DI KINAYA NG DAMDAMIN! Jinkee at Manny Pacquiao EMOSYONAL na Nagpaalam kay Baby Clara Bago BUMALIK NG PILIPINAS — MGA LUHA NG LAMBING AT PAMILYA!

Sa araw na akala ng marami ay magiging simpleng paghahanda lamang ng Pacquiao family para sa kanilang paglipad pabalik ng Pilipinas, biglang napuno ng emosyon ang tahanan nina Manny at Jinkee Pacquiao nang dumating ang sandaling kailangan na nilang magpaalam muna sa kanilang apo na si Baby Clara. Hindi ito ordinaryong pamamaalam; ito ay isa sa mga sandaling nanunundo ng puso, nagpapahinto ng oras, at nagpapakita kung gaano kalalim ang pagmamahal nilang mag-asawa sa kanilang lumalaking pamilya. Habang maraming taon na silang sanay sa pagbiyahe at pagkakahiwa-hiwalay dahil sa trabaho, training, at commitments, iba ang bigat kapag apo na ang iniiwan—lalo na si Baby Clara, na nagbigay ng bagong sigla at ngiti sa kanilang tahanan mula nang ipanganak.

Nagsimula ang emosyonal na araw nang maagang bumangon si Jinkee upang paghandaan ang mga gamit, mga dokumento, at lahat ng kailangan nila sa pag-uwi. Pero habang abala siya sa pag-aayos, mapapansin sa kanyang mukha ang lungkot na pilit niyang tinatago, dahil alam niyang sa oras na iyon, malapit na ang pamamaalam sa batang nagpasaya sa kanilang pananatili sa abroad. Kahit sanay si Jinkee sa pagbiyahe, ang paglayo kay Baby Clara ay ibang klaseng laban—isang laban na emosyonal, tahimik, at puno ng lungkot na hindi madaling sabihing “okay lang.”

Habang si Manny naman ay simpleng nakaupo sa sala, pinagmamasdan si Baby Clara na naglalaro sa sahig, may hawak na maliit na stuffed toy at walang kamalay-malay na ilang oras na lang ay aalis na ang kanyang lolo’t lola. Ang bawat hagikhik ng bata ay parang tumutusok sa puso ni Manny, isang ama at lolo na matagal nang kilala ng mundo bilang walang takot sa ring ngunit may pinakamalambot na puso pagdating sa pamilya. Hindi man siya palaging expressive sa salita, ramdam ng lahat sa paligid na mabigat ang dibdib niya habang hinihintay ang pagdating ng sandaling kailangan na nilang tumayo at magpaalam.

Nang dumating si Baby Clara sa harap ni Manny at biglang kumandong sa kanyang hita, halos hindi makagalaw ang dating world champion. Niyakap siya ng apo, hinalikan siya sa pisngi, at ngumiti na parang walang anumang problema sa mundo. Dito tuluyang lumambot si Manny, napayakap nang mahigpit at napatingin sa asawa na tila sinasabing, “Paano tayo aalis nang ganito?” Hindi niya kailangang magsalita, dahil alam ni Jinkee kung gaano kabigat ang sandaling iyon para sa kanya.

Habang papalapit ang oras ng kanilang pag-alis, nagpasya si Jinkee na kunin si Clara mula sa duyan at kargahin ito nang matagal, pinupunasan ang sariling luha habang pilit na nagpapakita ng ngiti upang hindi mag-alala ang bata. Sa bawat dampi ng maliit na kamay ni Clara sa pisngi niya, mas lalo siyang nadudurog sa lambing. Sa isip niya ay paulit-ulit ang tanong kung bakit ang bilis lumaki ng mga bata at bakit napakahirap na iwanan kahit sandali ang isang munting buhay na nagbibigay ng bagong saya sa kanila.

Hindi rin napigilan ni Manny na mas pumatong ang emosyon nang makita niyang umiiyak si Jinkee habang kinakausap si Baby Clara. “Magbe-behave ka ha? We will be back soon,” bulong ni Jinkee, habang ang tinig niya ay nanginginig. Ang mga taong nakasaksi sa eksena ay hindi nakatiis—kahit ang ilang kasambahay at personal staff ay napapahawak sa dibdib dahil sa lambot ng tagpo.

Nang dumating ang oras ng pag-alis, unti-unti nang ibinigay ni Jinkee si Clara kay Mary, ang ina ng bata, ngunit hindi agad binitawan ang apo. Isa pa, pagkatapos isa pa, pagkatapos isa pang yakap ang ginawa niya bago tuluyang maglakad palayo. Si Manny naman ay hinagkan nang mahabang-mahaba ang noo ng bata bago tumayo, humarap sa pinto, at huminga nang malalim—isang paghinga na parang pagsuko sa sakit ng pamamaalam kahit sandali lang.

Habang papunta na sila sa sasakyan, nakasunod sa kanila sina Baby Clara, Mary, at ang iba pang pamilya na kumakaway at nagpapadala ng good luck. Pero ang pinakamahirap para kina Manny at Jinkee ay nang marinig nila ang maliit na boses ng apo na sumigaw ng “Lola! Lolo!” habang kumakaway pabalik. Dito tuluyang bumigay si Jinkee. Napahawak siya sa braso ni Manny, pinipigilan ang mas malakas na pag-iyak, at naglakad nang mabagal papunta sa sasakyan na parang bawat hakbang ay isang paa na tinatalo ng lungkot at pagmamahal.

Pagdating sa sasakyan, naupo si Jinkee sa tabi ng bintana at tiningnan muli si Clara na nakatayo sa pintuan ng bahay, hawak-hawak ang laruan at nakangiti. Ang ngiting iyon ang nagbibigay sa kanya ng halong sakit at saya—sakit dahil iiwan nila ito, at saya dahil alam niyang ligtas, masaya, at minamahal ang bata. Sa tabi niya, si Manny ay tahimik, parehong kamay nakapatong sa hita. Sa isang sandali, marahang hinawakan ni Manny ang kamay ni Jinkee at sinabing, “Sandali lang tayo mawawala. Uuwi tayo ulit sa kanya.” Pero kahit sa simpleng pahayag na iyon, may bitak sa boses niya.

Habang papalayo ang sasakyan, hindi napigilan ni Jinkee na lumingon hanggang huli. Para sa isang lolo’t lola, ang pag-alis sa apo ay hindi kailanman nagiging madali. Ngunit mas nagiging magaan ang puso nila dahil alam nilang bawat pag-alis ay may pagbalik, bawat layo ay may yakap na naghihintay, at bawat luha ay may katumbas na magandang alaala.

Pagdating nila sa airport, kahit surrounded sila ng mga tao at abala sa check-in, ramdam na ramdam pa rin nila ang presensya ni Baby Clara. Sa bawat batang nakikita nilang dumadaan, sa bawat pamilya na nagbabatian, at maging sa bawat laruan na napapansin nila sa duty free, agad na bumabalik ang alaala ng kanilang apo. Kapansin-pansin kay Jinkee na tila wala sa mood, pansamantalang tahimik, at tila lumilipad ang isip sa tahanang iniwan nila.

Habang naghihintay sa boarding, nakatanggap sila ng mga larawan at video mula kina Mary—mga kuhang nakangiti si Clara habang kumakaway, kumakain, at naglalaro. Sa isang banda, nakaka-relieve para kay Jinkee, ngunit sa kabilang banda, ay mas lalo niyang hinahanap-hanap ang bata. Si Manny naman ay napangiti habang pinapanood ang video, at doon ay naramdaman ni Jinkee na kahit napakataas ng reputation ng kanyang asawa bilang boxing champion, may isang bagay na hindi tatalunin ng anumang titulo sa mundo: ang pagiging lolo niya.

Paglipad ng eroplano, nakatanaw si Jinkee sa ulap at marahang nagdasal. Nagpasalamat siya sa panahon na nakasama nila si Clara, humiling ng gabay para sa kanilang pag-uwi, at nagdasal din na sana ay mas marami pang taon, buwan, linggo, at araw na makakasama nila ang kanilang apo. Para kay Jinkee, ang pamilya ang totoong yaman at si Baby Clara ay dagdag na biyaya na nagpapaalab sa pagmamahal ng pamilya Pacquiao.

At sa kanilang pagbalik ng Pilipinas, dala nila hindi lang ang mga luggage, kundi ang isang puso na punong-puno ng alaala ng batang nagbigay sa kanila ng bagong inspirasyon. Hindi nila alam kung kailan muli ang susunod na pagbisita, pero ang sigurado ay bawat pagbalik nila kay Clara ay magiging mas espesyal, mas malambing, at mas puno ng pagmamahal.