PINAHIYA AT BINASTED NG MAYAMANG DALAGA ANG MANLILIGAW NA INAKALA NYANG MAHIRAP — NAMUTLA SYA NANG..

KABANATA 1: ANG MANLILIGAW NA MINAMALIIT

Sa isang marangyang café sa gitna ng lungsod, puno ng mamahaling ilaw at halimuyak ng imported na kape, nakaupo si Isabela Montenegro, isang kilalang mayamang dalaga na sanay masunod ang lahat ng gusto. Suot niya ang eleganteng damit, may mamahaling bag sa tabi, at napapalibutan ng mga kaibigang kapareho niya ng estado sa buhay. Para sa kanila, ang lugar na iyon ay hindi lamang café—ito ay entablado kung saan ipinapakita ang yaman at kapangyarihan.

Sa kabilang mesa, tahimik na nakaupo si Ethan, isang simpleng binata na may suot na maayos ngunit halatang hindi mamahalin na damit. Hawak niya ang isang maliit na kahon na balot ng simpleng papel. Kanina pa siya kinakabahan, paulit-ulit na hinihimas ang gilid ng mesa habang tinitingnan si Isabela. Matagal na niya itong hinahangaan, hindi dahil sa yaman nito, kundi dahil sa kabutihang minsan niyang nasilayan—isang ngiting nakita niya sa panahong hindi pa ito ganap na natatangay ng luho.

Nang sa wakas ay lumapit si Ethan, biglang tumahimik ang paligid. “Isabela,” mahinahon niyang bati, “pwede ba kitang makausap sandali?” Ngunit bago pa siya makatapos, sumingit na ang isa sa mga kaibigan ng dalaga. “Uy, alam mo ba kung magkano ang kape dito?” may pangungutyang tanong. “Baka hindi mo kayanin ang bill.”

Napangiti si Isabela—ngunit hindi iyon ngiti ng kabaitan. “Ethan,” malamig niyang sabi, “ilang beses ko bang sasabihin sa’yo? Hindi tayo magka-level. Ano bang maibibigay mo sa akin? Pangarap? Pangako?” Tumawa siya, at sinabayan ng kanyang mga kaibigan. Ang tunog ng kanilang halakhak ay parang patalim na bumaon sa dibdib ng binata.

Hinugot ni Ethan ang maliit na kahon at inilapag ito sa mesa. “Hindi ito mamahalin,” tapat niyang sabi. “Pero ito ang unang bagay na binili ko nang may saysay—para sa’yo.” Binuksan niya ang kahon. Isang simpleng singsing ang nasa loob, walang brilyante, ngunit may disenyong kakaiba at maingat ang pagkakagawa.

Ngunit imbes na maantig, napakunot ang noo ni Isabela. “Singsing?” tanong niya na may halong pagkasuklam. “Akala mo ba mabibili mo ako ng ganyan?” Tumayo siya at itinulak palayo ang kahon. “Tigilan mo na ‘to. Hindi ako para sa isang lalaking katulad mo—walang pera, walang pangalan, walang kinabukasan.”

Nanlaki ang mga mata ng mga tao sa paligid. May ilang napailing sa hiya para kay Ethan, ngunit wala ni isa ang lumapit. Tahimik na yumuko ang binata, kinuha ang kahon, at marahang nagsalita, “Pasensya na kung nasayang ko ang oras mo.” Walang galit sa boses niya—tanging lungkot at pagtanggap.

Habang papalayo siya, biglang tumunog ang cellphone ni Isabela. Isang tawag mula sa kanyang ama. Inirapan niya ito ngunit sinagot pa rin. “Yes, Dad?” Ngunit ilang segundo lamang ang lumipas ay biglang namutla ang kanyang mukha. Ang dating kumpiyansa ay napalitan ng pagkabigla.

“Sigurado ka ba?” mahina niyang tanong. “Siya… siya ba talaga ang bagong may-ari?”

Napatingin siya sa pintuan ng café—doon, nakatayo pa rin si Ethan, kausap ang manager na ngayon ay halos yumuyuko sa kanya.

Sa unang pagkakataon, naramdaman ni Isabela ang malamig na takot sa dibdib.

Dahil ang lalaking kanyang pinahiya at binasted…
ay hindi pala ang dukhang akala niya.

Nanatiling nakatayo si Isabela sa gitna ng café, hawak ang cellphone na tila biglang bumigat sa kanyang kamay. Ang mga kaibigan niyang kanina’y malalakas ang tawa ay unti-unting tumahimik, ramdam ang kakaibang tensyon sa hangin. “Anong nangyari?” bulong ng isa, ngunit hindi sumagot si Isabela. Nakapako ang kanyang mga mata sa lalaking kanina lang ay kanyang hinamak—si Ethan—na ngayo’y kinakausap ng manager nang may lubos na paggalang.

Sa bawat segundo, mas lalong bumabalik sa isip ni Isabela ang mga salitang binitawan niya: walang pera, walang pangalan, walang kinabukasan. Parang multong paulit-ulit na bumubulong sa kanyang isipan. Nakita niyang iniabot ng manager ang isang folder kay Ethan, saka bahagyang yumuko. May isang empleyado pang nagmamadaling nagbukas ng pinto para sa kanya. Hindi iyon ang trato sa isang karaniwang bisita—lalo na hindi sa isang mahirap, gaya ng akala niya.

Dahan-dahang lumapit si Isabela, tila hinihila ng sariling konsensya ang kanyang mga paa. “Ethan…” mahina niyang tawag. Lumingon ang binata. Wala sa kanyang mukha ang galit o yabang—kundi isang kalmadong anyong parang matagal nang tinanggap ang lahat. “May kailangan ka ba?” tanong niya, magalang ngunit may distansya. Ang lamig ng tinig niya ang mas lalong sumaksak sa dibdib ng dalaga.

“Kanina… pasensya na,” pilit na sambit ni Isabela. “Hindi ko alam—” Naputol ang kanyang salita nang humarap sa kanya ang manager. “Miss, please excuse us,” sabi nito. “Mr. Ethan Rivera is the new majority shareholder of this establishment. May meeting lang po kami.” Parang binuhusan ng malamig na tubig si Isabela. Rivera. Ang apelyidong ilang beses na niyang narinig sa mga business forum, sa mga balitang pinaguusapan ng kanyang ama—ang pamilyang kilala sa tahimik ngunit malawak na impluwensya sa industriya.

Hindi na nakasagot si Isabela. Ang mga kaibigan niya ay nagkatinginan, may halong hiya at pagtataka. Ang isa sa kanila ay biglang nagkunwaring may tawag at umalis; ang iba nama’y tahimik na nag-empake ng bag, parang gustong maglaho. Naiwan si Isabela na mag-isa, nakatayo sa lugar na kanina’y entablado ng kanyang kayabangan.

Pagkalabas ni Ethan ng café, sinundan siya ni Isabela. Sa labas, huminto ang binata malapit sa isang simpleng sasakyan—hindi mamahalin, ngunit malinis at maayos. “Ethan,” muling tawag ng dalaga, mas buo ang loob ngayon. “Totoo ba ang sinabi ng tatay ko? Ikaw ba ang—” Huminga siya nang malalim. “Bakit hindi mo sinabi sa akin?”

Ngumiti si Ethan, ngunit may lungkot sa kanyang mga mata. “Dahil gusto kitang makilala bilang ako,” sagot niya. “Hindi bilang apelyido ko, hindi bilang pera ko. Gusto kong malaman kung tatanggapin mo ako kahit wala ang mga iyon.” Sandaling tumahimik siya bago nagpatuloy. “Ngayon, alam ko na ang sagot.”

Naramdaman ni Isabela ang pagkirot sa dibdib. Lahat ng itinayo niyang imahe—ang pagiging sosyal, ang paniniwalang pera ang sukatan ng halaga—ay biglang gumuho. “Pwede pa ba akong bumawi?” tanong niya, halos pabulong. “Hindi ko ginusto na saktan ka.”

Tumingin si Ethan sa malayo, saka muling humarap. “Hindi lahat ng sugat ay agad gumagaling,” mahinahon niyang sabi. “Minsan, ang pinakamahalagang aral ay dumarating kapag huli na.” Binuksan niya ang pinto ng sasakyan. “Salamat sa katotohanan na ipinakita mo sa akin ngayon.”

Habang umaandar ang sasakyan at unti-unting nawawala sa paningin niya si Ethan, napaupo si Isabela sa bangketa. Sa unang pagkakataon, wala siyang kaibigan sa paligid, wala ring mamahaling bagay na makapagpapagaan ng pakiramdam. Tanging ang bigat ng pagsisisi ang kanyang kasama.

At doon niya naunawaan ang isang katotohanang matagal niyang binalewala:
ang pag-ibig na hinusgahan sa yaman ay kadalasang nauuwi sa kawalan.