OFW UMUWING WALANG PAALAM, GULAT SIYA SA MGA SINABI NG KANYANG MGA ANAK!

Ang kuwento ay nagsisimula sa pagod na pagod na OFW na si Marco Reyes, isang ama na labing-isang taon nang nagtatrabaho abroad. Matagal na niyang tiniis ang lungkot, hirap at pangungulila para lamang mapunan ang pangangailangan ng kanyang pamilya. Ngunit ngayong taon, tila sumagad na ang kanyang lakas at pasensya. Hindi niya ipinaalam sa asawa at mga anak na uuwi siya, dahil ang totoo—takot siyang baka hindi na siya maging bahagi ng buhay nila. Sa huling gabi niya sa Middle East, pagkatapos ng 16 oras na trabaho sa construction site, nag-impake siya, nag-book ng flight at nagdesisyong umuwi nang walang pasabi. Gusto niyang makita ang pamilya niya, kahit hindi niya alam kung ano ang naghihintay sa kanyang pagdating.

Paglapag niya sa NAIA, natulala siya sa katotohanang wala man lang sumalubong sa kanya. Walang ngiti, walang banner, walang yakap. Para siyang estrangherong umuuwi sa sariling bayan. Habang naglalakad palabas ng airport, pilit niyang nilunok ang sakit. Alam niyang desisyon niya ang umuwi nang walang paalam, pero hindi pa rin niya inaasahan ang bigat ng lungkot na naramdaman niya sa sandaling iyon.

Pagdating niya sa kanilang probinsya matapos ang mahaba at tahimik na biyahe, mas lalo siyang kinabahan. Napansin niyang bago ang pintura ng gate, bago ang kurtina at maraming sapatos na hindi niya kilala sa harap ng pinto. Dahan-dahan niyang binuksan ang gate at pumasok. Nakita niyang may ilaw sa kusina at may dalawang batang tumatawa. Nang lingunin siya ng kanyang asawa na si Elaine, nanginginig ang tinig nito habang binibigkas ang pangalan niya. “Marco?” Nanigas siya sa lugar. Hindi niya alam kung tatakbo siya papasok o aalis. Ngunit bago pa man siya makalapit, lumabas ang dalawang bata—si Lucas at Mia—na hindi man lang siya kinilala.

Nagtatakang napatingin ang mga bata sa kanya. Nang ipaliwanag ni Elaine na si Marco ang kanilang Papa, hindi maipinta ang reaksyon ng mga bata. Parang nakatingin sila sa isang taong hindi nila kailanman nakita. Nang yumuko si Marco para yakapin sila, umatras si Lucas, at doon nagsimula ang mga salitang hindi niya inaasahang maririnig mula sa sariling mga anak. “Papa? Papa na wala naman dito,” sabi ng kanyang anak. “Bakit pa po kayo umuwi? Hindi naman po namin kayo kilala.” Naramdaman ni Marco na para siyang binagsakan ng mundo nang marinig ang sumunod pang mas masakit na kataga. “Hindi po kayo kasama sa birthdays namin, sa recognition, sa Pasko. Lagi n’yo pong sinasabi next year… pero wala naman.”

Gumulong ang luha sa pisngi ni Marco, pero mas tumindi pa ang kirot nang marinig ang salita ng bunso niyang si Mia. “Papa… may iba na pong gumagawa ng trabaho n’yo dito. Si Tito Ramon po.” Hindi makapagsalita si Marco. Parang sinaksak siya sa dibdib. Para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Agad siyang tumingin kay Elaine, puno ng tanong at pangamba sa mata. Nanginginig ang tinig ng asawa niya habang sinasabing wala silang relasyon ni Ramon, pero umuurong ang sakit—sapagkat totoo: may taong pumuno sa puwang na iniwan niya.

Lumabas si Marco ng bahay, hindi makapaniwala sa mga sinabi ng kanyang mga anak. Sinundan siya ni Elaine, humihingi ng tawad at nagmakaawang pakinggan siya. Ipinaliwanag niyang hindi siya kailanman nagtaksil at walang masama sa intensyon ni Ramon. Sa mga panahong wala si Marco, may taong tumulong sa kanilang bumangon. Ngunit hindi nito pinangunahan ang puwang ng asawa niya—pinunan lang niya ang mga pangangailangang dapat ay si Marco ang gumaganap.

Kinabukasan, nagpatawag si Marco ng pag-uusap kasama ang mga bata. Hindi niya alam kung paano magsisimula, ngunit huminga siya nang malalim at nagpakumbaba. Sinabi niyang humihingi siya ng tawad dahil hindi siya naging mabuting ama at madalas niyang inuuna ang trabaho kaysa presensya. Tahimik na nakatingin sa kanya sina Lucas at Mia, ngunit ramdam na ramdam niya ang matagal nang sama ng loob na nakabaon sa kanilang puso. Nang tanungin niya kung maaari ba niyang subukang muli na maging ama nila, hindi agad sumagot si Lucas. Ngunit nang tumingin ito sa kanya, lumabas ang matinding katotohanan. “Totoo po ba ngayon, Pa? O next year ulit?” Durog ang puso ni Marco. Ngunit ngayon, hindi na siya tatalikod o maghahabol ng dahilan. “Totoo. Ngayon. Hindi bukas.”

Lumapit si Mia at mahigpit na hinawakan ang kamay niya. “Papa… huwag ka na po umalis ulit.” Sa wakas, tumulo ang luha ni Marco. Ito ang araw na matagal niyang hinintay ngunit hindi niya alam kung kailan darating. Sa unang pagkakataon sa maraming taon, nakita niyang may pag-asa pa siyang bumawi.

Lumipas ang mga linggo at sinimulan niyang tuparin ang pangako sa sarili at sa pamilya. Siya ang gumising nang maaga upang magluto ng almusal. Siya ang nagsundo sa mga bata sa eskwelahan, tumulong sa assignments at nag-ayos ng bahay. Sa loob ng bahay, unti-unting nabura ang pakiramdam ng pagiging estranghero at napalitan ng mainit na presensya ng isang tunay na ama. Nakita ni Elaine ang pagbabago niya at unti-unti ring bumalik ang dati nilang lambing at tiwala.

Isang araw, dumating si Ramon upang makipag-usap. Tahimik at magalang nitong ipinaliwanag na wala siyang intensyong palitan si Marco. Tumulong lamang siya dahil nakita niyang nahihirapan ang pamilya. Tinanggap ni Marco ang paliwanag at labis siyang nabaanuhan nang marinig mula mismo kay Ramon ang mga salitang hindi niya makakalimutan. “Ayusin mo sila. Hindi sila naghahanap ng papalit. Naghahanap sila ng taong dapat nandoon.”

Sa paglipas ng mga buwan, nagdesisyon si Marco na hindi na bumalik abroad. Nagtayo siya ng maliit na welding shop sa kanilang bayan. Hindi kalakihan ang kita pero sapat para mabuhay ang pamilya. Mas masaya siyang kasama ang mga anak kaysa anumang dolyar mula sa ibang bansa. Mas mahalaga pala ang hapunan na magkakasabay, ang tawanan sa sala, at ang simpleng yakap na hindi kayang tumbasan ng malaking pera.

Isang gabi, habang sabay-sabay silang nagkakainan at nagtatawanan pagkatapos ng mahabang araw, biglang nagsalita si Lucas. “Pa… salamat po. Kasi umuwi kayo.” Sumunod ang bunso, nakangiting nakatingin sa kanya. “Pa, hindi na po kayo estranghero. Kayo na ulit si Papa.” Hindi makapagsalita si Marco. Napangiti siya nang buong puso habang tumulo ang tahimik na luha. Sa wakas, ang pamilyang minsan niyang nawalay ay muli niyang nabuo.