Janice De Belen Nag WALKOUT nang MAKITA ang Ex-Husband na si John Estrada na Dumalo din sa EVENT!

Sa isang marangya at engrandeng event sa Makati Shangri-La, ginanap ang isang gabi ng parangal para sa mga ikonong artista at haligi ng entertainment industry. Ang selebrasyong ito ay dinaluhan ng malalaking personalidad, mga direktor, producer, mang-aawit, at mga veterano ng pelikulang Pilipino. Sa kabila ng ningning ng ilaw at saya ng musika, isang pangyayaring hindi inaasahan ang naging sentro ng atensyon nang si Janice de Belen ay biglaang nag-walkout matapos makita ang ex-husband na si John Estrada.

Nagsimula ang gabi nang puno ng saya. Dumating si Janice nang nakangiti, suot ang isang eleganteng kulay pilak na gown, maayos ang buhok, at kapansin-pansin ang kanyang confidence. Kumaway siya sa mga kamera at nagbigay pa ng ilang panayam tungkol sa mga proyekto niyang paparating. Marami ang humanga sa kanyang lakas, tapang, at kagandahang hindi kumukupas. Sa mga panayam, sinabi pa niyang umaattend siya para suportahan ang industriya at pakaibigan na hindi na niya nakakasama ng madalas.

Ngunit ang hindi alam ni Janice, may inihandang sorpresa ang organizers—isang tribute para sa ilang dating love teams at magkapartner sa pelikula, at kabilang sa mga ipopresenta sa entablado ay si John Estrada. Nang inanunsyo ng host na isa sa mga VIP guest ay “isang aktor na mahaba ang naging kontribusyon sa telebisyon at pelikula,” nagpalakpakan ang mga tao. Ilang saglit lang, dumating sa venue si John Estrada, maayos ang suot na black suit, maamo ang ngiti, at tila walang ideya sa tensyong maaaring mabuo sa muling pagtatagpo nila ni Janice.

Sa mesa nina Janice, napansin ng ibang artista na nag-iba ang kanyang mukha. Kung kanina ay relaxed at masaya, ngayon ay mababasa sa kanyang mata ang pagkaasiwa. Hindi siya nagsalita, tumingin lamang sa entablado habang ipinapakita ang pangalan ni John sa malaking LED screen. May mga lumapit na photographer para kumuha sana ng reaksiyon, pero si Janice ay tahimik na tumayo, kinuha ang kanyang clutch bag, at mahinahong naglakad palabas ng venue.

Nabigla ang media, mga bisita, at maging ang organizers. Tumayo ang isa sa mga kaibigan niyang aktres at sinubukang sundan siya, ngunit pinigilan ito ng staff dahil ayaw daw ni Janice ng eksena. Ang tahimik niyang pag-alis ay naging malakas na balita. Habang ang ibang bisita ay nagbubulungan, sunod-sunod namang naglabasan ang balita sa social media. Trending agad ang pangalang “Janice” at “John Estrada” sa loob lamang ng ilang minuto.

Habang nagpapatuloy ang event, si John naman ay tila nagulat nang makita sa screen ang ilang cameras sa labas, na tila sinusundan si Janice. Hindi niya alam na siya ang dahilan. Nang may lumapit sa kanyang staff at bumulong tungkol sa walkout, saglit siyang natahimik at napayuko. Hindi malinaw kung ano ang tumatakbo sa isip niya, ngunit lumabas sa mukha niya ang lungkot at panghihinayang.

Samantala, si Janice ay nasa parking basement ng hotel, mabilis na naglakad papunta sa kaniyang sasakyan. Ngunit bago siya tuluyang makaalis, nilapitan siya ng isang reporter. Hindi siya nagsalita, ngunit kita sa mata niyang puno ng emosyon ang gabi—hindi galit, kundi sakit na tagal nang nakatago. Humanap ang publiko ng sagot, umulan ng tanong sa social media. Ngunit ang katahimikang ipinakita niya ay nagbigay ng mas malalaking haka-haka.

Sa loob ng event, nagkaroon ng maikling pagtigil sa programa. Ilang artista ang lumapit kay John para kamustahin siya. May nagsasabing mabuti nang hindi sila nagkasabay, may nagsasabing baka oras na para magkaayos, ngunit si John ay tahimik lamang. Nang siya ay ininterbyu ng host on stage, sinabi niyang masaya siyang nandoon upang maging bahagi ng pagdiriwang at nagpasalamat sa lahat ng humanga at tumulong sa kanyang karera. Wala siyang binanggit tungkol sa walkout, pero ramdam ng lahat ang bigat ng hangin sa venue.

Kinabukasan, sumabog ang balita sa social media at entertainment sites. May iba na sang-ayon kay Janice, sinasabing may karapatan siyang umalis dahil sa mga alaala ng nakaraan. May iba namang nagsasabing sana ay nagkaroon ng pagkakataon para sa closure. Ngunit may isang detalye ang hindi alam ng karamihan: sa araw ding iyon, may natanggap si Janice na mensaheng hindi niya inaasahan.

Ilang oras matapos ang event, habang siya ay nasa bahay at tahimik na iniinom ang kanyang tea, nag-vibrate ang kanyang telepono. Pagbukas niya, nagulat siya nang makita ang mensahe mula mismo kay John. Hindi ito mahabang mensahe, ngunit sapat upang yumanig ang emosyon niya. Nakasulat doon: “Sorry kung naging mabigat ang presensya ko. Hindi ko alam na nandoon ka. Hindi ako pumunta para guluhin ka. Sana ay mahanap mo ang kapayapaan na matagal mo nang deserve.”

Hindi agad sumagot si Janice. Matagal niyang tinitigan ang mensahe, tila dinadala siya pabalik sa mga alaala—maganda, masaya, at masakit. Hindi siya galit, ngunit marahil hindi pa siya handa. Kaya ni-lock niya ang screen at ipinikit ang mga mata, hinayaang umagos ang luha na kanina pa niya pinipigilan.

Lumipas ang tatlong araw, at muling naging laman ng balita ang kontrobersiya. Habang lalo pang umiinit ang usapan, may isang opisyal mula sa event ang naglabas ng pahayag na wala silang intensyong pagsabayin ang dalawang artista. Hindi nila inasahang dadalo si John dahil late confirmation ang guesting nito. Humingi sila ng paumanhin kay Janice at sa lahat ng nadismaya sa pangyayari.

Ngunit naroon ang punto na mas naging malalim pa ang usapan. Maraming netizen ang nagbigay ng mensaheng suporta kay Janice, sinasabing wala nang mas mahalaga kaysa sa mental at emotional health. Ang iba naman ay nagbigay-puna na sana ay maging aral ito sa mga event organizer na maging sensitibo sa mga personal na sitwasyon ng kanilang guests.

Habang tumatagal, lumambot ang tono ng mga tao online. Ang mga intriga ay napalitan ng pang-unawa, at ang debate ay naging pagtalakay tungkol sa respeto, healing, closure, at kung paano hindi lahat ng sugat ay kailangang muling buksan. Si Janice ay hindi nagbigay ng panibagong pahayag, ngunit sa kanyang katahimikan, nakahanap ng mensahe ang publiko: minsan, ang pag-alis ay hindi pagtakas—kundi pagpili ng sariling kapayapaan.

Samantala, si John naman ay tuloy ang trabaho. May lumabas na panayam kung saan tinanong siya tungkol sa pangyayari. Maingat ang sagot niya at puno ng respeto. Sinabi niyang hindi niya sinisisi si Janice, at kung siya man ay nakasakit, tanging hangad niya ay mapatawad kahit hindi na sila muling magkausap. Marami ang pumuri sa sagot, dahil hindi ito palaban o mapanumbat. Isa itong tanda ng paggalang.

Pagkaraan ng isang linggo, isang mababang-tonong artikulo mula sa isang kilalang entertainment columnist ang lumabas. Sabi nito, hindi mahalagang malaman ang eksaktong dahilan ng walkout. Ang mas mahalaga ay ang mensaheng iniwan nito—na kahit gaano katagal ang nakaraan, may mga alaala at taong hindi mo kayang harapin nang walang sugat na bumabalik. Ngunit hindi ibig sabihin na hindi ka lumalakas. Minsan, ang pagtakbo palayo ay pag-angat, hindi pag-atras.

Sa isang tahimik na hapon, nagpost si Janice sa Instagram. Walang binanggit na pangalan, walang intriga, walang paliwanag. Isang simpleng larawan lamang ng dagat sa dapithapon, may caption na: “Healing is also a form of victory.”

Libo-libong comments ang sumunod—puro suporta, pag-unawa, pagmamahal, at paghanga. Hindi na kailangan ng paliwanag. Hindi na kailangan ng sampalan ng pahayag. Doon nagtapos ang isyu, hindi sa ingay, kundi sa katahimikan.

At iyon ang istorya ng isang gabing puno ng kilig, intriga, emosyon, at katahimikan. Isang kuwentong nagpapaalala na kahit ang pinakamalalakas na tao ay may sugat. Kahit ang matapang ay may takot. At kahit ang sanay sa spotlight, may mga gabing mas pinipili ang dilim para protektahan ang puso.