Waitress na Nagpakain sa 2 Ulila, Nagulat Pagkalipas ng 15 Taon sa Dumating na Sasakyan!

Pagbabalik”

I. Ang Hapong Maulan sa Karinderya

Sa gilid ng mataong kalsada sa Maynila, may isang maliit na karinderya na laging puno tuwing tanghalian. Doon nagtatrabaho si Lia, dalawampu’t dalawang taong gulang, isang waitress na mas kilala hindi sa sahod niya, kundi sa ngiting hindi nawawala sa kanyang mukha kahit gaano siya kapagod.

Pag‑aari ng tiyahin niyang si Aling Dora ang karinderya. Doon na halos lumaki si Lia matapos maulila sa magulang noong high school siya dahil sa aksidente sa probinsya. Dahil sa karanasan niyang iyon, may malambot siyang puso sa mga batang mukhang gutom, pagod, at nawawala sa mundo.

Isang hapon, bumuhos ang malakas na ulan. Kumulog, kumidlat, nagtakbuhan ang mga tao para mag‑silong. Sa loob ng karinderya, nag-aalis ng buhaghag ang mga customer habang nililigpit ni Lia ang mga mesa.

Sa may pintuan, may dalawang batang lalaki na nakatayo, basa ang damit, yakap ang isa’t isa. Manipis ang mga tsinelas, halos mabutas, at halata sa mata nilang gutom at takot.

Umalingawngaw ang boses ni Aling Dora mula sa kusina.

“Lia, pakisara mo na ’yang pinto kung wala nang papasok. Baka pasukin tayo ng baha.”

Lumapit si Lia sa pintuan, at doon niya napansin nang malapitan ang dalawang bata.

“Uy, bakit kayo basa?” tanong niya, marahang boses. “Mag‑ano muna kayo, pasok kayo, baka sipunin pa kayo d’yan.”

Nagkatinginan ang dalawang bata. Mas matangkad nang kaunti ’yung isa, mga sampung taong gulang siguro, at ‘yung mas maliit, mga pito o otso. Nakasuksok sa likod ng kuya ang bunso.

“Ate… pwede po bang makisilong lang sandali?” mahina at nanginginig na tanong ng mas matanda.

“Oo naman,” sagot agad ni Lia, hindi na nagdalawang‑isip. “Halika, dito kayo sa may sulok.”

Pinaupo niya ang dalawa sa mesa sa malapit sa pader, kung saan hindi sila gaanong mapapansin ng ibang customer. Habang pinupunasan niya ng basahan ang upuan, napansin niya ang pagnguya ng mas maliit na bata—pero wala naman itong kinakain.

Gutom.

II. Dalawang Ulila

Umupo si Lia sa tabi nila, bahagyang nakasandal sa mesa.

“Anong pangalan n’yo?” tanong niya.

“Ako po si Marco,” sagot ng mas matanda, “tapos siya po si Basti, kapatid ko.”

“Nasaan nanay at tatay n’yo?” tanong ni Lia, maingat.

Nagkatinginan ang magkapatid. Kumunot ang noo ni Basti, tapos yumuko.

“Wala na po,” sagot ni Marco, diretso pero may panginginig. “Si Mama po… namatay noong isang taon. Si Papa po… matagal nang nawala. Sabi ni Mama, iniwan na raw niya kami.”

Parang may kumurot sa dibdib ni Lia. Biglang bumalik sa alaala niya ang mismong araw na nabalitaan niyang namatay ang mga magulang niya sa banggaan ng bus. Ang pakiramdam ng pagkaulila—iyong parang biglang naputol ang lahat ng kulay sa mundo.

“Saan kayo nakatira ngayon?” tanong ni Lia.

“Sa… kung saan po may bubong,” sagot ni Marco, pilit ngumiti. “Minsan po sa waiting shed, minsan sa likod ng palengke. Bago po umulan, naglalakad kami, kaso po… nagugutom na kami.”

Napatingin si Lia sa tiyan ni Basti na bahagyang umuumbok sa paghinga, pero halatang wala nang laman.

Pumasok sa isip niya ang cash drawer ng karinderya. Hindi siya may‑ari. Limitado ang pagkain. Maraming kailangang bayaran. Pero nauna ang puso bago ang isip.

Tumayo siya.

“Hintay lang kayo dito, ha. Huwag kayong aalis.”

Pumasok siya sa kusina. Naabutan niya si Aling Dora na nagbibilang ng sukli.

“Tiya,” maingat na sabi ni Lia, “may dalawang bata po sa labas. Basa, gutom. Pwede po bang… bigyan ko sila ng pagkain? Ako na po ang bahala sa bayad. Ibabawas n’yo na lang po sa sahod ko.”

Tiningnan siya ni Aling Dora, kunot ang noo.

“Lia, alam mo namang dikit‑na‑dikit tayo sa budget. ’Yung bayad sa supplier, ’di pa nababayaran.”

“Alam ko po, Tiya,” sagot ni Lia, nakikiusap ang mga mata. “Pero hindi ko po kaya silang tingnan na ganyan. Pakiusap po. Kahit simpleng kanin at ulam lang.”

Huminga nang malalim si Aling Dora. Nakita niya ang panginginig sa boses ni Lia—hindi ito simpleng awa lang, kundi may halong nakaraang sakit.

“Sige na,” sabi ni Aling Dora sa huli, “pero isang beses lang ’yan, ha. At bawas talaga sa sahod mo ’yan.”

Ngumiti si Lia, halos mapaluha.

“Okay lang po, Tiya. Maraming salamat po.”

Kumuha siya ng dalawang plato, nilagyan ng kanin, adobong manok, at sabaw. Iningat‑ingatan niyang baka mabawasan pa.

Pagbalik niya sa mesa, napahinto ang paghinga ng magkapatid nang makita ang pagkain.

“Para sa inyo ’to,” sabi ni Lia, inilapag ang mga plato. “Kain. Huwag kayong mahihiya.”

Hawak ang kutsara, nanginginig si Basti.

“Ate… totoo po ba ’to? Hindi po ba kayo magagalit kung kainin namin?”

Napangiti si Lia, pero nagbabadya ang luha sa mata.

“Hindi ako magagalit. Basta… pangako, ubusin n’yo, ha. Para lumakas kayo.”

At doon, parang sumabog ang pigil na gutom. Tahimik na kumain ang dalawa, halos hindi na nagsasalita, naka‑yuko, mabilis pero maingat. Sabay tulo ng luha ni Basti habang sumusubo. Hindi niya alam kung dahil sa init ng sabaw o sa init ng loob na naramdaman niya.

III. Ang Pangako ni Marco

Matapos kumain, umupo ulit si Lia sa tabi nila. Malinis na ang mga plato, walang natirang kanin ni butil.

“Salamat po, Ate,” sabi ni Marco, nakayuko pero nakangiti. “Matagal na pong hindi nakakakain ng ganito si Basti.”

“Ikaw din, ah,” biro ni Lia, tinuro ang tiyan niyang bahagyang umalsa. “Busog ka rin, halata.”

Natawa si Marco, at napatawa rin si Basti.

“Ate,” sabi ng bunso, “ang sarap po magluto niyo.”

“Ay, hindi ako ang nagluto,” tawa ni Lia. “Si Tiya Dora ko ’yon. Pero ako ang nagrequest para sa inyo, kaya hati kami sa ‘sarap’ points.”

Lumapit si Basti at niyakap si Lia nang mahigpit, basa pa ang damit, amoy ulan at alikabok, pero ramdam ni Lia ang lambing na sabik sa yakap.

“Sana po maging ate na talaga namin kayo,” bulong ni Basti.

Napasinghap si Lia. Sandaling natigilan, pero tinapik niya ang likod ni Basti.

“Pwede niyo akong ituring na ate,” sagot niya. “Hindi man tayo magkadugo, pero pwede namang magkapamilya sa puso, ’di ba?”

Nakangiting tumango si Basti.

Tumayo si Marco, seryoso ang mukha.

“Ate Lia,” sabi niya, “hindi po namin alam kung paano namin kayo mababayaran. Wala po kaming pera. Wala kaming bahay. Wala kaming maibibigay.”

Ngumiti si Lia, may hapdi sa puso pero magaan sa ngiti.

“Hindi lahat ng mabuting gawa kailangang may kapalit, Marco. Minsan, sapat na ’yung malaman mong hindi na sila gutom.”

Umiling si Marco.

“Pero ate… pangako po,” sabi niya, mahigpit ang boses. “Balang araw, kapag malaki na ako, babalik ako. Hindi ko po makakalimutan ’to. Ibabalik ko po sa inyo ang lahat, pati sobra pa.”

Natawa si Lia, pero may something sa tono ni Marco na parang hindi simpleng biro.

“O sige,” sagot niya. “Aabangan ko ’yan. Baka pagbalik mo, CEO ka na, may dala ka nang malaki at mamahaling sasakyan, tapos kakain ka ulit dito. O, ’di ba?”

Ngumiti si Marco, pero hindi siya tumawa. Sa halip, inabot niya ang maruming kamay ni Lia.

“Pangako po, Ate,” ulit niya. “Hindi ko po kayo kakalimutan.”

At sa gitna ng maulang hapon, may nabuo na tahimik na kasunduan sa pagitan ng isang waitress at dalawang ulila.

IV. Labinlimang Taon ng Tahimik na Panalangin

Lumipas ang mga araw, linggo, at buwan. Ang dalawang batang ulila na sina Marco at Basti, hindi na muling bumalik sa karinderya.

Minsan, sa tuwing uulan, titingin si Lia sa labas, umaasang masisilayan muli ang dalawang payat na batang iyon. Pero wala.

“Baka napunta na sila sa mas maayos na lugar,” ani ni Aling Dora minsan, habang nagtitimpla ng kape. “O baka… kinuha na sila ng DSWD.”

“Sana po hindi sila napahamak,” mahinang sagot ni Lia.

Sa susunod na mga taon, tuloy ang buhay.
Naiwan siyang waitress. Minsan naisip niya, “Hanggang kelan kaya ako ganito?” Pero tuwing may batang maglalako ng sampaguita o basahan, lagi siyang bumibili kahit hindi niya kailangan. Tuwing may batang nanghihingi ng pagkain, kumukuha siya ng tira sa kusina o nagbabayad mula sa sarili niyang bulsa.

Pakiramdam niya, sa bawat batang natutulungan niya, parang may bahagi siya nina Marco at Basti na inaalagaan.

Sa edad na 28, halos siya na ang nagma‑manage ng karinderya. Napalaki niya ang benta, napaganda ang layout, at dumami ang suki. Pero wala pa rin siyang sariling pamilya, sariling bahay, o malaking ipon. Hindi niya masabing matagumpay siya sa mata ng mundo, pero payapa siya.

Tuwing gabi, bago matulog, laging may bahagi ng dasal niya ang para sa dalawang batang iyon:

“Panginoon, kung nasaan man sina Marco at Basti, sana ligtas sila. Sana busog sila. Sana… buhay pa sila.”

V. Isang Umagang May Kumakabog na Makina

Labinlimang taon ang lumipas. Nasa late 30s na si Lia. Medyo may guhit na ng pagod sa noo, pero maliwanag pa rin ang mga mata. Hindi na kasingbata, pero mas malalim, mas hinog.

Isang umaga, abala siya sa pagsasalansan ng bagong deliver na gulay at karne. Nasa labas siya ng karinderya, pinapahid ang pawis gamit ang tuwalya, nang biglang may matinis na tunog ng preno sa tapat ng tindahan.

Isang itinatagong mamahaling sasakyan ang huminto sa harap ng karinderya. Itim, makintab, halatang hindi basta ordinaryong kotseng nakikita nila sa kanto.

Napatingin ang mga kapitbahay.

“Grabe, ang ganda ng sasakyan!” bulalas ni Mang Tony, ang jeepney driver.

“Sino kayang artista ang bababa diyan?” sabat ni Aling Nena.

Lumabas si Lia, hawak pa ang plastic na may repolyo. Napahinto siya. Kumabog ang puso niya hindi dahil sa sasakyan, kundi dahil sa kakaibang pakiramdam na parang may mangyayaring hindi pangkaraniwan.

Bumukas ang pinto ng sasakyan. Una, isang lalaki na naka‑long sleeves, maayos ang buhok, may mamahaling relo. Mga late 20s o early 30s. Mukhang sanay sa corporate world. Kasunod niya, isang lalaking mas bata nang kaunti, naka‑polo shirt, nakangiti, may dalang paper bag.

Nakatitig sila kay Lia.

“Ate…” mahinang sabi ng mas batang lalaki, na parang hindi makapaniwala. “Siya na nga… si Ate Lia.”

Napakunot ang noo ni Lia. Tinitigan niya sila nang mabuti.

Ang mga mata. Ang porma ng ilong. Ang ngiting parang pilit pinipigilan ang pagluha.

Parang biglang bumalik sa alaala niya ang dalawang batang basang‑basa sa ulan.

Nalaglag ang hawak niyang repolyo.

“Marco…?” bulong niya, halos hindi makapaniwala. “Basti…?”

Ngumiti nang malaki ang lalaki sa long sleeves.

“Ako po si Marco, Ate,” sabi niya, namumuo ang luha sa mata. “At siya po si Basti. Binalikan ka na po namin.”

VI. Ang Paghaharap

Nagtakbong papasok ng karinderya si Aling Dora nang marinig ang pangalan nina Marco at Basti. Lumabas siya agad, hawak ang pamunas.

“Ano’ng nangyayari dito, Lia? May issue ba?—”

Napatigil siya nang makitang umiiyak na yumakap si Lia sa dalawang lalaking kararating lang.

Hindi na napigilan ni Lia ang emosyon. Fifteen years na inilagay sa isang bote, ngayon sabay‑sabay sumabog.

“Akala ko…” hikbi ni Lia, “akala ko hindi ko na kayo makikita. Araw‑araw ko kayong ipinagdadasal. Nasaan kayo tumira? Kumusta kayo? Gutom pa ba kayo? Na‑adopt ba kayo? Natanggal ba kayo sa kalsada? Ang dami kong tanong…”

Humawak si Marco sa balikat ni Lia, dahan‑dahan siyang inupo sa bangko sa labas.

“Ate, ate, kalma lang po,” sabi niya, sabay abot ng panyo. “Ang dami po naming ikukwento sa inyo. Pero una sa lahat… salamat po. Kung hindi dahil sa inyo, baka wala kami rito ngayon.”

Umupo si Basti sa kabilang gilid ni Lia, hawak ang kamay niya.

“Ate,” sabi ni Basti, “hindi na po kami gutom. Matagal na.”

Ngumiti si Lia sa gitna ng luha.

“Kuwento,” sabi niya, pinunasan ang mata. “Kuwentuhan n’yo ako.”

Pumasok sila sa loob ng karinderya. Umupo sa taal na mesa, kung saan siguro dati sana sila umuupo kung nagkaroon sila ng pagkakataong bumalik noon.

Nagbuhos si Aling Dora ng kape at tubig. Si Marco ang unang nagsalita.

“Noong araw na pinakain n’yo kami, Ate,” panimula niya, “’yon ang unang beses naming nabusog matapos mamatay si Mama. That same week, may isang social worker na nakakita sa amin sa kalsada. Kinuha kami, dinala sa shelter.”

Tumango si Basti, idinugtong:

“Akala namin noong una, masama. Pero doon pala… nagkaroon kami ng kama, pagkain, at eskwela.”

Nagpatuloy si Marco.

“Nagsimula kaming mangarap. Sabi ko sa sarili ko, hindi puwedeng hanggang doon lang kami. Naalala ko ’yung sinabi n’yo: ‘Minsan, sapat nang hindi na sila gutom.’ Pinangarap ko na dumating ang araw na… hindi lang kami busog—baka may mabusog pa kaming iba.”

Kwento ni Marco kung paanong nagsipag siya sa pag‑aaral, naging honor student, at nakuha sa scholarship. Engineering ang kinuha niya sa kolehiyo. Si Basti naman, nag‑aral ng hospitality management, kasi gusto raw niyang matutong magpatakbo ng sariling kainan balang araw.

Matapos magtapos, nakapasok si Marco sa malaking kumpanya ng konstruksiyon. Si Basti, sa isang kilalang hotel.

“Pero Ate,” sabi ni Basti, “hindi talaga nawala sa isip namin itong karinderyang ’to. Ikaw. Si Tita Dora. At ’yung adobo niyo.”

Tumawa si Lia, sabay hikbi ulit.

“Kaya po,” dugtong ni Marco, “noong nagka‑pera ako, hindi muna ako bumili ng kung anu‑anong luho. Nag‑ipon ako. Pareho kami ni Basti. At noong sapat na… bumili ako ng sasakyan, oo. Pero hindi para magyabang. Para po… mahanap namin kayo, mas madali.”

VII. Ang Regalo

Matapos ang mahabang kuwentuhan, tumayo si Marco at Basti.

“Ate Lia,” sabi ni Marco, nakangiti, “naaalala n’yo po ’yung sinabi n’yong CEO ako balang araw, may dala akong mamahaling sasakyan, kakain ulit dito?”

Natawa si Lia.

“Oo, biro lang ’yon. Pero parang ikaw nga ’yon ngayon, ah.”

Umiling si Marco.

“Hindi pa po ako CEO. Pangarap pa lang ’yon. Pero may konti na po kaming naipon. At gusto naming… tuparin ang pangako.”

Nagkatinginan sina Lia at Aling Dora.

Kinuha ni Basti ang isang brown envelope mula sa bag at inilapag sa mesa.

“Ano ’to?” tanong ni Lia, kinakabahan. “Huy, baka sobra na ’to. Hindi ko tatanggapin kung parang utang na loob na sobra.”

Maingat na binuksan ni Marco ang envelope at inilabas ang mga papeles.

“Hindi po ito ‘bayad’ sa ginawa n’yo,” sabi niya. “Walang katumbas ’yon. Ito po ay ‘pagpapatuloy’ ng ginawa n’yo.”

Sa mga papel, mababasa:

Deed of Sale
Transfer of Ownership
Property Title
Pangalan ni Roselia “Lia” Santos ang nakalagay.

Parang nawala ang hangin sa paligid. Napatingin si Lia kay Marco, hindi makapaniwala.

“Ano ’to…?” mahinang tanong niya. “Lupa? Bahay?”

Ngumiti si Basti.

“Ate, binili po namin ’yung lumang apartment building sa likod ng karinderya. Pinarenovate namin. At ’yung isang unit sa second floor… sa inyo na po. Wala na po kayong babayarang renta kahit saan. May sarili na po kayong bahay.”

Tumayo si Lia, nanginginig ang tuhod.

“Hindi puwede ’to. Masyado ’to. Hindi ako sanay na may ganito kalaki. Puwede, ano lang, libreng pagkain o—”

Maingat na hinawakan ni Marco ang kamay ni Lia.

“Ate, ito po ’yung pangakong binitawan ko labinlimang taon na ang nakalipas. Sabi ko sa inyo, babalik ako at ibabalik ko lahat, pati sobra pa. Ito po ’yon. Hindi lang dahil sa isang plato ng kanin at adobo, kundi dahil kayo ang unang taong nagpakita sa amin na hindi kami pabigat sa mundo.”

Tahimik ang buong karinderya. Pati mga suki na kumakain, hindi na halos ngumuya, nakikinig sa eksena.

Tumulo nang tuluyan ang luha ni Lia.

“Alam n’yo,” sabi niya, paos ang boses, “maraming beses akong nagduda kung may silbi pa ba ’tong ginagawa ko. Kung may nakakaalala ba. Kung may nagbabago ba dahil lang sa isang simpleng kabutihan. Ngayon… hindi ko na kailangang mag‑duda.”

Lumapit si Aling Dora, niyakap si Lia, kasunod sina Marco at Basti. Naging isang higanteng yakapan sa gitna ng karinderya, sa harap ng kaldero ng sabaw at bandehado ng adobo.

VIII. Pagbabago ng Karinderya

Mula nang araw na iyon, nagbago ang takbo ng buhay ni Lia—hindi sa anyong glamoroso, kundi sa mas ligtas, mas may direksyon na paraan.

Lumipat siya sa bagong unit na ibinigay ng magkapatid. Simpleng apartment lang, pero para kay Lia, parang mansyon na. May maayos na kama, sariling banyo, at maliit na balkonahe kung saan siya puwedeng mag‑kape sa umaga.

Hindi rin siya pinayagang umalis sa karinderya nina Marco at Basti.

“Ate, dito ka pa rin,” sabi ni Basti. “Pero this time, hindi ka na lang basta waitress. Gusto naming… maging co‑owner ka.”

Muling nagbunton ng mga papeles. May partnership agreement. May share sa kita. Hindi man malaki sa simula, pero malinaw: hindi na empleyado lang si Lia. Bahagi na siya ng negosyo.

Tinulungan ni Marco at Basti si Aling Dora at Lia na i‑renovate ang karinderya.

Pinaayos ang signage; nagkaroon ng bagong pangalan ang karinderya:
“Karinderyang Pagbabalik”
Pinaayos ang loob, naglagay ng mas maaliwalas na ilaw, mas maluwang na mesa.
May maliit na sulok na tinawag nilang “Sulok ng Alaala”, kung saan nakasabit ang isang lumang larawan ng dalawang payat na batang basang‑basa sa ulan (nire‑draw ni Basti mula sa memory), katabi ang larawan nila ngayon—matatangkad, maayos ang bihis, nakayakap kay Lia at Aling Dora.

May maliit na karatula sa ilalim ng mga larawan:

“Isang simpleng kabutihan ngayon, maaaring maging dahilan ng himala sa kinabukasan.”

IX. Mga Batang Dumaraan

Hindi natapos ang mahika sa pagbabalik nina Marco at Basti. Sa mga sumunod na buwan, naging tradisyon sa karinderya ang isang bagay:

Tuwing hapon, kapag medyo mahina na ang customer, may nakalaan na dalawang tray ng pagkain na ilalagay ni Lia at Basti malapit sa kusina, para sa mga batang lansangan na dumadaan. Libre iyon, basta’t makikinig sila sa maikling kwento.

Kuwento kung paano nabago ang buhay ng dalawang ulila dahil sa isang waitress.
Kuwento kung paano ang plato ng kanin at adobo ay naging tulay papunta sa scholarship, trabaho, at bagong bahay.

Minsan, may isang batang nagbenta ng basahan, sobrang payat, kitang‑kita ang buto sa braso.

“Kain ka muna,” sabi ni Lia, inalok ang bata. “Libre. Tapos makinig ka sa kwento nila Marco at Basti.”

Umupo ang bata, kumain, at nakinig. Sa dulo ng kwento, sabi niya:

“Ate… pwede rin po ba akong mangarap ng ganyan?”

Ngumiti si Lia.

“Oo naman. Wala namang bayad ang mangarap. Ang mahal, ’yung sumuko.”

Tumawa si Basti, sabat:

“Huwag kang mag‑alala, tutulungan ka naming hindi sumuko. Team ‘Pagbabalik’ tayo dito.”

At sa bawat batang napapakain at nabibigyan ng kwento, lalong lumalalim ang kahulugan ng pangalan ng karinderya.

X. Ang Tunay na Pagbabalik

Isang gabi, nakaupo si Lia sa balkonahe ng kanyang bagong apartment. May hawak siyang tasa ng kape, at tanaw niya mula roon ang ilaw ng karinderya sa ibaba, kung saan naririnig niya ang tawanan nina Marco at Basti habang nagliligpit.

Umupo si Marco sa tabi niya, may dalang dalawang pandesal.

“Ate,” sabi niya, “naisip ko lang… kung hindi n’yo kami pinakain noon, saan kaya kami napunta ngayon?”

“Siguro,” biro ni Lia, “mga sikat kayong street performer sa kung saang bansa, o baka… wala na.”

Huminga nang malalim si Marco.

“Ang totoo, Ate, kahit ilang beses ko isipin, palagi kong nakikita ’yung araw na ’yon. Basang‑basa kami, giniginaw, gutom na gutom. At may isang babaeng hindi nakatingin sa dumi naming damit, kundi sa sikmura naming kumakalam.”

Napatingin si Lia sa langit. Nagniningning ang mga bituin.

“Alam mo, Marco,” sabi niya, “akala ko noon, ako ang nagligtas sa inyo. Pero sa totoo lang… kayo ang nagligtas sa akin. Kasi sa tuwing naiisip ko kayong nakaahon, nabubura ’yung pakiramdam na wala akong silbi sa mundo.”

Ngumiti si Marco, at marahang sumagot:

“Walang nasasayang na kabutihan, Ate. Minsan, matagal lang ang balik. Pero siguradong babalik.”

Sa ibaba, sumigaw si Basti:

“Uy! Puro kayong drama d’yan sa taas! Kain na! May extra adobo ako rito, baka maiyak na naman kayo sa sarap!”

Natawa sina Lia at Marco. Bumaba sila, sabay‑sabay kumain, habang umaalingawngaw sa loob ng karinderya ang halakhak ng magkakapamilyang hindi magkadugo, pero pinagbuklod ng gutom, kabutihan, at isang pangakong tinupad makalipas ang labinlimang taon.

At sa tuwing may dumaraang mamahaling sasakyan sa araw-araw, iba na ang ibig sabihin nito kay Lia.

Hindi na ito simbolo ng inggit o pangarap na malayo, kundi paalala na minsan, ang maliit na kabutihan ngayon ang nagmamaneho ng pinakamalalaking milagro bukas.

Wakas.