa mesa, nagkakape, nagtatawanan. Para bang wala silang ginawang mali. Para bang hindi nila kinuha ang pinaghirapan ng isang bata.

“Sir,” mahina niyang simula, pero pagod at puno ng pilit na respeto. “Pwede ko po bang makuha ang motor ko? Hindi ko ho kayang maglabas ng limang milyon. Wala po akong gano’n. Hindi ho tama ‘yon.”

Hindi man lang siya tiningnan ng isang pulis. “Kung wala kang pera, wala kang motor.”

Parang binaril siya sa dibdib. “Pero wala naman ho akong violation…”

“Pwede ka naming bigyan,” sagot ng isa, sabay tawa, lasing sa kapangyarihan. “Dami naming alam na violation. Pipili ka na lang.”

Nanginginig si Riva. Gusto niyang sumigaw. Gusto niyang sabihin na hindi tama ang lahat. Gusto niyang ipaalam sa buong mundo na inaabuso siya. Pero walang lumalabas sa bibig niya. Dahil sa harap niya, kitang-kita niyang wala siyang laban. Kung sisigaw siya, baka siya pa ang hulihin. Kung magreklamo siya, baka siya ang pulbusin ng sistema. At sa loob ng presinto na iyon, sa gitna ng halakhak ng dalawang pulis, sa harap ng motor niyang para na lamang basurang nakuha kung kanino, unti-unti siyang pumutok sa loob. Hindi ingay. Hindi galit na nakikita. Kundi galit na tahimik, galit na hindi na niya kayang pigilan, galit na matagal nang inipon pero ngayon lang sumabog.

Bumukas ang zipper ng bag niya. Marahan. Mahigpit. Kontrolado. At sa loob, naroon ang maliit na bote ng gasolina na ginagamit nila sa tindahan tuwing kailangan magpaandar ng lumang stove. Hindi iyon armas. Hindi iyon bagay para manakit. Pero sa mata ng isang taong desperado, sa puso ng isang batang ninakawan ng pag-asa, nagiging apoy ang bawat patak nito. Lumapit siya sa motor habang nakatingin ang dalawang pulis, nagugulat pero hindi pa rin sineseryoso. Akala nila papakiusapan niya ulit. Akala nila magmamakaawa siya.

Pero hindi na siya ang Riva na iyon.

Binuhos niya ang gasolina sa harap mismo ng presinto. Sa lupa. Sa gulong. Sa kongkreto. At nang maghabol pa ng galit ang isa sa mga pulis, saka lamang sila natigilan nang marinig ang mahinang kalansing ng lighter na hawak ni Riva. “Anong ginagawa mo?!” sigaw ng pulis. Pero huli na. Sa loob ng mata ni Riva, wala nang takot. Wala nang awa. Wala nang natira kundi ang apoy na ninakaw ng sistema mula sa kanya. At sa pagdampi ng apoy sa sahig, sa pagsiklab ng apoy sa gasolina, sa pagtama ng liwanag sa mga mata niya—pumutok ang presinto. Hindi pa tuluyang nagliliyab ang buong gusali, pero sapat na ang unang apoy para magpanik ang lahat. Ang mga tao sa labas nagsigawan. Ang mga pulis nagtakbuhan. Ang mga kapitbahay naglabasan. Pero si Riva? Nakatayo lang. Walang luha. Walang galaw. Walang maririnig kundi ang apoy na kumukulo sa hangin at ang tibok ng puso niyang ngayon lang muling nagising.

At habang sumisigaw ang mga pulis, habang nagkakagulo ang buong presinto, habang lumalakas ang apoy na parang boses ng mga taong matagal nang walang naririnig—doon tuluyang nakita ng lahat ang isang bagay na hindi nila inasahan: Ang batang tahimik. Ang batang inosente. Ang batang mulat at masipag.

Ngayon ay batang handang sunugin ang mundo para sa hustisya. At iyon pa lamang ang simula.