🔥PART 2 –Nawalan ng Makina ang Eroplano sa Bukid. Magsasaka ang Nagbigay ng Mga Utos sa Radyo.

KABANATA 2
“ANG MAGSASAKANG NAGING TAGAPAGLIGTAS”

Nagkakagulo na ang mga tao sa paligid ng bumagsak na eroplano. May mga nagsisigawan, may umiiyak, at may naghahanap ng tulong. Pero si Mang Tuto—kahit kumakabog ang dibdib—ay nanatiling nakaluhod sa tabi ng radyo, hawak iyon nang mahigpit na para bang iyon lang ang nagdudugtong sa buhay ng piloto at ng sinumang sakay ng eroplano.

Sa kabilang linya, humihingal ang piloto.

“Sir… may pasahero ako. Bata… sampung taong gulang. Wala siyang malay.” Nanginig ang boses nito. “Kailangan kong masiguro na hindi gagalaw ang eroplano. Nakapikit na ang mata niya…”

Napahigpit ang hawak ni Mang Tuto sa radyo. Mabilis niyang tiningnan ang mga kapitbahay.

“Boy! Pumarito ka! Dalhan mo ako ng makakapal na sako! Kailangan nating patungan ang paligid ng makina!”

Sa baryo, sanay ang tao na ang utos ni Mang Tuto ay hindi basta-basta—hindi dahil may posisyon siya, kundi dahil alam nilang hindi ito magpapanic kahit naglilindol pa. Kaya ang mga lalaki sa paligid ay nagsipaglapitan, bitbit ang sako, tubig, at kahit na anong maisip nilang pwedeng gamitin.

“Pilot,” sabi ni Mang Tuto habang pinapahiran ng tubig ang mainit na bahagi ng fuselage, “ano’ng pangalan mo?”

“Captain… Joaquin,” sagot nito, humihingal.

“Joaquin,” sabi ni Tuto, “makinig ka at huwag mawalan ng ulirat. Hindi puwedeng ikaw ang unang bibigay.”

Sandaling natahimik ang piloto, bago ito tumawa nang mahina—isang mapait, pagod, at desperadong tawa.

“Sir… kayo ang dapat kabahan, hindi ako. Pero parang mas kalmado pa kayo kaysa sa akin.”

Napangiti si Mang Tuto kahit puno ng dumi ang mukha.

“Araw-araw kong kausap ang bagyo, tagtuyot, baha, at mababang presyo ng palay. ’Pag nasanay ka sa problema, hindi mo na iniinda ang takot.”

SA LOOB NG EROPLANO

Nanginginig ang kamay ni Captain Joaquin habang kinakausap ang magsasaka. Wala na halos makitang instrumento—basag ang windshield, black ang mga indicator, at halos nagliliyab ang kaliwang bahagi ng makina. Ang batang pasahero sa likod niya ay nakahandusay, kaya bawat pag-ubo nito ay parang patalim sa dibdib niya.

“Sir… may apoy na kumakalat sa ilalim. Baka—baka sumabog,” bulong ng piloto, halos mawalan na ng pag-asa.

Pero agad siyang pinutol ni Mang Tuto.

“Huwag kang titingin sa apoy. Makinig ka.”

“Pero—”

“Makinig ka.”

Tahimik.

“Tumingin ka sa kanan mo. May lumang trensera sa gilid—lalim mga dalawang talampakan. Iangat mo nang konti ang katawan mo. Huwag kang gagalaw ng biglaan.”

Ginawa iyon ni Joaquin.

“Ngayon… dahan-dahang ilipat mo ang paa mo sa kanan. Kaunti lang.”

Sumunod siya.

“Ngayon, puwede mo nang i-unlock yung sinturon ng bata. Hawakan mo siya sa dibdib at balikat. Huwag mong hahayaang umalog ang ulo niya.”

Kinabahan si Joaquin.

“Sir… paano niyo alam ang mga ’to?”

“Marami na akong hinangong baka, kalabaw, at tao sa mga bangang bumaligtad dito sa bukid. Kahit hindi eroplano, pare-pareho lang ang prinsipyo: huwag gagalaw ng biglaan, hanapin muna ang pinakamaligtas na direksyon.”

Parang lumiwanag ang mundo ni Joaquin. Parang bigla siyang binigyan ng pag-asa ng isang taong hindi niya man lang kilala.

ANG PAGLABAS NG BATA

“Lalabas na kami,” sabi ni Joaquin. “Ano’ng dapat kong gawin?”

“Sa bilang ko,” sabi ni Mang Tuto. “Tatlo… dalawa… isa—angat.”

Sabay nilang hinila ang pinto, at doon bumulaga ang makapal na usok. Napaatras ang mga nakapaligid.

“Sabi ko na… may fuel leak,” usal ng isang binatilyong nanonood.

“Wala na ’yan,” sabi ng isa. “Delikado ’yan, sana dumating agad ang mga bombero.”

Ngunit bago pa man kumalat ang takot, lumabas na mula sa cockpit si Joaquin—karga-karga ang batang walang malay. Lumapit agad si Mang Tuto at sinahod ang ulo ng bata gamit ang kamay, sinilip ang pulso.

“Hina,” bulong niya. “Pero buhay.”

“Huwag n’yong ilagay sa matigas!” sigaw ni Mang Tuto sa mga lalaking lalapit sana. “Kailangan sa malambot—dalhin sa damuhan!”

Agad silang sumunod.

Habang inilalapag ang bata, lumakas ang apoy sa makina.

“Captain!” sigaw ni Mang Tuto. “Layuan n’yo na ang eroplano!”

Naglakad palayo si Joaquin, nanginginig, at pagkalayo ay napaupo na lang sa lupa. Habang hinahabol ang hininga, napatingin siya kay Mang Tuto at napaluha.

“Ilang beses ko nang inisip na mamamatay ako… pero hindi ko akalaing ang magliligtas sa akin ay isang magsasaka…”

Ngumiti si Mang Tuto, pinapagpag ang alikabok sa kanyang sombrero.

“Hindi ko ginawa ’yon dahil piloto ka,” sabi niya. “Ginawa ko ’yon kasi tao ka.”

AT DOON… MULING NAGBAGO ANG BUONG SITWASYON.

Dahil ilang minuto matapos mailayo ang bata at ang piloto—

BIGLANG SUMABOG ANG EROPLANO.

Lumipad ang apoy at piraso ng bakal. Napayuko ang lahat. Napahawak si Joaquin sa ulo, napasigaw.

Kung hindi sila kumilos agad…

Kung hindi sumagot si Mang Tuto sa radyo…

Kung hindi siya nagtiwala…

Marahil patay na silang dalawa.

At sa gitna ng usok, apoy, at pagkalat ng abo sa hangin—

Nakatayo si Mang Tuto, hawak ang radyo, at ang tanging sinabi niya ay:

“Salamat, Panginoon. Naligtas ko sila.”

Ngayon… magsisimula ang isang kwentong magpapabago hindi lang sa buhay ng piloto at bata, kundi pati sa buong baryo—at sa mismong buhay ni Mang Tuto.